ตอนที่ 3 พิธีวิวาห์แห่งความเจ็บปวด

ตอนที่ 3 พิธีวิวาห์แห่งความเจ็บปวด

ตอนที่ 3 พิธีวิวาห์แห่งความเจ็บปวด

กลิ่นยาฆ่าเชื้อยังคงคละคลุ้งในอากาศ พราวตะวันนั่งอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของทนายประจำตระกูลวรวิชญ์ มือเรียวสั่นเทาเมื่อหยิบปากกาขึ้นมา

บรรยากาศในห้องเงียบสงัดมีเพียงเสียงปลายปากกาที่กำลังจรดลงบนกระดาษ นายแพทย์ธีระและอคิณนั่งอยู่ไม่ไกล ดวงตาของอคิณจับจ้องมาที่เธอไม่วางตา ความหนักอึ้งในอกทำให้พราวตะวันแทบสำลักออกมา

“เชิญคุณพราวเซ็นตรงนี้เลยครับ” ทนายกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ พลางชี้ไปยังบรรทัดสุดท้ายของสัญญา เอกสารหนาหลายแผ่นวางอยู่ตรงหน้า คำว่า “สัญญาการสมรส” ปรากฏหราอยู่บนหน้าแรก แต่ดวงตาของพราวตะวันพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาและความกังวล

เธอพยายามกวาดสายตาอ่านเนื้อหาแต่ตัวอักษรก็เลือนรางพร่ามัวไปหมด ภาพของพ่อที่นอนหมดสติอยู่ในห้องฉุกเฉินฉายชัดในความคิด ทุกนาทีที่ผ่านไปคือชีวิตของพ่อ

“ไม่ต้องกังวลหรอกครับหนูพราว สัญญานี้เป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ทุกอย่าง” นายแพทย์ธีระกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับจะคลายความกังวลให้เธอ คำพูดนั้นทำให้พราวตะวันรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง เธอเชื่อใจนายแพทย์ธีระเพราะเขาคือเพื่อนของพ่อ ความเร่งรีบและความตื่นตระหนกทำให้เธอละเลยที่จะอ่านรายละเอียดปลีกย่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วรรคสำคัญที่ระบุว่า "คู่สมรสฝ่ายหญิงจะต้องอยู่กินฉันสามีภริยากับคู่สมรสฝ่ายชายและให้กำเนิดทายาทแก่ตระกูลวรวิชญ์อย่างน้อยสองคน จึงจะถือว่าสัญญาสมบูรณ์" เธอจรดปากกาลงบนกระดาษเซ็นชื่อ "พราวตะวัน สุริยกานต์" อย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าหากช้าไปเพียงวินาทีเดียวชีวิตของพ่อจะดับสิ้นลง

วินาทีที่ปากกาถูกยกขึ้นจากกระดาษ พันธะที่ไร้หัวใจก็ถูกผูกมัดขึ้นอย่างสมบูรณ์

ทันทีที่พราวตะวันเซ็นสัญญาเสร็จ นายแพทย์ธีระก็สั่งให้ทีมแพทย์เตรียมห้องผ่าตัดฉุกเฉินทันที บุรุษพยาบาลรีบเข็นเตียงของพ่อเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดด้วยความเร่งรีบ

พราวตะวันยืนมองประตูที่ปิดลงตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความหวังและความกลัวผสมปนเปกันไปหมด ชีวิตของพ่อแขวนอยู่บนเส้นด้ายและเธอได้แลกมันมาด้วยอิสรภาพของตัวเอง

อคิณเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเธอ มือหนาเอื้อมมาแตะไหล่เธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน ทว่าพราวตะวันกลับสะดุ้งเล็กน้อยเธอสะบัดไหล่ออกจากการสัมผัสของเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่สวยมองเขาด้วยความเย็นชา

“อย่ามาแตะต้องฉัน” เธอพึมพำเสียงเรียบ

อคิณถอนหายใจเบา ๆ ความเจ็บปวดฉายชัดในแววตาเพียงชั่วครู่ก่อนจะถูกปกปิดไว้ภายใต้ความสงบนิ่งเช่นเคย เขาเก็บมือกลับไปยืนกอดอกนิ่ง ๆ อยู่ข้างเธออย่างเงียบ ๆ บรรยากาศที่เคยตึงเครียดในห้องผ่าตัดเริ่มผ่อนคลายลงบ้าง เมื่อเสียงเครื่องมือแพทย์และคำสั่งการผ่าตัดเริ่มดังขึ้นจากภายใน พราวตะวันยืนรออยู่ตรงนั้นนานแสนนาน โดยมีอคิณยืนเป็นเพื่อนเงียบ ๆ ไม่ไปไหน จนกระทั่งหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

“การผ่าตัดสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีครับคุณสุริยะปลอดภัยแล้ว”

คำพูดของหมอเหมือนเสียงสวรรค์ พราวตะวันทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความโล่งอก น้ำตาแห่งความสุขและความอ่อนล้าไหลทะลักออกมา แม่กับพราวฟ้าที่เพิ่งเดินมาถึงก็พุ่งเข้ามากอดเธอไว้แน่น แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์บัดนี้สว่างจ้าขึ้นมาจริง ๆ แต่พราวตะวันรู้ดีว่าแสงสว่างนี้ต้องแลกมาด้วยพันธะที่เธอไม่ต้องการ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน สถานการณ์ของพ่อดีขึ้นเป็นลำดับ แต่ชีวิตของพราวตะวันกลับดำดิ่งสู่ความจริงที่เธอพยายามปฏิเสธ

งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และอลังการสมฐานะของตระกูลวรวิชญ์ โรงแรมหรูใจกลางเมืองถูกเนรมิตให้เป็นเหมือนดินแดนเทพนิยาย ประดับประดาด้วยดอกไม้นานาชนิด แสงไฟระยิบระยับและแขกเหรื่อผู้มีชื่อเสียงมากมาย

พราวตะวันยืนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์งดงาม ชุดราตรีแขนยาวผ้าลูกไม้ปักละเอียดเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนและช่วงเอวที่คอดกิ่ว ผ้าคลุมผมยาวประดับด้วยเพชรระยิบระยับขับให้เธอดูราวกับเจ้าหญิงในนิยาย ทว่าใบหน้าสวยหวานกลับซีดเซียว ดวงตาเหม่อลอย ไม่ได้แสดงความยินดีแม้แต่น้อย

กานต์เพื่อนสนิทในชุดเพื่อนเจ้าสาวสีฟ้าอ่อนยืนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าของกานต์เต็มไปด้วยความกังวลปนความเห็นใจ

“พราวแกสวยมากเลยนะ” กานต์พยายามปลอบใจ แต่ก็รู้ดีว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ช่วยอะไร พราวตะวันยิ้มรับจาง ๆ

“ฉันอยากให้ทั้งหมดนี้เป็นแค่ฝัน”

“แกอย่าคิดอย่างนั้นเลยนะ อย่างน้อย ๆ สิ่งที่แกทำตอนนี้ก็เพื่อให้พ่อของแกได้อยู่กับแกตอนนี้ไง”

“ก็จริงแต่ฉันก็อดสงสารตัวเองไม่ได้ที่ต้องใช้ชีวิตคู่กับคนที่ฉันไม่ได้รักและไม่เคยคิดจะรักเสียด้วยซ้ำ”

“ไม่เป็นไรแกแต่งไปก่อนแล้วค่อยหย่าก็ได้ ผู้หญิงสมัยเรื่องหย่ากับสามีไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้ายอะไร” กานต์พยายามพูดให้เพื่อนสบายใจมากที่สุด

“อืม” พราวตะวันตอบกลับเพื่อนเพียงสั้น ๆ วันแต่งงานของพราวตะวันไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันไว้ ฝันของเธอคือการได้แต่งงานกับฟิล์ม งานแต่งงานของเธอมีแต่รอยยิ้มและความสุขแต่ตอนนี้ไม่ใช่อย่างนั้นเลย งานแต่งงานของเธอมีแต่ความเจ็บปวดเต็มไปหมด

เมื่อถึงเวลาเข้าพิธีพราวตะวันเดินเคียงข้างอรัญญาแม่ของเธอส่วนสุริยะพ่อของเธอก็อาการดีขึ้นนั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ นายแพทย์ธีระ

ท่ามกลางสายตาของแขกเหรื่อนับร้อยที่จับจ้องมาที่เธอรอยยิ้มและเสียงปรบมืออวยพรดังกึกก้อง แต่พราวตะวันกลับรู้สึกเหมือนอยู่ในความว่างเปล่า เธอเห็นอคิณยืนรออยู่บนเวทีในชุดทักซิโด้สีดำสง่างามข้าง ๆ เขาคือ ชวิน เพื่อนสนิทที่คอยยิ้มและหยอกล้อเขาอยู่เสมอ

วินาทีที่อคิณเอื้อมมือมารับมือของเธอไปกุมไว้ สัมผัสอุ่นร้อนของเขาทำให้พราวตะวันรู้สึกขนลุกซู่ ราวกับถูกไฟลวก เธอพยายามชักมือกลับ แต่เขากลับกุมไว้แน่นกว่าเดิม ดวงตาคมกริบของอคิณมองลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ ราวกับจะบอกว่า "คุณหนีผมไม่พ้นหรอก" คำปฏิญาณที่ถูกเอ่ยออกมานั้นดูสมบูรณ์แบบในสายตาของทุกคนแต่สำหรับพราวตะวัน มันคือคำสาปที่เธอจะต้องแบกรับไปตลอดชีวิต

กลิ่นหอมของดอกไม้และแชมเปญยังคงอบอวลในห้องเรือนหอที่ประดับประดาไว้อย่างหรูหรา วิจิตรบรรจง

แสงไฟสลัวจากโคมไฟระยิบระยับส่องให้เห็นเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสด

ทว่าบรรยากาศกลับเย็นยะเยือก พราวตะวันในชุดเจ้าสาวยังคงนั่งอยู่ที่ปลายเตียง เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ที่เผยให้เห็นแสงไฟระยิบระยับของเมืองยามค่ำคืน แต่สายตาของเธอกลับว่างเปล่า ไม่ได้สนใจความงดงามภายนอกแม้แต่น้อย

น้ำตาอุ่นร้อนไหลรินอาบแก้มใสอย่างเงียบงัน เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา ความเจ็บปวดที่ถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักถาโถมเข้าใส่

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอ ภาพของฟิล์ม แฟนหนุ่มที่ยังคงครอบครองหัวใจของเธอปรากฏขึ้น เธอพิมพ์ข้อความระบายความรู้สึก ความสิ้นหวัง และความต้องการความช่วยเหลือจากเขา มือสั่นเทาขณะกดส่งข้อความไปหาชายที่เธอเชื่อว่าคือที่พึ่งเดียวของเธอ

ข้อความถูกส่งออกไปแต่ไร้การตอบกลับ เวลาผ่านไปนานหลายนาที ความเงียบงันยิ่งตอกย้ำความโดดเดี่ยว เธอโทรออกไปหาฟิล์มแต่เสียงรอสายก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนสายตัดไปเอง ไม่มีแม้แต่ข้อความตอบกลับ ไม่มีแม้แต่สายที่ไม่ได้รับ ความรู้สึกถูกทอดทิ้งและความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังเพิ่มทวีคูณขึ้นหลายเท่าตัว ไม่ใช่แค่ปัญหาครอบครัวและการแต่งงานที่ไม่ต้องการ แต่คนที่เธอรักและเชื่อใจที่สุดกลับไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนหรืออยากช่วยเหลือเธอเลยสักนิด

พราวตะวันปล่อยโทรศัพท์ลงข้างตัว ปล่อยให้มันหล่นลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง น้ำตาไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อาจเก็บงำได้อีกต่อไป เธอฟุบหน้าลงกับหมอน ปล่อยให้ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจ ความฝันทั้งหมดที่เคยวาดไว้กับฟิล์มสลายไปในพริบตา เหลือเพียงความว่างเปล่าและพันธะที่ไร้หัวใจที่เธอจะต้องเผชิญหน้าเพียงลำพัง

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่เมืองใหญ่อีกซีกโลกหนึ่ง ซึ่งห่างไกลจากความทุกข์ทรมานของพราวตะวันนับหมื่นไมล์ฟิล์ม กำลังนั่งหัวเราะคิกคักอยู่ในบาร์หรูแห่งหนึ่ง แสงสีนีออนสว่างไสว เคล้าคลอด้วยเสียงดนตรีจังหวะเร้าใจ เขานั่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีแดงเข้มรอบตัวเต็มไปด้วยแก้วเครื่องดื่มและเสียงพูดคุยเซ็งแซ่

ข้างกายเขาคือหญิงสาวชาวต่างชาติผมบลอนด์ยาวสลวย ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย เธอซบศีรษะลงกับไหล่ของฟิล์มอย่างสนิทสนม มือของฟิล์มโอบรอบเอวเธอหลวม ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจและแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าชู้

เขาหัวเราะเสียงดังเมื่อหญิงสาวพูดติดตลกภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่แก้มของเธอเบา ๆ อย่างไม่แคร์สายตาใคร

โทรศัพท์มือถือของฟิล์มที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นครืดหลายครั้ง แสงหน้าจอเตือนว่ามีข้อความเข้า แต่เขากลับไม่แม้แต่จะชายตามอง

“วันนี้สนุกจังเลยค่ะ ฟิล์ม” หญิงสาวคนนั้นพูดภาษาอังกฤษด้วยน้ำเสียงเย้ายวน

“คุณนี่มันสนุกกว่าที่คิดไว้เยอะเลย” ฟิล์มยกแก้วขึ้นจิบ ยิ้มกว้างอย่างได้ใจ

“แน่นอนสิครับ ที่รัก ผมมีอะไรให้คุณเซอร์ไพรส์อีกเยอะแยะเลย”

เขาไม่ได้นึกถึงข้อความที่เพิ่งเข้ามา ไม่ได้นึกถึงเสียงสะอื้นของพราวตะวัน ไม่ได้นึกถึงพ่อของเธอที่กำลังป่วยหนักหรือพันธะการแต่งงานที่บังคับให้พราวตะวันต้องรับผิดชอบ ในโลกของฟิล์ม มีเพียงความสุขชั่วคราว ความสนุกสนาน และผู้หญิงคนใหม่ที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น