ตอนที่ 30 เมื่อความจริงปรากฏ (1)

ตอนที่

30

เมื่อความจริงปรากฏ

      สายลมยามบ่ายพัดเอื่อยๆ เข้ามาในบ้านของสุริยกานต์ พราวตะวันนั่งอยู่ข้างเตียงผู้เป็นพ่อที่ดูสดชื่นขึ้นมากแล้ว เธอและอรัญญาผู้เป็นแม่กำลังนั่งคุยกับพยาบาลพิเศษที่เพิ่งจะทำกายภาพบำบัดให้สุริยะ

       “คุณสุริยะอาการดีขึ้นมากเลยนะคะ” พยาบาลสาวกล่าวพร้อมกับคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น “การกายภาพบำบัดช่วยได้มากจริงๆ ค่ะ”

       อรัญญาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ต้องขอบคุณทางโรงพยาบาลมากเลยนะคะที่จัดแพ็คเกจดูแลพิเศษนี้มาให้ แถมยังส่งพยาบาลที่เก่งที่สุดมาดูแลอีก” เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

พยาบาลสาวหัวเราะเบาๆ เธอมองทั้งคู่ด้วยแววตาที่เป็นมิตรราวกับไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อไปนี้จะสั่นสะเทือนโลกของพราวตะวันขนาดไหน “คุณโชคดีมากเลยนะคะ ที่ได้ลูกเขยดีขนาดนี้ คุณอคิณกำชับพวกเราทุกวันเลยค่ะว่าต้องดูแลคุณสุริยะให้ดีที่สุด”

      คำพูดที่ดูธรรมดานี้เองที่ทำให้หัวใจของพราวตะวันกระตุกวูบ เธอไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่สองหูของเธอกลับตั้งใจฟังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

“คุณอคิณโทรมาเช็คอาการวันละหลายรอบ แถมยังสั่งอาหารเสริมชุดใหญ่มาให้ด้วย บอกว่ากลัวคุณสุริยะจะเบื่ออาหารโรงพยาบาล” พยาบาลสาวยิ้มอย่างชื่นชม

“มิน่าล่ะ...” อรัญญาพึมพำออกมาอย่างประหลาดใจ

“แม่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย มิน่าล่ะอยู่ๆ ก็มีพยาบาลกายภาพบำบัดเข้ามาดูแลพ่อหนู ทั้งๆ ที่แม่ก็ไม่ได้ร้องขออะไรเลย แล้วไหนจะเตียงผู้ป่วยไฟฟ้าที่เข้ามาอีก”

พราวตะวันยืนนิ่งงันไปราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน ทุกอย่างที่เคยเป็นปริศนา บัดนี้ได้ถูกเปิดเผยออกมาอย่างหมดสิ้น ความสะดวกสบายที่เกิดขึ้น ความใส่ใจที่คุณพ่อได้รับ อาหารเสริมชุดใหญ่ที่มาส่งหน้าบ้านทุกสัปดาห์ทั้งหมดนี้ไม่ใช่หน้าที่ตามเงื่อนไขในสัญญา

แต่...มันคือความใส่ใจส่วนตัวของอคิณทั้งหมด เธอตระหนักได้ทันทีว่าในขณะที่เธอสร้างกำแพงและผลักไสเขาอย่างเลือดเย็น เขากลับคอยดูแลคนที่เธอรักที่สุดอยู่เบื้องหลังอย่างเงียบๆ

เมื่อพยาบาลกล่าวลาและเดินจากไป พราวตะวันก็เดินเข้าไปในครัวอย่างเงียบๆ เธอหยิบแก้วน้ำออกมาแล้วรินน้ำใส่แก้วจนเต็ม ก่อนจะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ดื่มมัน ความเย็นจากแก้วน้ำซึมผ่านฝ่ามือเข้ามาสู่ใจของเธอ แต่ความรู้สึกที่เย็นชานั้นก็เทียบไม่ได้กับความร้อนรุ่มที่กำลังถาโถมอยู่ในอก

ความรู้สึกผิดเข้ากัดกินหัวใจอย่างรุนแรง เธอเห็นภาพตัวเองในเดทที่โรงแรมหรู เธอทำตัวห่างเหินและเย็นชาใส่เขา เธอเห็นภาพตัวเองในรถที่เงียบงัน เธอไม่แม้แต่จะหันไปมองเขา เธอเห็นภาพตัวเองในห้องนอนที่เธอเลือกที่จะไปนอนบนโซฟาเพื่อผลักไสเขาออกไปจากชีวิตของเธอ

ทุกการกระทำที่เธอตั้งใจจะทำร้ายเขา กลับทำให้เธอต้องเจ็บปวดเสียเอง พราวตะวันรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน ในขณะที่เธอทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้เขาเกลียดเธอ เขากลับทำทุกอย่างเพื่อดูแลคนที่เธอรักที่สุด

“คุณอคิณ” พราวตะวันพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว

“ฉันทำอะไรลงไป”

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาอาบแก้มใสอย่างช้าๆ เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ความสับสนระลอกใหม่ถาโถมเข้ามาในหัวใจของเธอ มันไม่ใช่ความสงสัยในตัวอคิณอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือความสงสัยในความใจร้ายของตัวเองที่เธอมีต่อเขาต่างหาก

พราวตะวันใช้เวลาทั้งบ่ายและทั้งคืนอยู่กับความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามา เธอไม่สามารถข่มตาให้หลับได้เลย ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของอคิณยังคงฉายชัดอยู่ในความคิดของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกบดขยี้อย่างช้าๆ เธอนอนคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่ที่เธอหนีออกจากเขาไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่จนถึงตอนที่เธอหนีเขาออกจากหัวหินเธอคิดถึงการกระทำที่เย็นชาของเธอและมันก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเสียเอง

ในที่สุดพราวตะวันก็ตัดสินใจที่จะกลับไปหาเขา เธอจะต้องไปขอโทษเขา เธอจะต้องไปบอกเขาว่าเธอเองก็รักเขามากเหมือนกัน เธอจะต้องไปบอกเขาว่าเธอไม่ต้องการจะให้ใครมาช่วยดูแลพ่อของเธออีกแล้วนอกจากเธอ

พราวตะวันลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความรู้สึกผิด อรัญญาที่เห็นท่าทีของลูกสาวก็เดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง

“พราวจะไปไหนลูก” อรัญญาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “จะกลับไปหาอคิณใช่ไหม”

พราวตะวันพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ค่ะแม่” เธอตอบเสียงแผ่ว “พราวจะกลับไปหาเขา”

อรัญญาไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วโอบกอดลูกสาวไว้แน่น “ดีแล้วลูก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “แม่ดีใจที่ลูกคิดได้อย่างนั้นนะ”

“พราวขอโทษนะคะแม่” พราวตะวันกล่าว

“พราวขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเป็นห่วง”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก” อรัญญาตอบ

“ขอแค่ลูกมีความสุข แม่ก็มีความสุขแล้ว”

หลังจากกล่าวลาแม่เรียบร้อย พราวตะวันก็เดินออกมาจากบ้านของพ่อแม่ด้วยหัวใจที่เต้นรัว เธอขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ของอคิณด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด ทั้งความรู้สึกผิด ความรู้สึกรัก และความหวังที่จะได้กลับไปหาเขา