บทนำ (รีไรท์)

เสียงฟ้าคำรามกึกก้องราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังเกรี้ยวกราดอยู่เหนือผืนนภา สายฝนเม็ดหนากระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาจนทั่วทั้งบริเวณขาวโพลนไปด้วยม่านน้ำ ไอเย็นยะเยือกแทรกซึมผ่านรอยแตกของผนังไม้สักเก่าคร่ำคร่า กัดกินผิวเนื้อของหญิงสาวร่างบางที่กำลังสั่นเทาอยู่มุมห้อง

“กูถามว่า... พ่อของมึงซ่อนมันไว้ที่ไหน!!”

เสียงตะคอกนั้นหยาบกระด้างและเสียดแทงยิ่งกว่าเสียงฟ้าผ่า ธนิดา ยกมือขึ้นกุมแก้มข้างซ้ายที่เริ่มบวมช้ำ รสคาวเลือดจางๆ คละคลุ้งอยู่ในปาก ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วใบหน้า แต่สิ่งที่กัดกินหัวใจของเธอมากกว่าคือความหวาดกลัวที่เกาะกุมจนขั้วหัวใจหนาวเหน็บ

“ฮึก... ฉันไม่รู้... ฉันไม่รู้จริงๆ” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ แววตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาจ้องมองกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้าด้วยความสิ้นหวัง

บ้านไม้ที่เคยเป็นวิมานอันอบอุ่นของเธอกับพ่อ บัดนี้แปรสภาพเป็นนรกบนดิน ข้าวของถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย แจกันดอกไม้ที่เธอเพิ่งจัดเมื่อเช้าแตกละเอียดอยู่แทบเท้า เศษกระเบื้องคมกริบสะท้อนแสงไฟวูบวาบราวกับกำลังรอคอยที่จะดื่มเลือด

“ปากแข็งนักนะแม่ตัวดี...” ไอ้โชติ ชายร่างยักษ์ผู้มีแววตาดุร้ายเยี่ยงโจร แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม มันสาวเท้าเข้ามาใกล้ เงาทะมึนของมันทาบทับร่างเล็กที่จนตรอก “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ก็คายความลับออกมา หรือจะให้กูรื้อค้นตัวมึงแทนบ้านหลังนี้ดีล่ะ! หื้ม?”

มือหยาบกร้านเอื้อมมาหมายจะกระชากคอเสื้อ ธนิดากรีดร้องสุดเสียง ความกลัวแปรเปลี่ยนเป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอด เธอคว้าแจกันใบเล็กที่ใกล้มือที่สุดฟาดสวนออกไป

เพล้ง!

“โอ๊ย! นังแพศยา!” เลือดสีแดงสดไหลอาบหน้าผากของมัน ไอ้โชติคำรามลั่นด้วยความบ้าคลั่ง มันง้างมือขึ้นเตรียมจะมอบจุดจบให้แก่เธอ

วินาทีนั้น ธนิดาหลับตาแน่น หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะทะลุอก รอรับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนี

ปัง!

เสียงกัมปนาทดังสนั่นเพียงนัดเดียว ตัดผ่านเสียงสายฝนและเสียงลมหายใจของทุกคนในห้อง

ร่างของไอ้โชติกระตุกเกร็ง ดวงตาเบิกโพลองด้วยความตกตะลึง ก่อนที่ร่างใหญ่โตนั้นจะค่อยๆ ทรุดฮวบลงกับพื้นไม้กระดาน เลือดสีเข้มไหลนองแผ่ขยายวงกว้าง ตัดกับแสงไฟสลัวอย่างน่าสยดสยอง

ความเงียบเข้าครอบงำฉับพลัน... เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นโครมคราม

ท่ามกลางม่านฝนที่โปรยปรายอยู่เบื้องหลังประตูบานใหญ่ ร่างสูงสง่าของใครบางคนปรากฏตัวขึ้น เขายืนนิ่งสงบราวกับรูปปั้นเทพบุตรที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต แต่แฝงไว้ด้วยกลิ่นอายอันตรายที่ชวนให้หายใจไม่ทั่วท้อง

ชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำสนิทที่ขับเน้นรูปร่างกำยำสมส่วน ใบหน้าคมคายหล่อเหลาราวกับไม่มีอยู่จริง ดวงตาคู่คมกริบภายใต้คิ้วเข้มจ้องมองเข้ามาในห้อง แววตานั้นว่างเปล่า เย็นชา แต่กลับทรงอำนาจจนทำให้ลูกน้องที่เหลืออีกสองคนมือไม้สั่น ขาแข็งก้าวไม่ออก

เขาไม่ได้ดูรีบร้อน ไม่ได้ดูโกรธเกรี้ยว เขาก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาอย่างแผ่วเบา รองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นไม้เกิดเสียงดังกึกก้องเป็นจังหวะที่มั่นคง ราวกับพญามัจจุราชที่กำลังเดินเล่นในสวนหลังบ้าน

“ใครอนุญาตให้พวกมึง... แตะต้องของของกู”

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ นุ่มนวลชวนฟังแต่กลับแฝงด้วยความกดดันมหาศาลที่ทำให้อากาศในห้องหนักอึ้ง

“มึง... มึงเป็นใครวะ!” หนึ่งในลูกน้องตะโกนถามเสียงหลง พยายามยกปืนขึ้นเล็ง

ชายหนุ่มเพียงแค่ปรายตามอง ริมฝีปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มมุมปาก มันเป็นรอยยิ้มที่งดงามแต่เคลือบแฝงไปด้วยยาพิษ

ปัง! ปัง!

รวดเร็ว แม่นยำ และไร้ความปรานี

กระสุนสองนัดเจาะเข้าจุดตายอย่างเงียบเชียบ ร่างไร้วิญญาณอีกสองร่างร่วงหล่นลงสู่พื้นราวกับใบไม้ร่วง กลิ่นดินประสิวผสมปนเปกับกลิ่นคาวเลือดที่เริ่มคละคลุ้งรุนแรงขึ้น แต่มันกลับไม่สามารถกลบกลิ่นกายหอมอ่อนๆ แบบผู้ดีที่แผ่ออกมาจากตัวชายหนุ่มได้เลย

นาวินลดปืนในมือลง เขาข้ามกองเลือดเหล่านั้นมาหยุดยืนตรงหน้าธนิดา หญิงสาวนั่งตัวสั่นงันงก สายตาจับจ้องไปที่เขาด้วยความหวาดหวั่นปนหลงใหลอย่างประหลาด

เขาค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งชันเข่าตรงหน้าเธอ นิ้วมือเรียวยาวที่เย็นเฉียบเอื้อมมาเชยคางมนของเธอขึ้นเบาๆ บังคับให้สบตา การสัมผัสของเขานุ่มนวลราวกับกลัวว่าเธอจะแตกสลาย แต่แววตานั้นกลับจ้องลึกเข้าไปถึงวิญญาณ

“เจ็บมากไหม...” เขาเอ่ยถามแผ่วเบา ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยไล้น้ำตาที่หางตาของเธออย่างอ่อนโยน

ธนิดาพูดไม่ออก ลำคอแห้งผาก เธอสัมผัสได้ถึงความอันตรายที่แผ่ออกมาจากผู้ชายคนนี้ แต่น่าแปลกที่ในความอันตรายนั้น เธอกลับรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

“คุณ... คุณฆ่าพวกเขา” เสียงหวานสั่นเครือ

“คนพวกนี้ทำเธอเจ็บ” นาวินตอบเรียบๆ ราวกับเป็นเรื่องธรรมชาติ “และใครที่ทำให้ของสำคัญของฉันมีรอยขีดข่วน... มันต้องชดใช้”

“ของสำคัญ?” เธอทวนคำงุนงง

นาวินขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกโด่งคมสันแทบชนแก้มเนียนของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดผิวหน้า ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวผิดจังหวะ

“พ่อของเธอติดหนี้ฉัน... ไม่ใช่แค่เงินตรา แต่เป็นบางสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้” เสียงทุ้มกระซิบชิดริมฝีปาก “ในเมื่อเขาไม่อยู่ชดใช้ เธอก็ต้องเป็นหลักประกันให้ฉันแทน”

“แต่ฉัน... ฉันไม่มีเงิน...”

“ฉันไม่ได้ต้องการเงินตอนนี้” เขายิ้มร้าย ดวงตาเป็นประกายวาวโรจน์ “ฉันต้องการรหัสผ่านที่พ่อเธอขโมยไป และจนกว่าฉันจะได้มันคืน ร่างกายนี้ ลมหายใจนี้ จะต้องเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว”

เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกคลุมไหล่ที่สั่นเทาของเธอ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโอบล้อมกายเธอไว้ราวกับกรงขังที่มองไม่เห็น ก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย

“ไปกันเถอะ... สัญญาใจของเรา เริ่มต้นขึ้นแล้ว ณ วินาทีนี้”

ธนิดาซบหน้าลงกับอกกว้างที่แข็งแกร่ง ปล่อยให้เขาพาเธอเดินฝ่าสายฝนและศพคนตายออกไปสู่โลกใบใหม่ โลกที่มืดมิด อันตราย แต่น่าหลงใหลที่มีผู้ชายชื่อนาวินเป็นผู้ปกครอง