บทที่ 1 (รีไรท์)

สายฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำดูเหมือนจะเป็นใจให้กับค่ำคืนแห่งการลักพาตัวครั้งนี้เหลือเกิน เสียงเม็ดฝนกระทบพื้นดินเฉอะแฉะดังกลบทุกสรรพเสียง ทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจอุ่นร้อนของชายหนุ่มที่โอบอุ้มร่างของเธอไว้อย่างมั่นคง

ธนิดาซุกใบหน้าลงกับแผงอกกว้างที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดี กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ ผสมกลิ่นกายชายชาตรีของเขาทำหน้าที่เหมือนยาสลบอ่อนๆ ที่ทำให้สติของเธอพร่าเลือน เธอรู้ว่าเธอควรจะดีดดิ้น ควรจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่ภาพโหดร้ายที่เขาเพิ่งมอบความตายให้กับชายฉกรรจ์สามคนในพริบตาเดียวนั้น ยังคงฉายชัดอยู่ในความทรงจำ

ผู้ชายคนนี้คือมัจจุราช และเธอไม่มีความกล้าพอที่จะงัดข้อกับเขา

นาวินพาเธอเดินฝ่าสายฝนมาหยุดอยู่ที่รถยนต์คันหรูสีดำสนิท มันจอดซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบเชียบหลังพุ่มไม้ใหญ่ ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังหมอบรอเจ้านาย รถเบนท์ลีย์ เบนเทก้า (Bentley Bentayga) คันใหญ่ดูขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมซอมซ่อของย่านนี้อย่างสิ้นเชิง หยดน้ำฝนเกาะพราวไปทั่วตัวถังรถที่มันวาว สะท้อนแสงฟ้าแลบแปลบปลาบดูน่าเกรงขาม

ลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนเฝ้ารถรีบกางร่มคันใหญ่เข้ามารับ แต่นาวินเพียงแค่ปรายตามองเป็นเชิงสั่งให้เปิดประตูก่อนจะวางร่างบางของธนิดาลงบนเบาะหนังสีครีมหนานุ่มที่เบาะหลังอย่างเบามือ เบากว่าที่เธอคาดคิดไว้มาก

"นั่งนิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวเพิ่ม"

เสียงทุ้มสั่งเรียบๆ ก่อนที่เขาจะปิดประตูรถขังเธอไว้ในโลกส่วนตัวของเขา แล้วเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ

ภายในรถเงียบสงัด ตัดขาดจากเสียงพายุภายนอกอย่างสิ้นเชิง เครื่องปรับอากาศถูกปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้นเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ ธนิดานั่งตัวลีบติดประตู กอดตัวเองแน่นด้วยความหนาวสั่นจากเสื้อผ้าที่เปียกชุ่ม และความหวาดกลัวที่ยังไม่จางหาย

นาวินสตาร์ตเครื่องยนต์ เสียงเครื่องยนต์คำรามกระหึ่มแผ่วเบาก่อนจะออกตัวไปอย่างนุ่มนวล เขาเหลือบตามองกระจกมองหลัง สบตากับดวงตากลมโตที่ฉายแววตื่นตระหนกของเธอ

"อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ธนิดา" เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ มือข้างหนึ่งบังคับพวงมาลัยอย่างชำนาญ อีกข้างหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่วางอยู่คอนโซลกลางโยนไปให้เธอที่เบาะหลัง

"เช็ดผมซะ เดี๋ยวจะเป็นปอดบวมตายไปก่อนที่ฉันจะได้รหัสผ่าน"

ธนิดารับผ้าขนหนูมาอย่างเก้ๆ กังๆ กลิ่นหอมสะอาดจากผ้าทำให้เธอเผลอสูดหายใจเข้าลึกๆ "คุณ... คุณจะพาฉันไปไหน"

"กลับบ้าน" เขาตอบสั้นๆ

"บ้านคุณเหรอ?"

"บ้านของฉัน... และจะเป็นคุกของเธอ นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป"

คำว่าคุกหลุดออกมาจากปากเขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบราวกับกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศแต่มันกลับกรีดลึกลงไปในใจคนฟัง ธนิดากัดริมฝีปากแน่นจนห่อเลือด

"ทำไมต้องเป็นฉัน... พ่อฉันทำอะไรให้คุณกันแน่" เธอถามเสียงเครือ ความน้อยใจในโชคชะตาตีตื้นขึ้นมาจุกที่อก "ฉันไม่เคยรู้เรื่องธุรกิจของพ่อ ไม่เคยรู้เรื่องรหัสผ่านบ้าบออะไรนั่นเลย!"

นาวินเหยียบเบรกชะลอรถเมื่อถึงทางแยก เขาหันหน้ามามองเธอตรงๆ เป็นครั้งแรก แสงไฟจากเสาไฟฟ้าข้างทางสาดส่องเข้ามาในรถ เผยให้เห็นเสี้ยวหน้าคมคายที่ดูดุดันแต่แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าจางๆ

"ความไม่รู้ไม่ได้ช่วยให้เธอรอดพ้นจากความผิดหรอกนะ" แววตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย “พ่อของเธอขโมยข้อมูลสำคัญของเงาจันทราไป ข้อมูลที่สามารถล้มกระดานธุรกิจของฉันได้ทั้งกระดาน และคนที่อยากได้มันไม่ได้มีแค่ฉัน"

เขาเว้นจังหวะ สายตาเลื่อนไปมองรอยช้ำที่มุมปากของเธอ “ไอ้สวะพวกนั้นที่ฉันเพิ่งเป่าสมองกระจุย พวกมันเป็นแค่ปลายแถว ถ้าฉันไม่ไปรับเธอมาป่านนี้เธอคงกลายเป็นศพไร้ชื่อ หรือไม่ก็ถูกส่งไปขายในซ่องชายแดนเพื่อรีดความลับแล้ว"

ธนิดาหน้าซีดเผือด คำพูดของเขาโหดร้ายตรงไปตรงมา แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้

"แปลว่า... คุณช่วยชีวิตฉันไว้เหรอ" เธอถามเสียงเบาหวิว

นาวินแค่นหัวเราะในลำคอ หันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า “อย่าสำคัญตัวผิด ฉันแค่เก็บรักษากุญแจดอกสำคัญเอาไว้ต่างหาก ถ้ากุญแจดอกนี้พังไป ฉันคงเปิดหีบสมบัติไม่ได้"

รถยนต์หรูเคลื่อนตัวผ่านความมืดมิดของค่ำคืน มุ่งหน้าออกจากตัวเมืองอันวุ่นวายเข้าสู่เส้นทางที่เปลี่ยวร้างขึ้นเรื่อยๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าทึบที่ดูน่ากลัวภายใต้เงาฝน แต่ธนิดากลับรู้สึกว่าความน่ากลัวภายนอกนั้น เทียบไม่ได้เลยกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอ

เขาดูสงบนิ่ง เยือกเย็น แต่พร้อมจะระเบิดและทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางหน้าเหมือนภูเขาไฟใต้ธารน้ำแข็ง

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง กำแพงสูงตระหง่านที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ประตูเหล็กดัดลวดลายวิจิตรขนาดมหึมาค่อยๆ เลื่อนเปิดออกต้อนรับผู้เป็นเจ้าของ เผยให้เห็นอาณาจักรที่ซ่อนตัวอยู่ภายใน

คฤหาสน์เงาจันทรา

บ้าน ไม่สิ! มันคือปราสาทขนาดย่อมที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนสวยที่ถูกจัดแต่งอย่างดี แสงไฟสีนวลตาที่เปิดสว่างไสวไปทั่วอาคารสไตล์ยุโรปทำให้มันดูงดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย แต่กำแพงสูงลิบและกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่แทบทุกมุมตึก กลับตะโกนก้องว่าที่นี่คือป้อมปราการที่ยากจะเจาะเข้าไปและยากยิ่งกว่าที่จะหนีออกมา

รถจอดสนิทที่หน้าบันไดหินอ่อนกว้างขวาง นาวินดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถ ก่อนจะเดินมาเปิดประตูฝั่งของเธอ

"ลงมา"

ธนิดาก้าวขาที่สั่นเทาลงจากรถ ความหนาวเย็นจากลมฝนปะทะผิวอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอไม่ได้ยืนอยู่บนโคลนตม หากแต่เป็นพื้นหินอ่อนราคาแพง

ทันใดนั้น หญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านเรียบร้อยก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารับพร้อมกับร่มคันใหญ่ และชายฉกรรจ์ในชุดสูทอีกนับสิบคนที่ยืนเรียงแถวต้อนรับอย่างเป็นระเบียบ

"นายท่านกลับมาแล้ว" เสียงทักทายดังขึ้นพร้อมเพรียง

นาวินไม่สนใจใคร เขาคว้าข้อมือเล็กของธนิดาไว้แล้วออกแรงดึงเบาๆ ให้เดินตามเขาเข้าไปด้านใน

"ยินดีต้อนรับสู่กรงทองของเธอ ธนิดา" เขากระซิบเสียงพร่าที่ข้างหูเธอขณะเดินผ่านประตูไม้สักบานใหญ่เข้าไป "อยู่ที่นี่ทำตัวให้ว่าง่าย แล้วฉันสัญญาว่าเธอจะมีชีวิตที่สุขสบาย จนลืมไปเลยว่าเคยมีอิสรภาพ"

ธนิดาเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างของเขาที่เดินนำหน้า หัวใจของเธอบีบรัดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งหวาดกลัว สับสน และปลอดภัยอย่างประหลาด

ประตูบานใหญ่ปิดลงเบื้องหลัง เสียงกลอนล็อกดังกริ๊กเป็นสัญญาณปิดตายโลกใบเดิมของเธออย่างสมบูรณ์