ตอนที่ 14 ชื่อหนึ่งบนหน้าจอ

หลังจากจังหวะสุดท้ายผ่านพ้น ร่างกายเธอได้ปลดปล่อยความเกร็งเครียดออกไปทั้งหมด และได้พักหายใจอยู่ครู่หนึ่ง

พี่บอยค่อย ๆ ขยับกาย ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเธอ ก่อนสอดแขนมากอดไว้แน่นจากด้านหลัง แผ่นอกกว้างแนบสนิทกับแผ่นหลังบาง ลมหายใจอุ่นรินอยู่ตรงต้นคอ มือใหญ่กุมมือเล็กแน่น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่นิ้วเดียว

“หนูหนาวเหรอ” เสียงเขาแผ่วเหมือนกระซิบ

นิรินส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนตอบเบา ๆ “เปล่าค่ะ…แต่หนูไม่อยากให้พี่ปล่อยเลย”

เขายิ้มบาง กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิด หน้าผากแตะข้างแก้มเธอ ปลายนิ้วไล้หลังมือช้า ๆ เหมือนกำลังย้ำกับตัวเองว่า เธออยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆ

“พี่เคยคิดนะ…ว่าตัวเองอาจไม่ควรได้รักใครอีก” เขาพูดช้า ๆ “แต่พอมีหนูอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ พี่ก็รู้เลยว่าคิดผิดมาตลอด”

นิรินกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หันกลับมาซบอกเขาอีกครั้ง “พี่บอย…อย่าทิ้งหนูไปนะคะ”

เขาประคองใบหน้าเธอขึ้นมา กดจูบเบา ๆ ที่หน้าผาก ก่อนจะกระซิบใกล้ริมฝีปากเธอ “ไม่มีวันเลยคนดี…พี่รักหนูนะ”

แล้วเขาก็กอดเธอแน่นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะร่างกายต้องการ แต่เพราะหัวใจไม่อยากให้เธอหายไปจากอ้อมแขนนี้อีกเลย

แสงแดดลอดผ้าม่านเข้ามาเพียงเล็กน้อย แต่บนเตียงยังอวลไอรัก