บทที่ 3

ในวันจันทร์ตอนพักเที่ยง ฉันได้เจอกับเมล เธอยื่นถุงเล็ก ๆ จากร้านหรูให้ ฉันก็มองเธออย่างงง ๆ

“แม่ฉันฝากให้เอามาให้เธอ บอกว่ามันเหมาะกับเธอมากกว่า แต่ไม่เข้ากับตัวแม่เลย” เมลพูดพร้อมยิ้มกว้าง

ฉันเปิดถุงดู แล้วก็เห็นน้ำหอมที่ฉันใช้ในคืนงานเต้นรำ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าฉันทันที ฉันรักน้ำหอมนั่น มันเป็นส่วนหนึ่งของคืนที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน ฉันแค่หวังว่าคืนที่ดีที่สุดของฉันจะไม่ทิ้งโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ไว้ให้เป็นของฝาก ฉันขอบคุณเมลและบอกเธอว่าฉันจะโทรหาแม่ของเธอทีหลัง แล้วก็บอกว่าฉันอยากโทรหาห้องแล็บเพื่อนัดตรวจร่างกาย

ฉันโทรไปที่ห้องแล็บ แล้วก็ได้รับแจ้งว่าต้องมีใบสั่งจากแพทย์ก่อนถึงจะใช้สิทธิ์ประกันสุขภาพได้ ขอบคุณพระเจ้าที่บริษัทมีประกันสุขภาพให้พนักงาน ไม่งั้นฉันคงไม่รู้จะทำยังไง เงินเดือนฉันก็ไม่ได้สูง แล้วที่เหลือจากจ่ายค่าเรียนก็นำไปช่วยที่บ้าน เพราะแม่ไม่ได้ทำงานนอกบ้าน และรายได้จากงานขับรถของพ่อก็มีไม่มากด้วย

ฉันเลยนัดหมอไว้ แต่คิวเร็วที่สุดคือในอีกสองอาทิตย์ถัดไป ฉันได้แต่รออย่างกระวนกระวาย ยิ่งวันเวลาผ่านไป ฉันก็ยิ่งเครียดมากขึ้น แม้เมลจะทำทุกทางเพื่อให้ฉันใจเย็นลงก็ตาม พอถึงวันนัด เมลก็ไปหาหมอกับฉันด้วย พอได้ใบรายการตรวจ เมลก็เป็นคนจัดการนัดกับห้องแล็บให้เอง ทั้งยังยืนกรานจะไปกับฉัน ผ่านไปสามอาทิตย์นับจากวันงานเต้นรำ ฉันถึงได้ตรวจร่างกาย ซึ่งผลออกมาในอีกห้าวันให้หลัง และฉันก็กลับไปหาหมออีกครั้ง แน่นอนว่าเมลก็ไปด้วย

หมอดูผลแล้วมองตาฉัน

“คุณแคทเธอรีน สุขภาพคุณดีมาก คุณแข็งแรงดี แต่จากนี้ไปคุณต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้นแล้วนะครับ”

ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ในใจก็คิดว่า หมอจะบ่นฉันเรื่องที่มีเซ็กส์แบบไม่ป้องกันใช่ไหมเนี่ย? แต่ก็สมควรโดนแหละ การมีเซ็กส์โดยไม่ป้องกันมันโง่มากเพราะฉันอาจติดโรคก็ได้ แล้วหมอก็พูดต่อ

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณกำลังตั้งครรภ์! เดี๋ยวผมจะส่งตัวคุณไปฝากครรภ์กับสูตินรีแพทย์นะครับ…”

ฉันไม่ได้ยินอะไรอีกแล้วนอกจากเสียงอื้ออึงในหู ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย! ตั้งครรภ์งั้นเหรอ? ฉันจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี? มันเป็นไปไม่ได้ ฉันเนี่ยนะ คนที่เรียบร้อยที่สุด ไม่เคยทำอะไรนอกกรอบ คนที่คิดก่อนทำเสมอ เป็นคนมีความรับผิดชอบตลอด แต่แค่ปล่อยตัวตามใจครั้งเดียว ฉันกลับท้องเสียอย่างนั้น แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อของลูก! เมลจับมือฉันไว้แล้วพูดซ้ำ ๆ

“ใจเย็น ๆ นะแคท ทุกอย่างจะโอเค!”

มันจะโอเคได้ยังไงล่ะ? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ บ้าเอ๊ย! ฉันต้องบอกพ่อแม่ ลูกสาวคนเดียวของพวกเขาจะทำให้พวกเขาเสียใจ พวกเขาคงผิดหวัง เกลียดฉัน แล้วก็ไล่ฉันออกจากบ้านแน่ ฉันจะอธิบายยังไงดีว่าฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของลูกหน้าตาเป็นยังไง ฉันเริ่มหายใจถี่จนเหมือนจะขาดอากาศหายใจ ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกถึงมือคุณหมอที่จับมือฉันไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น

“ใจเย็นก่อนนะหนู! จริงอยู่ที่สถานการณ์นี้อาจจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่เธอตระหนกแบบนี้ไม่ได้ มันจะกระทบต่อลูกในท้องนะ ตอนนี้เธอต้องดูแลตัวเองเพื่อลูก คนที่รักเธอจะคอยอยู่ข้าง ๆ และช่วยเหลือเธอแน่นอน แต่เธอต้องใจเย็น ๆ ไว้ก่อน เพราะมีแค่เธอคนเดียวที่จะทำให้เด็กคนนี้เติบโตอย่างแข็งแรงและปลอดภัยได้ เข้าใจที่หมอพูดไหม?”

ฉันมองหมอผู้ชายร่างสันทัด ผมขาว มีแว่นตาวางอยู่บนปลายจมูก ดูตุ้ยนุ้ยหน่อย ๆ แล้วก็พยักหน้าช้า ๆ

ไม่รู้ทำไม แต่เขาทำให้ฉันสงบลงได้นิดหน่อย อาจเพราะแววตาเขาฉายประกายความเมตตาและเข้าใจ ซึ่งหาได้ยากในยุคนี้ หมอบอกเลขาให้เอาชาคาโมมายล์มาให้ฉัน ระหว่างที่ฉันจิบชาและพยายามตั้งสติ หมอก็อธิบายข้อมูลทั้งหมดให้เมลฟัง ซึ่งเธอตั้งใจฟังอย่างมาก

เราออกจากคลินิก แล้วเมลก็พาฉันไปร้านอาหารบอกว่าเราควรกินอะไรกันหน่อย ทันทีที่ฉันนั่งลง น้ำตาก็ไหลออกมา เพื่อนฉันกอดฉันไว้แล้วก็ย้ำกับฉันอีกครั้งว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ฉันมองหน้าเธอแล้วพูดว่า

“สิ่งเดียวที่ฉันแน่ใจตอนนี้ก็คือ ฉันอยากให้เธอกับเฟร็ดเป็นพ่อทูนหัวและแม่ทูนหัวของลูกฉัน เพราะฉันรู้ว่าพวกเธอจะรักแล้วก็สนับสนุนเขาเต็มที่”

แววตาเธอเป็นประกายแล้วเธอก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมพูดทั้งน้ำตาว่า

“ฉันจะเป็นแม่ทูนหัวที่ดีที่สุดในโลก แล้วก็จะอยู่ใกล้ ๆ ลูกของเราตลอดเวลา! ฉันมั่นใจว่าเฟร็ดต้องดีใจมากแน่ ๆ!”

เธอย้ำว่าจะเคียงข้างฉันเสมอ เธอทำให้ฉันมั่นใจว่าฉันจะไม่ต้องเผชิญเรื่องพวกนี้เพียงลำพัง และเธอจะอยู่กับฉันตอนที่ฉันไปคุยกับพ่อแม่ พอพูดถึงพ่อแม่ฉัน... โอ๊ย! ฉันเริ่มคิดแล้วก็ตัดสินใจว่าจะไม่ปิดบังพวกท่านแม้แต่วันเดียว ฉันจะบอกพวกท่านคืนนี้เลย ฉันจะไม่ไปมหาวิทยาลัยแต่จะกลับบ้านเพื่อคุยกับพวกเขา เมลเองก็สนับสนุนฉันทันทีแล้วพูดว่า

“งั้นไปกันเลย ฉันอยู่กับเธอเอง!”

พอเรามาถึงบ้าน พ่อแม่ฉันก็ตกใจ แล้วแม่ก็รีบเข้ามาหาฉันด้วยความกังวล

“ลูก ๆ ไม่ไปเรียนกันเหรอ? มีอะไรหรือเปล่า?”

“ก็ไม่เชิงค่ะแม่ หนูมีเรื่องอยากคุยกับพ่อแม่”

พ่อแม่ฉันรู้ทันทีว่าต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ เราทุกคนนั่งลงในห้องนั่งเล่น แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ฉันยอมรับว่าฉันไร้ความรับผิดชอบแค่ไหนที่ไปมีอะไรกับคนแปลกหน้าในงานปาร์ตี้ แน่นอนว่าฉันไม่ได้เล่ารายละเอียด แต่ก็บอกชัดเจนว่าฉันไม่สามารถหาพ่อของลูกเจออีกแล้ว ความผิดหวังในสายตาพวกเขามันชัดเจนมาก แม่ฉันร้องไห้ไม่หยุด พูดว่าชีวิตฉันพังยับเยินหมดแล้ว ส่วนพ่อยังเงียบ พอเห็นแม่เสียใจมากขนาดนั้น เมลก็รีบไปที่ครัว แล้วกลับมาพร้อมแก้วน้ำใส่น้ำตาลให้แม่ เมลชอบเอาน้ำตาลชงใส่น้ำให้คนที่กำลังเครียด แล้วก็บอกว่ามันช่วยให้ใจเย็นลง ซึ่งฉันไม่เคยเข้าใจเหตุผลข้อนี้เลย

ในที่สุดพ่อก็พูดขึ้นว่า

“ลูกทำพลาดครั้งใหญ่แล้ว และมันก็ย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ด้วย”

พ่อแม่ฉันเป็นคนเรียบง่าย พ่อเป็นผู้ชายตัวสูง แข็งแรง ส่วนแม่ก็เหมือนฉันในเวอร์ชันที่แก่กว่า แต่ทั้งคู่เป็นคนมีหลักการและมีคุณธรรม และก็พยายามปลูกฝังสิ่งเหล่านี้ให้ฉันเสมอ การได้ยินพ่อพูดว่า ฉันทำพลาด ทำให้ใจฉันปวดร้าวยิ่งขึ้นไปอีก ฉันเริ่มร้องไห้แล้วพูดว่า

“หนูรู้ค่ะพ่อ หนูขาดความรับผิดชอบ แต่ตอนนี้ก็ย้อนกลับไปแก้ไม่ได้แล้ว หนูจะลาออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อเลี้ยงลูก แล้วหนูจะเก็บของออกจากบ้าน…”

“เก็บของ? ลูกเข้าใจผิดมากเลยนะ ถ้าคิดว่าจะได้ออกจากบ้านนี้ไปแบบนั้น ลูกทำผิดก็จริงแล้วก็ทำให้พ่อแม่เสียใจด้วยแต่เรารักลูก เราจะผ่านมันไปด้วยกัน และเราจะช่วยลูกเอง ลูกไม่ได้อยู่คนเดียวเสียหน่อย! แล้วเด็กคนนี้ก็เช่นกัน!” พ่อพูดแบบนั้น แล้วใจฉันก็เต็มไปด้วยความหวัง

“แต่พ่อคะ หนูทำให้พ่อแม่ต้องอับอาย…”

“ลูกไม่ใช่คนแรก และจะไม่ใช่คนสุดท้ายที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวในโลกนี้ เราก็แค่อยากให้ชีวิตลูกง่ายกว่านี้ ลูกก็เป็นคนมีความรับผิดชอบมาตลอดนี่นา! แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว เราก็ต้องเผชิญมันไปด้วยกัน ลูกจะไม่ลาออกจากมหาวิทยาลัย ยิ่งตอนนี้ลูกต้องโตขึ้นจะได้ดูแลลูกของตัวเอง ลูกจะต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ซึ่งความรับผิดชอบมันใหญ่หลวงมาก เราจะช่วยลูก แล้วถึงแม้มันจะลำบากแต่ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี”

เมลที่ร้องไห้แล้วรีบบอกพ่อแม่ฉันว่า “คุณลุงแอนโทนี่ คุณป้าเซลิน่า หนูจะช่วยทุกอย่างเลยนะคะ!

แล้วหนูก็เป็นแม่ทูนหัวของเด็กคนนี้ด้วย แคทก็เหมือนน้องสาวหนู หนูจะอยู่ข้าง ๆ เสมอค่ะ”

พ่อแม่ฉันมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ฉันมองทั้งสามคน แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีสุด ๆ ที่มีพวกเขาในชีวิต ฉันรู้สึกเต็มตื้นไปด้วยความรักที่มีต่อพวกเขา และความรู้สึกใหม่ทั้งหมดที่มีให้กับชีวิตเล็ก ๆ ที่กำลังเติบโตในตัวฉัน ซึ่งฉันเพิ่งรู้ถึงการมีอยู่ของชีวิตนี้!

แม้ว่าการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวจะยากแค่ไหน คืนนั้นในงานเลี้ยงก็เป็นคืนที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน ฉันไม่มีวันลืมดวงตาสีม่วงอมฟ้าที่มองฉันด้วยสายตาอ่อนโยนในช่วงเวลาสั้น ๆ ระหว่างเราสองคน รวมถึงสิ่งที่ร่างกายฉันได้สัมผัสในคืนนั้น ฉันจะเก็บความทรงจำแสนหวานนั้นไว้กับตัวเสมอ

หลายเดือนต่อมาผ่านไปอย่างลำบาก ฉันเก็บชุด กระเป๋า รองเท้า หน้ากาก และน้ำหอมที่แม่ของเมลให้ฉันไว้ในกล่อง ในวันที่เหนื่อยใจ ฉันจะเปิดกล่องนั้นแล้วหวนนึกถึงค่ำคืนนั้นอีกครั้ง

แม้ว่าการตั้งครรภ์ของฉันจะราบรื่นดี แต่คำพูดและความโหดร้ายของคนรอบข้างก็ทำให้ใจฉันเจ็บ ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือแฟนเก่าของฉันกับลูกพี่ลูกน้องของฉันก็ย้ายไปอยู่กับพ่อแม่ของเธอหลังจากแต่งงานกันแล้ว ซึ่งบ้านหลังนั้นอยู่ที่ถนนเส้นเดียวกับบ้านฉัน พวกเขาคอยหาโอกาสดูถูกฉันด้วยคำพูดแย่ ๆ ทุกครั้งที่เจอ และยังไปพูดทั่วทั้งละแวกบ้านว่าฉันไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของลูก แล้วยังใส่ความว่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่าย นั่นแหละคือเหตุผลที่คล็อดทิ้งฉันไป ฉันอยากจะฆ่าพวกเขาจริง ๆ! แม่ของเคลลี่ ซึ่งเป็นพี่สาวของแม่ฉัน ไม่เคยพลาดโอกาสที่จะมาเย้ยหยันเราถึงบ้าน เธอมักจะพูดว่าโชคดีแค่ไหนที่ลูกสาวเธอไม่เหมือนฉัน เธอบอกว่าเคลลี่เป็นเด็กดีถึงได้แต่งงานกับผู้ชายดี ๆ เหมือนกับลืมไปแล้วว่ายายสารเลวคนนั้นขโมยแฟนฉันไป แล้วยังมีอะไรกับเขาบนเตียงของฉันอีกด้วย

แต่ฉันก็กล้ำกลืนมันทั้งหมด มันไม่คุ้มที่จะเถียงกับคนพวกนี้ และฉันก็ไม่อยากส่งต่อความรู้สึกแย่ ๆ เหล่านี้ไปให้ลูกของฉัน ยิ่งวันเวลาผ่านไป ฉันก็ยิ่งรักลูกในท้องมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าความรักแบบนี้มันมีอยู่จริง ทุกอย่างที่ฉันทำ ฉันทำเพื่อเขา ฉันจะปกป้องเขาจากทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันจะยอมตายเพื่อเขาและน่าแปลกที่ระหว่างตั้งครรภ์ ทุกอย่างดูเหมือนจะค่อย ๆ เป็นใจ ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง

เจ้านายฉันดีมาก เขาเข้าใจสถานการณ์ของฉัน แถมยังขึ้นเงินเดือนให้นิดหน่อยด้วย ซึ่งนั่นช่วยได้มากเลย! เมลกับเฟร็ดก็เอาใจใส่ฉันเต็มที่ ทั้งคู่หลงรักลูกทูนหัวของตัวเองทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย พวกเขายืนยันว่าจะซื้อของทั้งหมดในห้องเด็กให้ ซึ่งสุดท้ายห้องก็ออกมาสวยงามมาก เมลไปเป็นเพื่อนฉันตามนัดของแพทย์ทุกครั้งโดยไม่เคยพลาด เธอถึงขั้นจัดงานเลี้ยงรับขวัญหลานให้ถึงสองงาน คือที่บริษัทงานหนึ่ง แล้วก็ที่มหาวิทยาลัยอีกหนึ่งงาน ลูกของฉันจะเกิดมาในโลกที่เต็มไปด้วยความรัก

พอฉันรู้ว่าลูกเป็นผู้ชาย ฉันก็ตัดสินใจตั้งชื่อเขาว่าปีเตอร์ แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ปีเตอร์เกิดมาสุขภาพแข็งแรง มีดวงตาสีม่วงอมฟ้าคู่โตที่ทำให้ฉันไม่มีวันลืมคืนนั้น คืนที่เปลี่ยนชีวิตฉัน แต่ก็เป็นคืนที่ดีที่สุดในชีวิตฉันด้วย ฉันไม่มีวันลืมผู้ชายคนนั้นแน่นอน!

ลูกชายของฉันมีความรักโอบอุ้มตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาลืมตาดูโลก พ่อแม่ฉันตกหลุมรักหลานชายของพวกเขาอย่างหมดใจ เมลกับเฟร็ดก็มาที่บ้านเพื่อมาดูลูกทูนหัวของพวกเขาทุกวัน ทั้งยังคอยเช็กว่าฉันกับปีเตอร์โอเคดีไหม เมลอยู่เคียงข้างฉันตลอด ไม่เคยทิ้งไปไหนเลย พ่อแม่ของเธอก็ยังมาหาปีเตอร์ด้วย พวกเขาบอกว่าจะเป็นตายายทูนหัวให้ปีเตอร์อีกต่างหาก เพราะพวกเขารู้สึกว่าฉันก็เหมือนลูกสาวคนหนึ่งของพวกเขาเหมือนกัน ซึ่งฉันก็ซาบซึ้งใจมาก พวกเขาก็เอาใจใส่ฉันไม่ต่างกัน พวกเขายืนยันว่าจะซื้อรถเข็นเด็กให้เป็นของขวัญ แล้วในวันที่ปีเตอร์เกิด พวกเขาก็มาที่โรงพยาบาลพร้อมกับช่อดอกไม้ยักษ์ กับลูกโป่งต้อนรับสุดอลังการ

หลังจากวันลาคลอดหมดลง แม่ของฉันก็ดูแลลูกชายให้ตอนฉันไปทำงานและไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ฉันทำงานหนักมาก และเวลาที่เหลือจากเรียนหรือทำงาน ฉันก็ทุ่มให้กับลูกชายอย่างเต็มที่ ด้วยความช่วยเหลือจากพ่อแม่ และพ่อแม่ทูนหัวของลูกฉัน ฉันสามารถจัดการทุกอย่างได้และไม่ต้องหยุดเรียนแม้แต่เทอมเดียว ฉันเรียนจบพร้อมกับเมลิสซ่า มันเป็นช่วงเวลาที่สุดยอดมากสำหรับฉันและครอบครัวของฉัน พอมีใบปริญญาอยู่ในมือ ฉันก็พร้อมจะไล่ตามอนาคตที่ดีกว่า พร้อมด้วยความตั้งใจแน่วแน่ว่าลูกชายของฉันจะไม่มีวันขาดสิ่งใดเลย