สัมผัสรักจากคุณบอส

ฉันกลับมาถึงบ้านหลังจากวันที่แสนยาวนาน และพ่อแม่ก็กำลังนั่งรอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น

“แคทเธอรีน มานั่งก่อน เราต้องคุยกัน” พ่อพูดด้วยท่าทีหงุดหงิดชัดเจน

“มีอะไรเหรอคะพ่อ?” ฉันถามด้วยความเหนื่อยล้า ฉันทำงานมาทั้งวัน ตกเย็นก็ไปเรียน และพอกลับถึงบ้าน สิ่งเดียวที่อยากทำคืออาบน้ำแล้วล้มตัวนอน แต่ดูเหมือนจะทำแบบนั้นไม่ได้

“แคทเธอรีน การ์ดเชิญงานแต่งของลูกพี่ลูกน้องลูกมาถึงแล้ว” แม่บอก

“ยายนั่นไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องหนู!” ฉันพูดสวนด้วยความโกรธที่เริ่มปะทุขึ้น

“แคทเธอรีน เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องลูกนะ” แม่ยังยืนยัน “ลูกต้องหยุดพฤติกรรมเด็ก ๆ แบบนี้ได้แล้ว เมลิสซ่าเล่นงานเธอแถมยังสร้างเรื่องที่บ้านอีก พอได้แล้ว! เธอเป็นลูกสาวของพี่สาวแม่ ซึ่งก็หมายความว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของลูก”

“ขอโทษนะคะแม่ แต่สำหรับหนู เธอไม่มีความหมายอะไรเลย” ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ “เธอนอนกับแฟนหนู บนเตียงของหนูเอง เรื่องแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้น”

ฉันคบกับคล็อดมา 4 ปี เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน แล้ววันหนึ่งฉันก็มาเจอเขาบนเตียงในห้องของตัวเอง และกำลังมีอะไรกับเคลลี่! ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเอง ฉันตกใจอย่างมากและแน่นอนว่าเมลิสซ่าเพื่อนสนิทฉันก็ตามไปเอาเรื่องให้ ตั้งแต่นั้นมาบรรยากาศในบ้านก็ตึงเครียดเพราะพ่อแม่ฉันเอาแต่บอกว่าเรื่องนี้มันไร้สาระ และฉันควรทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วกลับไปสนิทกับลูกพี่ลูกน้องของฉันเหมือนเดิม

“หมอนั่นผิดจริง ๆ นั่นแหละแคทเธอรีน เพราะเขาเป็นแฟนลูก” แม่เถียง “ส่วนเคลลี่ เธอน่าสงสารจะตาย เขาล่อลวงเธอ ตอนนี้เขาเลยต้องแต่งงานกับเธอเพื่อไม่ให้คนในเมืองนินทาไงล่ะ”

“โอ๊ย แม่! พอเถอะ! คนทั้งเมืองเขาก็รู้กันหมดนั่นแหละว่าเคลลี่มันแรด...” ฉันหมดความอดทนแล้ว

“แคทเธอรีน ระวังคำพูดหน่อย!” พ่อดุฉัน “ฟังนะ ถ้าลูกไม่อยากอยู่ใกล้เคลลี่ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ลูกต้องไปงานแต่งนี้ และหยุดพฤติกรรมหยาบคายแบบนี้ด้วย”

“อะไรนะคะ?” ฉันคิดว่าตัวเองฟังผิด

“ลูกต้องไปงานแต่งลูกพี่ลูกน้องของลูก แคทเธอรีน นี่คือคำสั่ง! เราเป็นพ่อแม่ลูก และลูกต้องเชื่อฟัง” แม่พูดด้วยความโกรธ เหมือนกับฉันเป็นคนผิด

“ขอโทษนะคะแม่ แต่หนูไม่ไปหรอก! หนูเชื่อฟังพ่อแม่มาตลอด หนูเป็นลูกที่ดีเสมอมา แต่ครั้งนี้หนูทำไม่ได้ หนูต่างหากที่ถูกทำร้าย! หนูมีสิทธิ์เต็มที่ที่จะไม่ยอมเป็นตัวตลกในครอบครัวอีกต่อไป” ฉันพูดทั้งน้ำตา

“พอได้แล้ว แคทเธอรีน!” พ่อตะโกนลั่น ทำเอาฉันสะดุ้ง “ลูกจะไปงานแต่งนี้ เรื่องนี้จบแค่นี้!”

“แต่พ่อคะ...”

“พ่อไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว แคทเธอรีน! การรักษาความสงบในครอบครัวมันสำคัญกับแม่ลูก ดังนั้นลูกต้องไป จบนะ” พ่อพูดตัดบทแบบไม่เปิดช่องให้เถียง

คืนนั้นฉันเอาแต่นอนร้องไห้อยู่ในห้อง วันต่อมาฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เมลิสซ่าฟัง เธอไม่รอช้า รีบหาบัตรเชิญงานเต้นรำสวมหน้ากากซึ่งเป็นงานกาล่าประจำปีมา เธอบอกพ่อแม่ฉันว่างานนี้สำคัญกับอนาคตการงานของฉัน เพราะคนในแวดวงธุรกิจที่สำคัญที่สุดในเมืองจะไปกัน ฉันจะได้สร้างเครือข่ายดี ๆ แถมอาจารย์ของเราก็รับปากว่าจะพาเราไปแนะนำกับผู้ประกอบการหลายคน ซึ่งอาจเปิดโอกาสให้เราได้ในอนาคต

ตอนแรกพ่อแม่ฉันยังไม่ค่อยเชื่อ แต่พ่อแม่เมลิสซ่าช่วยพูดจนพวกเขาเชื่อว่านี่เป็นโอกาสที่ดีต่ออนาคตของฉัน สุดท้ายพวกท่านก็ยอมให้ฉันไป

“แคทเธอรีน เธอห้ามปฏิเสธฉันนะ! ฉันซื้อตั๋วกับหน้ากากไว้เรียบร้อยแล้ว แถมฉันต้องโน้มน้าวพ่อแม่เธอว่างานนี้สำคัญกับอาชีพเธอแค่ไหน นั่นเหนื่อยมากนะรู้ไหม งานนี้มันต้องสนุกสุด ๆ แน่ เธอห้ามพลาดเด็ดขาด!” เมลิสซ่ามองฉันด้วยสายตาเว้าวอนพลางประสานมือไว้เหมือนกำลังขอร้อง

ตอนนั้นฉันกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในบ่ายวันพฤหัส ระหว่างที่นั่งรับข้อความกับโทรศัพท์ เมลิสซ่าก็โผล่มาพร้อมกาแฟ มัฟฟินช็อกโกแลต และความดื้อที่จะให้ฉันยอมไปงานเต้นรำ ซึ่งเป็นงานใหญ่ประจำปีของเมืองเราให้ได้

“โธ่ เมล ทำไมฉันถึงไม่เคยปฏิเสธเธอได้เลยนะ? ก็ได้ ไปก็ไป!”

ฉันตอบตกลงว่าจะไป แต่ในใจก็ยังลังเลอยู่ดี ถึงยังไงซะฉันก็จะไปนอนบ้านเมลเพื่อเลี่ยงงานแต่งอยู่แล้ว แต่ไม่ได้ตั้งใจจะไปงานเลี้ยงเลย ทว่าเมลิสซ่าก็รุกหนักจนฉันใจอ่อนในที่สุด พอถึงวันเสาร์เราก็แต่งตัวกันที่บ้านเธอ

“ว้าว เพื่อนสาว! เธอสวยจนฉันตะลึงเลยนะ!” เธอยื่นหน้ากากสีทองลายลูกไม้สุดหรูให้ฉัน หน้ากากปิดตั้งแต่หน้าผากลงมาถึงจมูก แล้วฉันก็สวมมันเข้าไป พร้อมกับชุดเดรสผ้าซาตินสีแดงระยิบระยับ หน้ากากนั้นเข้ากับชุดเป๊ะ “แล้วทีนี้เราพร้อมรึยัง?”

“พร้อมแล้ว” ฉันตอบพร้อมคว้ากระเป๋าถือ “เอ๊ะ ลืมฉีดน้ำหอม”

“ไม่เป็นไร ใช้น้ำหอมใหม่ของแม่ฉันก็ได้ แม่ไม่ว่าอะไรหรอก”

พอเฟร็ด แฟนของเมลเห็นเรา เขาก็ยิ้มแล้วจูบเมลหนึ่งที ก่อนจะพูดว่า “สาว ๆ วันนี้พวกเธอดูดีสุด ๆ! ฉันว่านะแคท เธอน่าจะได้แฟนใหม่จากงานนี้แน่ ๆ”

“ไม่มีแฟนใหม่หรอก เฟร็ด ที่จริงแล้วฉันว่าฉันควรอยู่บ้านมากกว่า วันนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์ไปงานเลย ได้ไหมเมล ขอฉันอยู่บ้านได้ไหม?”