บทที่ 14 สัญญานางบำเรอ

ประตูห้องเปิดออก ร่างบางลุกยืนแววตาตระหนก เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา ประตูปิดลงตามเดิม ท่าทางเขาดูคุกคามและน่ากลัว ญรินดาระแวดระวังสุดท้ายตัดสินใจกระโจนหนีไปอีกทาง ทว่าเอวบางกลับถูกรวบไว้อย่างรวดเร็ว สองร่างล้มลงบนเตียง

“อย่านะ ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำอะไรฉันอีกแล้ว!” เธอดิ้นรน ตะเกียกตะกายหนีแต่ไม่เป็นผล เมื่อคนจับดูไม่สะเทือนต่อแรงเธอแม้แต่น้อย

ญรินดาหอบ ร่างกายถูกกอดรัดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ธีภพจ้องมอง

“ทำไมเธอต้องกลัวฉันด้วย ทั้งที่เรามีอะไรกันมาสองครั้งแล้ว หรือเธอลืมไปแล้ว” ชายหนุ่มย้ำความทรงจำ

ผิวแก้มคนฟังแดงระเรื่อ ยกมือผลักดันแผงอกให้ออกห่าง ก็เพราะเคยมีอะไรกัน เธอถึงกระดากอายจนถึงตอนนี้ อาชีพเด็กนั่งดริงก์เธอเลิกทำอย่างถาวร ได้รับอิสรภาพคืนมา แต่ก็ต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป

“มีแล้วยังไงคะ ถึงฉันจะมีอะไรกับคุณมากี่ครั้งก็ยังเป็นได้แค่ของเล่นอยู่ดี!”

เขาเลิ่กคิ้ว “แล้วเธออยากเป็นอะไรสำหรับฉันเหรอญรินดา”

คนถูกถามไม่ตอบหลบสายตา ไม่เคยคิดอะไรมากไปกว่าการรอดพ้นจากเรื่องวุ่นวายของพี่ชาย นอนกับเขาแค่ครั้งนั้นควรจบกันไปไม่มีอะไรต่อกัน แล้วทำไมเขาต้องพยายามดึงตัวเธอกลับมาอีก

“ฉันไม่อยากเป็นอะ