บทที่ 27 แย่งชิง

หัวยังเจ็บอยู่เลย คนป่วยลืมตาอยากขยับร่างกายแต่แทบไม่มีแรง ดูท่าฤทธิ์ยายังไม่หมด หมอคงต้องการให้พักผ่อนมากๆ ชันกายลุกรู้สึกร้าวไปทั้งศีรษะ ลืมตาเพื่อปรับให้เข้ากับแสงภายใน แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ กวาดตามองรอบๆ รู้สึกถึงความไม่แน่นอน

เขา... แตกต่างกับเธอเหลือเกิน

เหมือนอยู่คนละโลก บ้านหลังใหญ่ บริวารล้อมหน้าล้อมหลัง ผู้หญิงมากมายอยากแย่งชิง มีทุกอย่างที่มนุษย์ทุกคนพึงต้องการ ทว่าทำไม ธีภพถึงเลือกเธอ เลือกให้มาอยู่เคียงข้างในเวลานี้ และรอวันเขี่ยทิ้งเมื่อไม่ปรารถนา ความปวดร้าวนี้คงไม่มีใครเข้าใจ ความสัมพันธ์ทางกายมันสร้างความผูกพันในหัวใจด้วยเช่นกัน

เธอ.. กลัวสักวัน อาจรู้สึกบางอย่างกับเขา หากวันนั้นมาถึง หัวใจคงรวดร้าว และใช้เวลาเยียวยา

แอด...

ประตูห้องเปิดออก คนในความคิดก้าวเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ ญรินดาจ้องมองด้วยความแปลกใจ เขาวางมันตรงหน้าแล้วยิ้มบางๆ

“กินข้าวแล้วกินยา เธอต้องพักผ่อนมากๆ ได้หายไวๆ” เขาบอกแล้วสบตา เห็นคนตรงหน้าไม่ขยับ มีเพียงคิ้วบางซึ่งกำลังขมวดเข้าหากัน “เป็นอะไรไป ไม่หิวก็ต้องกินนะรู้ไหม”

คนถูกถามส่ายหน้า ไม่เข้าใจ เขาทำแบบนี้ทำไม

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้” น้ำ