ตอนที่ 30 จะกัดอะไรนักหนาเดี๋ยวก็เป็นแผลหรอก

แพรดาวนั่งกอดกระเป๋าผ้าของตนในรถสปอร์ตหรู แอร์ในรถเย็นฉ่ำนั่งสบายแต่เต็มไปด้วยความอึดอัด เขาไม่พูด เธอไม่พูด ทุกอย่างอยู่ในความเงียบเธอไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ จนกระทั่งรถมาจอดใกล้บ้านแล้ว หญิงสาวจึงผ่อนลมหายใจเบาๆแล้วลอบมองเสี้ยวหน้าที่แสนเย็นชา อยากถามเรื่องตำแหน่งงานใหม่ แต่ก็กลัวว่าจะถามเร็วไป ช่างเถอะ ขืนเซ้าซี้มากไปเขาคงไม่ให้เธอเปลี่ยนงาน

ท่าทางเหมือนอยากพูดแต่ไม่กล้าแล้วก็กัดริมฝีปากเอา ชายหนุ่มมองแล้วยื่นนิ้วโป้งไปแตะริมฝีปากเธอเบาๆ

“จะกัดอะไรนักหนาเดี๋ยวก็เป็นแผลหรอก”

การใกล้ชิดเกินความจำเป็นทำให้หญิงสาวเอนตัวออกห่าง มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นแล้วหัวก็หัวเราะในลำคอ ‘อยากเห็นจริงๆ เวลาอยู่กับไอ้ดิน เธอทำตัวยังไง คงเรียกพี่ดินอย่างนั้น พี่ดินอย่างนี้สินะ’

“เจ้าแมวดำเป็นยังไงบ้าง”

“แข็งแรงดีค่ะ ขอบคุณสำหรับค่ารักษาและอาหารที่ซื้อไว้ให้ด้วยนะคะ”

เขาพยักหน้ารับแล้วเอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย “วันนี้ดึกแล้ว วันหน้าค่อยแวะมาดูมันหน่อยก็แล้วกัน”

“ค่ะ” โล่งอก...นึกว่าเขาอยากเข้าไปดูแมวตอนตีสาม!