ตอนที่2 หัสดิน

ชายชรานั่งอยู่ที่เก้าอี้เอนหลัง รู้สึกตัวว่ามีคนเข้าก็ขยับตัวอย่างเกียจคร้าน จ้องมองคนที่ก้าวเข้ามายืนตรงหน้า

“คุณเองรึ” เสียงแหบแห้งเอ่ยาถาม  “ไม่ได้เจอนาน”

“ความจำดีจริงๆ”   ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเอ่ยขึ้น ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนเสื้อถึงข้อศอก เข้ากับรองเท้าหนังที่สวมอยู่ การเดินเข้ามาราวกับคนคุ้นเคยทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ไม่เจอกันกี่ปีแล้ว”  บรรพตถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง

“ก่อนที่คุณยายจะเสีย”  เขาตอบแล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ ปรายตามองออกไปทางหน้าต่างซึ่งมองเห็นบ้านเล็กๆ ใกล้ๆ กัน  “บ้านหลังนั้นมีคนเช่าแล้วเหรอ”

“อืม” คุณตาตอบเบาๆ “คุณผู้หญิงเป็นยังไงบ้าง”

“สบายดีครับ” เขาตอบไปตามตรง “รักษาตัวเองหลายปี อาการดีขึ้น แต่ก็ยังไปหาหมอตามนัดสม่ำเสมอ”

“ก็ดีแล้ว”  คุณตาพยักหน้าเศร้าๆ อดีตเคยรุ่งโรจน์ ทรัพยสินเงินทองมากมาย แต่ครอบครัวกลับแตกแยก ลูกหลานไม่เหลียวแลสนใจแต่เงินในบัญชี   มันคือผลกรรมจากการได้มาโดยมิชอบทั้งสิ้น

“แล้วคุณ...ไปหาหมอหรือเปล่า”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ผมจัดการตัวเองได้”

“ช่างเถอะ ผมยุ่งเรื่องของคุณหนูมากเกินไป”

“ผมสามสิบแล้ว เลิกเรียกคุณหนูได้แล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะร่วนอารมณ์ดีขึ้น “ผมแค่มาหาคนเล่นหมากรุกด้วยเท่านั้น”

“เอาซิ ผมเองก็...จะอยู่เล่นหมากรุกได้กี่วันเชียว”

“จะรีบตายไปไหนกัน”  ชายหนุ่มเบ้ปาก  แปลกใจที่รู้สึกเหมือนในห้องมีกลิ่นหอมของดอกไม้ หรือเพราะตาแก่นี่ชอบปลูกต้นไม้ดอกไม้จึงมีกลิ่นหอมของดอกมะลิอยู่ในนี่

“มาเถอะ เล่นหมากรุกกัน” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นแล้วเดินไปหยิบชุดกระดานหมากรุกที่ฝุ่นเขรอะออกมาวางตรงหน้า

“ถ้าไม่มีเดิมพันก็ไม่สนุก” คุณตาหัวเราะเสียงแห้ง

“เอาอะไรดี”

“นั้นซิ จะเดิมพันด้วยอะไร”

“มีเรื่องอยากให้ช่วย”

“อะไรเหรอ” 

“เอากระดานตานี้ให้ชนก่อนแล้วจะบอก”

“แบบนี้ก็ได้เหรอ” ชายหนุ่มอายุน้อยกว่าแต่กลับพูดจาราวกับคนรุ่นราวคราวเดียวกัน ความสนใจเรื่องอื่นหายไปเมื่อบนกระดานมีหมากแต่ละตัววางในตำแหน่งสำคัญ

.....................

          ชายหนุ่มลืมตาขึ้นเห็นภาพในห้องนอนอันแสนคุ้นตา  ความเบื่อหน่ายคือสิ่งแรกที่ทักทายในยามเช้า  เขายันร่างเปลือยท่อนบนขึ้นนั่ง เสยผมยุ่งๆ แล้วมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลตั้งอยู่ในห้องนอน

            “เที่ยงแล้ว ตลกล่ะ” 

หัสดินบ่นงึมงำ  เขารู้ว่าถ้าช่วงที่เขาหลับลึกเพราะอะไรบางอย่าง  ชายหนุ่มหัวเสียที่ตัวเองตื่นเอาตอนเที่ยงอย่างนี้  นี่ไม่ใช่วันหยุด และเขามีการมีงานทำเหมือนคนปกติ หิวและอิ่มไม่ต่างกัน

น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเขาโรคสองบุคลิก (DID)

อาการของเขาชัดเจนตอนอายุ 18 ปี ก่อนหน้านั้นเขาไม่แน่ใจนัก แต่ตอนนั้นเป็นหัสวีร์ที่จับความผิดปกติในตัวเขาได้

‘ฉันไม่ได้รังเกียจนาย แต่นายต้องรักษาตัวเอง’

‘แต่’

‘ฉันต้องไปเมืองนอก ไม่มีฉันอยู่ใครจะดูแลนายได้’

‘ก็ได้ ผมเชื่อฟังพี่ แต่เรื่องนี้ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้’

‘อืม แค่ปู่รู้คนเดียวก็พอ เราไปหวังพึ่งพ่อเจ้าชู้ของเราคงไม่ได้หรอก’

หัสดินไม่ได้รักษาตัวเองจริงจังนัก ลึกๆ แล้วเขากลับพอใจที่เป็นอย่างนี้

ห้องชุดสุดหรูชั้นที่30 ของคอนโดกลางกรุงเป็นที่ซุกหัวนอนของเขา  แม้พ่อมีคฤหาสน์หลังงามใหญ่โตเนื้อที่กว่าสิบไร่  เขาไม่ได้น้อยใจที่เกิดมาเป็นลูกนอกสมรส ที่ผ่านมาก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีจากคุณปู่คุณย่าและยังช่วยสนับสนุนการรักษาโรคซึมเศร้าหลังคลอดของแม่ด้วย

หลายปีมานี้ เขาตอบแทนบุญคุณตระกูลศาตนันท์ ที่ให้การเลี้ยงดูเขากับแม่เป็นอย่างดี  แม้ว่าแม่จะไม่ได้เป็นเมียออกหน้าออกตาของพ่อ แต่ก็เป็นคนที่สองที่พ่อรับแม่มาอยู่ในคฤหาสน์อย่างเป็นทางการหลังจากแม่ของหัสวีร์หย่าขาดและกลับไปใช้ชีวิตต่างประเทศ ธุรกิจสีเทาที่ไม่เป็นที่เปิดเผยนั้น เขาดูแลทำกำไรหลายสิบล้าน อาจไม่มากหากเทียบกับหัสวีร์ แต่ก็...ทำให้หลายชีวิตหลายปากร้องมีเงินใช้ในยุคเศรษฐกิจย่ำแย่

เบื้องหน้าที่ใครๆ รู้จัก เขาคือเชฟหัสดิน หรือเชฟดิน เรื่องการทำอาหารอาจเป็นสิ่งเดียวที่เป็นตัวตนของเขามากที่สุด สิ่งที่ได้มาจากสองมือของเขา แม้จะยากลำบากสักหน่อยแต่ยั่งยืนกว่า และไม่มีใครมาพรากสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาไปจากเขาได้

ช่วงอายุยี่สิบต้นๆ  เขาสนุกรื่นเริงกับ ผู้หญิง ปาร์ตี้ เซ็กส์ ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง  ร่างกายกระหายเซ็กส์เติมอย่างไรก็ไม่เต็ม  บุคลิกที่สองของเขา ‘ดิน’  ยิ่งอิ่มเอมเพราะมันเสพกามตัณหาราวกับเป็นอาหาร   ทว่าไม่กี่ปี เขาก็เริ่มเบื่อหน่าย ถอยห่างไม่รู้ตัว 

หัสดินกระหายน้ำ เมื่อวาน ‘ดิน’ คงไปท่องราตรี  แต่เขาไม่รู้สึกแฮงค์แค่คอแห้งอย่างหนัก  บางครั้งเขาก็จำจำได้ว่า ‘ดิน’ ใช้ร่างของเขาไปทำอะไรบ้าง และบ้างครั้งเขาตื่นมาพร้อมกับจำอะไรไม่ได้เบน  ร่างเปลือยท่อนบนเดินลากเท้าอย่างอ่อนแรงออกมาที่ครัวทันสมัยที่แทบไม่เคยใช้   เขาใช้ที่นี่เป็นที่หลับนอน ไม่เคยพาใครเข้ามา ปกติจะพบเขาต้องโทรนัดเวลาก่อน ไม่มีการจู่โจมมาพบถึงตัว

เขาเปิดตู้เย็นหยิบขาวน้ำดื่มมายกดื่มอย่างกระหาย น้ำเย็นไหลออกมาจากมุมปาก ผ่านลำคอไปสู่แผงอก  แล้วสายตาของเขาก็ปะทะกับปิ่นโตบนโต๊ะ  เขาวางขวดน้ำลงแล้วเดินไปปิ่นโตสามชั้นออกดู  ชั้นแรกเป็นข้าวกล้องเรียงเม็ดดูน่ากิน  อีกชั้นเป็นไข่พะโล้ ส่วนชั้นสุดท้ายเป็นกุนเชียงทอด  จู่ๆรู้สึกน้ำลายเต็มปาก ยื่นมือไปหยิบกุนเชียงที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำเข้าปาก  มันก็แค่กุนเชียง สายตามองไปที่ข้าวสวยมีช้อนสั้นวางอยู่ด้านบน เขาหยิบมันตักข้าวใส่ปาก  ข้าวไม่แข็งจนเกินไป  เขาตักหมูสามชั้นกับน้ำพะโล้ราดข้าวก่อนตักเข้าปาก

กับข้าวง่ายๆ ทำไมอร่อย หรือเพราะเขาหิว ‘ดิน’ เอาร่างเขาไปทำอะไรถึงได้ทั้งหิวและกระหายน้ำขนาดนี้

ชายหนุ่มชะงักไปเมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กในชุดเสื้อเครื่องแบบสีฟ้าเข้ม ยืนจ้องมองด้วยสีหน้ายากจะอธิบาย

“เธอเป็นใคร”  เขาเอ่ยถามแล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่ม  ไม่ได้รินใส่แก้ว