ตอนที่3. เธอเป็นใคร

“แม่บ้านค่ะ”  หญิงสาวเอ่ยตอบ แต่สายจ้องไปที่ปิ่นโต 

หัสดินมองตามสายตาเธอ แล้วก็เขาก็ทำหน้าประดักประเดิก

“นี่ของเธอเหรอ”

“ใช่ค่ะ อาหารกลางวันของดิฉัน”   หญิงสาวตอบทำตาปริบๆ  เขากินไปไม่กี่คำหรอก  แต่ว่า นั้นข้าวกลางวันของเธอเชียวนะ

“เอ่อ... ผมไม่รู้”  เขาทำหน้านิ่งกลบความเก้อเขิน  “เธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง”

“ก็เข้าทางประตูยังไงคะ”  แม่บ้านไม่ได้ตั้งใจจะพูดจากวนประสาท แต่หงุดหงิดที่ถูกขโมยของกิน ถ้าเขาถามสักคำจะไม่ว่าอะไรเลย

“ไม่มีใครบอกเหรอว่าผมอยู่ในห้อง”   เขาจ้างแม่บ้านทำความสะอาดห้องสัปดาห์ละสองครั้ง  แต่แม่บ้านจะมาตอนที่เขาไม่อยู่  เขาเองก็ไม่เคยเจอแม่บ้านที่จ้างผ่านบริษัททำความสะอาด   ออกจะแปลกใจที่เห็นหญิงสาวตัวเล็กอยู่ในห้องของเขาแบบนี้

“ไม่ค่ะ”  เธอตอบรวดเร็วไม่ลังเล  “ฉันก็มาทำงานตามตารางที่ทางบริษัทให้มา”

“ฮืม”

เขาเพียงแค่พยักหน้ารับ  เขาเป็นคนกำหนดตารางทำความสะอาดให้แม่บ้านมาที่นี่ แต่ละสัปดาห์จะมาไม่ตรงกัน เขาสลับสับเปลี่ยนวันอยู่เสมอ  เพื่อความปลอดภัยของเขาเอง  ‘ดิน’ เองก็มีศัตรูทางการค้ามากอยู่ไม่น้อย 

            “ทำไม?”

            “คะ?”   หญิงสาวเอียงคอมองอย่างสงสัย เขาพูดอะไรนะ

            “ทำไมเธออยู่ที่นี่ตอนนี้”

            “ฉันควรถามคุณมากกว่า ปกติฉันเข้ามาทำความสะอาดก็ไม่เคยเจอลูกค้าอย่างคุณเลยสักครั้ง แล้วก็ไม่มีใครแจ้งว่าวันนี้คุณอยู่ในห้อง”

            “เธอเข้ามาตั้งแต่กี่โมง”

            “สิบโมงเช้าค่ะ”    โดยปกติเธอจะทำงานเสร็จประมาณบ่ายกว่าๆ ได้พักนิดหน่อย ถ้าไม่มีคิวที่อื่นก็กลับไปตอกบัตรที่ออฟฟิศ   การห่อข้าวใส่ปิ่นโตเป็นเรื่องปกติของเธอ  ก็ห้องพักหรูหราแบบนี้ ถ้าเธอสั่งอาหารมากินนี่อาจต้องใช้เงินค่าแรงสิบวันของเธอเลยทีเดียว 

            “ไม่รู้หรือว่าผมนอนอยู่”

            “ไม่ค่ะ”  ถ้ารู้ฉันจะเสนอหน้าอยู่ทำไมล่ะ  หญิงสาวได้แต่บ่นเขาในใจ  “แล้วคุณไม่ได้ยินเสียงเครื่องดูดฝุ่นหรือคะ”

            หัสดินส่ายหน้า  สำรวจคนตัวเล็กกวาดสายตาไร้มารยาทตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า  “เธอชื่ออะไร”

            “แพรดาวค่ะ”  หญิงสาวตอบรวดเร็ว “คุณโทรไปเช็กกับทางบริษัทก็ได้ค่ะ”

            เขาเพียงพยักหน้ารับ  เลียริมฝีปากอย่างเสียดายอาหารพื้นๆในปิ่นโต คนทำอาหารอย่างเขาเป็นคนเรื่องมากในการเลือกกิน

            “ให้ฉันโทรสั่งอาหารให้คุณไหม? หรือคุณอยากกินอะไรรองท้องเสียหน่อย ฉันจะทำให้ค่ะ” 

            “ผมไม่เคยซื้อของสดไว้ในครัว”  เขาโคลงศีรษะไปมา  ปกติเขาไม่ซื้อของสดไว้ที่นี่ ที่คอนโดมีเพื่อนอนหลับพักผ่อน

            “ฉันรู้ค่ะ ฉันเป็นคนซื้อของใส่บ้านคุณเอง”   เธอเป็นแม่บ้านนี่ หน้าที่หนึ่งคือซื้อของใช้ให้นายจ้าง  กระดาษทิชชู่ น้ำยาล้างจาน เจลน้ำหอมในห้องน้ำ ของใช้จิปาถะทั่วๆไป  ตามคำสั่งของผู้ว่าจ้าง 

            เห็นเขาไม่พูดอะไรเธอจึงเสนอขึ้น “เริ่มเป็นกาแฟร้อนกับขนมปังแผ่นดีไหมคะ “

            “ก็ได้”

            เธอถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยเขาจะได้เลิกสนใจข้าวกล่องของเธอได้  หญิงสาวเดินไปล้างมือ จัดการต้มเปิดเครื่องชงกาแฟทันสมัยแล้วเตรียมทำแซนวิชให้เขาสักสองคู่    หัสดินมองการเคลื่อนไหวคล่องแคล้วของหญิงสาวแล้วแอบคิดไปว่า เธออาจเคยใช้เครื่องครัวเขาทำอะไรกินจนชำนาญ    นอกจากชงเหล้าดื่มเอง เขาก็แทบไม่เคยทำอะไรเลย  

            “กาแฟดำนะคะ”  เธอหันมาถาม  เขาพยักหน้าแทนคำตอบ ผู้ชายคนนี้หวงคำพูดเสียจริง

            ไม่นาน กาแฟร้อนกับแซนวิชก็ถูกยกมาว่างตรงหน้าเขา  เธอเลื่อนอาหารกลางวันของตัวเองออก  คิดจะหลบมุมไปหาที่นั่งกินเงียบๆ แต่เขากลับเรียกไว้ก่อน

            “นั่งกินด้วยกันก็ได้”

            “แต่ว่า...”  เขาเป็นลูกค้า  เป็นนายจ้าง เกิดไปร้องเรียนกับทางบริษัทขึ้นมา  เธอจะตกงานเสียเปล่าๆนะซิ ยิ่งหางานประจำอื่นไม่ได้อยู่

            “นั่งเถอะ ผมไม่โทรไปฟ้องบริษัทคุณหรอก”

            เขาพูดเหมือนที่เธอคิด หญิงสาวทำตาโตแต่เมื่อเห็นแววตาดุๆของเขาแล้วก็ยอมทำตามที่เขาสั่งง่ายๆ  นั่งลงแล้วกินอาหารของตัวเอง

            “เธอทำงานที่นี่นานหรือยัง”  ถามเพราะจ้างบริษัททำความสะอาดมาเกือบสองปี แต่ไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้เลย

            “หกเดือนแล้วค่ะ”   หกเดือนของเธอ แต่ห้าปีของแม่  แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าแม่ต้องเจออะไรมาบ้าง  ลูกค้าบางคนก็มองอย่างเหยียดหยาม เธอเลยโดนดุด่าสาดเสียเทเสียทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิดมาแล้ว 

            “ไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย”   

            “ค่ะ เมื่อครู่คุณบอกแล้ว”  เธอกินข้าวของตัวเองไปเงียบๆ

            “เคยเจอผมบ้างไหม”  คราวนี้เขาเปลี่ยนคำถามใหม่  หญิงสาวตอบด้วยการส่ายหน้าไปมา

            เขาเป็นเชฟที่ชอบทำอาหารหวาน ประเภทขนมอบหรือเบเกอรี่ ส่วนการทำอาหารคาวนั้นทำได้แต่ไม่ชอบ ไม่รู้ทำไม แต่การทำขนมอาจเป็นสิ่งเดียวที่ดึงดูดสมาธิและผ่อนคลายจากเรื่องที่เผชิญอยู่ ช่วงเวลาที่อยู่ในห้องครัวจึงเป็นความสุขเล็กๆของเขา

            ปกติเขากินข้าวคนเดียว หรือถ้าทำขนมเสร็จก็ยืนดูคนอื่นกิน  กับครอบครัวแทบไม่ต้องพูดถึง เขาเป็นห่วงแม่พยายามกลับบ้านใหญ่ทุกสัปดาห์ แต่ระยะหลังแม่อาการดีขึ้นมาก และต่อสู้กับโรคซึมเศร้าอย่างดีเยี่ยม เขาจึงมีเวลาทำอะไรทีอยากทำ  ชีวิตเขาไม่คาดแคลนผู้หญิง แต่กับผู้หญิงคนนี้เขารู้สึกแปลกประหลาด  หน้าตาก็ธรรมดา แต่เธอ...มีกลิ่นเหมือนแสงแดดอุ่นๆยามเช้า  ท่าทางไม่ใส่ใจเขาทำให้เขากลับสนใจเธอ

            “กับข้าวนั้น เธอซื้อที่ไหน”

            หญิงสาวเงยหน้าขึ้น  รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้คงมีปัญหากับการพูดแน่ๆ  เหมือนเขาจะเรียงลำดับประโยคตลกๆดี  พูดจาสั้นๆ  ทำเหมือนคนอื่นจะมีกระแสจิตเข้าใจเขาได้

            “ทำเองค่ะ”

            “คิวงานของเธอมาอีกทีวันไหน”   สมองเขามีเรื่องให้คิดเยอะ ไม่จำอะไรกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้

            “วันจันทร์ค่ะ”

            “เวลาเดิม?”

            “ใช่ค่ะ”  

            “มาเช้ากว่าที่เคยมา แล้วทำกับข้าวมาให้ผมด้วย ผมจ่ายพิเศษให้”

            “เอ่อ...”  อย่างเขาไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องอาหารการกิน  รวยระดับนี้สั่งอาหารจากโรงแรมหรูๆ  หรือเรียกเชฟมาทำอาหารที่บ้านก็ยังไหว

            “ผมอยากกินหมูสามชั้นนั้นอีก”  เขายืนยัน

            “หมูติดมันต่างหาก”  เธอไม่ชอบหมูสามชั้นมันเยอะเกินไป ชอบแบบติดมันนิดๆ อร่อยกว่า

            “ข้าวกล้องด้วย หอมและนุ่มกำลังดี”

            เพราะแม่ไม่ค่อยสบาย แพรดาวหันมาดูแลเรื่องอาหารการกินเป็นพิเศษ ถึงข้าวกล้องจะแพงกว่าข้าวธรรมดาก็เถอะ 

            “ตกลงตามนี้ ผมจ่ายค่าอาหารให้คุณก่อนก็แล้วกัน”   เห็นเธอนิ่งไป เขาคิดว่าเธอคงไม่มีเงินทุนสำหรับทำอาหารให้เขา    เขากัดแซนวิชชิ้นสุดท้ายหมดคำแล้วก็เดินเข้าไปในห้องนอน ครู่หนึ่งก็ถือแบงค์พันส่งให้เธอ

            “คุณจะให้ฉันทำหมดเงินนี่เลยเหรอ”

            “ทำไมล่ะ ไม่พอเหรอ?”

            “นี่มันได้หม้อใหญ่ๆเลยนะ”  เธอทำหน้ายุ่ง  คนรวยนี่ใช้เงินไม่เป็นหรือไง  “หรือคุณจะทำไปเลี้ยงคนอื่น”

            “ไม่ ผมคนเดียว” เขาตอบหน้านิ่ง “คุณก็จัดการเอาแล้วกัน”

            “ก็ได้ค่ะ”  เธอรับเงินไว้แล้วเขาก็เดินไปไม่สนใจเธออีก หญิงสาวจัดการเก็บปิ่นโตของตัวเองและล้างแก้วกาแฟของเขา  ไม่นานเขาก็ออกจากห้องในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงแสลคเหมือนคนจะไปทำงาน  แต่...มันบ่ายแล้วนะ 

            “ช่วยหน่อย”

            “คะ”  เธอทำหน้างง แล้วก็เข้าใจเพราะเขายื่นแขนให้เธอช่วยติดกระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้าง  เขายืนนิ่งๆ และไม่พูดอะไรต่อ แต่เธอก็เข้าใจว่าเขาจะให้เธอช่วยจัดเนคไทให้  ซึ่งเธอก็ทำให้

            “ผมต้องเข้าบริษัท วันจันทร์เจอกัน”

            “ค่ะ”

            แพรดาวยังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น  เธอมาทำความสะอาดที่นี่หลายเดือนไม่เคยเจอเจ้าของห้อง แต่เธอชอบห้องของเขามาก เหมือนทุกอย่างไม่เคยถูกแตะต้อง  เขาไม่เคยพาใครมา เธอจัดการทำความสะอาดง่ายดายและรวดเร็ว ผิดกับบ้านหลังอื่นๆ 

            เอาเถอะ ผู้ชายหล่อเหลาอย่างกับเดินออกมาจากนิตยสารแฟชั่นคนนั้นคงไม่ได้สนใจอะไรเธออยู่แล้ว  ถ้าเขาถูกใจ บางทีเธออาจพอมีรายได้เพิ่มขึ้น  เธอไม่ดูถูกเงินเล็กๆน้อยๆ  งานสุจริต เธอไม่อับอายอยู่แล้ว