บทที่ 41 พบกับใครบางคน2

เคนโซจึงจำใจปล่อยมือของเคย์มานไป เคนโซยกมือทั้งสองข้างชูขึ้นสูง ส่งสัญญาณให้เคย์มานรับรู้ว่าเขายอมปล่อยแล้ว ทั้งสองทำได้เพียงแค่ยืนมองเคย์มานจูงมือโอดินเข้าไปด้านในจนลับตา

“แม่งเอ๊ย!!...ไอ้นี่อีกแล้ว มันเป็นใครวะ”

บรูโนเอ่ยขึ้นมาอย่างหัวเสีย เขาขบสันกรามเข้าหากันแน่น หายใจฟึดฟัดด้วยความไม่พอใจ

“กูจะรู้ไหมเนี่ยก็อยู่ด้วยกัน”

เคนโซเอ่ยพลางเดินเข้าไปด้านในทันที เขาคิดว่าเคย์มานน่าจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่พอไปถึงโต๊ะกลับมีเพียงมาเซลโล แอรอนและบรรดาเด็ก ๆ ที่พวกเขาเรียกมาให้สองคนนี้

“เคย์มานล่ะ?”

เมื่อไม่เห็นเคย์มานนั่งอยู่ที่โต๊ะ เคนโซก็รีบเอ่ยถามทั้งสองทันที

“มันบอกจะกลับแล้ว ไปกับใครก็ไม่รู้ น่าจะเป็นเด็กมันมั้งครับ เห็นเดินจูงมือกันไปเมื่อกี้นี้”

แอรอนเอ่ยขึ้น พลางเลิกคิ้วขึ้นสูง เอียงคอมองเคนโซที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างเห็นได้ชัด บรูโนก็เช่นกัน

“แม่งเอ๊ย!!”

เคนโซอารมณ์เสียจนต้องระบายกับโซฟาตัวสีดำ เขาเตะไปที่โซฟาอย่างจัง จนคนที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว ต่างพากันงงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดอะไรขึ้น

“ป่ะ...ป่ะ...เป็นอะไรเหรอครับพี่เคนโซ”

มาเซลโลเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เมื่อเห็นว่าเคนโซอารมณ