ตอนที่ 17 ย้ายบ้านกันเถอะ

นับตั้งแต่ฉีหลินพาสามีกลับมารักษาตัวที่บ้านตอนนี้เวลาก็ผ่านไปแล้วหลายวัน เช้าวันนี้หลังจากกินมื้อเช้าพวกเขาจะย้ายบ้านไปอยู่ที่หมู่บ้านป่าหมอกกันแล้ว

คนที่ดีใจที่สุดที่จะได้ย้ายบ้านไม่ใช่ใครที่ไหนแต่หากเป็นหยางเฟยจินผู้ที่หวังมานานว่าจะได้ย้ายไปจากตรงนี้เสียที อย่างน้อย ๆ ครอบครัวของเขาจะได้ไม่โดนเอาเปรียบและถูกป้าสะใภ้รังแกเช่นที่ผ่านมา

“พวกเจ้าเร่งมือกันหน่อยประเดี๋ยวสายแล้วจะร้อนเอาได้” หยางเทียนฉีเร่งลูกเมีย

“ท่านพี่ท่านขนของพวกนี้ขึ้นเกวียนไปเถอะ แล้วให้อาเทียนนั่งไปกับท่านส่วนข้าจะเดินไปกับลูกสะใภ้และหลาน ๆ เอง” นางฟางบอกผู้เป็นสามี

“เจ้าจะเดินไหวหรือ เอาเช่นนี้ดีหรือไม่เราจ้างเกวียนบ้านลุงเมิ่งไปส่งพวกเจ้าดีกว่า จะเดินทำไมให้เหนื่อย”

“เอาแบบนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ท่านรีบไปบ้านท่านลุงเมิ่งเถอะ”

ในตอนที่คนบ้านหยางจัดแจงข้าวของกันอยู่นั้น นางหลินที่ตอนนี้รักษาตัวหายดีแล้วก็เดินมาที่บ้านหยางสายรองเพื่อดูว่าคนพวกนี้ย้ายออกไปจริงหรือไม่ และหยิบจับอะไรตัดไม้ติดมือไปด้วยหรือเปล่า

“เหอะรีบ ๆ ไสหัวของพวกเจ้าออกไปจากบ้านของข้า และอย่าได้หยิบอะไรของข้าติดไม้ติดมือไปเป็นอันขาดจะหาว่าข้าไม่เตือน”

“นี่ป้าสะใภ้ท่านคิดว่าทุกคนทุกคนจะเหมือนท่านหรือเจ้าคะที่มีนิสัยอยากได้ของผู้อื่นมาเป็นของตัวเอง ขนาดสินเดิมของข้าและท่านแม่ท่านยังหน้าด้านยึดเอาไปเป็นของตัวเอง การที่ท่านเดินมาบอกให้พวกข้าอย่าได้หยิบของอะไรที่เป็นของท่านไปข้าใคร่อยากถามท่านสักนิด ของที่อยู่ในบ้านหลังนี้เป็นพ่อสามีและสามีของข้าหามาทั้งนั้น ไม่ทราบว่าท่านให้อะไรพวกเรามาหรือ นอกจากท่านจะคอยมาหยิบฉวยเอาของจากบ้านพวกเราไปท่านก็ไม่เคยให้อะไรก็พวกเรามาสักอย่าง แล้วท่านยังกล้าที่จะมาพูดแบบนี้อีกหรือเจ้าคะ หากข้าจะบอกว่าท่านหน้าด้านเกินไปหน่อย ข้าก็กลัวว่าคนอื่นจะว่าข้านั้นไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดี”

“หวังฉีหลิน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เจ้ากล้ามาพูดเช่นนี้ไม่เห็นข้าที่เป็นผู้อาวุโสอยู่ในสายตา พ่อแม่สามีของพวกเจ้าช่างสั่งสอนมาดีเสียจริง ๆ”

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านแม่สอนข้ามาดี สอนให้ข้ารู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด อะไรควรและอะไรไม่ควร แล้วท่านล่ะใครสั่งสอนมาหรือ ถึงได้จิตใจชั่วช้าจ้องหาเอาแต่ผลประโยชน์ ละโมบโลภมาก อ่อ ท่านอย่าลืมไปเสียล่ะตอนนี้พวกเราแยกบ้านกันแล้วการที่ข้ายังเรียกท่านว่าป้าสะใภ้ยังถือว่าข้าให้เกียรติท่านอยู่ หรือท่านว่ามันไม่จริงเจ้าคะ”

นางหลินจนด้วยคำพูดตลอดชีวิตนางไม่เคยเจอใครที่ตอกหน้านางจนจุกขนาดนี้ เมื่อเห็นว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้แล้วจึงได้เดินจากไปด้วยความกรุ่นโกรธและอาฆาตแค้นในใจ

“อู๊ววว ท่านแม่เก่งที่สุด” เฉิงเอ๋อร์

“ท่านแม่ของข้านะ ต้องเก่งเหมือนข้าสิ ” เจี้ยนเอ๋อร์

“พี่สะใภ้สุดยอดมาก ฮ่า ๆๆ ข้าสะใจจริง ๆ ป้าสะใภ้พูดไม่ออกเลย” เฟยจิน

“ใช่เจ้าค่ะ พี่สะใภ้เก่งมากข้าจะต้องเอาอย่างพี่สะใภ้” เยว่เล่อ

“พวกเจ้านี่ก็นะ ไป ๆ ยกของขึ้นเกวียนรอพ่อเจ้า เสียเวลามามากแล้ว" นางฟาง

“ไม่ใช่ว่าท่านแม่ก็สาแก่ใจอยู่ไม่น้อยหรือขอรับ” เฟยเทียน

“เจ้าใหญ่กล้านักนะ กล้าล้อเลียนแม่หรือ”

“ฮ่า ๆๆๆๆๆ” จากนั้นเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทุกคนก็ดังลั่นบ้าน ในตอนที่หยางเทียนฉีกลับมาเขาได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจว่าลูกเมียเขาหัวเราะอะไรกัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีความสุขก็ดีแล้วที่ผ่านมาบ้านเขาไม่เคยมีเสียงหัวเราะเลยสักครั้ง การที่เห็นทุกคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

“พวกเจ้าขนของกันเสร็จหรือยัง มีอะไรที่ต้องการจะเอาไปอีกหรือไม่” ลุงเมิ่ง

“ไม่มีแล้วขอรับท่านลุงเมิ่ง วันก่อนท่านพ่อทยอยขนไปบ้างแล้วตอนนี้ไม่มีอะไรให้เอาไปแล้วล่ะขอรับ” เฟยเทียน

“เช่นนั้นก็ขึ้นเกวียนมาได้แล้วจะได้ออกเดินทางประเดี๋ยวสายแล้วจะร้อนเอาได้” ลุงเมิ่ง

“เฉิงเอ๋อร์ เจี้ยนเอ๋อร์ พวกลูกพาเจ้าพวกนั้นไปนั่งเกวียนของท่านปู่นะ” เฟยเทียน

“ขอรับท่านแม่ ไปกันเถอะพวกเราไปนั่งเกวียนท่านปู่กัน” เจี้ยนเอ๋อร์

“ทำไมไม่ให้ลูก ๆ ของเจ้านั่งเกวียนไปด้วยกันเสียล่ะ เกวียนของพ่อเจ้าก็มีข้าวของอยู่ไม่น้อย” ลุงเมิ่งถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“ให้พวกเขาไปนั่งเกวียนของท่านพ่อดีแล้วขอรับ หากว่ามานั่งเกวียนเล่มนี้ข้ากลัวว่าท่านลุงเมิ่งจะตกใจเสียเปล่า ๆ” เฟยเทียนอธิบายออกมานิดหน่อยเท่านั้น

“ก็แค่เด็กสองคนเองไม่ใช่หรือไง มีอะไรให้ข้าตกใจกัน เจ้านี่ก็พูดจาอะไรแปลก ๆ นะเฟยเทียน”

ในตอนที่ท่านลุงเมิ่งหันหน้ากลบมาจากการคุยกับเฟยเทียนที่ด้านหลัง เขามองไปข้างหน้าและกำลังจะสั่งให้วัวออกเดินเขาก็ต้องตกใจแทบหงายหลังตกจากเกวียนหากว่ามืออีกข้างของเขาไม่ได้จับกับขอบเกวียนอยู่

“เพ้ย งูมาจากที่ใด เด็ก ๆ ออกมา ระวังงูจะฉกพวกเจ้า เพ้ย หมาป่า พวกเจ้ารีบลงไปช่วยลูกหลานของพวกเจ้าเร็วเข้า” ตอนนี้ลุงเมิ่งมีท่าทางแตกตื่นทำอะไรไม่ถูก

“ท่านลุงเมิ่งใจเย็น ๆ ขอรับ ท่านสงบสติก่อน ใจเย็น ๆ ขอรับ นั่นเป็นสัตว์เลี้ยงของบ้านข้าเอง หรือพูดง่าย ๆ คือเพื่อนเล่นของลูก ๆ ขอข้าขอรับไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกขอรับ”

“ห๊ะ เจ้าว่าอะไรนะ สัตว์เลี้ยงของบ้านเจ้า เพื่อนเล่นของลูกชายเจ้า นี่เจ้าสติดีอยู่หรือไม่ถึงได้เอาสัตว์อันตรายแบบนั้นมาเป็นเพื่อนเล่นของลูกเจ้า พวกเจ้าไม่กลัวมันจะกินลูกของเจ้าเป็นอาหารรึ”

“ท่านลุงอย่ากังวลไปเลยเจ้าค่ะ พวกมันไม่ดุร้ายหรอกนะเจ้าคะ เจ้าพวกนั้นมาอยู่ที่บ้านพวกข้าได้สักพักใหญ่ ๆ แล้วเจ้าค่ะ” ฉีหลิน

“เอาเถอะ ๆ ในเมื่อพวกเจ้ามั่นใจว่ามันจะไม่ทำอันตรายกับลูก ๆ ของเจ้า ข้าก็วางใจ”

“ขอบคุณท่านลุงที่เป็นห่วงเจ้าค่ะ”

หลังจากที่ทุกคนขึ้นนั่งประจำที่ครบทุกคนแล้ว เกวียนสองเล่มก็ออกเดินทางจากหมู่บ้านเหอมู่ไปยังหมู่บ้านป่าหมอกทันที ตอนนี้ที่ดินทั้ง 120 หมู่ล้อมรั้วทำกำแพงเสร็จเรียบร้อยแล้ว บ้านพักชั่วคราวของพวกเขาสร้างขึ้นจากไม้ไผ่และดินเหนียวแบบง่าย ๆ พออยู่ได้เท่านั้น ส่วนบ้านใหม่ของพวกเขาช่างกำลังเร่งมือก่อสร้างอยู่เช่นเดียวกันคาดว่าไม่เกิน 1เดือนจะสร้างเสร็จ

เมื่อเกวียนทั้งสองเล่มวิ่งมาถึงที่ดินที่อยู่ท้ายหมู่บ้านป่าหมอก บ้านหยางนั้นอยู่ติดกับชายป่าหมอก ลุงเมิ่งเห็นกำแพงล้อมรอบที่ดินสูงตระหง่านทำให้เขาสบายใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อย ๆ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีสัตว์ร้ายออกจากป่ามาทำร้ายเอา

“ที่ดินของพวกเจ้าทั้งหมดเลยหรือ”

“ขอรับท่านลุงเมิ่ง พอดีท่านพ่อซื้อเพิ่มอีก 100 หมู่ขอรับ ที่ดินสินเดิมของท่านแม่มี 20 หมู่ตอนนี้รวมกันแล้วก็ 120 หมู่พอดี” เฟยเทียน

“เจ้าเองก็รีบ ๆ หายเข้าล่ะ จะได้ช่วยพ่อเจ้าทำงานข้าเองดีใจกับพวกเจ้าด้วยในที่สุดพวกเจ้าก็หลุดพ้นจากนางหลินเสียที เจ้าเองก็น่าจะพาลูกเมียแยกออกมานานแล้วนะเทียนฉี ต่อไปนี้ใช้ชีวิตของเจ้าให้ดี พ่อเจ้าที่ตายไปแล้วจะได้ตายตาหลับเสียที”

“ข้าขอบคุณท่านลุงเมิ่งมากขอรับ”

“เอาล่ะข้ากลับก่อนถ้ามีอะไรให้ข้าช่วยก็ไปหาข้าได้ตลอดเวลา”

“ขอรับ เอาไว้จินตั๋งกลับมาเมื่อไหร่ อย่าลืมให้เขามาหาข้านะขอรับ” เฟยเทียน

“ได้ ๆ ข้าจะบอกจินตั๋งให้”

หลังจากที่ลุงเมิ่งกลับไปแล้วทุกคนก็ช่วยกันยกข้าวของเข้าไปเก็บในบ้านและช่วยกันจัดของให้เข้าที่ บ้านไม้ไผ่มีทั้งหมด 5 ห้องนอน 1 ห้องครัว 1 ห้องน้ำ และ 1ห้องโถง ถึงแม้จะเป็นเพียงบ้านไม้ไผ่แต่สร้างได้ออกมาดีมากอีกทั้งยังแข็งแรงมากอีกด้วย

บ้านใหม่นี้เจ้าแฝดมีห้องเป็นของตัวเอง 1 ห้อง ทั้งสองคนนอนด้วยกันและพ่วงไปด้วยพวกสามเสี่ยว แต่ละตัวนางฟางทำฟูกนอนให้พวกมันทุกตัว

“เสี่ยวเฮย เสี่ยวหลาง เสี่ยวหู่ ไปดูห้องของพวกเรากันเถอะท่านแม่บอกว่ามีห้องของพวกเราด้วย” เสียงเล็ก ๆ ขอเจี้ยนเอ๋อร์ที่พูดออกมาอย่างดีใจ

“ใช่แล้วล่ะเราไปดูห้องนอนใหม่กันดีกว่า ท่านย่าบอกว่ามีฟูกนอนของพวกเจ้าด้วยนะ” เฉิงเอ๋อร์เองก็พลอยดีใจไปด้วย

นางฟางที่ตอนนี้ถึงกับน้ำตาร่วง ที่นางร้องไห้ไม่ใช่เพราะนางเสียใจ นางดีใจมากต่างหากในที่สุดครอบครัวของนางจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที 

“พี่สะใภ้เจ้าคะ มื้อเที่ยงกินอะไรดีเจ้าคะ แถวนี้มีลำธารหรือไม่ ถ้ามีข้ากับพี่รองจะไปจับปลาเปลือกแข็งมาให้พี่สะใภ้ทำกับข้าว วันนั้นข้ายังกินไม่ทันได้อิ่มก็หมดเสียแล้ว” เยว่เล่อที่พูดออกมาด้วยท่าทีเสียดาย

“ใช่แล้วขอรับพี่สะใภ้ ข้าเองก็อยากกินขอรับ” เฟยจินเองก็เริ่มตะกละเช่นเดียวกัน

“พวกเจ้าไปที่ลำธารเถอะ ที่นี่พ่อกับแม่และพี่ใหญ่ของเจ้าจัดการได้เหลือไม่มากแล้ว” 

“ท่านแม่ พวกข้าไปด้วยนะขอรับ บ้านใหม่ของพวกเรากว้างมากเลย ข้าชอบมากขอรับ” เจี้ยนเอ๋อร์

“ใช่แล้วขอรับท่านแม่ ให้เฉิงเอ๋อร์ไปด้วยนะขอรับ สัญญาเลยว่าจะเชื่อฟังท่านแม่กับท่านอาทุ๊กอย่างเลย”

“เสียงสูงขนาดนี้แม่เชื่อพวกเจ้าได้หรือไม่”

“ได้แน่น๊อน ท่านแม่เชื่อเจี้ยนเอ๋อร์ได้เลยขอรับ”

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ จะได้รีบมาทำมื้อเที่ยงกัน พวกลูกเล่นกันดี ๆ รู้หรือไม่อย่าเข้าไปเล่นในส่วนที่นายช่างกำลังสร้างบ้านรู้หรือไม่อาจจะเกิดอันตรายและเป็นการรบกวนการทำงานของช่างที่กำลังสร้างบ้าน เข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจขอรับท่านแม่ เรารีบไปกันเถอะประเดี๋ยวท่านพ่อจะหิวข้าวเอาได้ขอรับ” เฉิงเอ๋อร์

ฉีหลินได้แต่ส่ายหน้า ตัวเองหิวเองแต่กลับบอกว่าท่านพ่อหิว ไม่รู้ได้นิสัยจากใครมาช่างเจ้าเล่ห์จริง ๆ เลย ทั้งห้าคนและสามตัวมุ่งหน้าไปยังลำธารที่อยู่ด้านหลังที่ดินของพวกเขา ตอนทำกำแพงฉีหลินให้นายช่างทำประตูด้วยเพื่อสะดวกในการเข้าออกจากทางด้านหลังไม่ต้องเดินอ้อมจากด้านหน้า

อาจจะเป็นเพราะว่าลำธารสายนี้ไม่มีชาวบ้านมาจับปลาเพราะอยู่ใกล้กับป่าหมอกทำให้ปลาในแม่น้ำมีเยอะมากและที่สำคัญพวกมันยังตัวใหญ่มากอีกด้วย ส่วนปลาเปลือกแข็งหรือกุ้งก็ตัวใหญ่ด้วยเช่นกัน แม้กระทั่งปูภูเขาหรือที่คนที่นี่เรียกกันว่าปลากระดองแข็งนั้นก็มีขนาดตัวที่ใหญ่มากเช่นเดียวกัน

“พี่สะใภ้ ปลาเยอะมากเลยเจ้าค่ะ ปลาเปลือกแข็งเองก็ตัวใหญ่มาก เอ๊ะนั่นปลากระดองแข็งทำไมตัวใหญ่ขนาดนี่เนี่ย มันกินได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ย่อมกินได้อยู่แล้ว รีบจับกันเถอะจะได้รีบกลับ”

ในใจฉีหลินคิดถึงน้ำจิ้มซีฟู้ดแล้วแต่จะทำยังไงได้ในบ้านไม่มีพริกสักเม็ดแถมคนที่นี่ยังไม่รู้จักพริกอีกด้วย เอาไว้คงต้องไปหาดูในป่าหมอกเสียแล้ว ของกินอุดมสมบูรณ์แบบนี้ นางจะขุนให้ทุกคนมีเนื้อมีหนังเอง ลูก ๆ ของนางย่อมต้องกลายเป็นลูกหมูน้อยถึงจะน่ารัก