ตอนที่ 15 สตรีมีมลทิน

ตอนที่ 15

สตรีมีมลทิน

เขาอุ้มนางมาส่งที่รถม้าแล้วเดินจากไปทันที นางจึงเปลี่ยนชุดแล้วนอนกกผ้าห่มอีกหลายผืน ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกจากนอกรถม้า

“นายหญิงเจ้าคะ นายท่านให้เอานมอุ่นกับผ้าห่มมาให้เจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้ที่ติดตามนางมาเรียกเสียงดังจนเกินจริง แต่นางก็ให้เสี่ยวหวาออกไปเอาของเหล่านั้นมา

“ขอบใจมากฝากขอบคุณนายท่านด้วย แล้วก็ฝากเจ้าไปต้มยาแก้ลดไข้ให้นายหญิงทีนะ” เสี่ยวหวาเอ่ยพร้อมกับรับผ้าห่มมาห่มให้นางอีก

“เสี่ยวหวาเจ้าเห็นไป๋ลู่บ้างหรือไม่ นางบอกจะไปล้างชามให้ข้าแล้วก็หายไปเลย”

“ไม่เลยนะเจ้าคะ ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นก็ตอนที่พี่ไป๋ลู่ลุกออกไปนั่นแหละเจ้าค่ะ จากนั้นข้าก็ไปชวนพวกพี่น้องผิงไปอาบน้ำ แต่ยังไม่ทันได้อาบก็เกิดเรื่องขึ้นนี่แหละเจ้าค่ะ” เสี่ยวหวาตอบ

“ข้าสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างไรไม่รู้ กลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับไป๋ลู่เข้า อย่างไรเจ้าช่วยออกไปดูข้างนอกให้ข้าหน่อยได้หรือไม่ หากเจอตัวนางแล้วเจ้าช่วยมาบอกข้าที”

นางเอ่ยเช่นนั้นเสี่ยวหวาจึงยอมลงจากรถม้าไป ไม่เพียงแค่สังหรณ์ใจเรื่องไป๋ลู่ เรื่องที่นางตกน้ำนี่ก็คงมีคนวางแผนเช่นกัน

แต่ผู้ใดมันจะวางแผนทำร้ายนางล่ะ ในเมื่อนางไม่ได้มีศัตรูในจวนตระกูลหลง หรือเพราะฐานะบุตรสาวบุญธรรมของท่านอ๋อง ทำให้มีคนต้องการให้นางเดินทางไปไม่ถึงเมืองหลวง

นางคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้แล้ว ไม่เช่นนั้นไม่ใช่แค่นางที่เสื่อมเสีย แต่มันส่งผลไปถึงบิดาบุญธรรมของนางด้วย

นางนั่งรอฟังข่าวของไป๋ลู่จนหลับไปก่อนรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว พร้อมกับเสียงโวยวายด้านนอกรถม้า ทำให้นางตัดสินใจออกไปดูด้วยตัวเอง

ตรงลำธารมีคนมุงดูบางอย่างกันเต็มไปหมด นางจึงค่อย ๆ แหวกฝูงชนเข้าไป พบร่างสตรีผู้หนึ่งนอนอยู่ที่พื้นด้วยสภาพเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าของนางขาวซีดราวกับกระดาษ สตรีผู้นั้นเป็นไป๋ลู่ของนางนั่นเอง

“นายหญิงพี่ไป๋ลู่จากเราไปแล้วเจ้าค่ะ ฮึก!!!” เสี่ยวหวาเอ่ยพลางหลุดสะอื้นออกมา

นางมองไปที่ร่างของไป๋ลู่ก่อนน้ำตาจะค่อย ๆ ไหลรินออกมาช้า ๆ โดยไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ไม่ใช่เพราะไม่รักไม่ผูกพันแต่นางไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรมากกว่า

คนที่เคยหัวเราะพูดหยอกล้อกันอยู่ทุกวัน คนที่นางไว้ใจมากที่สุด วันนี้กลับกลายเป็นศพไม่สามารถพูดกับนางได้อีกต่อไป

“ฝังร่างนางไว้ที่นี่ แล้วทำป้ายวิญญาณส่งกลับไปให้ครอบครัวของนางที่เมืองไห่เฟิงพร้อมเงินยี่สิบตำลึงทอง”

เสียงทุ้มของหลงจิววิ่งเอ่ยขึ้นด้านหลัง พร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่โอบเอวนางไว้หลวม ๆ ราวกับกำลังปลอบประโลมนางว่าไม่เป็นไร ยังมีเขาอยู่ตรงนี้

“ขอบคุณท่านพี่ที่เมตตาสาวใช้ของข้าเจ้าค่ะ”

นางเอ่ยเสียงสั่น ก่อนจะกลับไปเปลี่ยนชุดเป็นสีขาว แล้วเฝ้ามองการฝังศพของสาวใช้คนสนิทตัวเองด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

ในหัวกำลังคิดวกไปวนมาว่าทุกอย่างเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็ยามบ่ายแล้ว หลงจิวซิ่งไม่ได้รีรอเขาสั่งให้ออกเดินทางทันที เพราะต้องการไปให้ถึงโรงเตี๊ยมข้างหน้าก่อนตะวันตกดิน

“ลาก่อนนะไป๋ลู่ เสียดายที่เจ้าไม่ได้ไปเที่ยวชมเมืองหลวงกับข้า ไว้ข้ากลับมาจะซื้อของมาฝากเจ้านะ” นางเอ่ยกับหลุมศพไป๋ลู่พร้อมกับวางดอกไม้สีขาวตรงหน้าป้ายหลุมศพ

ก่อนจะกลับขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ ไร้สาวใช้รู้ใจนางก็รู้สึกเคว้งคว้างเล็กน้อย ความเสียใจนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วแต่นางก็ยังต้องเดินหน้าต่อไป

ระหว่างทางหลงจิวซิ่งแวะมาพูดคุยกับนางบ่อยขึ้น ราวกับกลัวว่านางจะคิดมากเรื่องสาวใช้อย่างในตอนนี้

“ฮูหยินเจ้าอยากแวะใต้ต้นไม้ข้างหน้าหรือไม่ คนของเรามาบอกว่ามีทุ่งดอกไม้ขึ้นข้างทาง หากเจ้าต้องการแวะชมข้าจะสั่งให้พวกเขาหยุดขบวน”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าอยากไปให้ถึงโรงเตี๊ยมเร็ว ๆ มากกว่า จะได้อาบน้ำเสียที” นางตอบกลับเช่นนั้น เขาจึงควบม้าขึ้นไปนำขบวนอย่างเดิม

ทั้งที่เขาสามารถนั่งบนรถม้าได้แต่เขากลับไม่ทำ ทำตัวอย่างกับแม่ทัพนำขบวนม้าศึกอย่างไรอย่างนั้น หรือสามีนางมีปมอยากเป็นทหารแล้วไม่ได้เป็นงั้นหรือ

กว่าจะถึงโรงเตี๊ยมก็เย็นพอดี นางจึงให้เสี่ยวหวาช่วยอาบน้ำแล้วกินข้าวเข้านอนแต่หัววัน เพราะทั้งเครียดและเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

หลงจิวซิ่งรอให้ตะเกียงในห้องโจวเยี่ยนเหยียนดับก่อน ตัวเองจึงดับตะเกียงแล้วนอนตาม แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก เมื่อมีเสียงตะโกนว่าฮูหยินเขาถูกโจรลักพาตัว

“นายหญิงถูกลักพาตัว นายหญิงถูกลักพาตัว!!!”

เสียงตะโกนตามด้วยเสียงฝีเท้าคนวิ่ง ทำให้เขารีบออกไปดูสถานการณ์ด้านนอกทันที

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น!!!”

“นายหญิงถูกลักพาตัวขอรับ คนของเราที่เฝ้ายามสลบหมดเลยขอรับ ตอนนี้คนของเราบางส่วนได้ตามพวกมันไปแล้ว!!”

“แบ่งคนไว้คุ้มกับสินค้า ที่เหลือออกตามหานายหญิงให้หมด หากไม่พบตัวนางอย่าได้กลับมาเด็ดขาด”

เสียงทุ้มแสนเย็นชาเอ่ยด้วยความโกรธ แต่เมื่อลูกน้องวิ่งออกไปแล้วเขากลับแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งตามคนของตัวเองไป

ด้านโจวเยี่ยนเหยียนนางรู้ตัวอีกทีก็ถูกมัดปากอุ้มพาดบ่ากระโดดออกนอกหน้าต่างแล้ว เมื่อมองไปด้านหลังก็เห็นเพียงความวุ่นวายในโรงเตี๊ยม พร้อมกับคนของสามีที่วิ่งไปอีกทาง

บัดซบจริง ๆ ยังมีอะไรที่นางต้องพบเจออีกหรือไม่ รอดกลับไปได้นางจะไปทำบุณล้างซวยขนานใหญ่ ก่อนจะจ้างคนมาสอนวรยุทธให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเสีย

นางพยายามดิ้นเผื่อว่าเชือกที่มัดมือและขานางจะหลุด แต่กลับได้ยินเสียงคนที่แบกนางเอ่ยขึ้นเสียก่อน

“อย่าดิ้นเลยแม่นาง ไม่มีประโยชน์หรอก” เสียงนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อน และดูไม่ได้คุกคามนางด้วย

ทำให้นางหยุดดิ้นแล้วยอมให้เขาแบกต่อไป ในใจก็เริ่มประมวลผลบาง หรือนี่จะเป็นแผนการที่ถูกวางเอาไว้แต่แรก แล้วมันคือแผนการของใครล่ะ

นางรู้สึกว่าถูกแบกลอยข้ามต้นไม้ต้นนั้นต้นนี้อยู่นานพอควร ก่อนจะมาหยุดที่บ้านร้างหลังหนึ่ง

ชายผู้นั้นเอานางวางไว้ที่พื้นก่อนจะกระชากเสื้อผ้าของนางจนมันหลุดรุ่ยพร้อมกับดึงผ้าปิดปากของนางออก แล้วทะยานออกจากบ้านร้างไปทิ้งนางนั่งอยู่ในความมืดนั่นคนเดียว

โจวเยี่ยนเหยียนพยายามมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพิจารณาถึงความเป็นไปได้ในสถานการณ์นี้

พวกมันลักพาตัวนางมาถึงขั้นนี้แต่กลับไม่ยอมทำอะไร แถมเอาผ้าปิดปากนางออกราวกับต้องการให้นางร้องขอความช่วยเหลือ

เสื้อผ้าที่ถูกกระชากจนหลุดรุ่ยนี่อีก หากใครมาเห็นคงคิดว่านางถูกผู้อื่นย่ำยีแล้ว

ทุกอย่างมันดูพอเหมาะกันเกินไป คงไม่ใช่อย่างที่นางคิดหรอกกระมั้ง หากเป็นเช่นนั้นจริงนางคงไม่อาจไว้ใจใครได้แล้ว

ยังไม่ทันที่นางจะได้คิดสิ่งใดต่อก็ได้ยินเสียงคนตะโกนร้องเรียกนางมาแต่ไกล นางจึงแสร้งนอนหลับไม่ได้สติแทน เพื่อรอดูว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไรต่อ

“นายหญิง!!! ได้ยินเสียงแล้วตอบด้วย!!!”

“นายหญิงโจวเยี่ยนเหยียน!!! ได้ยินเสียงพวกเราแล้วตอบด้วย!!!”

เสียงตะโกนเรียกชื่อนางดังใกล้เข้ามา หนึ่งในเสียงเหล่านั้นมีเสียงของหลงจิวซิ่งอยู่ด้วย

“เจอนายหญิงแล้วขอรับ!!!!” เสียงเดินพร้อมกับแสงไฟส่องเข้ามาในห้องที่นางแสร้งหลับอยู่ ก่อนที่พวกเขาจะตะโกนบอกคนด้านนอก

“ฮูหยิน! เยี่ยนเหยียน!!! ได้ยินข้าหรือไม่”

น้ำเสียงร้อนรนของหลงจิวซิ่งบ่งบอกว่าเป็นห่วงนางมากเพียงใด ก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองถูกเขาอุ้มขึ้นแล้วพากลับไปที่โรงเตี๊ยม

กลับมาถึงโรงเตี๊ยมได้หมอก็เข้ามาดูอาการนางทันที แต่หมอก็ไม่ได้พบความผิดปกติอะไร เพียงบอกว่านางอ่อนเพลียและตกใจจึงได้เป็นลมไปเท่านั้น

“ขอบคุณท่านหมอมากนะขอรับ นี่ถือเป็นสินน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ได้โปรดรับเอาไวด้วย” เสียงของหลงจิวซิ่งเอ่ยกับคนที่คาดว่าเป็นหมอ

“ขอบคุณนายท่านมาก หากพรุ่งนี้นายหญิงไม่ดีขึ้นก็สามารถให้คนไปเรียกข้าน้อยได้เลยนะขอรับ” หมอเอ่ยจบก่อนจะได้ยินเสียงเดินออกจากห้องไป

“โจวเยี่ยนเหยียน ฮูหยินของข้าจากนี้ไม่มีข้าเจ้าคงอยู่ลำบากแล้ว สตรีที่ถูกโจรป่าฉุดคราตัวไป อย่างไรก็ถูกมองว่าเป็นสตรีไม่บริสุทธิ์ เพราะฉะนั้นตื่นมาแล้วทำตัวเป็นเด็กดีของข้าเสีย แล้วข้าจะเมตตาเจ้า แต่หากยังดื้อรั้นข้าคงต้องทุบตีเจ้าให้แรงขึ้นกว่านี้ หึหึหึ!”

เสียงของหลงจิวซิ่งเอ่ยพร้อมกับลูบหัวนางเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ประโยคที่เขาเอ่ยเมื่อครู่ทำให้นางเข้าใจทุกอย่างว่าแผนเหล่านี้เป็นเขาเองที่คิดเอาไว้แล้ว

ท่านต้องการให้ข้าเป็นเด็กดี เช่นนั้นข้าจะเป็นให้แต่เป็นเด็กดีในแบบของข้านะเจ้าคะ คุณลูกค้า