ตอนที่ 16 เสียขวัญ

ตอนที่ 16

เสียขวัญ

รุ่งเช้านางตื่นขึ้นมาก็ไม่พบใครอยู่ในห้องแล้ว แต่ไม่นานเสี่ยวหวาก็เข้ามาพร้อมอ่างน้ำในมือ

“นายหญิงตื่นแล้วหรือเจ้าคะ!!”

“ข้ากลับมาที่โรงเตี๊ยมได้อย่างไร เมื่อคืนข้าจำได้ว่า....” นางแสร้งเอ่ยเสียงดังก่อนจะมองไปรอบห้องอย่างหวาดระแวง

“นายท่านไปช่วยนายหญิงกลับมาเจ้าค่ะ ตอนนี้นายหญิงปลอดภัยแล้ว อย่าหวาดกลัวไปเลยนะเจ้าคะ” เสี่ยวหวาเอ่ยพร้อมกับคุกเข่าข้างเตียงนายสาว พลางลูบมือที่สั่นเทาของนางเบา ๆ

“ขะ เขาไปช่วยข้ากลับมาหรือ” นางเอ่ยถามคล้ายคนละเมอ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออกอีกครั้ง

เป็นหลงจิวซิ่งที่เข้ามาดูว่านางตื่นหรือยัง เมื่อเห็นนางเขาก็ส่งยิ้มอบอุ่นให้ทันที โจวเยี่ยนเหยียนเห็นเขาจึงแสร้งแสดงความอ่อนแอออกมาราวกับเจอที่พึ่งหนึ่งเดียว

เมื่อเขาเดินมานั่งข้างเตียงนางก็สวมกอดเขาแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เสียงร้องไห้ของนางคนที่ได้ยังนั้นทั้งสงสารและเวทนา

“ไม่เป็นไรแล้วนะ โอ๋ ๆ ร้องไห้อย่างกับเด็กเช่นนี้ใครเห็นเข้าจะเข้าใจผิดว่าข้ารังแกเจ้าเอานะ” เขาเอ่ยพลางหัวเราะในลำคอ

“ฮึก!! เมื่อคืนข้ากลัวมากเลยรู้มั้ย ข้าคิดว่าท่านจะไม่ออกตามหาข้าแล้ว ฮึก!! พวกโจรเอาข้าไปปล่อยทิ้งไว้ที่บ้านร้าง รอบตัวข้ามีแต่ความมืดเต็มไปหมด”

นางพูดไปสะอื้นไปจนตัวโอน หลงจิวซิ่งมองนางเป็นเช่นนี้ด้วยสายตาพึงพอใจ สตรีก็เป็นเช่นนี้จะเก่งกาจแค่ไหนยามหวาดกลัวก็ต้องการที่พึ่งเสมอ

“ข้าจะไม่ออกตามหาเจ้าได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าเป็นฮูหยินของข้า เมื่อคืนที่รู้ว่าเจ้าถูกลักพาตัวไปข้าร้อนใจมาก สั่งให้คนออกตามหาจนไปเจอเจ้านอนไม่ได้สติอยู่ที่บ้านร้างท้ายหมู่บ้านโน้น”

“ขอบคุณท่านพี่ที่ไปช่วยข้านะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะพบเจอสิ่งใดบ้าง” นางผละออกจากอ้อมกอดเขาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ

“อย่าคิดมากเลยจากนี้ข้าจะเอาใจใส่เจ้าให้มากขึ้น จะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกเป็นอันขาด” เขาให้คำมั่นสัญญาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ตะ แต่ว่าเราออกจากที่นี่เลยได้หรือไม่ ข้าไม่อยากพักที่นี่อีกแล้ว ข้ากลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาอีกเจ้าค่ะ” นางเอ่ยสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป

ไม่ใช่อะไรหรอก หากออกเดินทางนางกับเขาก็ไม่ต้องใกล้ชิดกันมากนัก นางก็จะได้ไม่ต้องปั้นหน้าว่าเป็นภรรยาที่รักใคร่เทิดทูนสามีเช่นนี้ เพราะสิ่งที่เขาทำมันน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก

“ได้สิ เช่นนั้นข้าจะลงไปบอกให้พวกเขาเตรียมออกเดินทางต่อ เจ้าก็กินข้าวก่อนได้เลย เมื่อพร้อมแล้วข้าจะมารับเจ้า” เขาเอ่ยพร้อมกับลูบศีรษะนางเบา ๆ แล้วออกจากห้องไป

เมื่อประตูปิดลงนางก็หุบยิ้มทันที เห็นทีว่าไปเมืองหลวงครานี้คงมีเรื่องอื้อฉาวของนางรออยู่แล้วกระมั้ง

“นายหญิงจะเปลี่ยนชุดหรือทานข้าวก่อนดีเจ้าคะ”

เสี่ยวหวาที่เดินกลับเข้ามาเอ่ยถามนางเสียงสดใส นางจึงกลับมายิ้มแย้มอีกครั้งเพื่อไม่ให้สาวใช้ตรงหน้าสงสัย

เสี่ยวหวาคงถูกหลงจิวซิ่งซื้อตัวไปแล้ว ดูได้จากท่าทีเทิดทูนคนผู้นั้น ไปถึงเมืองหลวงนางคงต้องหาสาวใช้คนใหม่ให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นจะทำอะไรก็คงยาก

“เปลี่ยนชุดก่อนดีกว่าแล้วค่อยทานข้าว” นางตอบ ก่อนจะลุกไปหลังฉากกั้น

กว่าจะได้ออกเดินทางอีกครั้งตะวันก็ตรงหัวพอดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา สิ่งเดียวที่เป็นปัญหายามนี้คือเจ้าสามีชั่วช้ามันมานั่งบนรถม้ากับนางนะสิ

“ท่านพี่ไม่ออกไปควบม้ากับพวกเขาหรือเจ้าคะ” นางแสร้งเอ่ยถามอย่างยิ้มแย้ม แต่ในใจอยากจะถีบเขาออกจากรถม้านางไปเสีย

“ไม่ล่ะ ข้าอยากอยู่กับเจ้ามากกว่า อีกอย่างหากเกิดเรื่องขึ้นอีกข้าจะได้ช่วยเจ้าทัน” เขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือในมือพลางยิ้มให้นาง

มันก็หล่อดีอยู่หรอกนะ แต่จะหล่อมากกว่านี้หากท่านไม่วางแผนให้ข้าต้องเสื่อมเสียในอนาคต

“แล้วอีกไกลหรือไม่เจ้าคะ กว่าจะถึงเมืองหลวงข้าอยากเห็นเมืองหลวงเต็มทนแล้วเจ้าค่ะ วัน ๆ ได้มองแต่ต้นไม้กับทุ่งกว้างช่างน่าเบื่อยิ่งนัก” นางบ่นไปเรื่อย เพราะไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรกับเขา

“น่าจะอีกหนึ่งเดือนได้ล่ะมั้ง เจ้าไม่เคยเดินทางไกลเช่นนี้คงเบื่อเป็นธรรมดา ข้างหน้าที่เราจะแวะพักมีทุ่งดอกไม้กำลังบาน ไว้ข้าจะพาเจ้าไปขี่ม้าเล่น” เขาเอ่ยเอาใจสตรีที่ว่านอนสอนง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก

“จริงหรือเจ้าคะ แต่ว่าข้าขี่ม้าไม่เป็นนี่ แล้วจะไปขี่ม้ากับท่านได้อย่างไร” นางเอ่ยอย่างตื่นเต้นราวกับลืมเรื่องที่เคยเกิดขึ้นไป

“เดี๋ยวข้าจะสอนฮูหยินเอง ขี่ม้าไม่ยากหรอก”

เขาเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้นางอย่างเอ็นดู หากนางเป็นเช่นนี้ไปตลอดเขาก็อาจจะใจดีกับนางขึ้นบ้างก็ได้

แต่โจวเยี่ยนเหยียนนั้นคิดกลับกัน ที่บอกว่าจะสอนนางขี่ม้าไม่ใช่หวังฆาตกรรมนางให้ตายแล้วบอกว่าเป็นอุบัติเหตุหรอกหรือ นางควรเรียนขี่ม้ากับเขาดีหรือไม่

“ไม่เอาดีกว่าเจ้าค่ะข้ากลัวตกม้า เกิดบาดเจ็บระหว่างเดินทางจะลำบากท่านเอาได้”

นางเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับทำสีหน้ากลัวอย่างที่พูดจริง แต่ไม่ได้กลัวตกม้านะ กลัวตายมากกว่า

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ สามีไม่บังคับ” เขาเอ่ยพร้อมกับหัวเราะออกมาราวกับเจอเรื่องน่าขำขันมากมาย

นางต้องอยู่อย่างหวาดระแวงเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน หย่าก็ไม่ได้เพราะแต่งด้วยสมรสพระราชทาน เพื่อความอยู่รอดนางต้องทำให้เขาเอ็นดูหรือไม่ก็ตกหลุมหลงรักนางก่อน

แต่ก็ไม่ใช่ว่านางจะไม่คิดแก้แค้นเรื่องที่เขาทำไว้กับนาง แถมเรื่องของไป๋ลู่ที่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นอุบัติเหตุหรือไม่นั่นอีก

แต่นางจะทำอย่างไรให้เขาหลงรักนางดีล่ะ อื้ม...จากที่สังเกตมาเหมือนเขาจะชอบที่นางว่านอนสอนง่าย ไร้เดียงสา และอ่อนหวาน นางต้องเป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่ แค่คิดก็หนักใจแล้ว

“กำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือ เหตุใดเจ้าจึงทำหน้าตาเช่นนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นนางเดี๋ยวขมวดคิ้วเดี๋ยวทำสีหน้าหวาดระแวง

“ข้า...กำลังคิดว่าหากพวกโจรมันตามมาจะทำเช่นไรดี เพราะดูจากเมื่อคืนเป้าหมายของมันคือข้า” นางหาข้ออ้างแก้ตัวไป

“เจ้าวางใจเถอะ ทำงานพลาดเช่นนี้พวกมันคงไม่ตามมาแล้ว แต่คงจะหาเหยื่อคนใหม่มากกว่า ข้าเลยให้คนไปแจ้งทางการออกตามล่าพวกมันแล้ว” เขาเอ่ยให้นางสบายใจ

“เจ้าค่ะ” นางรับคำก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือในมือต่อ เพราะไม่อยากคุยกับเขาแล้ว

การเดินทางต่อจากนั้นราบรื่นจนน่าแปลกใจ ส่วนหลงจิวซิ่งก็คอยมาเอาใจนางสารพัด ชนิดที่ว่าเป็นสามีที่รักใคร่ภรรยานักหนา

หากนางไม่รู้ว่าเขาคิดวางแผนอะไรไว้ นางคงหวั่นไหวไปกับความเอาใจใส่ของเขาแล้ว

แต่ในมุมของหลงจิวซิ่งเขากลับรู้สึกติดขัดตลอด เพราะสุขภาพตัวเองบางคืนเขาก็นอนไม่หลับ บางวันก็หลับเป็นตาย ทำให้ร่างกายเขาทรุดโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด

ครั้นจะหาหมอก็กลัวจะเสียเวลาจึงปล่อยผ่านจนมาถึงเมืองหลวงซึ่งสิ่งที่เขาเป็นนี้เกิดจากการที่โจวเยี่ยนเหยียนผสมยาให้เขากินนั่นเอง

มีช่วงหนึ่งที่ขบวนแวะพักโรงเตี๊ยม นางจึงได้พบเข้ากับหมอพเนจรคนหนึ่ง จึงได้โกหกว่าตัวเองป่วยและของซื้อยาจากเขา แต่นางเอายานั่นใส่ในอาหารที่เขากินกับนาง

หากเขาสังเกตสักนิดจะรู้ว่ามื้อไหนที่กินข้าวกับนาง ตัวเขาจะมีอาการทันที แต่ดูท่าแล้วเขาคงยังไม่รู้ตัว

“ถึงประตูเมืองแล้วหรือเจ้าคะ ข้าตื่นเต้นจังเลย” นางเอ่ยพลางแสดงออกราวกับเด็กน้อย ทำให้ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยทั้งที่ยังรู้สึกง่วงนอน

ตั้งแต่ที่นางว่าง่ายก็ดูน่ารักมากขึ้นทุกวัน หากนางน่ารักเช่นนี้แต่แรก เขาคงไม่ทำอะไรรุนแรงเช่นนั้นลงไปหรอก

“มือเจ้าเย็นหมดแล้วนะเหยียนเอ๋อร์ หึหึหึ” เขาเอ่ยพลางหัวเราะในลำคอ แต่มือหนายังไม่ยอมปล่อยจากมือเล็กของนาง

“ข้าเปิดหน้าต่างได้หรือไม่เจ้าคะ” นางหันมาขออนุญาตเขา ชายหนุ่มทำเพียงพยักหน้าให้นางเบา ๆ เท่านั้น

นางเปิดหน้าต่างออกไปมองด้านนอกอย่างตื่นตาตื่นใจ เคยเห็นแต่ในซีรี่ย์ ได้มาเห็นของจริงแล้วงดงามไม่น้อย แถมคนยังพลุ่งพลานเต็มไปหมด

หากมีโอกาสนางจะเปิดร้านชานมที่นี่ ลูกค้าคงเข้าร้านจนพนักงานของนางไม่มีเวลาพักแน่นอน

“นั่นร้านอาหารหรือเจ้าคะ ใหญ่กว่าที่ข้าเคยเห็นที่เมืองไห่เฟิงมากมายนัก” นางหันมาถามสามีที่นั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ

“เป็นโรงเตี๊ยมขึ้นชื่อของเมืองหลวงน่ะ เอาไว้สามีจะพาเจ้ามาลองทานวันหลังนะ” เขาเอ่ยก่อนจะให้นางปิดหน้าต่าง เพราะเริ่มเข้าไปในเขตตลาดแล้ว

รถม้าวิ่งไปอีกไม่นานก็หยุดลง มีเสียงคนจากด้านนอกตะโกนมาให้ได้ยินว่าคุณชายใหญ่มาถึงแล้ว ก่อนจะมีเสียงพูดคุยกันอื้ออึงจนนางจับใจความไม่ได้

“ถึงจวนของเราแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่คงมารอรับเราอยู่หน้าจวนเป็นแน่” เขาเอ่ยพร้อมกับลงจากรถม้าไปก่อน แล้วหันมารอรับนางลงจากรถม้า

สิ่งแรกที่นางเห็นคือผู้คนที่มายืนมุงดูมากมาย เมื่อมองไปที่ประตูจวนเห็นว่ามีบุคคลแต่งกายด้วยผ้าไหมเนื้อดียืมรออยู่

“คารวะท่านพ่อท่านแม่ นี่โจวเยี่ยนเหยียนฮูหยินของข้าขอรับ” หลงจิวซิ่งจูงมือนางเข้าไปหาคนที่ยืนรออยู่ ก่อนจะแนะนำนางให้ทุกคนรู้จัก

“คารวะท่านพ่อท่านแม่เจ้าค่ะ” นางเอ่ยพร้อมกับคารวะคนทั้งสองอย่างอ่อนช้อย

“คารวะพี่ชายพี่สะใภ้ ข้าหลงจิวฉิงเป็นน้อยชายของพี่ใหญ่ขอรับ” ชายหนุ่มที่ดูอายุน้อยกว่าสามีนางเอ่ยทักขึ้นด้วยใบหน้าายิ้มแย้ม

“ข้าน้อยจงเยว่ซิงคารวะท่านพี่และฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ” สตรีที่ยืนด้านหลังเอ่ยพร้อมกับย่อกายให้เราทั้งสองอย่างงดงามอ่อนช้อย

แต่ประโยคที่หญิงสาวสื่อเมื่อครู่ทำให้นางต้องชะงัก พร้อมกับหันไปมองหน้าสามีอย่างต้องการคำตอบ แต่เขาก็ทำเพียงยิ้มให้สตรีผู้นั้นอย่างอ่อนโยนเท่านั้น