ตอนที่ 13 มึนตึง

ตอนที่ 13

มึนตึง

เรื่องที่โจวเยี่ยนเหยียนต้องเดินทางไปเมืองหลวงกะทันหันนั้น ทำให้ท่านอ๋องอยากจะควบม้ากลับมาที่จวนตระกูลหลงอีกครั้ง

แต่งบุตรสาวเข้าไปได้เพียงข้ามคืน ก็จะพานางหนีจากเขาทันที แม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่สามีจะพาภรรยากลับไปพบหน้าบิดามารดา แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี

“ท่านอ๋องเอาเวลาเดินไปเดินมาตรงนี้ไปเตรียมของจำเป็นให้คุณหนูไม่ดีกว่าหรือพะย่ะค่ะ” บ่าวคนสนิทเอ่ยเตือนผู้เป็นนาย

“จริงด้วย!! อันดับแรกต้องเขียนจดหมายหาไทเฮา เจ้าไปเตรียมชุดของนางใส่หีบเย็นนี้ส่งไปให้นางที่จวนตระกูลหลง เดี๋ยวข้าไปเขียนจดหมายก่อน” ท่านอ๋องเอ่ยสั่งคนของตนก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป

ด้านโจวเยี่ยนเหยียนที่ได้รู้เรื่องก็ตกใจเล็กน้อย แต่นางเตรียมการณ์เอาไว้หมดแล้วจึงไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร กลับกันนางก็เริ่มวางแผนในใจแล้วว่าจะขยายกิจการร้านชานมไปที่เมืองหลวงด้วย

ขนาดที่เมืองไห่เฟิงอากาศเย็นเพียงนี้ยังนิยมดื่มชานมของนาง หากเป็นที่เมืองหลวงไม่แน่กิจการของนางอาจเป็นไปได้สวยกว่าที่คาดคิดไว้ก็ได้

“นายหญิงอย่างไรพรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านตามธรรมเนียม นายหญิงจะเตรียมสิ่งใดเป็นของขวัญวันกลับบ้านดีเจ้าคะ” ไป๋ลู่เอ่ยเตือนนายสาว

“อืม!...เดี๋ยวข้าก็ไม่อยู่เมืองไห่เฟิงอีกนานท่านพ่อต้องคิดถึงอาหารฝีมือข้าแน่ เช่นนั้นข้าจะเข้าครัวตุ๋นน้ำซุปแบบต่าง ๆ เอาไว้ให้ท่านพ่อดีหรือไม่” นางเอ่ยถามความเห็นสาวใช้คนสนิท

“เป็นความคิดที่ดีเลยเจ้าค่ะ เพราะน้ำซุปที่คุณหนูทำนั้นแม้แต่พ่อครัวจวนอ๋องยังทำได้ไม่เหมือน เวลาคุณหนูไม่อยู่หากท่านอ๋องคิดถึงคุณหนู คนครัวจะได้เอาน้ำซุปเหล่านี้ไว้ทำอาหารให้ท่านอ๋องทาน”

เมื่อคิดได้อย่างนั้นทั้งสองจึงตรงไปที่เรือนครัวเพื่อเตรียมวัตถุดิบเคี้ยวน้ำซุปทันที ส่วนวิธีการเก็บนั้นที่จวนอ๋องมีห้องเย็นที่ทำเอาไว้เก็บวัตถุดิบนอกฤดูอยู่

นางจึงคิดว่าสามารถเอาน้ำซุปพวกนี้เก็บเอาไว้ได้ อย่างน้อยก็นานเกือบสามเดือนได้แหละมั้ง

นางกับไป๋ลู่ช่วยกันทำน้ำซุปถึงสามหม้อ โดยมีคนครัวช่วยเตรียมวัตถุดิบและเฝ้าเตาให้

เมื่อนางปรุงทุกอย่างได้ที่ก็ให้คนครัวเคี้ยวต่อจนกว่าน้ำซุปจะข้นได้ที่ จากนั้นก็ให้เอาวางพักไว้ให้เย็นแล้วจะตักใส่ไห่ขนาดไม่ใหญ่มากนัก ได้มาทั้งหมดห้าไหพอดี

“เสร็จแล้วให้คนเอาใส่รถม้าไว้เลยนะพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องรบกวนพวกบ่าวคนอื่นอีก”

นางเอ่ยพร้อมกับควักถุงเงินออกมาจากเอว แล้วส่งให้หัวหน้าคนครัวที่มาช่วยนางทำน้ำซุป

“ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ เรื่องเหล่านี้ปกติก็เป็นหน้าที่พวกบ่าวอยู่แล้ว” หัวหน้าคนครัวเอ่ยอย่างเกรงใจ

“ข้าให้ก็รับไปเถอะ เอาไปแบ่งกันนะแล้ววันนี้ก็ขอบใจพวกท่านทุกคนมาก หากให้ข้าทำกับไป๋ลู่สองคนคงไม่เสร็จแน่” นางเอ่ยจบก็ขอตัวกลับเรือน

เย็นนั้นหลงจิวซิ่งไม่ได้กลับมาค้างที่จวน แต่เขาให้คนมาบอกแล้ว ส่วนเรื่องไปเยี่ยมบ้านของนางพรุ่งนี้เขาบอกว่าจะไปด้วย นางจึงจัดการธุระตัวเองแล้วเข้านอนแต่หัววัน

เช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็ทำอย่างที่ว่าจริง เมื่อถึงเวลานางก็เห็นเขายืนรอที่รถม้าแล้ว

“คารวะท่านพี่เจ้าค่ะ” นางเอ่ยทักทายตามมารยาท

“ไปเถอะเดี๋ยวบิดาเจ้าจะรอนาน” เขาเอ่ยจบก็ขึ้นรถม้าไปก่อน นางจึงตามหลังไป เขาทำราวกับนางเป็นอากาศอย่างไรอย่างนั้น

ระหว่างทางทั้งสองไม่พูดอะไรกันสักคำ ต่างคนต่างมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับอยู่ในโลกของตน

หลงจิวซิ่งนั้นเหลือบตามองนางบ่อยครั้ง แต่นางก็เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าด้านนอกนั่นมีสิ่งที่หน้าสนใจมากกว่าเขาเสียเต็มประดาจึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิด ๆ

“ฮูหยินคงรู้เรื่องที่เราจะต้องเดินทางไปเมืองหลวงแล้ว เจ้าต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือไม่ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้”

เขาเอ่ยถามเพื่อหาเรื่องชวนคุย ในใจก็อย่างให้หญิงสาวเข้ามาออดอ้อนและขอโทษเรื่องเมื่อวาน แต่คำตอบของนางทำให้เขากลับรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม

“ไม่รบกวนท่านพี่หรอกเจ้าค่ะ ข้าวของเหล่านั้นข้าให้บ่าวจัดการให้หมดแล้ว”

นางเอ่ยพร้อมกับหันมาสบตาเขา นัยคู่งามสื่อให้เขารู้ชัดเจนว่าหากไม่มีท่านข้าก็จัดการทุกอย่างได้ ทำให้หลงจิวซิ่งเค่นเสียงไม่พอใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะสะบัดหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างตามเดิม

“ก็ดี!! เมื่อถึงวันออกเดินทางข้าหวังว่าจะไม่มีปัญหา!” เขากระแทกเสียงตอบเพื่อให้รู้ว่าเขากำลังโกรธนางอยู่ แต่นางเพียงรับคำแล้วไม่สนใจเขาอย่างเดิม

กว่าจะถึงจวนอ๋องใบหน้าชายหนุ่มก็เดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงสลับกันไปมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่สตรีตรงหน้าเขาก็ยังไม่สนใจอยู่ดี

จวนตระกูลหลง ณ เมืองหลวง

“ยินดีต้อนรับคุณหนูจงเยว่ชิงเข้าสู่ตระกูลหลงนะ บุตรชายข้าเสียมารยาทต่อเจ้าแล้ว แต่เพราะกลับมาแล้วอยากพบหน้าเจ้าทันที จึงให้ข้าส่งเกี้ยวไปรับเจ้ามาเช่นนี้”

ฮูหยินใหญ่มารดาของคุณชายหลงจิวซิ่งเอ่ยกับสตรีที่ก้าวเข้ามาจากประตูข้าง ก่อนหน้านี้ก็รู้อยู่บ้างว่าเขามีใจรักใคร่คุณหนูตระกูลจง

แต่ไม่คิดว่าคนที่เขาชอบพอจะเป็นบุตรีอนุ ที่มารดาเป็นเพียงบ่าวผู้หนึ่งเท่านั้น แม้หน้าตาจะงดงามชวนมองได้ไม่เบื่อ แต่ก็คงมีเล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย ถึงได้ล่อลวงคุณชายใหญ่ของตระกูลหลงได้เช่นนี้

“เป็นเกียรติแก่ตัวข้าน้อยยิ่งนักที่ฮูหยินใหญ่ออกมารอรับด้วยตัวเองเช่นนี้ นี่เป็นของพบหน้าที่ข้าเตรียมมามอบให้ฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับยื่นกล่องไม้แกะสลักลวยลายสวยงามให้แม่สามีตนเอง ฮูหยินใหญ่ก็รับไว้ตามธรรมเนียมเท่านั่น ก่อนจะให้คนพาจงเยว่ชิงไปที่เรือนของนาง

“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ ของที่อนุจงให้มาเป็นผ้าคาดเอวที่ถักจากไหมทองคำเจ้าค่ะ” บ่าวคนสนิทเปิดกล่องไม้ดู ก่อนจะรีบรายงานนายของตน

“หืม...นางเอาของมีค่าเพียงนี้มาจากไหนกัน ฐานะในจวนของนางก็ไม่ได้ดีมากมายอะไรนี่”

แม้ตระกูลจงจะเป็นตระกูลขุนนาง แต่ก็เป็นเพียงขุนนางขั้นหกเท่านั้น ยิ่งจงเยว่ชิงเป็นเพียงลูกอนุที่เกิดจากบ่าวอีก

ฐานะทางการเงินของจวนก็ไม่ได้ดีมากมายอะไร ถึงขนาดมอบผ้าคาดเอวที่ถักจากไหมทองคำได้ แปลว่าจงเยว่ชิงคนได้จากบุตรชายนางไปไม่น้อยเลย

“เอาไปเก็บไว้ แล้วหลงจิวฉิงไปไหนแล้ว” ฮูหยินใหญ่ถังซิ่นหลิงเอ่ยถามหาบุตรชายคนรองของตัวเอง

ทั้งที่พี่ชายของเขาก็เป็นคนเอาการเอางานช่วยกิจการบิดาจนเติบโตได้อย่างรวดเร็วแท้ ๆ

แต่ไม่รู้เหตุใดบุตรชายคนรองของนางจึงได้ทำตัวเหลวไหลไม่เหมือนคนพี่ วัน ๆ เอาแต่เที่ยวเล่นกับสหายจอมเสเพลเหล่านั้น

“คุณชายรองบอกว่าวันนี้จะไปตกปลากับสหายที่ลำธารฝั่งตะวันตกเจ้าค่ะ ตอนเย็นน่าจะกลับมา” สาวใช้คนสนิทเอ่ยรายงาน

“ไม่เอาไหนเลยจริง ๆ เมื่อไหร่เขาจะคิดได้อย่างพี่ชายเสียที ว่าแต่คุณชายใหญ่บอกว่าจะพาฮูหยินกลับมาด้วยใช่หรือไม่ นางเป็นถึงบุตรสาวบุญธรรมท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวเลยนี่”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ นางก็พอเข้าใจว่าบุตรชายต้องการอำนาจของท่านอ๋องโจวจิ้งห้าว แต่ไม่คิดว่าจะแต่งเอาบุตรสาวเขามาเช่นนี้

ยามแรกที่รู้ข่าวเรื่องงานแต่งบุตรชาย นางก็แทบจะให้สามีพาไปหาเขาที่เมืองไห่เฟิงทันที แต่เป็นตัวสามีนางนั่นแหละที่สมรู้ร่วมคิดด้วย

เขาห้ามไว้ด้วยเหตุผลที่ว่าออกเดินทางยามนี้ก็ไม่ทัน รอให้เขาพาสะใภ้กลับมายกน้ำชาที่จวนเราดีกว่า ไม่กี่วันต่อมาบุตรชายก็ส่งจดหมายด่วนมาอีกว่าต้องการให้นางรับคุณหนูจงเยว่ชิงเป็นอนุให้ตน

ซึ่งวันที่เขากำหนดมานั้น เป็นหลังจากเขาแต่งฮูหยินเอกเข้าจวนเพียงสามวันเท่านั้น ไม่รู้ว่าบุตรชายนางกำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ จึงได้ขอร้องให้นางทำเช่นนี้

“นายหญิงอย่าเพิ่งคิดกังวลใจไปเลยเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่ก็บอกมาในจดหมายว่าอดีตนางเป็นเพียงบุตรสาวชาวนาที่ถูกบิดาเอามาขายเท่านั้นนี่เจ้าคะ”

“แต่ปัจจุบันนางคือบุตรสาวบุญธรรมที่ท่านอ๋องหวงแหนราวกับลูกในไส้ไข่ในหินเจ้าจะให้ข้าวางใจได้อย่างไร เจ้าใหญ่หาเรื่องปวดหัวมาให้ข้าโดยแท้” ฮูหยินใหญ่เอ่ยพร้อมกับขวดขมับตัวเองเบา ๆ

“เจ้าจะคิดมากไปใย อย่าลืมว่าตัวเจ้าคือฮูหยินใหญ่คหบดีอันดับหนึ่งของแคว้นนะ ขนาดฮ่องเต้ยังต้องมองหน้าข้าก่อนจะสั่งนำเข้าสินค้าจากต่างแคว้นเลย”

หลงเจิ้งสิงเอ่ยพลางเดินเข้ามานั่งลงข้างภรรยาตัวเอง พร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง

“แต่นางคือคนของราชวงศ์ ท่านก็ร็ว่าที่ตระกูลหลงไม่ล่มสลายมาหลานรุ่นเพราะพวกเขาไม่ยุ่งกับคนของราชสำนักและเชื้อพระวงศ์ และอีกอย่างข้าจะไม่คิดมากอะไรเลย หากบิดาบุญธรรมของนางไม่ใช่อดีตแม่ทัพเลื่องชื่อที่รบไม่เคยแพ้ศึกใดมาก่อน ท่านพี่อย่างไรท่านก็ปรามเจ้าใหญ่ไว้บ้างก็ดีนะเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยเตือนสามีด้วยความเป็นห่วง เพราะนางมีลางสังหรณ์บางอย่าง บุตรชายของนางเป็นคนทะเยอทะยานเพียงใดทำไมนางจะไม่รู้

“ข้าจะปรามเขาเองเข้าวางใจเถอะ ว่าแต่คุณหนูผู้นั้นมาแล้วใช่หรือไม่ นางทำให้เจ้าลำบากใจหรือไม่” ผู้เป็นสามีถามถึงอนุของบุตรชายที่รับเข้ามาใหม่

“เจ้าค่ะ ข้าให้นางไปอยู่เรือนฝั่งตะวักตก ส่วนเรือนฝั่งตะวันออกจะเอาไว้ให้ฮูหยินเอกของเจ้าใหญ่”

“ดีแล้ว ๆ เจ้าก็พักผ่อนเถอะข้าจะออกไปดูร้านที่เปิดใหม่เสียหน่อย อาจกลับค่ำเจ้ากินข้าวก่อนได้เลยนะ”

แล้วผู้เป็นสามีก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ดีจนผิดสังเกตแต่นางก็สลัดความคิดนั้นออกไปแล้วหันมาดูบัญชีของจวนแทน