บทที่ 4 ตัวประกอบ 1/2

บทที่ 4

ตัวประกอบ

รถม้ากลางเก่ากลางใหม่ได้เคลื่อนเข้ามายังหมู่บ้านที่อยู่ไม่ห่างจากอารามเป่าซานมากนัก ตั้งแต่รถม้าที่เคลื่อนเข้ามาก็ได้ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในหมู่บ้าน เพราะไม่บ่อยมากนักที่ในหมู่บ้านจะมีรถม้าขับเข้ามาเช่นนี้ รถม้ายังคงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพัก จนกระทั่งรถม้าได้จอดสนิทหน้าบ้านไม้หลังหนึ่งที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน 

"ท่านพี่ขอรับมีรถม้ามาที่บ้านเราขอรับ"

เด็กชายที่อายุน่าจะเท่ากับน้องชายของอวี้หลันเอ่ยเรียกคนในบ้าน ด้วยตอนนี้เขากำลังนั่งถอนผักอยู่ที่แปลงหน้าบ้าน เด็กชายชะเง้อมองรถม้าหน้าบ้านด้วยความสนใจใคร่รู้

"ใครมากันอาหวง"

น้ำเสียงแว่วหวานที่ฟังเปล่งหูเอ่ยถามมาจากในบ้าน พร้อมกับร่างของสตรีนางหนึ่งที่หน้าตามอมแมมเดินออกมาจากในบ้าน นางมองอวี้หลันที่ก้าวลงมาจากรถม้าด้วยความประหลาดใจ

"คุณหนูใหญ่อวี้?" หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ 

"ไม่ได้พบกันนานเลยนะคุณหนูหลัน"

"ได้โปรดอย่าเรียกข้าว่าคุณหนูเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าหาใช่ชนชั้นสูงแล้วไม่ เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น"

ในน้ำเสียงของ 'หลันหนิงเหมย' มีความเศร้าซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยเย็นชา จากคุณหนูสูงศักดิ์ที่มีพร้อมทุกสิ่งอย่าง กลับต้องตกระกำลำบากเพราะตระกูลถูกยึดทรัพย์ด้วยข้อหาฉ้อราษฎร์บังหลวง บิดาถูกสังหารอย่างไร้ความเป็นธรรม มารดาต้องตรอมใจตาย ส่วนนางกับน้องชายต้องออกจากจวนหลังใหญ่มาอยู่บ้านหลังเล็กท้ายหมู่บ้าน ชีวิตของนางกับน้องชายยากแค้นแสนเข็ญยิ่งนัก

"ข้าขอเข้าไปคุยด้านในได้หรือไม่"

"เชิญเจ้าค่ะ บ้านของข้าออกจะคับแคบเกินไปหน่อยนะเจ้าคะ"

ภายในบ้านของหลันหนิงเหมยนั้นแสนจะเรียบง่าย มีแค่ของใช้ที่ทำจากไม้ราคาถูกเท่านั้น น้ำชาที่เอาออกมารับแขกก็เป็นเพียงชาราคาถูก แต่ถึงอย่างนั้นอวี้หลันก็ไม่ได้มีสีหน้าที่ดูถูกหรือแสดงอาการเหยียดหยามเลย

"นี่คือน้องชายของเจ้าหรือ ชื่ออะไรเล่า?"

"ข้าน้อยชื่อหลันหนิงหวงขอรับ พี่..เอ่อคุณหนูเป็นสหายของท่านพี่หรือขอรับ" หลันหนิงหวงเอ่ยถามด้วยความประหม่า

"เรียกข้าว่าพี่สาวหลันก็ได้ ใช่แล้วล่ะข้าเป็นสหายของพี่สาวเจ้า"

"จริงหรือขอรับ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีสหายมาหาท่านพี่ของข้า"

หลันหนิงหวงตาโตกับคำตอบของอวี้หลัน ก่อนที่เขาจะถูกปรามด้วยสายตาจากพี่สาว

"อาหวง เจ้าไปรอพี่ข้างนอกก่อน พี่มีเรื่องจะต้องพูดคุยกับสหายของพี่"

"ขอรับ"

หลันหนิงหวงตอบรับอย่างว่าง่าย เขาเดินจากไปโดยมีรั่วซีเดินตามมาไม่ห่าง รั่วซีหยิบขนมออกมามอบให้แก่หลันหนิงหวง เด็กชายดีใจเป็นอย่างมาก ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความยินดี หลันหนิงเหมยที่ได้เห็นรอยยิ้มของน้องชายพลันรู้สึกเจ็บแปลบตรงหัวใจ ตั้งแต่ที่พาน้องชายมาอยู่ที่นี่ แม้เขาจะเป็นเด็กร่าเริงและยิ้มให้กับนางเสมอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มกว้างที่ไปถึงดวงตาของเขา 

ภายในใจของหญิงสาวรู้สึกขมฝาดกับชะตาชีวิตของตนเองและน้องชาย

"คุณหนูใหญ่อวี้มาหาข้าถึงที่นี่มีธุระอะไรหรือเจ้าคะ?"

หลันหนิงเหมยเอ่ยปากขึ้นเป็นคนแรก เมื่อภายในบ้านเหลือเพียงแค่พวกนางสองคน

"ข้าต้องการมอบสิ่งที่เจ้าปรารถนา"

"ท่านรู้หรือว่าข้าต้องการสิ่งใด"

หลันหนิงเหมยเลิกคิ้วขึ้น นางไม่เชื่อหรอกว่าสตรีตรงหน้าจะรู้ความปรารถนาของนาง ต่อให้รู้แล้วจะทำสิ่งใดได้ 

"แก้แค้น! เจ้าต้องการแก้แค้นคนที่ทำให้ตระกูลของเจ้าเป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้นะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านล้อข้าเล่นแล้ว คนที่ข้าแค้นที่สุดคือฮูหยินรองอวี้ ท่านจะช่วยข้าเช่นนั้นหรือ อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลย ท่านกลับไปเสียเถิด"

หลันหนิงเหมยหันหน้าไปอีกทาง ดวงตาของนางแดงฉานเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อน

ตอนนั้นบิดาของนางถูกปรักปรำ ตระกูลของนางถูกริบทรัพย์และบิดาถูกต้องโทษประหารอย่างไม่เป็นธรรม ในวันนั้นมารดาได้ไปเยือนจวนตระกูลอวี้ 

"เฟยเอ๋อร์ ได้โปรดเถิด...เจ้าช่วยพูดกับท่านเสนาบดีทีว่าสามีของข้าหาได้ทำเรื่องเช่นนั้นไม่ เขาถูกใส่ความ"

"ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอกนะ ที่ตระกูลเจ้าเป็นเช่นนี้ก็ต้องโทษความโง่เขลาของสามีเจ้าเอง"

"จะ...เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

โจวลี่เฟยมองมาอย่างเหยียดหยาม สายตาของนางมีทั้งความดูถูกและสมเพชในตัวสหายผู้นี้

"ถ้าสามีของเจ้ายอมช่วยน้องชายของข้า ตระกูลโจวของข้าก็คงไม่ต้องลงมือหนักเพียงนี้ เป็นความผิดของสามีเจ้าเองที่ถือความถูกต้องเป็นหลัก แค่ทำเป็นหลับหูหลับตาไม่สั่งลงโทษน้องชายของข้า บิดาข้าก็คงไม่ต้องทำเช่นนี้หรอก"

"นี่เจ้า! ร้ายกาจนัก แค่สามีข้าตัดสินว่าน้องชายของเจ้าผิด พวกเจ้าถึงกับใส่ความเขาเช่นนี้เลยหรือ ชั่วช้ายิ่ง ตระกูลโจวของเจ้าจะต้องไม่ตายดีแน่"

โจวลี่เฟยง้างมือตบที่ใบหน้ามารดาของหลันหนิงเหมยอย่างแรง

เพียะ!!

"เจ้าเองก็ระวังตัวให้ดีเถิด ตอนนี้ตระกูลโจวของข้าเรืองอำนาจ ข้าจะสั่งให้เจ้าและลูกสาวของเจ้าถูกขายไปยังหอนางโลมก็ยังได้ แต่ข้ายังเห็นแก่ความเป็นสหายของเราสองคน ข้าจึงได้ยอมปล่อยพวกเจ้าแม่ลูกไป รู้เอาไว้เสียเถิดว่าข้าใจดีแค่ไหน ฮ่าฮ่าฮ่า"

โจวลี่เฟยหัวเราะขำ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่สนใจแม้แต่จะมองอดีตสหายที่หัวใจต้องแตกสลายกับความจริงนี้เลย...

เรื่องในวันนั้นมารดาของหลันหนิงเหมยได้กลับมาเล่าให้นางฟัง มารดาร้องไห้เสียใจด้วยหัวใจที่แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี และหลังจากนั้นเพียงหนึ่งเดือนมารดาก็ได้ตรอมใจตายไปอีกคน ทิ้งให้นางต้องอยู่กับน้องชายบนโลกอันแสนเลวร้ายกันเพียงลำพัง