บทที่ 4 ตัวประกอบ 2/2

หลันหนิงเหมยออกจากภวังค์ความคิดของตน นางกลับมาสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

"เจ้าคงไม่รู้ว่าข้าเองก็ถูกโจวลี่เฟยทำร้ายมาเช่นเดียวกัน ซึ่งข้าย่อมไม่คิดจะยอมให้ศัตรูเสวยสุขอยู่บนความทุกข์ของข้าหรอกนะ"

หลันหนิงเหมยหันกลับมามองทันที นางเริ่มสนใจในสิ่งที่อวี้หลันต้องการจะเอ่ย

"ท่านต้องการสิ่งใดก็พูดมาตรง ๆ เถิด อย่าได้อ้อมค้อมอีกเลย"

"ข้าจะช่วยให้เจ้าได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหมือนเมื่อก่อน น้องชายของเจ้าจะได้เข้าเรียนสำนักศึกษาหลวง และเจ้าจะได้แก้แค้นคนที่ทำกับครอบครัวของเจ้าด้วย"

"แลกกับอะไร?"

"ชีวิตของเจ้า...เจ้าจะต้องเข้ามาเป็นฮูหยินรองของบิดาข้า เพื่อแลกกับการแก้แค้นเอาคืนโจวลี่เฟย ข้าให้สัญญาว่าคนที่ทำให้ครอบครัวเจ้าต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ จะต้องมีจุดจบที่เลวร้ายยิ่งกว่าอย่างแน่นอน "

"อะไรนะ!! ท่านบ้าไปแล้วหรือคุณหนูใหญ่อวี้ บิดาของท่านอายุเกือบเท่าบิดาของข้าเลยนะ"

"แต่บิดาของข้าหนุ่มกว่า และหล่อเหลากว่าบิดาของเจ้านะ บิดาของข้าเพิ่งจะอายุ 40 เอง ยังหนุ่มยังแน่น ทั้งยังมีอำนาจที่เจ้าต้องการ และการที่เจ้าเข้ามาเป็นฮูหยินรองของบิดาข้า โจวลี่เฟยย่อมต้องโกรธแค้นจนแทบกระอักเลือดเป็นแน่ ด้วยความสาวและความสวยของเจ้าจะทำให้นางอยู่ไม่สุขเลยล่ะ เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ?"

"ไม่ นี่มัน..."

"บิดาข้าเป็นคนที่ใช้ได้เลยนะ เจ้าเอากลับไปคิดแล้วกันว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ นี้ หรือจะกลับไปผงาดอีกครั้งในวงสังคมชั้นสูง แต่ข้าคงให้เวลาเจ้าคิดหนึ่งคืนเท่านั้น เพราะข้าจะต้องกลับจวนวันพรุ่งยามซื่อนี้แล้ว ถ้าเจ้าตกลงก็มาหาข้าที่อารามเป่าซานได้เลย แล้วข้าจะทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริง!"

อวี้หลันส่งยิ้มมาให้กับหลันหนิงเหมยก่อนจะเดินจากไป...

หลังจากที่อวี้หลันได้จากไปไกลแล้ว หลันหนิงเหมยยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม นางกำลังคิดทบทวนคำพูดของอวี้หลันด้วยความรู้สึกหลากหลาย

"ท่านพี่เป็นอะไรไปขอรับ สหายของท่านพี่เอาเรื่องไม่สบายใจมาให้ท่านพี่หรือขอรับ" หลันหนิงหวงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ใช่หรอก นางแค่มามอบทางเลือกให้พี่เท่านั้น อาหวง...เจ้าอยากเข้าสำนักศึกษาหลวงหรือไม่?"

"ข้า...ข้าไม่อยากเข้าขอรับท่านพี่"

หลันหนิงหวงเอ่ยตอบน้ำเสียงแผ่วเบา ในแววตาของเขาวูบไหวไปมา เขารู้ดีว่าด้วยฐานะของพวกเขาตอนนี้ไม่สามารถเข้าเรียนในสำนักศึกษาหลวงได้หรอก แม้ว่านั่นจะเป็นสิ่งที่เขาอยากจะทำมากที่สุดก็ตาม...

"เข้าใจแล้ว เจ้ารีบไปเก็บเสื้อผ้าเถิด พรุ่งนี้เราจะต้องไปอารามเป่าซานแต่เช้า ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม"

หลันหนิงเหมยพลันตัดสินใจได้ในทันที นางเข้ามาโอบกอดน้องชายที่แสนดีของตนเอาไว้แน่น แม้ว่านางจะต้องขายวิญญาณ ถ้าทำให้น้องชายของนางมีความสุขได้ นางก็ยอม!!

วังเจียวจิน

บุรุษที่มีเครื่องหน้าหล่อเหลาดั่งหยกสลักกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนตั่งไม้ยวี่มู่ เบื้องหน้าของเขามีหญิงงามกว่าสามสิบนางกำลังร่ายรำกันอย่างอ่อนช้อยตามจังหวะดนตรี ทางด้านข้างของเขามีหญิงงามที่คอยป้อนผลผูเถา (องุ่น) และเมื่อเขายื่นจอกสุราที่หมดลงไปด้านหน้า หญิงสาวอีกนางก็รีบรินสุราผลท้อราคาแพงให้แก่เขาทันที

ชีวิตของบุรุษผู้นี้ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก เพียงแค่เอ่ยปากคำเดียวก็มีสตรีมากมายพร้อมจะทอดกายและถวายการรับใช้ด้วยความเต็มใจยิ่ง เพราะเขาคือบุรุษที่มีทั้งรูปโฉมงดงามราวกับสตรี และอำนาจเงินทองที่พวกนางต่างเฝ้าฝันถึง ขอแค่ได้ปรนนิบัติเขาแค่ครั้งเดียว ชีวิตของพวกนางก็สุขสบายแล้ว

"องค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ นี่เป็นรูปวาดของสาวงามที่ฝ่าบาททรงประทานให้พ่ะย่ะค่ะ"

หลีกงกงเดินเข้ามาพร้อมกับภาพวาดที่อยู่ในมือของเขากว่า 50 ภาพ ใบหน้าของขันทีชรามีแต่ความหนักใจในตัวเจ้านายของตน เมื่อไหร่หนอองค์ชายของเขาจะเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียที วัน ๆ เอาแต่ร่ำสุรานารีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน บางวันก็ออกไปละเล่นกระพนันที่หอเดือนดับ

"ข้าไม่อยากดู" เขาเอ่ยตอบอย่างเฉยชา แล้วหันไปอ้าปากกว้างเพื่อรับผลผูเถาจากหญิงงาม

"แต่นี่เป็นรับสั่งของฝ่าบาทนะพ่ะย่ะค่ะ อย่างไรองค์ชายก็ต้องเลือกสตรีในนี้มาเป็นพระชายานะพ่ะย่ะค่ะ"

'เจิ้งจื่อห้าว' องค์ชายสามที่ใช้ชีวิตได้อย่างอิสระผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความรำคาญใจ เขาโบกมือให้เหล่านางรำ และสตรีที่อยู่รับใช้ให้ออกไปก่อน

"เอามานี่"

หลีกงกงยกยิ้มกว้างด้วยความยินดี เขารีบนำภาพวาดทั้ง 50 นางมามอบให้แก่องค์ชายสามทันที เจิ้งจื่อห้าวรับมาเปิดดูทีละภาพช้า ๆ แล้วตำหนิหญิงสาวแต่ละนางไปทีละข้อ

"ดวงตาของนางเล็กเกินไป ข้าชอบสตรีที่มีดวงตากลมโต อืม...คนนี้มีไฝที่ปาก นางจะต้องบ่นข้าเก่งแน่ ๆ ไม่ดี ๆ ส่วนคนนี้มาจากตระกูลแม่ทัพ ข้าไม่อยากข้องเกี่ยวกับตระกูลแม่ทัพ และคนนี้อายุน้อยเกินไป ข้าชอบสตรีที่อายุสักสิบแปดสิบเก้า คนนี้ก็อายุมากเกินไป ส่วนคนนี้ก็..."

"พอก่อนพ่ะย่ะค่ะองค์ชาย องค์ชายทรงตรัสมาเลยดีกว่าว่าต้องการพระชายาแบบไหน กระหม่อมจะได้ไปแจ้งให้ฝ่าบาททรงทราบ"

ประโยคนี้แหละที่เขาอยากได้ยินมากที่สุด เขาไม่คิดว่าจะมีสตรีนางใดที่ตรงตามที่เขาต้องการหรอก

"สตรีที่อายุสิบแปดถึงสิบเก้าปี มีผิวกายขาวเนียนละเอียดดั่งหยก ดวงตากลมโตดั่งตากวาง จมูกโด่งเรียวสวย ริมฝีปากอวบอิ่มฉ่ำน้ำ ไม่มีไฝฝ้าตรงส่วนใดของใบหน้า ไม่ใช่บุตรสาวตระกูลแม่ทัพ ไม่มีพี่ชาย ไม่ต้องเก่งงานบ้านงานเรือน ไม่ต้องเก่งศาสตร์ทั้งสี่ เพราะข้าต้องการภรรยาไม่ได้ต้องการสตรีที่ต้องเก่งทุกด้าน ขอแค่มีรูปโฉมงดงามก็เพียงพอแล้ว"

หลีกงกงแทบจะล้มทั้งยืนกับคำพูดของเจิ้งจื่อห้าว สตรีที่ตรงกับคุณสมบัติทั้งหมดนี้จะหาได้จากที่ไหน ที่น่าหนักใจที่สุดก็คืออายุที่องค์ชายสามต้องการต่างหากเล่า ในแคว้นเจิ้งนี้จะหาสตรีที่อายุสิบแปดสิบเก้าที่ยังไม่ออกเรือน และไม่มีคู่หมายได้สักกี่คนกัน เดิมทีแล้วสตรีที่อายุสิบเจ็ดก็เริ่มมองหาคู่ครองกันแล้ว นี่องค์ชายสามคิดจะบ่ายเบี่ยงไม่ต้องการแต่งงานสินะ

เขารู้ทันหรอกน่า และฮ่องเต้ก็ต้องทรงรู้ทันพระโอรสของพระองค์อย่างแน่นอน!