บทที่ 12-1 การกลับมาของฟ่านเฉิน

สายลมปลายฤดูใบไม้ผลิยังคงหนาวเย็นอยู่มันพัดเขามากระทบกับใบหน้าของฟ่านหลิ่นจนหนาวเหน็บ แต่ทว่าเขากลับไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย

เสียงกลองที่ดังขึ้นปลุกให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ชายหนุ่มรับรู้ได้ในทันทีว่าในวังหลวงเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเสียแล้ว เขาจึงรีบสวมเสื้อคลุมและมุ่งหน้ามาที่วังหลวงในทันที ก่อนจะทราบข่าวว่าฟ่านเฉินตายแล้ว!

เดิมทีแคว้นซ่งมีองค์ชายสามองค์ เขาคือองค์ชายใหญ่ที่เกิดจากฮองเฮา ส่วนฟ่านเฉินองค์ชายรองและฟ่านจิ้งองค์ชายสามเกิดจากสวีกุ้ยเฟย แม้จะเป็นพี่น้องต่างมารดาแต่เขากลับเอ็นดูน้องชายทั้งสองคนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะฟ่านเฉินที่คลุกคลีกับเขามาตั้งแต่วัยเยาว์

ก่อนหน้านี้เขาพาท่านหมอเทวดามารักษาฟ่านเฉินแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงยื้อชีวิตน้องชายเอาไว้ไม่ได้เล่า!

ยามนี้ที่ตำหนักของสวีกุ้ยเฟยต่างมีเสียงร่ำไห้ดังไปทั่วทั้งตำหนัก องค์ชายสามฟ่านจิ้งประคองมารดาเอาไว้พร้อมกับเอ่ยปลอบโยน ในขณะที่ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นนั้นก็เสียใจอย่างที่สุด ในบรรดาบุตรชายทั้งหมด ฟ่านเฉินคือบุตรชายที่เขารักมากที่สุด เพราะเกิดจากครรภ์ของสตรีที่เป็นรักแรกของเขา 

ผู้คนภายนอกต่างบอกว่าเขาโปรดปรานฟ่านหลิ่นที่สุดแต่ภายในใจเขารู้ดีที่สุด!

"เสด็จพ่อเสด็จแม่!"

ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นและหนิงฮองเฮารีบหันไปมอง ก่อนจะพบกับฟ่านหลิ่นที่รีบร้อนเดินเข้ามาหา 

กฎระเบียบแคว้นซ่งนั้นได้กำหนดเอาไว้ว่า เมื่อองค์ชายมีอายุครบสิบแปดปีสามารถย้ายออกมาอยู่ด้านนอกและมีจวนเป็นของตนเองได้ ฟ่านหลิ่นนั้นได้ย้ายออกมาก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนฟ่านเฉินนั้นกำลังจะย้ายออกไปแต่กลับมาล้มป่วยลงเสียก่อน ส่วนฟ่านจิ้งองค์ชายสามยามนี้มีอายุเพียงสิบหกปียังไม่สามารถย้ายออกไปได้ ต้องร่ำเรียนวิชาในวังหลวงให้มากหน่อย

ฟ่านหลิ่นหันไปมองท่านหมอเทวดาที่ิยืนอยู่ด้านหลังเสด็จพ่อของตนก่อนจะเอ่ย

“ท่านหมอ เหตุใดจึงรักษาน้องรองไม่ได้เล่า!"

ท่านหมอเทวดาเองก็จนปัญญา อาการป่วยขององค์ชายรองหนักหนาเกินไป เขาเองก็พยายามอย่างสุดกำลังแล้ว 

หนิงฮองเฮาดึงชายเสื้อของบุตรชายและส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงห้ามปรามไม่ให้ฟ่านหลิ่นทำเรื่องไม่บังควร นางเองแม้จะเป็นฮองเฮาและไม่ลงรอยกับสวีกุ้ยเฟยเท่าใดนัก แต่กลับมีเมตตาต่อเหล่าองค์ชายเป็นอย่างยิ่ง การที่ฟ่านเฉินต้องมาจากไปตั้งแต่อายุยังน้อยนางเองก็สลดใจเช่นเดียวกัน

"แยกย้ายกันไปเถิด พรุ่งนี้เตรียมทำพิธีศพให้เจ้ารอง"

ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นเอ่ยอย่างอ่อนแรง เขาเสียใจมากแต่ไม่อาจแสดงท่าทีได้ เมื่อกลับมาถึงตำหนักก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว ตำหนักของสวีกุ้ยเฟยก็กลับมาสู่ความเงียบสงัด นางสั่งให้คนเฝ้าศพของฟ่านเฉินให้ดี ก่อนจะแยกไปพักเพราะเหนื่อยล้าเหลือเกิน

สายลมพัดเข้ามาด้านในห้อง ทำให้บรรยากาศเย็นยะเยือกเป็นอย่างมาก สาวใช้ที่เฝ้าพระศพขององค์ชายรองถึงกับยกมือขึ้นมาลูบแขนของตนเพราะรู้สึกขนลุกไปทั่วทั่งร่าง ลมด้านนอกที่พัดเข้ามาทำให้เปลวเทียนสั่นไหวคล้ายเงาร่างของคนที่วูบไหวไปมา ช่างน่าประหวั่นพรั่นพรึงเกินจะกล่าว

ตอนมีชีวิตอยู่องค์ชายรองเคยเห็นหัวผู้ใดเสียที่ไหน เขาโมโหร้าย เอาแต่ทุบตีบ่าวรับใช้ อีกทั้งยังเจ้าเล่ห์มากแผนการ ยามนี้เขาตายไปแล้ววิญญาณของเขาจะโหดร้ายเหมือนยามที่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ปัง!

ลมพัดแรงมากขึ้นจนหน้าต่างตีกระทบกันจนเกิดเสียงดังปึงปัง สาวใช้น้อยกรีดร้องก่อนจะรีบวิ่งออกไปที่นอกตำหนักด้วยความหวาดกลัว ทิ้งให้ศพของฟ่านเฉินโดดเดี่ยวเดียวดายไร้คนเหลียวแล

"เฮือก!"

อยู่ดี ๆ ฟ่านเฉินก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ชายหนุ่มรู้สึกปวดระบมไปทั่วทั้งร่าง

"น้ำ!"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า ลำคอของเขาแห้งผาก เมื่อเห็นว่าภายในห้องเงียบสนิทไร้คน ชายหนุ่มจึงตะเกียกตะกายลงจากเตียงพยายามคลานมาหาน้ำดื่ม โชคดีที่เบื้องหน้ามีเครื่องเซ่นไหว้และมีน้ำชาในถ้วยอยู่ เขาคลานไปคว้ามันขึ้นมาดื่มทำให้ลำคอชุ่มชื้นขึ้นมาเล็กน้อย และมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้าง

เขาเอนกายนั่งพิงเตียงนอนพร้อมกับมองไปโดยรอบด้วยความฉงน ยามนี้ภายในห้องของเขาจุดเทียนให้ความสว่างเพียงไม่กี่เล่ม เบื้องหน้าเป็นเครื่องเซ่นไหว้ และมีป้ายเล็ก ๆ เขียนเอาไว้ว่า

พระศพขององค์ชายรองฟ่านเฉิน