บทที่ 2 ร่วมมือ

เย่หลีเมื่อได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพบกับบุรุษใบหน้าหล่อเหลาผู้หนึ่ง นางจำได้ว่าเขาคือฟ่านเฉิน องค์ชายรองแห่งแคว้นซ่ง

นางเป็นสตรีชั้นสูง แน่นอนว่าย่อมได้พบเจอหรือรับรู้เรื่องราวของเชื้อพระวงศ์มาไม่น้อย อีกทั้งวันที่ไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนของคังอ๋อง นางก็ได้พบกับฟ่านเฉินที่นำของขวัญมามอบให้ฟ่านหลิ่น แต่นางมิได้สนใจเขาเท่าใดนัก

นางไม่มีวันสนใจบุรุษคนใดนอกจากฟ่านหลิ่นเท่านั้น องค์ชายอื่น ๆ ที่เกิดจากสนมย่อมสู้องค์ชายที่เกิดจากฮองเฮาไม่ได้อยู่แล้ว!

หากจะบอกว่ารูปโฉมขององค์ชายองค์ใดรูปงามที่สุด เหล่าสตรีน้อยใหญ่ในเมืองหลวงต่างพูดกันเป็นเสียงเดียวว่า องค์ชายรองฟ่านเฉินมีใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่สุด

แต่หากเอ่ยถึงความฉลาดอบอุ่นใจดี มีคุณธรรม ผู้คนต่างเห็นด้วยว่า องค์ชายใหญ่ฟ่านหลิ่นนั้นมีครบเพียบพร้อมในเรื่องนี้มาก เขาได้ฉายาว่าองค์ชายเทพเซียน เพราะสูงส่งสง่างามและมีคุณธรรมในจิตใจ ส่วนองค์ชายที่ขี้เล่นและเสเพลไม่สนใจสิ่งใดมากที่สุด ก็คือองค์ชายสามฟ่านจิ้ง

องค์ชายสามนั้นดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องทางการเมือง วัน ๆ เอาแต่เที่ยวเล่นจนฮ่องเต้ปวดหัว จึงมองดูคล้ายว่ามีเพียงองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองเท่านั้นที่กำลังแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทกันอย่างลับ ๆ

องค์ชายใหญ่ฟ่านหลิ่นนั้นไม่อยากมีปัญหากับพี่น้อง เขามักทำเป็นมองไม่เห็นท่าทีหรือคำพูดที่เหน็บแนมจากองค์ชายรองฟ่านเฉิน

แต่องค์ชายรองฟ่านเฉินผู้นี้กลับมีนิสัยชอบเอาชนะ เจ้าคิดเจ้าแค้น ได้ยินว่าเคยมีขันทีทำให้เขาโกรธเกรี้ยว เขาไม่ลังเลที่จะสั่งโบยขันทีผู้นั้นจนตาย นางกำนัลในตำหนักล้วนเป็นนางบำเรอของเขา มีดีเพียงรูปงาม แต่คุณธรรมดีงามในจิตใจกลับเทียบฟ่านหลิ่นไม่ได้เลยแม้แต่ปลายนิ้ว ยิ่งฟ่านหลิ่นเงียบและไม่ตอบโต้มากเท่าใด ฟ่านเฉินก็ยิ่งดูย่ำแย่ในสายตาของเหล่าขุนนางมากขึ้นเท่านั้น

เย่หลีเองก็ฟังเรื่องเหล่านี้มามาก นางไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับฟ่านเฉิน แต่เมื่อคนมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว หากจะทำเมินเฉยก็ย่อมไม่ดีเท่าใดนัก

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นทำความเคารพเขาแต่เพราะว่านางดื่มจนเริ่มมึนเมาบ้างแล้ว จึงทำให้เซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของเขา หญิงสาวรีบผละออก พลางกล่าวว่า

"ขายหน้าองค์ชายรองแล้ว"

ฟ่านเฉินไม่ได้เอ่ยตำหนิสิ่งใด เพียงยิ้มเล็กน้อย เขามองสตรีตรงหน้าที่ยามนี้ใบหน้าแดงเรื่อเพราะพิษสุรา ดวงตาที่หรี่ปรือของนาง มองแล้วให้ความรู้สึกอยากทะนุถนอมเสียเหลือเกิน

เขาได้ยินเรื่องราวของนางมามาก มีเสียงเล่าลือเล่าอ้างว่านางก่อเรื่องทำร้ายคนอยู่บ่อยครั้ง นางชั่วร้ายเกินไป ชั่วร้ายเกินกว่าที่เขาจะทะนุถนอมนางเอาไว้ในฝ่ามือ!

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สนใจนางเท่าใดนัก และไม่ได้คิดจะดึงนางเข้ามาเป็นหมาก นานมากแล้วที่เขาและนางไม่ได้พบเจอกัน เพราะเขาเอาแต่แข่งขันห้ำหั่นกับฟ่านหลิ่นจึงไม่มีใจไปสนใจนางเท่าใดนัก

แต่หลังจากจบงานเลี้ยงที่จวนองค์ชายใหญ่ในวันนี้ ฟ่านจิ้งน้องชายตัวดีกลับนำเรื่องของเย่หลีไปบอกเสด็จแม่ก็คือสวีกุ้ยเฟย เสด็จแม่จึงเรียกให้เขาเข้าไปพบในวัง

"เฉินเอ๋อร์ ได้ยินจิ้งเอ๋อร์บอกว่า เจ้าได้พบกับเย่หลี บุตรสาวของแม่ทัพใหญ่เย่แล้วอย่างนั้นหรือ"

"พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่"

ฟ่านเฉินยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก่อนจะตอบผู้เป็นมารดา สวีกุ้ยเฟยยิ้มออกมาเล็กน้อย พลางกล่าวขึ้นมา

"เป็นอย่างไร ชอบหรือไม่"

ฟ่านเฉินชะงักไปชั่วขณะ เขาเงยหน้าจ้องมองมารดา

"เสด็จแม่เอ่ยสิ่งใดกัน ลูกไม่ได้สนใจนางเลยแม้แต่น้อย"

"ยามนี้เจ้าต้องเริ่มสนใจแล้ว"

ฟ่านเฉินวางถ้วยชาในมือลง ส่งรอยยิ้มให้สวีกุ้ยเฟยเล็กน้อย

"ท่านแม่ ลูกมีแผนการในใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอท่านแม่โปรดสนับสนุน อีกอย่างสตรีอย่างเย่หลีนั่นเจ้าเล่ห์มากแผนการ หากแต่งนางเข้ามานอกจากจะทำให้แผนการของเราไม่ราบรื่นแล้ว อาจจะส่งผลเสียมากกว่าผลดี ควรใช้นางเป็นหมากบนกระดาน เมื่อหมดประโยชน์แล้ว จะเก็บไว้หรือสังหารทิ้งก็ค่อยว่ากันอีกที"

สวีกุ้ยเฟยเมื่อได้ยินบุตรชายเสนอความคิดเช่นนั้นก็มีท่าทีครุ่นคิด ค่อย ๆ พยักหน้าเห็นด้วย เย่หลีผู้นั้นนางเคยเห็นหน้าค่าตามาบ้าง จะว่างามก็งามอยู่หรอก แต่นางเจ้าแผนการดั่งที่ฟ่านเฉินว่าจริง ๆ ที่สำคัญนางมักใหญ่ใฝ่สูงคิดจะแต่งกับฟ่านหลิ่น คนของนางรายงานมาว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้สองพี่น้องสตรีตระกูลเย่ถึงกับแทบจะฆ่ากันตาย

"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า แต่จำไว้ว่า แม่จะคอยสนับสนุนเจ้าเสมอ แม่อยู่ตรงนี้ เจ้าต้องจำไว้ว่าแม่รักเจ้าที่สุด เจ้ามีแผนการใดต้องรีบบอกแม่ให้รู้ทุกอย่าง แม่จะได้เตรียมแผนสำรองรับมือเอาไว้ให้เจ้า"

"พ่ะย่ะค่ะ"

สวีกุ้ยเฟยเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มมุมปากและมองบุตรชายด้วยแววตาที่อ่อนโยน

เสด็จแม่เห็นว่า เย่หลีเป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่เย่ ย่อมเป็นหมากสำคัญที่เสด็จแม่วางเอาไว้ให้เขาใช้งาน เสด็จแม่บอกว่าเขาคู่ควรกับตำแหน่งองค์รัชทายาทที่สุด ตำแหน่งนี้ต้องเป็นของเขา เสด็จแม่ทุ่มเทแรงกายไปไม่น้อย อีกทั้งท่านตาก็คอยสนับสนุนอย่างลับ ๆ หลายปีมานี้กองกำลังลับที่เขาฝึกฝนเอาไว้ก็แข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ขอเพียงเสด็จพ่อสวรรคตเมื่อใด ฟ่านหลิ่นตำแหน่งยังไม่มั่นคง ย่อมถูกเขาโค่นล้มได้โดยง่าย

แต่เสี้ยนหนามชิ้นใหญ่ที่เขาจะต้องจัดการนั่นก็คือแม่ทัพใหญ่เย่!

ขอเพียงกำจัดแม่ทัพใหญ่เย่ได้ แน่นอนว่ากองทัพตระกูลเย่ย่อมต้องตกเป็นของเขา เสด็จแม่ก็ต้องการเช่นนั้น 

เพราะอย่างนั้นเย่หลีจึงเป็นหมากตัวสำคัญในครั้งนี้ หากเขาแต่งกับนาง แน่นอนว่าย่อมเป็นเรื่องดี

ก่อนหน้านี้ ได้ยินว่าฟ่านหลิ่นคิดจะแต่งบุตรอนุเข้าจวน เรื่องนี้เสด็จพ่อก็เห็นดีด้วย เพราะอีกไม่นานคาดว่าจะมีการปรับเปลี่ยนกฎหมายใหม่ ให้บุตรอนุมีสิทธิ์เท่าเทียมกับบุตรของภรรยาเอกได้ทุกประการ เสด็จพ่อของเขาไม่ได้เป็นฮ่องเต้ที่คร่ำครึ อีกทั้งยังเปิดกว้างมากอีกด้วย

แต่ว่าวิธีนี้ค่อนข้างเสี่ยงไม่น้อย แต่ไหนแต่ไร ตระกูลในเมืองหลวงมักไม่ส่งบุตรสาวของตนแต่งกับองค์ชายพร้อมกันสองพระองค์ และแน่นอนว่าแม่ทัพใหญ่เย่ย่อมรู้ถึงเรื่องนี้ดี เขาจึงคิดแผนการหนึ่งขึ้นมาได้ เขาจะให้เย่หลีได้แต่งเข้าไปแทนเย่หลิง ให้พี่น้องตบตีกันเอง และที่สำคัญเขาต้องการสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้ฟ่านหลิ่น ทำให้ฟ่านหลิ่นมีภาพลักษณ์ที่ไม่ดีต่อสายตาผู้คน เมื่อฟ่านหลิ่นเป็นสาเหตุให้บุตรสาวสองคนตบตีกัน แม่ทัพใหญ่เย่มีหรือจะไม่มีอคติต่อฟ่านหลิ่น องค์ชายที่ผู้คนยกย่องว่าสูงส่งราวเทพเซียนแต่เบื้องหลังกลับมักมากในกาม เมื่อคนทะเลาะกันเอง ย่อมง่ายต่อการยุแยง

ด้วยนิสัยชั่วร้ายของเย่หลี นางไม่มีทางที่จะยอมรามือ เขาจะใช้ความชั่วร้ายของนางทำให้ฟ่านหลิ่นอยู่ไม่เป็นสุข!

นอกจากจะโยนเรื่องน่าปวดหัวพวกนี้ไปให้ฟ่านหลิ่นได้แล้ว เขายังจะไม่ต้องแต่งสตรีร้ายกาจเข้าจวนมาเป็นภรรยา เขายอมรับว่าเขาชื่นชอบนาง ชื่นชอบที่นางเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย นิสัยมุทะลุไม่ยอมคน แต่อย่างไรคนเช่นนางไม่เหมาะจะเป็นชายาเอกของเขา

และนี่ก็คือเหตุผลที่เขามาพบเย่หลีที่หอเซียนสุราเมามายในเวลานี้

ยามนี้หญิงสาวค่อนข้างเมาเล็กน้อย ทว่ายังประคองสติตนเองเอาไว้ได้ ฟ่านเฉินหย่อนกายนั่งลงข้างนาง ก่อนจะสั่งให้คนนำสุรามาเพิ่ม เย่หลีเหลือบตามองฟ่านเฉินคราหนึ่ง แม้จะไม่ชอบใจเพียงใด แต่อย่างไรคนเขาก็เป็นถึงองค์ชาย นางย่อมต้องไว้หน้าเสียหน่อย

ฟ่านเฉินรินสุราใส่จอกให้เย่หลี ก่อนจะเอ่ย

"ดื่มเก่งไม่น้อยเลยนี่คุณหนูเย่"

เย่หลีเพียงยิ้มไม่ได้ตอบรับสิ่งใด ฟ่านเฉินเองก็ไม่ละความพยายามที่จะชวนนางสนทนา เย่หลีเริ่มรำคาญบุรุษผู้นี้แล้ว นางจึงหันไปมองเขาทันที

"องค์ชายรอง พระองค์ทรงต้องการจะทำอะไรเพคะ เหตุใดจึงมาชวนหม่อมฉันดื่มเช่นนี้ แล้วยังพูดจาไม่หยุด ช่างหนวกหูเสียจริง"

ฟ่านเฉินเมื่อถูกเย่หลีต่อว่าก็ไม่ได้โกรธเคือง ฝีปากนางร้ายกาจเขาเองก็มิใช่ว่าไม่รู้จึงไม่ได้ถือสาหาความอะไร บริเวณที่เขาและนางนั่งดื่มสุราค่อนข้างลับตาคนเพราะเป็นที่นั่งที่มีราคาแพงและเป็นส่วนตัวมากที่สุด จึงไม่มีใครผ่านมาทางนี้ ฟ่านเฉินโบกมือไล่พวกเสี่ยวเอ้อร์และองครักษ์ออกไปให้หมด แล้วกล่าวกับเย่หลีว่า

"ได้ยินว่าคุณหนูเย่มีเรื่องทุกข์ใจเกี่ยวกับพี่ชายใหญ่ของข้า ข้าอยากบอกว่า ข้าช่วยเจ้าได้นะ"

เย่หลีเมื่อได้ยินก็หันมามองฟ่านเฉิน นางสร่างเมาบ้างแล้ว หญิงสาวจ้องมองบุรุษตรงหน้า ไม่นานก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา ฟ่านเฉินขมวดคิ้ว แต่มิได้ปริปากพูดอะไรออกไป

เย่หลีจ้องมองเขาเขม็ง ก่อนจะเอ่ย

"องค์ชายรองท่านกำลังพูดเรื่องขบขันอะไรกัน ในเมืองหลวงผู้ใดไม่รู้บ้างว่าท่านน่ะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับองค์ชายใหญ่ อย่ามาคิดหลอกใช้ข้าเสียให้ยากเลย"

ฟ่านเฉินส่งเสียงเหอะออกมา เดิมทีเขาคาดเดาเอาไว้แล้วว่าคนอย่างเย่หลี ย่อมหลอกได้ไม่ง่าย และเขาเองก็เตรียมแผนที่สองเอาไว้แล้วเช่นเดียวกัน 

ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของเย่หลี

"ไม่ขอปิดบังคุณหนูเย่ เดิมทีข้าพึงใจในตัวน้องสาวของท่านที่เกิดจากอนุผู้นั้น ข้าพบนางก่อนพี่ชายของข้า แต่พี่ชายใหญ่กลับมาแย่งสตรีของข้าไป"

"ท่านว่าอย่างไรนะ"

เย่หลีหันขวับไปมองฟ่านเฉิน แต่เพราะคนทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากเกินไป เมื่อนางหันไปจมูกของนางจึงชนเข้ากับจมูกของเขา ฟ่านเฉินชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะขยับถอยห่างออกมา เย่หลีเองก็ทำหน้าไม่ถูก นางกระแอมไอแล้วจึงซักถามเขา

"ท่านบอกว่า ท่านชอบเย่หลิงน้องสาวของข้าอย่างนั้นหรือ"

นางไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่านังน้องสาวสารเลวผู้นั้นมีอะไรดีกัน องค์ชายทั้งสองคนถึงหลงนางหัวปักหัวปำเช่นนี้!

เมื่อเห็นว่าเย่หลีเริ่มจะมีโทสะ ฟ่านเฉินก็ยกยิ้มมุมปาก เขาต้องการเช่นนี้อยู่แล้ว พูดยั่วยุให้นางดูแย่ ให้ความเกลียดชังในใจของนางพุ่งปะทุมากขึ้นกว่าเดิม

"ใช่แล้ว เพราะอย่างนี้พวกเรายิ่งควรร่วมมือกันไม่ใช่หรือ ข้าไม่ต้องการสิ่งใด เพียงต้องการเย่หลิงของข้าเท่านั้น ข้าได้นางมา ส่วนเจ้าก็ได้พี่ชายใหญ่ของข้าไป เจ้าว่าดีหรือไม่"

เย่หลีหรี่ตามองฟ่านเฉินและแสร้งถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยุ

"ท่านไม่ต้องการตำแหน่งองค์รัชทายาทหรือ"

ฟ่านเฉินเหมือนถูกเย่หลีตอกตะปูทะลุโดนจุดตาย ดวงตาของเขาวาววับเป็นอย่างยิ่ง

ก็เพราะพี่ชายบัดซบได้ตำแหน่งคังอ๋องแล้วอย่างไรเล่า อีกทั้งยังมีความดีความชอบเขาจึงต้องเร่งลงมือ บัดนี้พระวรกายของเสด็จพ่อก็ไม่สู้ดีเท่าใดนัก แม้จะปิดข่าวไม่ให้ผู้คนภายนอกล่วงรู้ แต่คนในวังล้วนรู้ดีว่าเสด็จพ่อคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน และเวลานี้ล้มป่วยจึงไม่มีเวลาไปสนใจจับตาดูพฤติกรรมของเหล่าองค์ชายมากนัก เขาต้องรีบดำเนินการตามแผน สร้างความปั่นป่วนและสร้างความร้าวฉานให้ฟ่านหลิ่นและแม่ทัพใหญ่เย่ จะได้สำเร็จตามแผนเร็วยิ่งขึ้น

ฟ่านเฉินปรับสีหน้าให้เป็นปกติ และเอ่ยกับเย่หลีอย่างไม่ยี่หระ

"ข้าอยากได้เย่หลิงมากกว่า"

เย่หลีเค้นเสียงเย็นออกมา บุรุษหน้าโง่พวกนี้เป็นบ้ากันไปหมดแล้วหรือไร บุตรสาวภรรยาเอกเช่นนางอยู่ตรงหน้ากลับไม่คว้า แต่ต้องการบุตรที่เกิดจากอนุเสียอย่างนั้น

โง่งมทั้งพี่ทั้งน้อง!

"แล้วข้าจะรู้ได้เช่นไรว่าท่านไม่ได้โกหก"

"เย่หลี ภายนอกเล่าลือกันว่าข้าอยากได้ตำแหน่งองค์รัชทายาท แต่ทว่าแท้จริงแล้วมิใช่เลย ข้าเพียงอยากใช้ชีวิตอิสระ ที่ข้าทำทุกอย่างไปยอมเป็นศัตรูกับพี่ชายใหญ่ก็เพราะต้องแบกรับความหวังของเสด็จแม่ หากข้าได้สมปรารถนากับเย่หลิง ข้าจะไปใช้ชีวิตอิสรเสรีกับนาง ขอเพียงวันที่เจ้าได้ขึ้นเป็นฮองเฮา จะไม่ทำร้ายข้าและคนของข้า เป็นการตอบแทนที่ข้าช่วยให้เจ้าสมหวัง หวังว่าการค้านี้ของเราจะราบรื่น เจ้าคิดเช่นไร"

“แล้วมารดาท่านจะไม่ผิดหวังในตัวท่านหรือ”

“ถึงยามนั้นเมื่อใดข้าคงต้องยอมรับ เสด็จแม่ไม่ได้มีข้าเป็นบุตรชายคนเดียวเสียหน่อย เจ้าก็รู้ ข้าสัญญา ขอเพียงเจ้าทำให้ข้าได้สมหวังกับเย่หลิง เจ้าก็คือผู้มีพระคุณของข้า เย่หลี ความรักทำให้คนเราทำได้ทุกอย่าง แลกได้ทุกอย่าง เจ้าคงเข้าใจ”

เย่หลีมีท่าทีครุ่นคิดใคร่ครวญ ความรักทำให้คนยอมทำได้ทุกอย่างนั้นเป็นเรื่องจริง แต่สำหรับนางแล้วความรักไม่สำคัญ อำนาจที่รออยู่ต่างหากที่นางต้องการอย่างแท้จริง

นางเชื่อว่าฟ่านเฉินย่อมมีหนทางช่วยให้นางและฟ่านหลิ่นได้สมปรารถนา แต่หากว่าเขาคิดตลบหลังเล่า

นางไตร่ตรองก่อนจะมองฟ่านเฉินคราหนึ่ง

ช่างเถิด รอให้นางได้สมปรารถนาเมื่อใด ถึงยามนั้นค่อยหาทางลอบสังหารเขาทิ้งเสียก็สิ้นเรื่องมันจะยากตรงที่ใดกันเล่า ส่วนเย่หลิงแน่นอนว่านางย่อมไม่ปล่อยให้น้องสาวตัวดีมาเป็นตัวมารขวางความสุขของนางอยู่แล้ว คิด ๆ ดูแล้วการค้านี้นางได้กำไรเห็น ๆ

ยืมดาบฆ่าคนเพื่อให้ตนเองได้สมปรารถนานับว่าเป็นวิธีการที่ดี เขาเป็นคนยื่นข้อเสนอมาเองไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดนางจะไม่ตอบรับเล่า

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางก็หันมาเอ่ยกับฟ่านเฉิน

"ตกลง"

เมื่อเห็นว่านางตอบตกลงตามแผน เขาก็พึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง ชายหนุ่มยกจอกสุราของตนขึ้นมาดื่ม พลางกล่าวว่า

"อีกสิบวันพี่ชายใหญ่จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดของเขาที่จวนคังอ๋อง งานเลี้ยงคืนนั้นเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะลงมือ ไว้ข้าจะส่งคนไปแจ้งแผนการกับเจ้าอีกครา"

"ตกลง หม่อมฉันจะรอฟังข่าวดีจากพระองค์"

คนทั้งสองยิ้มและสบตากัน แต่เมื่อลับหลังต่างคนต่างมีแววตาเป็นประกายเย็นเยียบและความเจ้าเล่ห์มากกลอุบายอย่างไม่ปิดบัง