บทที่ 6 ปลูกส้ม

อาหลี่จ้องมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ว่านางกำลังคิดจะทำสิ่งใด เขาเห็นเพียงแต่ว่านางเดินตรงไปที่เรือนใหญ่

เสิ่นเหยากวงมองเสิ่นเสวี่ยที่เดินเข้ามาหาเขาในเรือน ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นจ้องมองบุตรสาวด้วยสายตาสงสัย

"มีอะไร?"

"จะมาขอยืมตั๋วเงินสักร้อยตำลึงเจ้าค่ะ"

เสิ่นเหยากวงมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาเย็นชา เขาใช้ฝ่ามือใหญ่ตบลงไปบนโต๊ะจนเกิดเป็นเสียงดังปัง!!!

"เจ้าเห็นข้าเป็นโรงการค้าแลกเงินหรืออย่างไร?"

"เปล่านะเจ้าคะ"

"ข้าไม่มีให้เจ้ายืม ได้ที่ดินไปสามหมู่แล้ว เจ้ายังกล้าหน้าด้านมาขอเงินข้าอีกหรือ?"

"ไม่หน้าด้านจะกล้ามายืนตรงนี้หรือเจ้าคะ?"

"เสิ่นเสวี่ย!!!"

"แหมมมม โมโหมากไปจะยิ่งแก่เร็วนะเจ้าคะ โอ๊ะ!!! รอยย่นตรงหางตาท่านพ่อเริ่มขึ้นมาแล้ว!!!"

เสิ่นเหยากวงรีบยกมือขึ้นไปลูบคลำที่หางตาของตนเองทันที

ย่นจริงๆ ด้วย!!!

"เจ้าจะเอาตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงไปทำสิ่งใดกัน?"

"เอาไปต่อยอดสิเจ้าคะ อีกไม่นานท่านพ่อก็จะรู้เองเจ้าค่ะ ตอนนี้ลูกขอยืมก่อนหนึ่งร้อยตำลึงเจ้าค่ะ"

เสิ่นเสวี่ยยื่นมือไปตรงหน้าของเสิ่นเหยากวง เขามองนางด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง

"ข้าไม่มี"

"มีเจ้าค่ะ!!! ท่านพ่อมีแน่นอน!!!"

สายตาคาดคั้นของเสิ่นเสวี่ยจ้องมองมาที่ผู้เป็นบิดาจนเขารู้สึกถึงรังสีอำมหิต

ให้ตายสิ!!! นี่ทำไมเขาต้องกลัวนางด้วย นางเป็นลูกเขานะ!!!

เสิ่นเหยากวงเดินไปเปิดกล่องขนาดไม่ใหญ่ที่ตรงด้านหลังโต๊ะเขียนอักษรของเขา ก่อนจะยื่นตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงให้แก่เสิ่นเสวี่ย

เสิ่นเสวี่ยรับตั๋วเงินมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเบิกบาน แต่ทว่าสายตายังสอดส่องไปที่กล่องเก็บตั๋วเงินของเสิ่นเหยากวงตาไม่กะพริบ

"มองอะไร?"

"เพิ่มอีกหนึ่งร้อยตำลึงได้ไหมเจ้าคะ?"

"เสิ่นเสวี่ย!!!"

"อีกหนึ่งร้อยตำลึงเจ้าค่ะ"

"เอาไป!!!"

เสิ่นเหยากวงคร้านที่จะโต้เถียงกับนางแล้ว เขาโยนตั๋วเงินอีกหนึ่งร้อยตำลึงส่งให้นางเพื่อตัดปัญหา เสิ่นเสวี่ยยิ้มหน้าระรื่นเดินออกมาจากเรือนใหญ่อย่างอารมณ์ดี

ระหว่างทางที่เดินกลับเรือน นางได้พบกับเสิ่นหนิง ที่กำลังเดินนวยนาดเข้ามา สายตาของนางจ้องมองเสิ่นเสวี่ยด้วยความดูแคลนเป็นอย่างยิ่ง เสิ่นเสวี่ยมองพิจารณาเสิ่นหนิงเล็กน้อย

นี่น่ะหรือน้องสาวต่างมารดาของนาง?

เสิ่นหนิงอายุน้อยกว่านางไปหนึ่งปี ใบหน้างดงาม ริมฝีปากอมชมพูแดงระเรื่อชวนมอง เป็นสตรีวัยแรกแย้มที่งดงามไม่เบา

"มาหาท่านพ่อครั้งนี้จะมาเอาอะไรอีกเล่าเจ้าคะ คราวก่อนเห็นได้ที่ดินไปตั้งสามหมู่ ช่างหน้าไม่อายยิ่งนัก"

เสิ่นเสวี่ยปรายตามองเสิ่นหนิง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากและยืนกอดอกมองนางด้วยสายตาเย็นชา

"ข้าจะมาขออะไรมันก็เรื่องของข้า ว่าแต่เจ้าเถอะอย่ามาขวางทางข้า หลีกไป"

เสิ่นเสวี่ยไม่อยากจะใส่ใจเสิ่นหนิง แม้ว่าในความทรงจำของร่างเดิม จะปรากฏภาพของเสิ่นหนิงที่วางยานางกับอาหลี่ และแย่งคู่หมั้นของนางไป

"ท่านพี่หลัวเฉินเฟยส่งของหมั้นหมายมามากมายจนข้านับไม่ถ้วน ข้าเห็นว่าท่านพี่อยู่ว่างๆ ถ้าอย่างนั้นไปช่วยข้านับของหมั้นดีหรือไม่เจ้าคะ?"

เสิ่นเสวี่ยส่งเสียงเฮอะในลำคอ อยากจะยั่วให้นางอกแตกตายเช่นนั้นหรือ

ฝันไปเถอะ!!!

"พอดีข้าไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านน่ะ โดยเฉพาะเรื่องของคนชั่วๆ ข้าไม่อยากลดตัวลงไปยุ่งเกี่ยว ข้ามีงานที่ต้องไปทำอีกมากมาย คงไปช่วยเจ้าไม่ได้แล้วละ"

"หึ หรือว่ายังตัดใจจากท่านพี่เฉินเฟยไม่ได้กันแน่"

เสิ่นเสวี่ยมองหน้าเสิ่นหนิงก่อนจะยิ้มตาหยี

"ข้าตัดเขาออกจากวัฏจักรว่าที่สามีไปตั้งนานแล้วละ เจ้าเอาไปเถิด หล่อก็ไม่หล่อ หน้าตาจืดชืดราวกับผีเพิ่งโผล่ออกมาจากหลุม ผู้ชายเช่นนี้ข้าไม่เอามาทำสามีหรอก เสียเวลา!!!"

"เสิ่นเสวี่ย!!!"

เสิ่นหนิงเตรียมง้างฝ่ามือขึ้นมาเพื่อจะทุบตีเสิ่นเสวี่ยเหมือนเช่นทุกครั้งที่นางเคยทำ แต่ทว่ากลับถูกเสิ่นเสวี่ยยื่นมือเข้ามาจับและบีบแขนนางเอาไว้อย่างแรงจนรู้สึกปวดร้าวไปหมด

"ตบสิ!!! ข้าตบคืนเมื่อใด หน้าเจ้าพังแน่!!!"

เพียะ!!!

เสิ่นหนิงสะบัดแขนของนางออกจนหลุดพ้นจากการบีบรัดของเสิ่นเสวี่ย แล้วจึงง้างฝ่ามือฟาดลงมาที่ใบหน้าสวยได้รูปของเสิ่นเสวี่ยจนเต็มแรง เสิ่นเสวี่ยรับรู้ได้ถึงกลิ่นเลือดที่คาวคลุ้งอยู่ในปาก ใบหน้าซีกซ้ายชาจนแทบจะไร้ความรู้สึก เสิ่นหนิงที่ได้ลงมือกับเสิ่นเสวี่ยตามที่ใจต้องการแล้ว จึงยืนเท้าเอวมองนางด้วยสายตาที่สะใจไม่น้อย

เสิ่นเสวี่ยโมโหแล้ว นางกำมือแน่น ก่อนจะกระโดดต่อยเข้าไปที่ใบหน้างามของเสิ่นหนิงอย่างเต็มแรง

"อ๊าาาาสสสส์!!!"

"คุณหนูรอง"

"เสิ่นเสวี่ย เสิ่นหนิง!!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!"

เสิ่นเหยากวงที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย จึงรีบออกมาดู ก็พบกับเสิ่นเสวี่ยและเสิ่นหนิงที่กำลังทุบตีกันอยู่"

เสิ่นเสวี่ยยืนนิ่ง ใบหน้ายังคงเรียบเฉย แต่เสิ่นหนิงกลับร้องห่มร้องไห้ไปกอดแขนของเสิ่นเหยากวงผู้เป็นบิดาเอาไว้

"ฮือออ ท่านพ่อ ท่านพี่ทุบตีข้าเจ้าค่ะ"

เสิ่นเหยากวงปรายตามองเสิ่นเสวี่ยอย่างต้องการคำตอบ

เสิ่นเสวี่ยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ก็นางมาตบหน้าข้าก่อน ข้าจึงต่อยนางคืน ข้าป้องกันตนเองข้าผิดหรือเจ้าคะ?"

"ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะ!!!"

"แล้วรอยฝ่ามือห้านิ้วบนหน้าของข้านี่คืออะไร ผีตบหรือ? อ้อ!!! รึเจ้ากำลังจะบอกว่าข้าตบหน้าตนเองเล่น? หึ!!! ปัญญาอ่อนจริงเชียว เรื่องชั่วๆ เช่นนี้เจ้าก็คิดออกมาได้"

"ฮืออ ท่านพ่อ!!!"

"หยุด!!! เป็นพี่น้องกันแท้ๆ จะทะเลาะตบตีกันทำไม ไม่อายพวกบ่าวในเรือนหรืออย่างไร? แยกย้ายกันเดี๋ยวนี้!!! อย่าให้ข้าเห็นว่าพวกเจ้าสองคนก่อเรื่องอีก!!!"

เสิ่นหนิงมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาที่โกรธเคือง แต่ไหนแต่ไรมาท่านพ่อก็รักและเข้าข้างเสิ่นเสวี่ยมาโดยตลอด นางเกลียดชังเสิ่นเสวี่ยเป็นที่สุด

เสิ่นเหยากวงมองตามเสิ่นเสวี่ยที่เดินลับตาไป นับวันบุตรสาวผู้นี้ของเขาก็ดูแปลกตามากยิ่งขึ้นทุกวัน

"ท่านพ่อ ฮืออ"

"เงียบ!!! อย่าให้ข้าเห็นว่าเจ้าพูดจาล่วงเกินพี่สาวของเจ้าเช่นวันนี้อีก!!!"

เสิ่นหนิงเม้มริมฝีปากแน่น นี่ท่านพ่อเห็นทุกอย่างเช่นนั้นหรือ

หึ!!! นังเสิ่นเสวี่ย ข้าไม่มีวันยอมแพ้เจ้าเสียหรอก

เสิ่นเสวี่ยถือตั๋วเงินสองร้อยตำลึงเดินกลับเรือนมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อเข้าไปถึงนางก็พบกับอาหลี่ที่กำลังทำบางอย่างอยู่ในครัว

"ท่านพี่อาหลี่ ทำอะไรอยู่น่ะ?"

"เสิ่นเสวี่ย ข้าไปขุดมันมาได้หลายหัวเลย กำลังจะนำมันมาเผาร้อนๆ ให้เจ้ากิน"

อาหลี่เงยหน้าขึ้นมามองเสิ่นเสวี่ย บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเขม่าควันไฟ เสิ่นเสวี่ยเดินไปหยิบผ้าผืนบางชุบน้ำบิดจนหมาด ก่อนจะเดินเข้าไปเช็ดใบหน้าของเขาอย่างนุ่มนวล

อาหลี่จ้องมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาที่สั่นไหว คุณหนูใหญ่ของเขา อ่อนโยนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน

"ไหนล่ะมันเผาของข้า"

"อ้อ นี่ๆ กำลังร้อนๆ ข้าจะแกะให้เจ้านะ"

อาหลี่หยิบมันเผาขึ้นมาแกะให้เสิ่นเสวี่ยอย่างรวดเร็ว นางมองดูเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนและชื่นชม

แสนดีขนาดนี้ เสิ่นเสวี่ยคนเก่าช่างโง่เขลาสิ้นดี ดูข้านี่กินเลย กินทั้งตัว!!!

เสิ่นเสวี่ยกินมันที่อาหลี่แกะให้อย่างเอร็ดอร่อย เสียงหัวเราะครื้นเครงของทั้งคู่ดังมาจากในเรือนเป็นระยะๆ

2วันต่อมา

"มันจะใช้ได้จริงหรือเสิ่นเสวี่ย?"

อาหลี่นั่งมองเสิ่นเสวี่ยที่กำลังวุ่นวายกับการเตรียมดินลงกระถางใบขนาดกลางที่นางกับเขาไปหาซื้อมาจากในตลาดใหญ่เมื่อเช้า

"ใช้ได้สิ เราจะปลูกในกระถางใบนี้แล้วรอมันโตได้ที่ ค่อยเอาลงดิน ทำร่องน้ำไหลผ่าน รอมันเติบโตอาจจะใช้เวลาถึงสามปี ระหว่างที่รอมันโต เราก็ปลูกอย่างอื่นขายหารายได้ไปก่อน"

เสิ่นเสวี่ยนำเมล็ดส้มจากต้นในสวนที่นางแกะกินเมื่อเช้า ไปล้างแล้วแช่น้ำทิ้งไว้ประมาณหนึ่งชั่วยาม (2 ชั่วโมง) แล้วจึงนำไปใส่กระถางที่มีรูระบายน้ำ นางฝังเมล็ดลงไปลึกประมาณ 2-3 นิ้ว ใส่ลงไป 15 เมล็ด ต่อหนึ่งกระถาง แล้วจึงกลบดินและรดน้ำมัน คงจะต้องรอดูต่อไปว่ามันจะงอกกิ่งอ่อนออกมาหรือไม่

"ท่านพี่อาหลี่ ท่านนำมันไปวางไว้ตรงใต้ต้นไม้นั้น ที่มีแสงแดดส่องถึงเล็กน้อย คอยหมั่นดูแลมัน ไม่เกินหนึ่งเดือนต้นอ่อนก็จะแตกใบออกมา แล้วค่อยนำมันไปเพาะปลูกต่อในสวน เราจะได้มีผลไม้ไปขาย เพิ่มราคาได้อีกด้วย"

"เจ้าไปเรียนรู้มาจากที่ใดกัน?"

"ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ"

อาหลี่พยักหน้าพร้อมกับยิ้มตาหยี เสิ่นเสวี่ยที่เห็นเช่นนั้น ก็รีบโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่

"ข้าเก่งเช่นนี้ ท่านพี่อาหลี่ต้องให้รางวัลข้าด้วยนะเจ้าคะ"

"รางวัลอะไรหรือ? โอ๊ะ!!! เสิ่นเสวี่ย เดี๋ยวคนก็มาเห็นเข้า!!!"

เสิ่นเสวี่ยล้วงมือเข้าไปจับลำแท่งเอ็นร้อนใต้ร่มผ้าของเขาเล่นอย่างนึกสนุก จนอาหลี่ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย

"มาเห็นแล้วอย่างไร ข้าไม่อายหรอกเจ้าค่ะ"

"เสิ่นเสวี่ยเอามือออกเถิด"

"โอ๊ะมันแข็งตัวด้วยเจ้าค่ะ!!!"

"เสิ่นเสวี่ย!!! โอวว ซี้ดดดด!!!"

เสิ่นเสวี่ยใช้มือเรียวงามรูดชักตามลำแท่งแก่นกายของผู้เป็นสามีอย่างรวดเร็วและถี่เร่าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น ไม่นานนักมวลน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลล้นทะลักออกมาจนเต็มฝ่ามือขาวเนียนของนาง

เสิ่นเสวี่ยนำมือออกมาจากใต้ร่มผ้าของอาหลี่ ก่อนนำน้ำรักของเขามาทาลงบนใบหน้าของนาง ชโลมจนมันฉ่ำวาวไปทั่วทั้งใบหน้า

"เสิ่นเสวี่ย!!! เจ้าทำอะไร?"

"มาสก์หน้าเจ้าค่ะ โอววว หอมหวานเหลือเกิน อีกเดี๋ยวเตือนข้าให้ไปล้างออกด้วยนะเจ้าคะ เดี๋ยวแห้งติดหน้า จะล้างยาก"

อาหลี่ยืนมองเสิ่นเสวี่ยตาค้าง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ว่า น้ำ เอ่อ...น้ำของเขาจะบำรุงผิวหน้าได้ด้วย

นับวันเสิ่นเสวี่ยก็ยิ่งแปลกประหลาดมากขึ้นทุกวัน

อาหลี่ใช้นิ้วของเขาแตะๆ ไปที่ปลายลำแท่งที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักของตนเอง ก่อนจะยกขึ้นมาสูดดม เขาเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นที่ฉุนขึ้นจมูก

กลิ่นแรงเช่นนี้นางทาไปได้เช่นไรกัน?