บทที่ 14

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจผู้ชาย

เพียงแต่ว่าพวกเขาไม่แข็งแกร่งพอ

เธอรู้สึกเหมือนเธอได้พบกับสมบัติเข้าแล้ว

โจวไห่ถงกับคุณชายรองฉางด้วยท่าทางขอโทษ: "คุณชายรองฉาง ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ น้องชายหน้าใหม่คนนี้ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์และค่อนข้างจะรุนแรง ได้ดปรดให้อภัยด้วย"

ประโยค "ขอโทษ" นี้เต็มไปด้วยการประชดประชัน

ใบหน้าของคุณชายรองฉางแดงขึ้น “ตามที่คาดไว้ บ้านของคุณมีเสือซ่อนอยู่ ข้าฉางชื่นชมและขอตัวจากไปก่อน”

และได้พาคนของเขาออกไปด้วย

ก่อนออกเดินทาง คุณชายรองฉางเหลือบมองหนิงเป่ย อย่างมีความหมายแอบแฝง: "น้องชาย ฉันคิดว่าเราน่าจะได้พบกันอีกในเร็วๆนี้"

หนิงเป่ยยิ้ม: "แล้วพบกันใหม่ครับ"

หลังจากที่คนจากหอการค้าสี่ทะเลออกไป

โจวไห่ถงปรบมือให้กับหนิงเป่ย

หลังจากนั้นทันที ทุกคนในห้องโถงก็ปรบมือเช่นกัน

หนิงเป่ย สวมรองเท้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม รองเท้าของเขาขาดรุ่ยเป็นชิ้นๆ และเขาไม่สามารถใส่ได้เลย

โจวไห่ถงพูดว่า: " หนิงเป่ย มาที่ห้องทำงานของฉันสิ"

หนิงเป่ย: "ครับ"

ซางเปียวพูดด้วยความเจ็บปวด: "ประธานโจว รีบหน่อย...ช่วยส่งคนมาพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยครับ"

"ฉัน... ฉันรู้สึกเหมือนว่ากระดูกของฉันหัก"

โจวไห่ถงพูดอย่างเย็นชา: "ฝ่ายรักษาความปลอดภัย ไล่ซางเปียวออกไป เขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้ามาในบริษัทอีก"

ซางเปียวดูตกตะลึง: "ประธานโจว คุณพูดถึงอะไร"

โจวไห่ถง: "คุณถูกไล่ออก"

ซางเปียวโกรธมาก: "โจวไห่ถง คุณกำลังล้ำเส้นเกินไปแล้ว"

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน บริษัทของคุณคงถูกคนจากหอการค้าสี่ทะเลทำลายนับครั้งไม่ถ้วน และคุณคงถูกลอบสังหารไปนานแล้ว ไม่มีทางที่บริษัทของคุณจะเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ "

โจวไห่ตง: "ฮึ่ม ซังเป่ย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องเลวร้ายที่คุณทำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา"

“คุณเป็นสายลับที่ถูกส่งมาจากหอการค้าสี่ทะเล เพื่อแผงตัวเข้ามาที่นี่ ทุกครั้งที่มีคนจากหอการค้าสี่ทะเลมาก่อปัญหา คุณเป็นคนวางแผนทั้งหมด”

“นอกจากนี้ คนที่ลอบสังหารฉันหลายครั้งก็ล้วนแต่ได้รับการว่าจ้างจากคุณ”

"จุดประสงค์คือการทำให้ฉันตระหนักถึงความสำคัญของคุณต่อบริษัท และทำให้ฉันเห็นภาพหลอนว่าบริษัทจะไปต่อไม่ได้หากไม่มีคุณ"

เหอะ!

ซางเปียวพูดว่า "ฉันหมดคำจะพูด"

โจวไห่ถง: "โอ้ ยังไงก็ตาม ฉันลืมบอกคุณว่าโทรศัพท์มือถือของคุณจะถูกตรวจสอบ ฉันรู้ทุกการติดต่อของคุณกับหอการค้าสี่ทะเล"

ห้ะ!

ซางเปียวตกตะลึง: "แก... แกกล้าสอดแนมฉัน"

“ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นสายลับ ทำไมไม่เปิดโปงฉันล่ะ”

โจวไห่ถง: "การเปิดโปงคุณหมายถึงการเลิกค้าขายกับหอการค้าสี่ทะเลโดยสิ้นเชิง หากเราไม่เปิดเผยคุณ อย่างน้อยเราก็สามารถทำให้พวกเขามั่นคงได้"

ซางเปียวพูดไม่ออก

เขาคิดอยู่เสมอว่าเขาควบคุมโจวไห่ถงไว้ได้

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะหลอกใช้ตัวเอง

ไอ้คนเจ้าเล่ห์

ซางเปียวกัดฟัน: "ถ้าแกไล่ฉันออกไปตอนนี้ ใครจะต่อต้านหอการค้าสี่ทะเล แกไม่กลัวหรือว่าหอการค้าสี่ทะเลจะตอบโต้แกยังไง?"

โจวไห่ถงมองหนิงเป่ยอย่างมีความหวัง: "คุณช่วยฉันจัดการกับพวกเขาได้ไหม"

หนิงเป่ยพูดว่า: "ในฐานะพนักงานของบริษัท ต้องรับผิดชอบและตกลงในการปกป้องความปลอดภัยของบริษัท"

“แน่นอน ฉันหวังว่าบริษัทสามารถจัดหารองเท้าได้เพียงพอ”

พั่วะ!

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ซางเปียวสาปแช่งด้วยความโกรธ: "ให้ตายเถอะ คุณและฉัน แกรอฉันก่อน หอการค้าสี่ทะเลจะไม่มีวันปล่อยพวกแกไปง่ายๆ"

โจวไห่ถงมองหนิงเป่ย: "ฉันขอยืมรองเท้าของคุณได้ไหม"

ไม่มีปัญหา

โจวไห่ถงหยิบรองเท้าของหนิงเป่ย และตบหน้าซางเปียว: "ฉันทนกับแกมานานแล้ว"

หลังจากระบายความโกรธ โจวไห่ถงก็เรียก หนิงเป่ยเข้าไปในออฟฟิศ

“ก่อนหน้านี้คุณทำอะไรมา?”

"เป็นทหาร"

“ทหารอะไร?”

“ทหารเลี้ยงหมู”

“ทหารเลี้ยงหมูเก่งการต่อสู้ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“รู้ไหม บางครั้งหมูมันก็ไม่ยอมฟัง”

“ถึงอย่างนั้นทักษะทางการแพทย์ของคุณกลับดีมาก”

“หมูก็สามารถป่วยได้เช่นกัน”

ฮ่า!

โจวไห่ถงหัวเราะออกมาดัง ๆ แสงฤดูใบไม้ผลิช่างสว่างไสว

ในตอนนี้เธอยังคงมีภาพลักษณ์ของเจ้านาย

โจวไห่ถงพูดว่า: "คราวนี้คุณได้ทำให้คุณชายรองฉางเสียหน้าไปจนวันตาย เขาจะก่อกวนคุณต่อไปอย่างแน่นอน ในอนาคตก็ระวังตัวไว้ด้วย"

เข้าใจแล้ว

โจวไห่ถง: "รักษาความเรียบร้อยในบริษัทให้เรียบร้อย งานเลี้ยงต้อนรับคืนนี้จะต้องไม่มีข้อผิดพลาด"

รับทราบครับ

หนิงเป่ย หันกลับมาและกำลังจะจากไป แต่จู่ๆ โจวไห่ถงก็หยุดเขาไว้อีกครั้ง: "เดี๋ยวก่อน ฉันขอถามคุณก่อน คุณมีปัญหาอะไรกับผู้ชายที่ชื่อ หยางซื่อเจี๋ยหรือเปล่า?"

หนิงเป่ย: "เอ่อ มีอะไรรึเปล่าครับ?"

โจวไห่ถงพูดต่อว่า: "ฉันแกะรอยโทรศัพท์ของซางเปียว เป็นที่หยางซื่อเจี๋ยที่โทรหาซางเปียว และสั่งให้เขาจงใจเลือกทะเลาะกับคุณและไล่คุณออกจากบริษัท"

หนิงเป่ยพยักหน้า: "ขอบคุณประธานโจวที่เตือนผมครับ"

โจวไห่ถงพูดว่า: "คุณไม่จำเป็นต้องไปสนใจกับหยางซื่อเจี๋ยหรอก ตระกูลหยางจะอยู่ได้ไม่นาน"

หนิงเป่ยพูดอย่างสงสัย: "ทำไมประธานโจวถึงพูดแบบนี้?"

โจวไห่ถงตอบกลับว่า: "ตระกูลหยางร่วมมือกับคลังแสง แต่พวกเขาก็กล้ามากจนส่งผลิตภัณฑ์ที่ด้อยคุณภาพ และสร้างความเสียหายอย่างหนักให้กับคลังแสง"

“คลังแสงได้เรียกค่าเสียหายเป็นพันล้านกับพวกเขา ตอนนี้บ่อเงินบ่อทองของตระกูลหยางได้พังทลายลง ไม่สามารถกลับมาทำธุรกิจต่อได้และจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

“ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้ตระกูลหยางกำลังฉ้อโกงเงินไปหมดทุกที่และเตรียมที่จะหลบหนี”

หนิงเป่ยขมวดคิ้ว

ตอนนี้ตระกูลหยางกำลังจะถูกทำลาย แต่หยางซื่อเจี๋ย ยังคงทำตัวเหมือนคนปกติที่คอยอยู่รอบๆตัวอันเคอซินตลอดทั้งวัน

ทันใดนั้นเขาก็ได้กลิ่นของแผนการร้าย

ต้องเตือนอันเคอซินโดยเร็วที่สุด

หลังจากส่ง หนิงเป่ยออกไปแล้ว โจวไห่ถงก็รีบเปิดกล้องวงจรปิดและตรวจสอบวิดีโอที่หนิงเป่ย ทุบตีดำเมื่อสักครู่นี้

เมื่อเห็นความกล้าหาญและทัศนคติของ หนิงเป่ย มุมปากของโจวไห่ถงก็ยกขึ้น

เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนจากชายคนนี้

ทันทีที่หนิงเป่ยออกไปจากบริษัท เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากลุงฟู่

“คุณชาย งานเลี้ยงต้อนรับพร้อมแล้ว ผมจะส่งคนมารับและพาคุณไปที่สถานที่จัดงานคืนนี้?”

หนิงเป่ย: "ไม่จำเป็น ฉันถึงสถานที่จัดงานแล้ว"

ลุงฟู่: "เข้าใจแล้วครับ"

หนิงเป่ยวางโทรศัพท์ลง และเหลือบมองสถานที่หลบซ่อนง่ายๆ หลายแห่งใกล้ ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“หลังจากอดทนมาห้าปี ในที่สุดฉันก็สามารถอวดดาบของฉันได้ในคืนนี้แล้ว”

"ราชาเจิ้นเป่ยปรากฏตัวในโลกนี้ เพื่อเจอพระเจ้าให้ฆ่าพระเจ้า และจะฆ่าพระพุทธเจ้าถ้าเขาเจอพระองค์!"

“ฆ่ามันจนฟ้าเปลี่ยนสี ฆ่ามันจนเลือดไหลเหมือนแม่น้ำ”

“พ่อ แม่ น้องสาว คืนนี้ฉันจะส่งศัตรูของฉันไปที่นั่นเพื่อชดใช้ให้กับพวกเธอ!”

งานเลี้ยงอาหารค่ำแผนกต้อนรับมีกำหนดเริ่มเวลา 2 ทุ่มคืนนี้

แต่ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสามโมง จัตุรัสหลักหลายแห่งและแม้แต่ถนนใกล้กับจิ่วโจวอินเตอร์เนชั่นแนลก็เต็มไปด้วยผู้คนคับคั่ง

ผู้สื่อข่าวจำนวนนับไม่ถ้วนยังถือกล้องตัวใหญ่และเล็ก ซุ่มอยู่ทุกมุมเพื่อแย่งชิงรายงานเหตุการณ์สำคัญในปัจจุบัน

ผู้คนต่างอยากเห็นราชาเจิ้นเป่ย ด้วยตาของตัวเอง

นี่เป็นงานรื่นเริงของชาวต้าเซี่ย และครึกครักยิ่งกว่าวันตรุษจีนเสียอีก