บทที่ 3

“หนาวเอามะม่วงให้เฮียหน่อย เฮียอยากกิน” ผมก็เพิ่งเคยนะขับรถไปกินไป เพลินดีเหมือนกัน มีคนป้อนไปด้วยคุยไปด้วย 😊

“เฮีย..อีกไกลไหมคะ”

“ก็น่าจะอีกสักชั่วโมงนะ หนาวง่วงก็นอนได้ค่ะ เฮียขับได้ หนาวหยิบกาแฟให้เฮียหน่อย” จะหลับได้ไงยายหนาว ป้อนของกินฉันก่อน รู้ไหมเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันขับรถให้นั่งข้าง ๆ นะ ตำแหน่งนี้มีคนอยากนั่งมาก ยังไม่มีใครได้นั่งเลย

“หนาวไม่ได้ง่วงค่ะ หนาวกลัวเฮียเหนื่อย ให้หนาวขับแทนก็ได้นะคะ”

โชว์แมนอีกละ เธอจะคอยปกป้องทุกคนเลยหรือไง

“เฮียไม่เหนื่อยจริง ๆ ค่ะหนาว” ผมพูดพร้อมยิ้มหวานละลายใจให้เธอไปหนึ่งที

“เฮียกินอะไรอีกไหม หรือเอาถั่ว หนาวแกะให้”

“ค่ะ เอาถั่วก็ได้”

เธอจะรู้ไหมว่าผมจูบฝ่ามือเธอไปกี่ครั้งระหว่างป้อนถั่ว ป้อนถั่วมันต้องใช้ฝ่ามือแล้วเทเข้าปาก คนป้อนหกบ้างอะไรบ้างก็สนุกดี มันเป็นการขับรถที่ไม่น่าเบื่อเลย

“เออ หนาว นามบัตรเฮียอยู่ตรงนั้นนะคะ กล่องใส่นามบัตร หนาวเมมเบอร์เฮียแล้วยิงเบอร์หนาวมาให้เฮียหน่อย วันไหนเฮียเข้าบริษัทจะได้โทรบอกหนาวได้” ไงล่ะ เนียนไหม...ต้องมีเบอร์ถึงจะได้ไปต่ออีกขั้น

“ได้ค่ะเฮีย..หนาวจะว่างทุกวันพุธเพราะไม่มีเรียน ถ้าเฮียเข้าบริษัทวันพุธ หนาวขอไปด้วยนะคะ อยากเห็นการทำงานจริง ๆ”

“ได้เลยค่ะ” เข้าทางผมไหมล่ะ ปลายฝนมีเรียนวันพุธ เพราะอย่างนั้นก้างไม่มีแล้ว ทางสะดวก

“แล้วทำไมมาเที่ยวทะเล เฮียไม่พาแฟนมาด้วยล่ะ”

ถามหาแฟนกูหน้าตาเฉย...

“เฮียไม่มีแฟน ปลายฝนไม่ได้บอกเหรอ”

“ไม่ได้บอกค่ะ ปกติเราไม่ได้คุยเรื่องเฮียกันเท่าไหร่เลย”

นั่นไง กูจะถามให้จุกทำไม...😡

“แล้วเราไปเรียนยังไง ที่บ้านไปส่งเหรอคะ”

“นั่งรถไฟฟ้าค่ะ ไม่มีใครไปส่งหรอก พ่อแม่ก็ทำงาน”

“อือ..บ้านเราอยู่แถวไหนล่ะ ถ้าเฮียผ่านจะติดรถเฮียไปก็ได้ เราเรียนที่เดียวกันอยู่แล้ว” ผมกับหนาวเรียนที่เดียวกัน ส่วนปลายฝนเรียนอีกมหาวิทยาลัย แต่เนื่องจากเราสองคนอยู่คนละคณะเลยไม่เคยเจอกัน

ผมสังเกตว่าที่คอของลมหนาวมีจี้เกียร์ห้อยอยู่ เพราะพวกเรียนวิศวะเขาจะมีเกียร์รุ่น ถ้าน้องคนนั้นเข้ากิจกรรมรับน้อง

แปลกที่หนาวไม่ยกเกียร์ให้ปลายฝน...เกียร์อยู่ที่ใคร ใจอยู่ที่คนนั้น นี่คือคำจีบสาวของเหล่าผู้ชายคณะวิศวะ จึงไม่แปลกที่เด็กวิศวะมีเมียแม่งทุกคน เพราะผู้หญิงชอบเกียร์ของพวกมันเหลือเกิน หรือว่าปลายฝนจะยังไม่ใช่รักแท้ของลมหนาว นี่มันซุกหญิงไว้กี่คนวะเนี่ย

กูไปแย่งผัวชาวบ้านหรือเปล่าวะ งงกับการลำดับสถานะจริง ๆ

“หนาวป้อนสละเฮียหน่อย” ผมยังอ้อนกินผลไม้ต่อ

“เฮียกินเก่งนะคะ เนี่ยไม่เห็นจะอ้วนเลย”

“หนาวก็กินมั่งสิ เฮียไม่เห็นหนาวจะกินเลย ตัวผอมจะแย่” ตัวผอมจริง ๆ แฮะ อุ้มคงจะเบาหวิว

“หนาวก็กินนะคะ แต่มันไม่อ้วน คงเพราะใช้พลังงานเยอะมั้งเฮีย” ใช้พลังงานทำอะไรของมันวะเนี่ย หลีสาวเหรอ

“ใกล้ถึงแล้วค่ะ” ผมบอกลมหนาว

“ว้าว เห็นทะเลแล้วค่ะ เฮีย เดี๋ยวเย็นนี้เล่นน้ำกันไหมคะ ไม่ได้เล่นน้ำทะเลนานแล้ว”

เอ่อ คือปกติผมแทบจะไม่เล่นน้ำทะเลเลยเพราะมันร้อน แล้วเดี๋ยวหน้าไหม้ผิวเสียอีก ยายนี่ไม่ห่วงความสวยมั่งเลยเหรอไง

“หนาวไม่กลัวดำเหรอคะ”

“กลัวทำไมเฮีย ดำดีสีไม่ตก ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

เออ เอาเข้าไป...ผู้หญิงของคุณหญิงแม่ ผมละเพลีย

“ปลายฝน ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว...แม่ ถึงแล้วครับ” ผมปลุกปลายฝนกับคุณหญิงแม่ที่เฝ้าพระอินทร์กันเกือบสามชั่วโมง บ้านพักตากอากาศของครอบครัวเรามีทั้งหมดห้าห้องนอน หกห้องน้ำ ติดชายทะเลบรรยากาศดีมาก คุณหญิงแม่ของผมเป็นคนจัดการเรื่องห้องพัก เลยจัดให้ผมกับลมหนาวได้อยู่ห้องติดกัน ใช้ระเบียงร่วมกัน เป็นไงล่ะ ส่วนปลายฝนนางยังไม่รู้เรื่องรู้ราว แม่ว่าอย่างไรปลายฝนว่าอย่างนั้น

หลังจากรับประทานข้าวเที่ยงกันเสร็จเรียบร้อย คุณหญิงแม่ก็คือคุณหญิงแม่ หาเรื่องให้ผมได้อยู่กันสองต่อสองกับลมหนาวได้ตลอด ตอนนี้ลากปลายฝนไปหาญาติ แล้วบอกว่าจะแวะตลาดหาอะไรอร่อย ๆ มากินเย็นนี้

“ลมหนาวนอนพักก่อนเถอะ หนูกับเฮียฟ้าไม่ได้นอนเลย ขับรถมาด้วยกันนี่ แม่จะพาปลายฝนไปหาญาติแล้วจะแวะตลาดหาอะไรอร่อย ๆ มากินกันเย็นนี้หน่อย”

ผมกับลมหนาวได้แต่ยิ้ม ๆ ปกติผมไม่ค่อยชินกับคนแปลกหน้าที่ต้องมาอยู่ในบ้านกันสองต่อสอง แต่กับยายทอมนี่ผมกลับไม่รู้สึกอะไร คงเพราะเราพูดคุยระหว่างทางมาด้วยละมั้ง

“ปลายฝน รีบกลับนะ เดี๋ยวมาเล่นน้ำทะเลกันตอนเย็น”

นั่นมันรอดูอะไรน้องผมอยู่หรือเปล่า

“อือ ลมหนาวอยู่ได้นะ เฮีย ฝากหนาวด้วยนะ อย่าแกล้งเพื่อนน้องล่ะ”