LOGIN“เมธ ขา อื้อ! อย่าค่ะ” หญิงสาวครางเรียกชื่อของเขาออกมาเมื่อถูกนิ้วทั้งห้ากรีดไปขึ้นลงไปมาตามร่องสวาท ขณะที่เธอบีบไล่ฟองไปตามเส้นผมดําขลับให้เขาอย่างตั้งใจ
“ครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกตั้งหนึ่งปี คุณช่วยทำให้เหมือนกับตอนที่เราคบกันใหม่ ๆ ได้มั้ยครับ” คนตัวโตกระซิบออกมาเบา ๆ พร้อมจับมือเรียวบางของหญิงสาวที่สระผมเสร็จแล้วไปกอบกุมที่ท่อนกายด้านล่าง ก่อนที่มันจะแข็งตัวขึ้นมาตามลำดับ
“วันนี้..ของคุณสู้มือแต่เช้าเลยนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวานอย่างเอาใจ
“อะ..โอร๊ยย!!..” เสียงทุ้มครางระงม เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนปลดเปลื้องความต้องการให้เขาด้วยปากของเธอ
“อ่าาาาาห์ คุณดาจ๋า ดีจังเลยคนเก่งของผม โอ๊ะโอ๊ยย!!! ซี้ดดด" ชายหนุ่มสูดปากพร้อมหลับตาพริ้ม
ชายหนุ่มพยายามดื่มดํ่าและเก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขที่เหลือเพียงน้อยนิดนี้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่ตัวเองจะกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านนอก เมธาวินรีบเร่งเอวสอบให้ขยับเข้าออกในโพรงปากนุ่มของหญิงสาวตรงหน้าด้วยอารมณ์เสียวซ่านจนแทบจะระเบิดน้ำรักใส่ปากของเธอ
“ใกล้แล้ว!!! อ๊า!!!! จะออกแล้ว อ้ะ.. อ้ะ! อ๊าาาาาาาห์ โอ้วววว อ่าาาห์” ไม่นานนักนํ้าสีขาวขุ่นปริมาณมากมายก็พุ่งเข้าโพรงปากนุ่ม ก่อนที่หญิงสาวจะได้คายพิษออกมาและรีบล้างหน้าให้เรียบร้อย
เมธาวินหายใจหอบเล็กน้อยหลังจากนั้น เจ้าน้องชายของเขาก็สิ้นฤทธิ์ลง ชายหนุ่มเปิดนํ้าชําระร่างกายอีกครั้ง ก่อนจะตามหญิงสาวออกมายังด้านนอก ศิรดาที่เพิ่งเจอศึกหนักมาทั้งวันทั้งคืนจึงมอบความสุขให้เขาได้เพียงเท่านี้ ก่อนจะรีบปฏิเสธทันทีเมื่อเขาอุ้มร่างเธอมาที่เตียง
“อย่าค่ะเมธ..พอแล้ว”
“ทำไม..”
“ดาเหนื่อยค่ะ เห็นใจดาเถอะนะคะ”
“ครับ งั้นผมไปนะ”
“ค่ะ..ดาจัดกระเป๋าเสื้อผ้าให้คุณแล้ว.. เดินทางปลอดภัยค่ะ...เมธ” เขากอดลาเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกลับออกจากห้องมาด้วยน้ำตานองหน้า
เมธาวินมีจุดหมายปลายทางที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งในจังหวัดกาญจนบุรี ในอดีตเขาเคยพาศิรดามาที่นี่อยู่เพียงสองสามครั้ง ตอนที่เขาคบกับเธอใหม่ ๆ เธอไม่เคยชอบความเงียบเหงาและห่างไกลผู้คน ถ้าเลือกได้ เธอชอบชีวิตในเมืองกรุง ที่ตกเย็นก็ไปปาร์ตี้สังสรรค์กับเพื่อน ๆ ในผับซะมากกว่า ชีวิตคู่ของเธอและของเขาจึงเหมือนกับเส้นขนาน จนวันหนึ่งที่เขาเปย์เธอจนหมดตัว เธอก็แทบจะมองไม่เห็นค่าอะไรในตัวของเขาเลย เมธาวินจึงเหลือเพียงรถเก่า ๆ หนึ่งคัน ที่พอจะขับมาต่างจังหวัดได้ในวันนี้ มันเป็นสมบัติติดตัวเพียงอย่างเดียวที่เขาหลงเหลืออยู่จริง ๆ
ตอนที่ 25 สาวบ้านป่าร้อนรัก“ไม่ต้องอายหรอก..น้องมลจ๋า ใคร ๆ เขาก็ทำกันแบบนี้” เมธาวินบอกเสียงแหบพร่า ก่อนที่จะรู้ว่าเธอคงไม่สันทัดเรื่องพวกนี้จริง ๆ ราวกับรู้ความคิดของเด็กสาวมือหนาพลางเอื้อมไปกดศีรษะของศยามลให้ก้มลงไปหาความแข็งกร้าวที่ตั้งตระหง่านรอคอยหญิงสาวอยู่ในขณะที่เขาก็อ้าอุ้งปากร้อน ๆ งับเข้าไปเต็ม ๆ ที่ร่องสวาทอันฉ่ำเยิ้มด้วยความหื่นกระหาย ก่อนจะดูดกลืนน้ำเมือกของเธอและตวัดลิ้นเลียไปที่ติ่งเสียวจนศยามลดิ้นพล่าน“อ๊าาาา..พี่เมธขา อื้อออ มลเสียว” สาวน้อยกระตุกไปทั้งตัวเมื่อถูกลิ้นอุ่นร้อนแตะลงไปที่กลีบแคมขาวและลากผ่านเกสรเล็กๆ มือบางเผลอรูดแท่งรักและบีบกระชับมากขึ้นกว่าเดิมจนเธอได้ยินเสียงร้องอื้ออึงออกมาจากชายหนุ่ม ลมหายใจของเธอหอบแรงสะท้านตัวกระตุกเกร็งความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตทำให้ศยามลต้องละริมฝีปากจากลำกายแกร่งตรงหน้าแล้วส่งเสียงครางหวานออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอสั่นสะท้านไปทั่วร่าง โดยเฉพาะตรงติ่งเสียวที่ถูกไล่เลียอย่างจาบจ้วงมันรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ ขณะที่ภายในของเธอก็กระตุกตอดรัดตุบ ๆ เป็นจังหวะ ยิ่งโดนลิ้นของเขาสำรวจลึกเท่าไหร่ความปรารถนาท
ตอนที่ 21 เพลงรักที่เร่าร้อน NCเสียงครางของเธอทำให้เขาแทบอยากกระโจนขย้ำร่างเล็กๆ และตักตวงความหอมหวานให้อิ่มเอมตั้งแต่วินาทีแรกแต่เพราะความรัก จึงอยากที่อยากทะนุถนอมสาวน้อยคนนี้ และก็ไม่อยากให้เธอตื่นตกใจ เขาจึงจำเป็นต้องขยับไปทีละสเต็ปอย่างช้า ๆ“เสียวมากมั้ย..คนดี”“เสียวมากเลยค่ะ มลใจจะขาดอยู่แล้ว”“งั้นให้พี่ลองเอาของพี่เข้าไปมั้ย”“พี่เมธขา...เดี๋ยวก่อน!!!!” เสียงดังกระท่อนกระแท่นเมื่อต้นขาขาวนวลถูกมือหนาแยกออกกว้าง“ทำไมครับ”“พี่เมธ...มลกลัว”“กลัวอะไรคนดี..ไม่ต้องกลัวนะ”“พี่!!...มันจะเจ็บมั้ย เพื่อนมลเคยบอกว่ามันเจ็บมาก”“รับรองว่า มันจะเจ็บแค่นิดเดียวครับ” สิ้นเสียงปลอบประโลมเขาก็รีบค่อย ๆ แทรกตัวตนลงมาอย่างช้า ศยามลไม่กล้าสบตากับเขาในตอนนี้ เพราะมันดูน่าอายเหลือเกินสำหรับเธอ ก่อนจะรับรู้ได้ว่าจุดเสียวของตนเองถูกแท่งรักของชายหนุ่มถูไถไปมา จนเกิดความน้ำเมือกมากมายขึ้นและมันก็หลั่งไหลออกมาโดยที่เธอเองก็ห้ามไม่อยู่“น้ำเต็มเลย...น้องมลจ๋า” เขาเอานิ้วสอดเข้าไป แล้วตวัดเอาน้ำเมือกที่ติดนิ้วมาให้เธอดูใกล้ ๆ“พี่เมธขา..มลอาย” หญิงสาวรีบยกมือปิดหน้าตนเอง ชายหนุ่มยิ้มให้กับคำพูดนั้
ตอนที่ 20 ไม่อาจห้ามใจ NCจุมพิตของเขาแผดเผาเหมือนไฟ ศยามลผู้ไม่เคยถูกใครทำแบบนี้มาก่อน มันเป็นความทรมานที่อ่อนหวานซาบซ่านบวกกับความเร่าร้อนอย่างบอกไม่ถูกริมฝีปากบางเผยอแย้มออกโดยอัตโนมัติ เพื่อรับจุมพิตที่เขายัดเยียดให้อย่างไม่เกรงใจ วงแขนแกร่งรั้งร่างบางเอาไว้แน่น ศยามลลองพยายามดิ้นมาแล้วในช่วงแรก แต่ทำไปทำมาก็เธอเองที่อ่อนระทวยไม่กล้าขัดขืน ด้วยเพราะเธอมีใจให้เขามานานแล้วเช่นกันพอชายหนุ่มรับรู้ว่าเธอเลิกดิ้นรนและไม่ต่อต้าน ริมฝีปากที่ออกจะกระด้างและก้าวร้าว ก็กลับกลายเป็นนุ่มนวลและอ่อนโยนขึ้น เด็กสาวไม่รู้ว่าตัวเองได้โอบกอดลำคอของเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งรู้สึกว่ามีเส้นผมนุ่มอยู่ระหว่างนิ้ว และเธอก็ไม่ทันนึกเลยว่าตนเองมีจุดอ่อนที่อาจจะถูกเขาโจมตีได้ง่าย ๆ กระทั่งรู้สึกว่ากลางกายของเขาแทรกอยู่ระหว่างต้นขาอ่อนของเธอ“อุ้ย!” เสียงอุทานดังขึ้นเบาๆ เมื่อแผ่นหลังสัมผัสลงบนฟูกที่นอนในเต็นท์อันเย็นเฉียบ เธอถูกจัดท่าให้นอนราบไปบนฟูกภายในเต็นท์ที่กางเอาไว้ก่อนหน้านี้ดวงตากลมโตกะพริบปรือมองเห็นชายหนุ่มตัวใหญ่ที่กำลังใช้แขนทั้งสองข้างกักร่างกายของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เมธาวินทอดตัวค้ำ
ตอนที่ 19 ไม่เคยครึ่งปีต่อมาทุกวันเมธาวินและศยามลจะใช้เวลาในยามว่างอยู่กับธรรมชาติให้มากที่สุด เพราะตอนนี้ทุกอย่างก็เริ่มลงตัวบ้างแล้ว แถมในรีสอร์ตยังมีพนักงานอีกหลายชีวิตตามแผนกต่าง ๆ ทำให้ทั้งสองเบาแรงลงไปกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า ที่นี่ยังมีสถานที่ห่างไกลจากแสงสีแบบเมืองหลวงอยู่อีกหลายแห่งวันนี้ทั้งสองได้เดินขึ้นไปสำรวจบริเวณต้นน้ำที่สูงขึ้นไปไม่กี่ร้อยเมตร ก็เหมือนกับได้ย้อนเวลาไปอยู่ในยุคเมื่อหลายสิบปีก่อน ข้างบนนั้นมีแต่ต้นไม้ใหญ่และสายน้ำโอบล้อมแทนอาคารตึกแถว ในตอนกลางคืนทั้งสองเคยมานอนกางเต็นท์กันบนนั้นเพื่อดูดาวด้วยกันมาแล้ว และวันนี้เมธาวินก็ตัดสินใจชวนศยามลขึ้นมากางเต็นท์พักที่นี่อีกครั้ง“ไหวมั้ยครับน้องมล ส่งมือให้พี่สิครับ”“เดี๋ยวนี้พี่ปีนเก่งกว่ามลอีกนะคะ” หล่อนทิ้งท้ายเอาไว้แล้วเดินนำไป เมธาวินเริ่มชอบธรรมชาติที่นี่ นับตั้งแต่ที่เขาตามศยามลขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจในครั้งแรก จนเขาเริ่มปีนหน้าผาและโขดหินได้อย่างคล่องแล้ว เพราะไม่ได้นั่งจมอยู่ในผับหรือแค่เดินไปเดินมาในออฟฟิศอย่างเมื่อก่อน เลยทำให้เขาดูเฟิร์มและบึกบึนขึ้นมากกว่าแต่ก่อนหลายเท่าการตระเวนสำรวจไปรอบ ๆ รีสอร์ตใ
ตอนที่ 18 กำลังใจที่ดี..ทำอะไรก็สำเร็จชีวิตที่เริ่มต้นใหม่อีกครั้งของเมธาวิน ศยามลทำให้เขาไม่รู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำอีกต่อไปเช้าวันรุ่งขึ้นเมธาวินเดินสำรวจรีสอร์ตที่กำลังปรับปรุงด้วยความสดชื่น แดดอ่อน ๆ ในเช้าวันนี้มันช่างสดใสกว่าทุกวัน คงเป็นเพราะพนักงานสาวสวยคนเดียวในรีสอร์ตของเขากระมัง ที่มาเดินข้าง ๆ ทำให้เขามีกำลังใจที่ดีเมธาวินไม่อยากหาเหตุผลให้ตัวเองไปมากกว่านั้น ว่าทำไมเวลาอยู่ใกล้ ๆ เธอแล้วเขารู้สึกดี เพราะหากนี่เป็นโชคชะตาที่เขียนเอาไว้ให้เขาต้องมาพบเจอเธอที่นี่ เขาก็จะไม่ปฏิเสธหัวใจของตัวเองและถ้าโชคดีหากเธอมีใจที่ตรงกันละก็ เขาก็ตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไปมารดาของเขานั่งรออยู่ที่หน้ารีสอร์ต หญิงวัยกลางคนมีคำแนะนำเสนอลูกชาย“แม่ว่าเราลดค่าห้องพักลงมาหน่อยดีมั้ย..อาจจะเหลือสักคืนละ 800 บาท”“ก็ได้ครับแม่ แต่ผมว่าจะทำที่จอดรถบ้านด้วย เพราะว่าเดี๋ยวนี้ คนใช้รถบ้านกันเยอะมาก”“ก็ดี แต่ว่าเมธจะทำยังไงเหรอ”“ก็ทำเหมือนเป็นที่จอดรถนั่นแหละครับแต่จะกว้างกว่าหน่อย แล้วก็มีจุดชาร์ทไฟกับน้ำประปาให้เขาใช้ สำหรับชาร์จแบต พอดีผมจะทำใกล้กับลำธาร ทำห้องน้ำเอาไ
ตอนที่ 17 ค่ำคืนที่น่าจดจำโคมไฟตามทางเดินเปิดไว้เป็นแสงเรืองรอง กระจายกันเป็นหย่อม ๆ บางตัวติดบางดวงดับ เรื่อยไปจนถึงสนามหญ้าหน้ารีสอร์ต บรรยากาศช่างเหน็บหนาว แต่ขณะเดียวกันสถานที่แห่งนี้ก็เงียบเหงาด้วยเช่นกัน อากาศที่เย็นเฉียบทำให้หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอก เมธาวินจึงถอดเสื้อคลุมออกแล้วยื่นให้เธอ“น้องมลใส่เสื้อพี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”“อะ อืม..จะดีเหรอคะ” หญิงสาวมองหน้าเขา“ทำไมล่ะ น้องมลรังเกียจเสื้อของพี่เหรอ”“อ๋อ ปะ เปล่า ค่ะ เพียงแค่มลเกรงใจ” ศยามลรีบบอก“ใส่เถอะน้ำค้างลงแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” หญิงสาวยอมรับเสื้อคลุมของเขาไปสวมใส่ก่อนจะเดินตามเขาไปเรื่อย ๆ เมธาวินเดินเอามือซุกกระเป๋าเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยถาม“เอาเสื้อมาให้มลใส่แล้วพี่ก็มาหนาวซะเองเนี่ยนะ” “ไม่เป็นไร พี่ชอบอากาศแบบนี้ อยู่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยมีอากาศแบบนี้ให้สัมผัสเลย” ทั้งสองเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงใกล้ซุ้มเรือนไม้ ได้กลิ่นดอกไม้บางอย่างหอมระรวยมาตามสายลมอ่อน ๆ เมธาวินชวนให้ศยามลนั่งลงบนมานั่งตัวยาว ก่อนที่เขาจะทรุดนั่งเอนกายข้าง ๆ เธออย่างเป็นกันเอง“คืนนี้เป็นคืนเดือนดับแฮะ มืดสนิทเลย” เขาเอ่ยขึ้







