Episode 02 ถ้าหากว่า…

Episode 02 ถ้าหากว่า…

ธีลินขออนุญาตอาคิรามาจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำให้เขาขณะที่ตอนนี้เขากำลังนั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงานซึ่งเธอไม่ควรเข้าไปหากไม่ได้รับอนุญาตทำให้เธอไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าจริงๆ แล้วเขาทำอาชีพอะไร เข้าไปทำอะไรข้างในกันแน่ ถึงจะเกิดคำถามมากมายแต่กฎเหล็กของการทำงานที่นี่ก็คือห้ามทำตัวสอดรู้สอดเห็น

"ทำตัวลึกลับอย่างกับเป็นพวกมาเฟียอย่างงั้นแหละ" ธีลินพึมพำเบาๆ ขณะใช้มือแกว่งน้ำในอ่างเพื่อเช็กอุณหภูมิให้อุ่นพอดีไม่ร้อนจนเกินไป "ฮึ่ย!" คนตัวเล็กหันหลังกลับมาเตรียมเดินออกไปเรียกครามให้มาอาบน้ำชะงักพร้อมกับร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อหันมาเจออาคิรายืนพิงขอบประตูห้องน้ำอยู่

คนตัวเล็กใช้มือลูบหน้าอกตัวเองเรียกขวัญกำลังใจไม่คิดว่าการทำงานดูแลคนพิการของเธอจะน่าระทึกได้ถึงขนาดนี้ และก็ได้แต่ภาวนาว่าเขาจะไม่ได้ยินประโยคที่เธอหลุดพูดออกไป

"กำลังจะออกไปเรียกอยู่พอดีเลยค่ะ นายน้อยอาบน้ำเลยไหมคะ" ธีลินเอ่ยขึ้นกลบเกลื่อนเสียงตกใจของตัวเองเมื่อครู่นับว่ายังโชคดีที่ตาของเขามองไม่เห็น เลยไม่เห็นสีหน้าของเธอในตอนแรกรวมถึงการยกมือทาบอก

"อืม"

ธีลินมองคนตัวโตที่ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความงุนงง ก่อนจะเดินก้าวเท้าเรียวเข้าไปหาเขาเผื่อว่าเขากำลังรอการช่วยเหลือจากเธออยู่

"ให้ฉันช่วยไหมคะ?" สาวใช้คนสวยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหม่า เนื่องจากทุกทีเขาจะจัดการตัวเองได้โดยไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร ทั้งวันมานี้เธอมีหน้าที่เพียงคอยเฝ้าระวังให้เขาห่างๆ ก็เท่านั้น

อาคิราไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่ยื่นมือมาตรงหน้าทำให้ธีลินยื่นมือตัวเองไปรับเขาเอาไว้โดยอัตโนมัติ เพียงแค่ไออุ่นจากฝ่ามือหนาที่แผ่กระจายลงมาคนตัวเล็กก็เผลอกลั้นหายใจด้วยความประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เธอพาเขาเดินไปตรงกลางห้องน้ำอย่างระมัดระวัง

"นายน้อยจะถอดเสื้อผ้าเองไหมคะ หรือให้ฉันช่วยถอด"

"ถ้าฉันเป็นมาเฟียเธอจะยังรับงานนี้อยู่ไหม" คำถามที่ถามออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กอึ้งไปชั่วขณะ จะว่าเป็นคำถามที่แปลกประหลาดก็ไม่เชิง แต่ก็ไม่ใช่คำถามที่คนทั่วไปจะถามกันอยู่ดี

"คงรับมั้งคะ"

"เพราะอะไรไม่กลัวเหรอ?"

"เคยเห็นแต่มาเฟียในหนังในนิยายค่ะเลยไม่รู้ว่าคำนิยามของมาเฟียในความเป็นจริงน่ากลัวขนาดไหน แต่ถ้าให้เลือกก็คงรับทำงานนี้เหมือนเดิม เพราะฉันมีหน้าที่แค่ดูแลคุณส่วนเรื่องคุณจะทำอะไรเป็นใครนั่นไม่ใช่เรื่องของฉันอยู่แล้ว สรุปก็คือที่ฉันยอมรับงานนี้เพราะว่าเงินค่ะ" ธีลินพยายามตอบคำถามของเขาตามความเข้าใจของตัวเอง

"มาเฟียไม่ได้สวยงามเหมือนในหนัง หรือนิยายที่เธอเคยอ่านเจอหรอก"

"อ่า…ค่ะ ถ้านายน้อยหมายถึงที่ฉันพูดไปก่อนหน้าอย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณเป็นมาเฟียจริงๆ ขอโทษที่พูดจาไม่สมควรออกไปด้วยค่ะ" ธีลินแสร้งพยักหน้ารับรู้เป็นเชิงเข้าใจถึงจะรู้สึกแปลกประหลาดอยู่ในใจลึกๆ ก็ตาม

"แต่ถ้าเธอสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อเงินโดยไม่สนใจอะไรเหมือนที่เธอพูดได้จริงๆ เธออาจจะเป็นคนแรกที่ทำงานอยู่ครบตามสัญญาก็ได้"

ธีลินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ตอนนี้หากเขามองเห็นคงได้เห็นสีหน้างุนงงเป็นไก่ตาแตกของเธอยิ่งพยายามทำความเข้าใจก็เหมือนยิ่งใกล้ความเป็นจริงเข้าไปทุกที เขาพูดราวกับว่าตัวเองเป็นมาเฟียจริงๆ เสียอย่างนั้นแหละ นี่มันยุคสมัยไหนแล้วเธอแทบจะไม่เชื่อด้วยซ้ำว่ามีมาเฟียอยู่จริง มาเฟียที่จับต้องได้สำหรับเธอคือพวกคนรวยใช้อำนาจเงินกดหัวคนจนอย่างพวกเธอเอาไว้ต่างหาก

"ถอดเสื้อสิ"

"คะ? อะ…อ๋อ" หญิงสาวที่ถูกดึงสติกลับมาเอื้อมมือไปจับชายเสื้อยืดสีขาวของชายหนุ่มเอาไว้ พร้อมกับพยายามถอดมันออกด้วยความทุลักทุเลเพราะขนาดของส่วนสูงเธอที่เตี้ยกว่าเขาเกือบยี่สิบเซนติเมตร "กะ…ก้มลงมาหน่อยได้ไหมคะ" คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงอู้อี้ปลายเท้าพยายามเขย่งให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้

ก่อนจะถอดเสื้อยืดเจ้าปัญหาออกมาได้สำเร็จ เมื่อได้รับความร่วมมือจากอีกฝ่ายช่วยโน้มตัวลงมา ทว่าทันทีที่ตัวเสื้อถูกถอดออกไปสิ่งที่เธอต้องเผชิญคือใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เหตุการณ์เหมือนเดจาวูกับเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าในห้องหนังสือที่เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบจะชนกับใบหน้าของเธอ ทำให้ธีลินฉวยโอกาสนี้สำรวจมองเครื่องหน้าของเขาชัดๆ เป็นกำไรชีวิตก่อนจะถอยหลังออกไปสองสามก้าว

"จะให้ฉันช่วยถอดกางเกงด้วยไหมคะ" ธีลินเอ่ยถามด้วยความประหม่าเพราะไม่รู้ว่าควรถอดออกมากน้อยแค่ไหนเขาถึงจะสามารถอาบน้ำได้

"ไม่ต้อง" น้ำเสียงทุ้มต่ำแทรกขึ้นพร้อมกับมือหนาที่ค่อยๆ ยกมาจับกางเกงวอร์มของตัวเองลงไปกองกับพื้นโดยที่ยังสวมใส่กางเกงบ็อกเซอร์สีดำเอาไว้ สาวใช้อ่อนประสบการณ์อย่างธีลินลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นไลน์กล้ามท้องเด่นชัดของชายหนุ่ม ถึงแม้ตาจะมองไม่เห็นแต่ส่วนอื่นของร่างกายเขาแทบไม่ต่างอะไรกับคำว่าลูกรักพระเจ้าเลย

ดวงตาที่เหม่อลอยของเขาทำให้เธอเผลอจ้องมองมันด้วยความรู้สึกหลากหลายถึงแม้บุคลิกของเขาจะดูเย็นชาลึกลับ แต่พอสายตาไม่ได้ดุดันตามไปด้วยกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวอะไร จริงๆ แล้วเขาก็คงเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่จำเป็นต้องแสดงมาดเคร่งขรึมออกมาเพื่อควบคุมลูกน้องใต้การปกครองของตัวเอง

"ฉันช่วยค่ะ" ธีลินรีบเดินเข้าไปประคองร่างหนาให้ลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างระมัดระวัง ถึงแม้เขาจะใช้ความเคยชินสัมผัสกับส่วนต่างๆ ของอ่างอาบน้ำ แต่ก็ยังแอบยากเกินไปอยู่พอสมควรที่จะลงไปด้วยตัวเองโดยไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ

ธีลินมองขวดแชมพู ครีมอาบน้ำให้อยู่ในตำแหน่งเดิมเพื่อความมั่นใจว่าชายหนุ่มจะไม่หยิบผิดขวดมาใช้อย่างรอบคอบ

"ฉันรออยู่ข้างนอกนะคะ" ธีลินบอกก่อนจะเดินกลับออกไป เธอแง้มบานประตูเอาไว้เพื่อให้ได้ยินเสียงคนด้านในอยู่ตลอดเวลา หลังจากพาเขาเข้านอนหน้าที่ของเธอวันนี้ก็กำลังจะสิ้นสุดลง และจะดำเนินไปแบบนี้ทุกวันตลอดระยะเวลาสามเดือนที่เธอตกลงเซ็นสัญญาเป็นสาวใช้ให้กับมาเฟียตาบอดอย่างอาคิรา