ใต้บัลลังก์มาเฟีย

เสียงหอบหายใจดังระงมไปทั่วทุกซอกมุมของห้อง บรรยากาศร้อนระอุราวกับจะเผาไหม้ บนเตียงร่างของทั้งสองยังคงเกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้ง แผ่นหลังสีแทนของชายหนุ่มขยับไหวอย่างสม่ำเสมอ เหงื่อเม็ดเข้มซึมไหลออกมา บนเรือนร่างขาวนวลของเธอปรากฏรอยรักสีแดงระเรื่อและรอยช้ำสีม่วงเข้ม

หญิงสาวโอบรอบลำคอเขา กดศีรษะให้จมลึกลงในทรวงอกของตน เขาเงยหน้าขึ้น มุมปากปรากฏรอยยิ้ม เสียงทุ้มนุ่มที่เจือด้วยแรงปรารถนา “เธอ... ช่างยั่วเย้าเสียจริง”

หญิงสาวส่งสายตาพร่ามัวราวกับมีหมอกไอน้ำมองเขา ใช้นิ้วเรียวยาวลากวนอยู่บนแผงอก แล้วกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง “คีริน คุณกำลังใช้คำพูด เพื่อสัมผัสเสน่ห์ของฉันอยู่หรือไงคะ?”

“ไม่” เขาตอบ “แต่เป็นฉันที่กำลังใช้ความยิ่งใหญ่ของตัวเอง เพื่อสัมผัสความกระชับแน่นของเธอต่างหาก”

----------------------------------------------------------

เด็กหญิงวัยสิบขวบ ร่างกายเล็กกระทัดรัดน่ารัก ใบหน้าคล้ายตุ๊กตา ดวงตาสีฟ้ากลมโตงดงามสะท้อนให้เห็นถึงสายเลือดลูกครึ่งในตัว เธอใช้ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นมองเด็กชายที่อยู่เบื้องหน้า เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ทั่วทั้งร่างกายที่ผอมโซและอ่อนแอ เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผล นอนแผ่ราบอยู่บนพื้นดินที่ชื้นแฉะ ใบหน้าของเด็กชายซูบผอมราวกับคนที่อดอาหารมาหลายปี หายใจอย่างยากลำบาก ราวกับนอนรอความตายอยู่ตรงนั้น มีเพียงดวงตาสีดำเข้มที่โดดเด่นคมกริบ ไม่เหมือนเด็กในวัยนี้ กำลังเหลือบมองเด็กหญิงด้วยท่าทีเฉื่อยชา

เจ้าหญิงน้อยในชุดกระโปรงสีอ่อนนั่งยองๆ ลง ยื่นมือเล็กๆ ราวกับดอกบัวแรกแย้มออกไปตรงหน้าเด็กชาย ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อคลี่รอยยิ้มสดใส

“กลับบ้านกับฉันเถอะ ฉันจะเลี้ยงดูนายเอง”

ว่าแล้วเด็กหญิงก็ดึงเขาลุกขึ้น คล้องแขนพาดบ่าตัวเองแล้วพยุงเดินไป แต่เด็กหญิงวัยสิบขวบก็ยังคงเป็นเด็กที่อ่อนแอและซุ่มซ่าม “ตึง!” เสียงดังหนึ่งครั้ง ทั้งสองก็ล้มโครมลงกับพื้น เด็กหญิงถูกก้อนหินคมบาดเข้าที่ต้นขาเล็กๆ ร่างกายที่อ่อนนุ่มสั่นสะท้าน ผิวหนังตรงขาขวามีของเหลวสีแดงสดไหลซึมออกมาเป็นทาง

ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ร้องไห้ ดวงตาแดงก่ำไปด้วยหยาดน้ำตา แต่ก็ไม่มีสักหยดที่ร่วงหล่น เธอเม้มปากแน่น แล้วพยายามลุกขึ้นเดินต่อไป ร่างกายของเด็กชายอ่อนแอเกินกว่าจะพยุงตัวเองได้ จึงทำได้เพียงมองท่าทางที่เข้มแข็ง การเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้ร้องไห้ หลังจากนั้นความรู้สึกบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นในใจของเขา

คือความขอบคุณ? คือความชื่นชม? คือการสรรเสริญ? ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เลย ริมฝีปากขยับราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็หยุดไป

เด็กน้อยคือเจ้าหญิงแห่งอัศวศิริธรากุล แชมเปญ เธอคือเทพธิดาในใจของเขา คือผู้ช่วยชีวิตของเขา คือผู้ที่มอบชีวิตนี้ให้กับเขา และเป็นเจ้านายเพียงคนเดียวของเขา คีริน ยินดีที่จะจงรักภักดีอย่างที่สุด และเสียสละชั่วชีวิตเพื่อติดตามเธอ

แต่หลังจากที่คีรินถูกแชมเปญพาเข้าอัศวศิริธรากุลได้หนึ่งปี คืนนั้น...ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ไม่มีแม้แต่ความขัดแย้งหรือการปะทะกัน ตระกูลใหญ่อย่างอัศวศิริธรากุลถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น มันช่างเรียบร้อย ง่ายดายและเงียบงัน ราวกับว่าอัศวศิริธรากุลไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเข้าจมูก ซากศพกองระเกะระกะ คีรินแก่กว่าเด็กหญิงสี่ปี ตอนนี้อายุสิบสี่ปี เขากลับมาจากเมืองข้างๆ หลังจากไปซื้อขนมแยมลูกกวาดอบเชยเพื่อนำมาให้เธอ ทันทีที่ก้าวเข้าไปแล้วเห็นฉากนี้ เขาตกตะลึงและรีบค้นหาทุกซอกมุมในคฤหาสน์อัศวศิริธรากุล แต่การค้นหาตลอดสามวันไม่พบเด็กหญิงคนนั้น แม้แต่ศพก็หาไม่เจอ

เด็กหญิงที่มักจะยิ้มแย้มพร้อมกับลักยิ้มข้างแก้มซ้ายเสมอ เด็กหญิงที่มักจะทำท่าเป็นนายท่าน ชี้ไม้ชี้มือแล้วหัวเราะคิกคัก เด็กหญิงที่มักจะสวมกระโปรงยาวเกินเข่า เพื่อซ่อนรอยแผลเป็นเล็กๆ รูปร่างคล้ายผีเสื้อที่ต้นขาขวา

ตอนนี้... เธอหายไปไหนแล้ว

คีรินราวกับคนเสียสติ เที่ยวตามหาเด็กหญิงคนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่แชมเปญก็หายสาบสูญไปอย่างเป็นปริศนา

สิบสามปีต่อมา

นิวยอร์ก, สหรัฐอเมริกา

ณ โรงแรมรอยัลใจกลางนิวยอร์ก กำลังมีการจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่หรูหราอลังการ ภายในโรงแรมเต็มไปด้วยแสงไฟนีออนที่ระยิบระยับราวกับต้องมนตร์ และโคมระย้าคริสตัลที่หมุนวนอย่างสง่างาม ทำให้ค่ำคืนในนิวยอร์กดูฟุ่มเฟือยและลึกลับยิ่งขึ้นไปอีก

ในห้องจัดเลี้ยงที่โอ่อ่า บุคคลสำคัญที่เกี่ยวข้องกับ โลกใต้ดิน ไม่มากก็น้อย ต่างมารวมตัวกันที่นี่ บรรดาเจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพลต่างมีหญิงงามที่ดูสง่าตามติด เสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ อ่อนโยน แผ่ซ่านไปทั่วทุกซอกมุมของโรงแรมอันวิจิตรตระการตา

บนชั้นสอง หญิงสาวรูปร่างเย้ายวนในชุดเดรสรัดรูปสีแดงเพลิง ที่เหมือนกับไวน์ในแก้วที่ถืออยู่ เอนกายพิงโซฟา ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองลงไปยังห้องจัดเลี้ยงที่หรูหราเบื้องล่าง แอลกอฮอล์ถูกวนเบาๆ ในแก้วก่อนที่เธอจะจิบหนึ่งอึก มือเรียวยาวขาวนวลหมุนแก้วอย่างไม่ได้ตั้งใจ นิ้วกลางสวมแหวนเงินที่ออกแบบอย่างประณีต ฝังด้วยเพชรรูปดอกกุหลาบ ซึ่งขับเน้นให้ดูสูงส่งและแตกต่างออกไป ส่วนนิ้วหัวแม่มือกลับซุกซน วาดวงกลมอย่างไร้ทิศทางไปบนขอบแก้วคริสตัล

ผมสีดำถูกเกล้าไว้ด้านหลังอย่างหลวมๆ ปล่อยปอยผมนุ่มสลวยลงมาเล็กน้อย บดบังใบหน้าอันงดงามของเธอ ชุดราตรีสีแดงสดราวกับต้องการจะเผาผลาญผู้ที่จ้องมอง ดวงตาสีฟ้าคมกริบเคลื่อนไหวเล็กน้อย เมื่อมองเห็นเงาร่างหนึ่งที่อยู่ด้านล่าง

มุมปากเผลอวาดเป็นส่วนโค้งที่สะกดใจ เผยให้เห็นลักยิ้มข้างแก้มซ้าย ยิ่งทำให้ผู้คนถึงกับวิปลาสในความงาม

แต่มีน้อยคนนักที่จะคาดคิดได้ว่า หญิงสาวที่งดงามราวกับนางฟ้าคนนี้ แท้จริงแล้วคือ นักฆ่ามือหนึ่งของโลก ผู้มีฉายาว่า “นักสังหารไร้เงา”

บนโลกใบนี้มีผู้หญิงสองคนที่ไม่มีใครไม่รู้จักชื่อ แต่ก็ไม่มีใครเคยเห็นหน้าเลยแม้แต่คนเดียว นั่นคือ นักฆ่าหญิง ‘สังหารไร้เงา’ และผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากร ‘นักล่าเงา’

ไม่ว่าจะเป็นคนแก่ไปจนถึงเด็กเล็ก จากชนชั้นกรรมกรไปจนถึงประธานาธิบดี หรือแม้กระทั่งคนที่ปลีกตัวไปอยู่บนเขา ไม่มีใครรู้ชื่อจริงของผู้หญิงสองคนนี้ และไม่มีใครรู้ใบหน้าที่แท้จริงของพวกเธอ

สำหรับ ‘นักสังหารไร้เงา’ ถ้าหากอยากรู้ใบหน้าของเธอ ก็ขอเชิญเดินทางไปนรกสักครั้ง เพื่อถามบรรดาเหยื่อที่ถูกเธอสังหาร ส่วน ‘นักล่าเงา’ นั้น... หาก ‘นักสังหารไร้เงา’ ถูกนับเป็นปริศนาที่ลึกลับ ‘นักล่าเงา’ ก็ถูกยกให้เป็นตำนานไปแล้ว และเมื่อเป็นตำนาน... ย่อมเป็นสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจเอื้อมถึงได้

‘นักสังหารไร้เงา’ จิบไวน์แดงในแก้วอีกอึกหนึ่ง พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินไปเมื่อเห็น เหยื่อ ปรากฏตัว จนอาจทำลายแผนการใหญ่ได้

ชายผู้นั้นอายุราวๆ ยี่สิบเจ็ดถึงยี่สิบแปดปี แม้จะมองไม่เห็นรูปหน้าชัดเจนนัก แต่เงาร่างที่สูงใหญ่ของเขาก็เผยให้เห็นถึงความสูงศักดิ์อย่างชัดเจน รอบกายแผ่รังสีเยือกเย็นออกมา ทำให้ผู้คนไม่กล้าสบประมาท

เขาเดินเหยียดตรงอย่างสง่างาม เย่อหยิ่ง ไม่สนใจใคร ทุกคนต่างพร้อมใจกันหลีกทางให้โดยอัตโนมัติ ชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างประณีตแนบกับเรือนร่าง ทำให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าของร่างกาย แต่กลับแผ่ซ่านไปด้วยความ เย็นชาและโหดร้าย

จากระยะไกล หญิงสาวยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่มาจากผู้ชายคนนี้