LOGINShare
Episode 01 กลิ่น
Last Updated:
2025-04-08 16:52:38Episode 01 กลิ่น
ความเงียบที่แม้กระทั่งลมหายใจยังไม่กล้าหายใจแรงทำให้ครามไม่รู้ว่าตอนนี้ธีลินยืนอยู่ตรงมุมไหนของห้อง โดยเฉพาะตอนที่เขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ค่อยๆ ใช้ความเคยชินในเส้นทางเดินตรงมาทางชั้นหนังสือที่เธอยืนอยู่ ร่างบางยืนตัวเกร็งเมื่อร่างหนาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอจึงเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัวกระทั่งเดินถอยไปชิดกับผนังทำให้ปลายจมูกที่อยู่ห่างจากแผงอกแกร่งไม่กี่คืบได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขา สุดท้ายร่างหนาที่เดินขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ก็ชนเข้ากับร่างบางที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้า
"ทำไมไม่หลบ" น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ดังกระซิบอยู่ใกล้หูทำให้ธีลินค่อยๆ มุดตัวหลบออกไปยืนอีกมุมหนึ่งแทน
"ขอโทษค่ะ" ธีลินบอกด้วยน้ำเสียงประหม่า กลิ่นหอมของเขายังติดอยู่ปลายจมูก โดยเฉพาะน้ำเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ชวนให้น่าหลงใหลยิ่งทำให้เธอควบคุมสติได้อย่างยากลำบาก
"ฉันถามว่าทำไมไม่หลบ" ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับคำตอบในคำถามที่ถามไปก่อนหน้า
"ตกใจค่ะ จู่ๆ คุณ…นายน้อยก็ลุกเดินมาไม่ทันตั้งตัวเลยทำตัวไม่ถูกค่ะ" ธีลินลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลันคิดว่าเธอคงจะชวดงานนี้ไปแล้วจากการทำตัวไร้สติของเธอเมื่อครู่
"แล้วทำไมถามครั้งแรกไม่ตอบ"
"ตกใจอยู่เหมือนกันค่ะ" คนตัวเล็กตอบออกไปด้วยความงุนงง การคาดคั้นที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวอีกทั้งการใกล้ชิดกับเขาเมื่อครู่ยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าเข้าไปใหญ่
"งั้นดูเหมือนเธอจะไม่มีความพร้อมในการทำงานสินะ" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างหนาที่พยายามเดินมาตามทิศทางเสียงที่คนตัวเล็กยืนอยู่
เขาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวราวสองสามก้าว ก่อนจะพูดกับเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มมีเสน่ห์ที่ทำให้เธอรู้สึกใจสั่นทุกครั้งที่ได้ยิน
"การทำงานกับฉันไม่มีโอกาสให้ทำพลาดบ่อยนัก ถ้าครั้งหน้าฉันถามแล้วไม่ตอบอีก เธอก็เตรียมออกจากงานได้เลย"
"รับทราบค่ะ" ธีลินกลั้นใจตอบด้วยความประหม่า เธอเริ่มจะรู้สึกถึงแรงกดดันในการทำงานครั้งนี้แล้ว
"น้ำหอมที่เธอฉีดกลิ่นอะไร?" กลิ่นหอมที่เตะจมูกของมาเฟียหนุ่มทำให้เขาเอ่ยถามคำถามที่ไม่จำเป็นออกมาในรอบหลายปี
"เอ่อ…ฉันผสมขึ้นมาเองตอนไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ"
"อืม"
"ถ้าไม่ชอบวันหลังฉันจะไม่ฉีดแล้วค่ะ" ธีลินบอกด้วยความรู้สึกเกร็งๆ พลางยกแขนแอบดมกลิ่นน้ำหอมของตัวเองด้วยความไม่มั่นใจ
"ตอนมาทำงานให้ฉีดมาทุกวันฉันชอบกลิ่นน้ำหอมของเธอ" มาเฟียหนุ่มบอกพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เพื่อสูดดมกลิ่นหอมจากหญิงสาวอีกครั้ง
"ถ้านายน้อยชอบฉันยกให้ก็ได้ค่ะ เพราะตอนทำฉันผสมไปมั่วๆ จำไม่ได้แล้วว่าผสมอะไรไปบ้าง"
"ไม่ต้อง ฉันชอบดมจากตัวเธอมากกว่า" เขาบอกพร้อมกับโน้มใบหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมจนปลายจมูกเกือบชนเข้ากับปลายจมูกเชิดรั้นของคนตัวเล็ก
ธีลินกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติดวงตากลมโตจ้องมองแววตาเลื่อนลอยของชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ ที่แม้ว่าดวงตาของเขาจะมองไม่เห็นแต่ประสาทสัมผัสส่วนอื่นกลับทำงานได้ดีจนน่าใจหาย ไม่ว่าจะเป็นการรับรู้กลิ่น การฟัง การเดินที่แม่นยำจนบางทีเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าความจริงเขาอาจจะไม่ต้องการคนดูแลเลยก็ได้ ทว่าประโยคที่เขาพูดออกมากลับคลุมเครือจนเธอรู้สึกแปลกๆ ชอบกล…ดมจากตัวเธออย่างงั้นเหรอ?
"นะ…นายน้อยจะออกไปข้างนอกเหรอคะ ให้ฉันพาไปไหมคะ" ธีลินรีบเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ
"ไม่ต้อง ไปเตรียมกาแฟมาให้ฉัน ฉันจะไปรอที่ห้องนั่งเล่น" ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ เขาเลื่อนมือมาควานหาคนตัวเล็กตรงหน้าก่อนจะดันเธอหลบไปอีกฝั่งเพื่อไม่ให้ขวางทางเดินเขา ส่วนธีลินที่ได้สติกลับมาก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้เขาเดินออกไปง่ายขึ้น ก่อนที่เธอจะรีบไปเตรียมกาแฟนำไปเสิร์ฟให้เขา
ระหว่างที่วิ่งไปเตรียมกาแฟคนตัวเล็กก็ลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ มือเรียวยกขึ้นกุมหัวใจของตัวเองฟังเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงด้วยความโล่งอก
"จะรอดไหม ต้องรอดแหละ!" ธีลินพึมพำกับตัวเองให้มีแรงฮึดสู้อีกครั้ง เนื่องจากเงินก้อนนี้สำคัญต่ออนาคตของเธอมาก ถ้าเธอไม่ได้เงินทำงานจากตรงนี้คงต้องเสียเวลาหลายปีในการไปทำงานเก็บเงินเพื่อสร้างธุรกิจของตัวเอง
หลังจากแอบเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองแล้ว เธอก็พยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงก่อนหน้าให้พร้อมกลับมาทำงานอีกครั้ง
แก้วกาแฟดำถูกวางลงตรงหน้าของชายหนุ่มที่กำลังฟังข่าวสารจากโทรทัศน์อยู่ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยว่าเขาเปิดโทรทัศน์ถูกได้อย่างไร ก่อนที่เขาจะคลายความสงสัยของเธอโดยการกรอกเสียงคำสั่งที่ต้องการลงไปผ่านรีโมตคอนโทรล
ข้อดีของคนรวยคือต่อให้ร่างกายไม่สมประกอบก็แทบจะไม่เดือดร้อนใดๆ เพราะมีเงินคอยช่วยเหลือในด้านต่างๆ ให้อยู่สุขสบายได้
เธอเดินถอยหลังไปยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อรอเขาเรียกใช้งานตามหน้าที่ของเธอ ขณะเดียวกันก็มองไปรอบๆ บ้านแก้เบื่อเพราะครามแทบจะไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ เลย เนื่องจากเขาช่วยเหลือตัวเองได้แทบทุกอย่างก็ว่าได้
Latest chapter
สาวใช้มาเฟียตาบอด บทส่งท้าย
บทส่งท้ายสิ่งแรกที่คาร์ลินทำหลังจากกลับมาจากอิตาลีคือการตรงไปหาเฟลิกซ์ ซึ่งแน่นอนว่าเธอได้ขออนุญาตเจโรมก่อนมาแล้ว และเขาเองก็นั่งรอเธออยู่ที่ด้านนอก“ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์มาหากันนะ” เฟลิกซ์ทักทายร่างบางที่เดินเข้ามาหาเขาภายในห้องทำงานที่กาสิโนพร้อมแหวนเพชรเม็ดโตบนนิ้วนางข้างซ้าย“ฉันก็ต้องมาหาอยู่แล้วสิ”“ตอบตกลงไปแล้วฉันจะมีค่าอะไรอีก”“ขี้น้อยใจจัง เดี๋ยวหาสวยๆ ให้เอาไหม”“ถ้าแค่เป็นผู้หญิงสวยๆ ก็พอ ฉันหาใครก็ได้ไม่จำเป็นต้องรอลินมานานขนาดนี้หรอก”“เพราะรู้ว่านายรอวันนี้ถึงได้ตั้งใจมาบอกไม่ให้รอไง คนดีๆ แบบนายสมควรได้เจอคนดีๆ นะ ฉันไม่เหมาะสมกับนายหรอก” คาร์ลินพยายามปลอบโยนเฟลิกซ์เพื่อรักษามิตรภาพระหว่างเธอกับเขาเอาไว้"ทำไมถึงเป็นมัน ทำไมไม่เป็นฉัน ลินรับปากฉันแล้วนี่ว่าจะหย่ากับมัน”“เพราะไม่อยากผิดคำพูดที่รับปากไว้ฉันเลยหย่ากับเขาแล้ว” คาร์ลินบอกพร้อมกับหยิบเอกสารการหย่าออกมาจากกระเป๋าให้เฟลิกซ์ดู
สาวใช้มาเฟียตาบอด Episode 124 สัญญาตาย
Episode 36 สัญญาตายและดูเหมือนว่าทั้งสองคนเองก็รู้ตัวเหมือนกันว่าคาร์ลินกำลังรอคำตอบจากพวกเขาทั้งสองคน ถึงได้เอ่ยปากพูดขัดจังหวะขึ้นมา“มองหน้าป๊ะป๋าเหมือนจะมีคำถามนะ”“เราสองคนพ่อลูกแค่มองตาก็รู้ใจแล้วไม่ใช่เหรอคะ งั้นก็ตอบมาเลยสิคะไม่เห็นต้องรอให้ถามเลย” คาร์ลินบอกกับอาคิรา“แค่อยากมาอยู่ในทุกช่วงชีวิตของลูกน่ะ”“แล้วป๊ะป๋าไม่มีความคิดเห็นเรื่องเจโรมกับหนูหน่อยเหรอคะ”“โตแล้วตัดสินใจเองสิ ถึงจะหวงมากแต่ก็ทำได้แค่คอยปกป้องอยู่ห่างๆ เพราะตอนนี้ลูกสาวพ่อโตแล้ว”“ทำไมไม่บอกเจ๊ไปด้วยว่าพ่อให้พี่สาวเขา กับเขาเซ็นสัญญายินยอมตายหากทำให้เจ๊เสียใจ” อาคินพูดแทรกขึ้นพร้อมกับชูสัญญาที่พึ่งเซ็นมาหมาดๆ ในมือ“ว่าไงนะ!”“อย่างโหด/โหดฉิบหายเลย” ไม่ใช่แค่คาร์ลินที่ส่งเสียงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ แต่ทั้งเม็ดฝุ่น และเซเวียร์ซึ่งไม่คุ้นชินกับวงการมืดของเหล่ามาเฟียต่างก็พากันตกใจไปตามๆ กันอาคินเองก็ช่วยให้ทั้งสองคนได้เห็นอะไรแปลกใหม่โดยการหยิบสัญญาส่งให้เม็ดฝุ่นกับเซเวียร์ดู“สีแดงๆ ที่ใช้ประทับรอยนิ้วมือนี่อย่าบอกนะว่า...”“เลือด” คำตอบจากน้ำเสียงทุ้มของอาคินทำเอาเม็ดฝุ่นตัวหดเหลือเพียงคืบเท่านั้น
สาวใช้มาเฟียตาบอด Episode 123 เซอร์ไพรส์
Episode 35 เซอร์ไพรส์เป็นอีกหนึ่งในหลายครั้งที่เธอมักจะมองลึกไปในดวงตาของเขาเพื่อรอคำตอบที่มันสะท้อนออกมาเพื่อยืนยันคำตอบของเขาว่าจริงเท็จมากแค่ไหน“พูดไปเธอก็คงจะไม่เชื่อ”“ก็พูดมาก่อนสิ เพราะฉันอยากฟังไม่ว่าคำตอบมันจะจริง หรือเป็นแค่เรื่องโกหกก็ตาม”“ฉัน...”“คุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ” คาร์ลินกลอกตาขึ้นบนด้วยความหงุดหงิดที่ถูกพนักงานส่งเสียงขัดจังหวะเสียก่อนเธอรีบจัดการเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินนำเจโรมออกไป เธอยืนสบตากับพนักงานที่รบกวนช่วงเวลาสำคัญเธอครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร เพียงเดินถือชุดที่ลองไปวางลงบนเคาน์เตอร์คิดเงิน เจโรมเดินตามออกมาจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย พร้อมกับจัดแจงนำของไปส่งยังโรงแรมที่เขาจองเอาไว้“ไม่ฟังฉันตอบก่อนเหรอ”“ไม่มีอารมณ์จะฟังแล้ว”“งั้นอยากฟังเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน” เขาบอกพร้อมกับบีบแก้มนุ่มนิ่มด้วยความมันเขี้ยว “ไปหาข้าวกินกันไหม หรือจะกลับไปกินที่โรงแรม”“ไปกินที่โรงแรมดีกว่าเหนื่อยแล้ว”“ยืนเฉยๆ ก็เหนื่อยด้วยเหรอ”คาร์ลินหันมามองอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ เธอดึงแขนเขามาคล้องเอาไว้ ก่อนจะพากันเดินกลับไปที่รถเพื่อกลับยังโรงแรมหลังจากเข้าพักท
สาวใช้มาเฟียตาบอด Episode 122 รื้อฟื้นความหลัง
Episode 34 รื้อฟื้นความหลังสายตาหวานเยิ้มมองการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มผ่านกระจกสะท้อนตรงหน้าด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนมือลงลูบไล้เนินสามเหลี่ยมอวบนูนไปมาจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำหวานที่ถูกกระตุ้นออกมา“ไหนว่าไม่ให้จับ” อีกฝ่ายเอ่ยแซวย้อนคำพูดของหญิงสาวที่เคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้“ก็ตอนนั้นยังไม่อยากนี่” คนตัวเล็กตอบตาใส ไม่ได้รู้สึกกระดากอายที่ถูกยอกย้อนเลยแม้แต่น้อย“หืม อยากอะไร” เจโรมแกล้งเอ่ยถามทั้งที่ตัวเขาเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว หนำซ้ำยังยิ่งกลั่นแกล้งเธอด้วยการดันเอาปลายนิ้วเรียวยาวเข้าไปทักทายปากช่องทางรักเปียกชื้นของคนตัวเล็กจนร่างบางบิดเกร็งไปมาใบหน้าหวานเหยเกไปตามสัญชาตญาณ ยิ่งเธอตอบช้ามากเท่าไหร่ปลายนิ้วร้ายก็ยิ่งดันเข้าไปลึกมากขึ้นเท่านั้น“ตกลงอยากอะไรไม่เห็นพูด” ยิ่งคนตัวเล็กพยายามกลั้นเสียงครางกระเส่าเอาไว้ อีกฝ่ายก็ยิ่งกระตุ้นแกล้งให้เธอเปล่งเสียงออกมา“อะ...อยากได้”“อยากได้อะไร”“อยากได้แรงๆ ได้ไหม” ประโยคคำตอบกลับที่เต็มไปด้วยความออดอ้อน และมารยาของคนตัวเล็กทำเอาเจโรมอดที่จะเอ็นดูตอบสนองต่อคำขอของเธอไม่ได้“งั้นก็ต้องเก็บเสียงดีๆ นะ” เขาโน้มมากระซิบข้างเรือ
สาวใช้มาเฟียตาบอด Episode 121 ฮันนีมูน
Episode 33 ฮันนีมูนคาร์ลินมองปลายทางที่เครื่องลงจอดยังประเทศอิตาลีด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขาจะพาเธอมาไกลถึงขนาดนี้ ที่สำคัญเธอยังไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยต่างหาก“กระเป๋าฉันล่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยถามหากระเป๋าสะพายคู่ใจที่มีของสำคัญของเธออยู่ในนั้นหลายอย่างทั้งเอกสาร โทรศัพท์ และบัตรเครดิตต่างๆ“เก็บเอาไว้ให้แล้ว เราจะไม่ใช้โทรศัพท์กันตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่”“แล้วทำไมฉันต้องอยู่ที่นี่ ตกลงลักพาตัวฉันมาทำไม” คนตัวเล็กกระแนะกระแหนอย่างไม่เกรงกลัวสถานการณ์ในตอนนี้เลย“แค่จะพาเมียมาฮันนีมูนนี่เรียกลักพาตัวเลยเหรอ ไม่ดูรุนแรงเกินไปหน่อยรึไง” เจโรมแสร้งตีหน้าเศร้าราวกับตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำถูกกล่าวหาให้ความเท็จ“ฮันนีมูน?”“ใช่ เราจะมาฮันนีมูนกันที่นี่ ที่นี่จะมีแค่เราสองคน”คำตอบที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจากริมฝีปากหยักได้รูปทำเอาคาร์ลินชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจดวงน้อยเผลอเต้นผิดจังหวะเพียงแค่ปล่อยใจจินตนาการภาพเธอกับเขาฮันนีมูนด้วยกันในหัว“เราจะเริ่มจากการไปช็อปปิงกันก่อน เพราะเธอไม่ได้เอาอะไรมาเลย ดีไหม?”“คุณจ่าย?”“แน่นอนสิ ฉันต้องเป็นคนจ่ายอยู่แล้ว แล้วฉันก็จะตามใจเธอทุกอย่างด้วย”
สาวใช้มาเฟียตาบอด Episode 120 ลักพาตัว
Episode 32 ลักพาตัวหน้าตาที่โดดเด่นบวกกับการแต่งตัวที่เน้นเรือนร่างที่สมส่วนตามมาตรฐานทำให้แม้จะนั่งดื่มอยู่เฉยๆ แต่ก็มีผู้ชายมากมายให้ความสนใจอยากเข้ามาทำความรู้จักกับเธอ“สวัสดีครับมาคนเดียวเหรอ”คาร์ลินเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมากระซิบข้างหูเธอท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังแข่ง เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่ยกแก้วตัวเองขึ้นจิบแทนทำราวกับเขาเป็นเพียงอากาศธาตุสำหรับเธอ ยิ่งเห็นหน้าเขาเธอก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เพราะสีผมบลอนด์ทองของเขามันทำให้เธอนึกถึงใครบางคนที่เธอกำลังบ่นถึงเมื่อครู่“ผมชื่อ...”“ฉันไม่ได้อยากรู้จัก” คาร์ลินถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญ ก่อนจะพูดดักอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์“ดูเหมือนคุณจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ”“เพราะเห็นหน้าคุณไงเลยอารมณ์ไม่ค่อยดี” คำตอบที่ไร้ซึ่งมิตรภาพสำหรับคนแปลกหน้า ทำให้อีกฝ่ายเองก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก แต่โชคดีที่มีคนเข้ามาช่วยห้ามไม่ให้เรื่องบานปลายเอาไว้เสียก่อน“เขาไม่อยากคุยด้วยก็รีบไสหัวไปดีกว่า” น้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังแทรกขึ้นทำให้มือที่กำลังจะกระดกแก้วเครื่องดื่มเข้าปากชะงักไป เธอมองเจ้าของมือที่นั่งลงโอบเอวเธอเอาไว้ด้วยสายตาราบ
You may also like
