Episode 09 หน้าที่ใหม่

Episode 09 หน้าที่ใหม่

หลังจากทำกิจวัตรประจำวันช่วงเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วธีลินก็หยิบหนังสืออักษรเบรลล์เล่มโปรดที่อาคิราชอบอ่านก่อนนอนมาส่งให้เขาอย่างรู้ใจ

"อ่านให้ฟังหน่อย"

"ให้ฉันอ่านให้ฟังเหรอคะ?" เธอเปิดหน้าหนังสือดูก็พบว่ามันไม่มีตัวอักษรใดๆ บนหน้ากระดาษเลยมีเพียงสัญลักษณ์อักษรเบรลล์เท่านั้นซึ่งเธออ่านมันไม่ออก "มันไม่มีตัวหนังสือค่ะ ฉันอ่านไม่ออก"

"งั้นเล่าเรื่องที่เธอชอบฟังแทนละกัน" รู้ทั้งรู้ว่าหนังสือเล่มนี้มีเฉพาะอักษรเบรลล์ แต่ก็ยังเจ้าเล่ห์แกล้งบอกให้คนตัวเล็กอ่านให้ฟัง

ธีลินเงียบไปอยู่ครู่หนึ่งเธอพยายามคิดว่าตัวเองชอบเรื่องอะไร และควรจะเล่าอะไรให้เขาฟังดี

"ฉันไม่รู้จะเล่าอะไรค่ะ"

"เล่าอะไรก็ได้เกี่ยวกับตัวเธอ"

เป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กนิ่งเงียบไปเธอเดินไปหยิบครีมทามือมาจากโต๊ะเครื่องแป้งของอาคิรา ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงข้างๆ เตียง เธอบีบครีมลงบนมือหนาทาให้เขา พร้อมกับออกแรงนวดเบาๆ ให้รู้สึกผ่อนคลาย

"ฉันชอบทำขนมค่ะ แล้วก็ชอบกินขนมหวานมากด้วย ตอนเด็กๆ บ้านจนเลยคิดว่าจะทำอะไรให้ได้เงินดีก็เลยลองชวนน้องชายมาทำขนมขายด้วยกัน ถึงน้องชายที่ฉันเคยเล่าให้คุณฟังจะชอบตีกับพ่อเลี้ยง แต่ว่าขยัน และทำขนมเก่งมากๆ เลยนะคะ ความฝันของฉันคือการได้เปิดร้านขนมเล็กๆ กับน้อง แต่ถึงจะเป็นร้านขนมเล็กๆ ก็ยังต้องใช้เงินทุนอยู่ดี ฉันเลยอยากได้เงินค่าจ้างของคุณไปสร้างธุรกิจเล็กๆ เลี้ยงปากท้องของฉันกับน้อง ซึ่งตอนนี้กำลังเรียนคหกรรมใกล้จบแล้วเหมือนกัน โชคดีที่พวกเราชอบอะไรเหมือนๆ กัน เลยจับมือต่อสู้กันมาตั้งแต่เล็กจนโต เรื่องของฉันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกค่ะออกจะน่าเบื่อด้วยซ้ำ" ธีลินแอบคลี่ยิ้มออกมา เธอชินกับชีวิตที่ต้องดิ้นรนของตัวเองไปตั้งนานแล้ว

"แต่ฉันชอบฟัง"

ใบหน้าหวานเงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มด้วยสายตาหลากหลายความหมาย ถึงจะหวาดกลัวเขาอยู่ไม่น้อย แต่กลับรู้สึกขอบคุณที่เขารับฟังเรื่องราวของเธอด้วยความเต็มใจ

"แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ" เพราะไม่เห็นว่าเธอพูดถึงเรื่องพ่อกับแม่เลยจึงเกิดความสงสัย

"พ่อฉันแยกทางกับแม่ไม่ได้ติดต่อกันตั้งแต่ฉันกับน้องยังเด็กๆ แล้ว ส่วนแม่ก็มีสามีใหม่ค่ะ ฉันกับน้องเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ค่อยได้เลยมีปากเสียงกันบ่อยๆ พลอยให้ทะเลาะกับแม่ไปด้วยเลยไม่ค่อยสนิทกัน"

"อืม เข้าใจแล้ว"

"เข้าใจว่าอะไรคะ?"

"พ่อเลี้ยงมันทำไม่ดีกับเธอใช่ไหม?"

"…ฉันไม่อยากพูดถึงมัน"

"ทำไมไม่แจ้งความ?"

"กฎหมายมันศักดิ์สิทธิ์ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ถ้ากฎหมายศักดิ์สิทธิ์คงไม่มีอาชีพแบบคุณอยู่บนโลกใบนี้หรอก พูดไปใครก็ไม่เชื่อหรอกค่ะว่าฉันกับน้องโดนอะไรมา" ขนาดคนที่เป็นแม่แท้ๆ ยังไม่เชื่อเธอจะกล้าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังได้ยังไง ธีลินได้แต่คิดยิ้มเยาะในใจ

"งั้นฉันคงศักดิ์สิทธิ์กว่ากฎหมาย เพราะฉันเป็นพวกที่ยืนอยู่เหนือกฎหมายไง"

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"อยากให้ฉันช่วยไหม?"

"คุณจะช่วยฉันทำไมคะ ฉันไม่มีอะไรตอบแทนคุณหรอก ไม่อยากติดค้างบุญคุณใครโดยเฉพาะมาเฟียอย่างคุณฉันยิ่งไม่มีอะไรจะตอบแทน" ธีลินตอบติดตลก ถึงแม้จะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ก็ตาม

เธอวางมือหนาที่หยาบกร้านลงบนผ้านวมผืนใหญ่หลังจากทาครีมให้เขาเสร็จทั้งสองข้าง

"ชีวิตฉันไม่มีเรื่องอะไรให้เล่ามากมายหรอกค่ะ มีแค่ที่เล่าให้ฟังไปนั่นแหละ…ยังไงก็ขอบคุณที่รับฟังนะคะ"

"พรุ่งนี้มาอีก"

"คะ?"

"มาเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังอีก ฉันชอบฟังเรื่องของเธอ"

หัวใจที่เคยเต้นตึกตักเพราะความหวาดกลัวที่มีต่อผู้ชายตรงหน้าวูบไหวไปจนเจ้าของหัวใจอย่างธีลินถึงกับสั่งสมองให้หยุดรู้สึกแปลกๆ แบบนั้นในทันที

"บอกแล้วไงคะว่าฉันไม่มีเรื่องอะไรให้เล่าแล้ว"

"ชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร ชอบสีอะไร ชอบทำอะไร ชอบไปไหนฉันอยากรู้ทั้งหมด"

"…ฉันจะพยายามค่ะ" ธีลินรับปากด้วยหัวใจสั่นระรัว เธอกระชับผ้าห่มให้เขาก่อนจะกลับออกไป ปล่อยให้เขาได้พักผ่อน ส่วนเธอเองก็จะได้กลับไปพักผ่อนด้วยเช่นกันรู้สึกว่าวันนี้เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานจนเธอรู้สึกอ่อนล้าอย่างบอกไม่ถูก

อาคิราหยิบโทรศัพท์มือถือมาออกคำสั่งให้โทรหากายให้ขึ้นมาหาเขาเพื่อมอบหมายงานบางอย่างให้ทำ

"ขออนุญาตครับ" กายรีบขึ้นมาในทันที

"ได้สืบประวัติครอบครัวของธีลินมารึเปล่า" อาคิราเอ่ยถามเพราะแม่บ้านทุกคนที่นี่จะต้องถูกสืบประวัติอย่างละเอียดเพื่อไม่ให้มีหนอนบ่อนไส้ปลอมตัวเข้ามา

"เรียบร้อยครับ"

"ไปเอามารายงานกูหน่อย"

"ตอนนี้เลยเหรอครับ"

"อืม"

"ครับ" กายพยักหน้ารับคำสั่งแล้วเดินออกกลับไปเอาเอกสารประวัติของธีลินกลับเข้ามาอ่านให้เขาฟัง

‘นักศึกษาจบใหม่วัยยี่สิบสองปี พ่อแม่แยกทางกัน แม่แต่งงานใหม่ มีประวัติเคยถูกพ่อเลี้ยงเกือบจะข่มขืน เคยเข้าไปแจ้งความแต่แม่ไม่เชื่อยัดใต้โต๊ะเจ้าหน้าที่เพื่อคลี่คลายคดี มีน้องชายอายุห่างกันสามปีผลการเรียนดีเด่นทั้งพี่ทั้งน้อง แต่กลับไม่ยอมรับเงินทุนการศึกษาเลย หนำซ้ำยังถูกทางบ้านรีดไถเงินเป็นประจำ คนพี่ได้เรียนเพราะต้องทำงานอย่างหนักเพื่อส่งเสียตัวเองกับน้อง ส่วนน้องเองก็ทำแบบเดียวกันเพื่อแบ่งเบาภาระพี่สาว มีเจตนามาทำงานเพื่อเงินอย่างชัดเจนไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝง’

ข้อมูลที่กายรายงานให้ฟังทำให้อาคิราเข้าใจอะไรมากขึ้น ใบหน้าคมคายไร้ซึ่งอารมณ์ทว่ากลับรู้สึกสนุกอยู่ไม่น้อยที่มีอะไรเข้ามาให้ทำแก่เบื่อ

"นายน้อยมีอะไรรึเปล่าครับ" กายเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะปกติแล้วอาคิราไม่สนใจประวัติสาวใช้ที่เข้ามาทำงานเลย ยกหน้าที่ให้เขาเป็นคนจัดการทั้งหมด

"มึงไปสืบประวัติพ่อเลี้ยงมา แล้วก็แอบไปมอบทุนการศึกษาให้น้องชายธีลินด้วย"

"ผมสืบมาว่าที่ทั้งสองพี่น้องไม่ยอมรับทุน เพราะไม่อยากแย่งโอกาสคนที่ลำบากกว่าครับ ทั้งที่จริงๆ แล้วทั้งสองคนมีโอกาสได้รับทุนการศึกษามากมายจากผลการเรียนดีเด่น เกรงว่ามอบให้ไปก็จะถูกปฏิเสธเหมือนครั้งอื่นครับ"

"หึ น่าสนใจดีแฮะลำบากขนาดนั้นแต่กลับไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น ยังคิดว่ามีคนที่สมควรได้รับโอกาสมากกว่าตัวเองอีกงั้นเหรอ?" อาคิราพึมพำออกมาด้วยความสนอกสนใจในตัวของสาวใช้ที่มีเพิ่มมากขึ้น