Episode 08 ไม่อยากเป็นนางบำเรอให้คุณ

Episode 08 ไม่อยากเป็นนางบำเรอให้คุณ

ธีลินเงยหน้ามองอาคิราโดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะสุดท้ายคำตอบของเธอมันก็ขึ้นอยู่กับเขาอยู่ดี ถ้าเขาไม่ให้ไปผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอจะหนีมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลแบบเขาได้ยังไง

"ฉันเอาของไปเก็บก่อนนะคะ" คนตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้าชายหนุ่มเตรียมลุกขึ้นยืนนำกล่องยาไปเก็บ

"วางไว้นี่แหละให้แม่บ้านมาเก็บ ส่วนเธอก็ตอบคำถามฉันมา"

"คำตอบมันขึ้นอยู่กับนายน้อยนี่คะ ถ้าไม่ให้ไปฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ได้แต่ภาวนาว่ามาเฟียอย่างคุณจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ปล่อยฉันไปเมื่อถึงกำหนด"

"อยากไปจากฉันขนาดนั้นเลย?" ประโยคคำถามที่แฝงไปด้วยความไม่ชอบใจของอาคิรา ทำให้ธีลินสัมผัสได้ และเลือกที่จะเลี่ยงการตอบคำถามเขาตรงๆ เหมือนที่ผ่านมา

"แค่อยากกลับบ้านน่ะค่ะ…อื้อ!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่ออาคิรายื่นมือมาบีบแก้มของเธออย่างแรง

"ฉันเกลียดคนโกหก จำเอาไว้ว่าที่เธอยังมีลมหายใจนั่งอยู่ตรงนี้เพราะความซื่อสัตย์ของเธอ อย่าให้ฉันจับได้ว่าเธอโกหก ไม่อย่างนั้นฉันไม่แน่ใจว่าจะฉีกสัญญากับเธอเมื่อไหร่"

"แล้วถ้าฉันพูดตรงๆ ก็ทำให้นายน้อยไม่พอใจอยู่ดีไม่ใช่เหรอ" ธีลินยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองด้วยความหวาดกลัวเป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มใช้ความรุนแรงกับเธอ

ถึงแม้จะคลายมือออกในไม่ช้าแต่ก็ทำให้เธอจินตนาการไปต่างๆ นานาว่าหลังจากนี้เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ร่างบางถอยตัวออกห่างจากชายหนุ่มที่แสดงท่าทีออกมาราวกับปีศาจร้ายด้วยความหวาดระแวง

"ไม่ว่ายังไงก็อย่าคิดจะโกหกฉันอีก"

"ซะ…ทราบแล้วค่ะ"

"อ้อ แล้วในห้องใต้ดินฉันได้ยินเธอเรียกชื่อฉันใช่ไหม?"

"ตอนนั้นฉันตกใจค่ะเลยเผลอหลุดปากออกไปแบบนั้น ขอโทษด้วยค่ะ" ธีลินตอบอย่างระมัดระวัง

"เขยิบมานี่สิ"

"ขะ…เขยิบไปทำไมคะ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความหวาดระแวงก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีเขาพึ่งจะใช้ความรุนแรงกับเธอแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับเรียกให้เข้าไปใกล้ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจนเธอตามอารมณ์เขาไม่ทัน

คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบกลับมาทำให้คนตัวเล็กค่อยๆ คลานเข่ากลับไปนั่งตรงหน้าเขาด้วยร่างกายสั่นเทา ชายหนุ่มที่สัมผัสได้ถึงเสียงการขยับเข้ามาของคนตัวเล็ก อีกทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ประจำตัวของเธอทำให้เขาจับทิศทางของเธอได้ไม่ยาก

"กลัวฉันเหรอ?" ร่างสูงก้มตัวลงมาจับไหล่มนทั้งสองข้างของหญิงสาวประคองเอาไว้ ทันทีที่ปลายนิ้วแตะลงบนตัวเธอก็สัมผัสได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาในทันที

"ค่ะ" เพราะไม่กล้าโกหกจึงตอบไปตามความรู้สึกหวาดกลัวที่จุกอยู่เต็มอก

"เป็นสิ่งที่เธอควรทำ เพราะฉันไม่เหมือนกับที่เธอเคยอ่านเจอมา"

"ค่ะ…นะ…นายน้อยเรียกฉันมาทำไมคะ" ธีลินเอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อถูกอีกฝ่ายออกแรงบีบให้เธอค่อยๆ ลุกขึ้นไปตามแรงดึงของเขา

"คราม"

"คะ?…อ๊ะ!"

"เรียกฉันว่าคราม" ร่างบางที่ถูกฉุดลงมานั่งบนหน้าตักแกร่งร้องอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจ

อีกทั้งยังพยายามขืนตัวลุกขึ้นยืน แต่แรงของเขาที่กอดรัดร่างบอบบางของเธอเอาไว้ก็มากเกินกว่าที่เธอจะขัดขืนได้

"อื้อ!…นายน้อยจะทำอะไร" ใบหน้าหวานเบี่ยงหลบเมื่อใบหน้าคมคายค่อยๆ เลื่อนมาคลอเคลียลำคอขาวเนียนของเธออย่างใจเย็น ผิดกับเธอที่ร้อนรนจนแทบจะนั่งไม่ติดที่หากไม่ได้อ้อมกอดของเขารั้งเอาไว้

"ฉันชอบเวลาเธอเรียกชื่อฉัน" มาเฟียหนุ่มกระซิบข้างใบหูขาวสะอาดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าฟังแล้วกลับชวนให้ขนลุกแปลกๆ

"คะ…คุณคราม" ธีลินที่ยอมแพ้ต่อการคลอเคลียของชายหนุ่มยอมเอ่ยปากเรียกชื่อตามคำสั่งของอีกฝ่าย ทว่าดูเหมือนเขายังไม่พอใจเท่าไหร่นัก

"เรียกอีกสิ"

"คะ…คราม คุณครามหยุดนะ!" คนตัวเล็กรวบรวมความกล้าตะโกนออกมาห้ามปรามชายหนุ่มที่เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ริมฝีปากเธอทุกที

"รู้อะไรไหมว่า ไม่เคยมีใครออกคำสั่งกับฉันได้เลยนอกจากตัวฉันเอง" อาคิราบอกพร้อมกับใช้ปลายนิ้วเลื่อนไปสัมผัสหาตำแหน่งริมฝีปากของหญิงสาวไปด้วย ทันทีที่สิ้นสุดประโยคบอกเล่าที่ฟังเหมือนจะเป็นคำขู่ของมาเฟียหนุ่มริมฝีปากอ่อนนุ่มของธีลินก็ถูกครอบครองโดยฝีมือของผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างอาคิรา

ในขณะที่รสชาติหอมหวานของสาววัยแรกแย้มอย่างธีลินกำลังปรนเปรอความปรารถนาของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี แต่ตัวธีลินเองกลับดิ้นพล่านด้วยความรู้สึกหวาดกลัวจนน้ำตาเอ่อคลอออกมา

ทันทีที่หยดน้ำตาใสๆ แตะลงบนผิวเนียนละเอียดของชายหนุ่มเขาก็ผละใบหน้าออกในทันที พลางใช้มือลูบไปทั่วใบหน้าเรียวรูปไข่ตรวจเช็กคราบน้ำตาของเธอให้แน่ใจว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่จริงๆ

"ยะ…อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคะ ฉันขอร้อง" ธีลินทรุดตัวเลื่อนลงไปนั่งที่พื้นพลางก้มหัวขอร้องเขาอย่างไม่มีทางเลือก

"เพราะฉันตาบอด หรือเพราะฉันเป็นมาเฟียถึงได้รังเกียจฉันขนาดนั้น เธอรู้ไหมไม่ว่าฉันจะเป็นแบบไหนฉันสามารถทำให้เธอมีชีวิตที่สุขสบายแบบที่เธอต้องการได้?"

"ฉันมาทำงานหาเงินหวังจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับน้องเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากความเฮงซวยพวกนั้น ถ้าคุณทำแบบนี้กับฉันต่อให้อยู่สุขสบายแค่ไหนมันก็ไม่ต่างอะไรจากนรกที่ฉันพยายามหนีออกมาเลย" ธีลินพยายามควบคุมเสียงสะอื้นไห้เอาไว้ การแสดงด้านที่อ่อนแอออกมาเป็นสิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุด เพราะความอ่อนแอไม่เคยช่วยอะไรเธอได้เลย ทำให้ติดนิสัยเป็นคนตรงไปตรงมา และโผงผางอยู่ตลอด ทว่ามักจะอ่อนไหวในสถานการณ์แบบนี้อยู่เสมอ

"เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขอแค่ฉันทำงานนี้สำเร็จฉันก็จะไม่ต้องอยู่ที่นรกนั่นแล้ว"

ธีลินคลานเข่าไปจับขาของมาเฟียหนุ่มเอาไว้พลางวิงวอนขอความเมตตาจากเขา ทั้งมือ และน้ำเสียงของเธอยังคงสั่นเครือจนสัมผัสได้

"ฉันอยากมีชีวิตรอดกลับไปพาน้องชายฉันออกมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน มันจะง่ายขึ้นมากถ้าฉันได้ค่าจ้างก้อนนี้จากคุณ คุณอาจจะมองว่าฉันเห็นแก่เงินยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน ซึ่งฉันก็ไม่ปฏิเสธว่าเงินมันสำคัญสำหรับผู้หญิงจนๆ อย่างฉันจริงๆ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อขายตัวให้คุณ ฉันยินดี และเต็มใจที่จะดูแลคุณให้ครบตามสัญญา"

"…"

"แต่อย่าให้ฉันต้องมาเป็นนางบำเรอของคุณไปด้วยเลยนะคะ ฉันขอร้อง…"

คำขอร้องจากหญิงสาวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือทำให้มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาเอื้อมมือไปจับมือเรียวที่เกาะขามากุมเอาไว้

"ฉันจะขึ้นไปอาบน้ำแล้ว"

"ค่ะ" ถึงแม้จะไม่รับปากแต่อาคิราก็เลือกที่จะไม่ทำอะไรต่อไปมากกว่านั้น ธีลินจึงจับมือเขาลุกขึ้นยืนพาไปข้างบนเพื่อทำหน้าที่ของเธอต่อไป