บทที่ 6

หญิงสาวได้แต่รับคำแล้วมองเจ้าของบ้านเดินออกจากห้องไป เธอเดินไปปิดประตู ลากกระเป๋ามาวางไว้ใกล้ตู้เสื้อผ้า ก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

ห้องพักหรูหรา เจ้าบ้านใจดี...ดีจนน่าตกใจ ทำเอาเธอไม่สบายใจเลยจริง ๆ วราลีนอนคิดเรื่อยเปื่อย ก่อนลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างกายขึ้นโทรหามารดา

“ว่ายังไงจ๊ะหนูลี ถึงไร่แล้วเหรอลูก...”

“ถึงได้สักพักแล้วค่ะแม่” วราลีตอบ “คือว่า...แม่คะ หนูลีอยากจะถามแม่อีกครั้ง ตกลง ให้หนูลีมาทำงานเป็นเลขาลูกชายน้านาต หรือทำอะไรกันแน่”

“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ ก็ต้องทำงานเป็นเลขาสิจ๊ะ...”

“ไม่มีอะไรค่ะแม่ หนูลีคิดมากไปเอง”

“อย่าคิดอะไรมากมายเลยลูก งานที่นู้นก็ลองทำก่อน ถ้าไม่ไหวก็กลับบ้านเรา แม่แค่อยากให้หนูลีได้พักผ่อนเลยให้หนูลีไปที่ไร่แทนที่จะกลับบ้านเรา ถือเสียว่าไปเที่ยวนะลูกนะ”

“ค่ะแม่”

“ดีมากจ้ะ ลองก่อน สู้สักตั้ง อย่าเพิ่งท้อนะจ๊ะ แม่จะคอยเป็นกองเชียร์ให้”

“สู้? กองเชียร์?”

“สู้กับงานใหม่ไงล่ะ แม่จะคอยเชียร์ให้หนูลีทำงานอย่างราบรื่น งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ แม่จะออกไปตลาดเสียหน่อย ไว้ค่อยคุยกัน...”

“ดะ เดี๋ยวสิคะ แม่ แม่คะ!”

วราลีมองหน้าจอที่ถูกกดตัดสายไป คำพูดมารดาฟังดูกำกวมที่เธอตีความหมายไม่ออก เอาเถอะ ก็อย่างที่ท่านว่า ลองดูสักตั้ง ถ้าไม่ไหวก็กลับบ้าน แค่นั้น!

เช้านี้หญิงสาวตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น อากาศที่นี่เย็นสบายจนไม่ต้องใช้เครื่องใช้ไฟฟ้า เพียงแค่เปิดหน้าต่างสายลมธรรมชาติก็ผ่านพัดมา ไม่รู้สึกถึงความร้อนเลยสักนิด วราลีลุกขึ้นจัดเก็บที่นอนก่อนเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ

เมื่อวานหลังจากเธอจัดเก็บข้าวของก็ใช้เวลาในห้องไปกับการนอน กว่าจะรู้สึกตัวก็มีแม่บ้านมาเคาะประตูเรียกให้ไปกินข้าวเย็น หญิงสาวเตรียมใจที่จะต้องลงไปเจอสิงหราชอีกครั้ง แต่โชคดีเมื่อเขาไม่อยู่เพราะติดพันงานในไร่จึงไม่ได้กลับมากินข้าว

ต้องได้เจอผู้ชายที่เคยชอบแทบทุกวัน แม้จะเป็นการชอบแบบเด็ก ๆ แต่ในใจก็อดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้ ถึงแม้ตอนนี้อีกฝ่ายจะจำเธอไม่ได้และแสดงออกถึงการไม่เป็นมิตร หญิงสาวก็ยังรู้สึกกระอักกระอวนใจ พาลให้ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

“อ้าวหนูลี มาแล้วเหรอจ๊ะ” นาตยาเห็นหญิงสาวเดินลงบันไดท่าทางแจ่มใสก็ร้องเรียก “เป็นยังไงนอนหลับสบายไหมลูก”

“สบายดีค่ะคุณน้า” วราลีตอบยิ้ม ๆ ก่อนชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เธอนึกถึงเมื่อสักครู่ หญิงสาวรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วก้มตัวเดินผ่านเขาไปยังโต๊ะกินข้าวก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เจ้าของบ้าน

“นี่แม่ให้ยายนี่พักอยู่ที่บ้านเราเหรอครับ”

เสียงห้วนดังขึ้นทันทีที่วราลีหย่อนตัวลงนั่ง สิงหราชตามมานั่งฝั่งตรงข้ามก่อนถามมารดาเสียงแข็ง ท่าทางไม่สบอารมณ์

“ใช่จ้ะ” นาตยายังคงยิ้มถึงแม้จะเห็นลูกชายแสดงอาการไม่พอใจ “เวลาไปทำงานในไร่สิงห์ก็พาน้องไปด้วย ยังไงก็ทำงานด้วยกัน แบบนี้สะดวกจะตายไป”

“น้อง?” ชายหนุ่มมองวราลีแล้วแค่นเสียง “ผมไม่มีน้อง แล้วยายนี่ก็เป็นแค่ลูกจ้าง สมควรไปพักที่บ้านพักคนงาน แม่จะมาให้สิทธิพิเศษไม่ได้ ขืนคนงานคนอื่นรู้เข้าจะหาว่าเราลำเอียง มีเส้นมีสาย ระบบงานผมจะมีปัญหา”

วราลีมองสองแม่ลูกที่โต้เถียงกันแล้วอยากจะลุกเดินหนีไปเสียให้พ้น ถึงแม้เพื่อนมารดาจะยังมีสีหน้าท่าทางยิ้มแย้ม แต่เจ้านายหน้าหนวดที่นั่งตรงข้ามเธอนั้น...

ท่าทางเหมือนจะจับเธอขย้ำให้แหลกคามือ ดูตาดุ ๆ นั่นสิ มองเธอจนแทบถลนออกมาแล้ว!

“เอาล่ะ ๆ อย่าพูดเรื่องงานตอนนี้เลย มากินข้าวกันก่อน แม่หิวแล้วนะสิงห์...” นาตยาตัดบทเสียงอ่อนแล้วหันไปบอกให้แม่ครัวเริ่มตักข้าว พอบอกแม่ครัวเสร็จก็หันไปบอกวราลี “กินเยอะ ๆ นะหนูลี กับข้าวพื้นเมืองกินได้ใช่ไหมจ๊ะ”

วราลียิ้มรับ ไม่สนสายตาคมดุที่มองมา “กินได้ค่ะ”

“หึ”

สิงหราชทำเสียงในลำคอ ก่อนเริ่มตักข้าวเข้าปาก มองท่าทางพูดคุยถูกคอของผู้หญิงต่างวัยสองคนตรงหน้าแล้วขัดหูขัดตาชะมัด!

พอทุกคนเริ่มกินข้าว สายตาวราลีจดจ่ออยู่กับอาหารการกินตรงหน้า หญิงสาวชิมโน่นชิมนี่ตามที่เจ้าของบ้านแนะนำ ฝ่ายสิงห์ราชก็ตักข้าวเข้าปากเงียบ ๆ และกินอิ่มในเวลารวดเร็ว ชายหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนลุกยืนขึ้น

วราลีเงยหน้าขึ้นมอง สิงหราชทำเป็นมองไม่เห็น ชายหนุ่มบอกกับมารดาสั้น ๆ

“ผมอิ่มแล้ว ขอไปทำงานก่อนนะครับแม่”

วราลีเห็นอีกฝ่ายกำลังลุกก็รีบลุกตาม ถึงแม้จะยังกินไม่อิ่ม แต่เห็นสายตาที่เขาเหลือบแลมาก็รู้ว่าเขากำลังแกล้งเธอ ถ้าเธอยังไม่รีบลุกเขาก็จะไปไร่ทันทีโดยทิ้งให้เธอหาทางไปไร่เอง

“หนูลีก็อิ่มแล้วเหมือนกัน ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็รีบสาวเท้าเดินตามชายหนุ่มไป ปากก็ตะโกนเรียก

“คุณคะ! คุณ!”

สิงหราชหยุดเดินก่อนหันมามองอีกฝ่ายด้วยแววตาเฉยชา ปากก็เอ่ยขึ้น

“มีอะไร”

ฝ่ายวราลีอดกลอกตามองบนไม่ได้ นี่เขาไม่ได้ยินที่แม่เขาพูดหรือไงว่าเธอจะต้องนั่งรถไปไร่กับเขาน่ะ!

“ฉัน...จะต้องไปทำงานกับคุณ แล้วนี่คุณจะเข้าไปที่ไร่ใช่ไหมคะ”

“ถามโง่ ๆ ไม่ไปไร่จะให้ฉันไปไหน” สิงหราชพ่นคำพูดร้ายกาจใส่แล้วหมุนตัวตั้งหน้าเดินต่อ วราลีรีบเดินตาม ทำปากขมุบขมิบ

เธอมันโง่เองที่ถามทั้งที่รู้ว่าเขาจะไปไหน แต่เขาก็ควรจะมีน้ำใจรอเธอหน่อยสิ ข้าวยังกินไม่ทันอิ่ม อีตาสิงห์นี่ก็ลุกออกไปแล้ว ที่เธอถามก็เพราะอยากหาเรื่องชวนคุยต่างหาก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ให้ความร่วมมือเลย ดูสิ รีบเดินลิ่ว ๆ เหมือนจะรีบไปตามควาย...