บทที่ 5 ของต้องห้าม

บทที่ 5 ของต้องห้าม

บาร์รูฟท็อปมหานครเมืองใหญ่มีเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้นเพราะต้องอยู่บนตึกสูงระฟ้า ทำให้คนระดับโฮโซไซตี้ของเมืองมารวมตัวกันอยู่ที่บาร์แห่งนี้เนืองแน่น รวมไปถึงชายร่างแกร่งเช่นเขา

“อลันคะ นัดลิลลี่มาวันนี้ต้องมีเรื่องแน่เลย”

ชายหนุ่มหน้าลูกครึ่งจีนอังกฤษเอนกายพิงพนักเก้าอี้ในมือยังถือแก้วสก็อตวิสกี้ออนด์เดอะร็อกหมุนเล่นมองสาวสวยลูกนายตำรวจระดับสูงชื่อดังของเมือง

“ทำไมลิลลี่คิดแบบนั้นล่ะครับ ผมอาจคิดถึงคุณก็ได้”

“อย่างอลันเนี่ยนะคะ ฮ่า ฮ่า ไม่มีทาง ผู้หญิงเป็นหางว่าวจะเลือกหยิบใครก็ได้ คงไม่ชายตาแลคนอย่างลิลลี่หรอกค่ะ”

มือแกร่งยกแก้วกระดกจิบให้ความขมร้อนวาบเข้าสู่ลำคอ ยิ้มกว้างถูกใจ ในบรรดาสาว ๆ ลิลลี่เป็นผู้หญิงหนึ่งในไม่กี่คน ที่เขาชอบอย่างแท้จริง ไม่เสแสร้ง ตรงไปตรงมา ต้องการอะไรก็พูดออกมา

“ผมอยากขอนัดพ่อคุณสักหน่อย”

“ฮื้อ เรื่องอะไรคะ คุณมีโปรเจกใหม่เหรอคะ”

ครั้งนี้เป็นลิลลี่เองตาลุกวาวตื่นเต้นออกนอกหน้า เธอชื่นชอบและชื่นชมพ่อหนุ่มคนจีนแต่หน้าลูกครึ่งคนนี้ แรกเริ่มจากหน้าตา ลีลาบนเตียงแพรวพราวถึงใจ แต่เมื่อลองพูดคุยสนิทสนมมากกว่าเซ็กซ์นานวันเข้า เขากลับไม่ใช่พวกผู้ชายที่มีแต่สมองเท่าสองพวงข้างใต้กางเกง

หนุ่มจีนไม่แท้คนนี้มีสมองอันชาญฉลาด มองทะลุปรุโปร่ง และนิสัยกล้าได้กล้าเสียยิ่งทำให้เธอนิยมยกย่องเขาเป็นพิเศษ แต่ไม่ใช่เชิงชู้สาวถึงแม้ว่าเซ็กซ์จะผลพลอยได้ในบางครั้ง

“อืม ประมาณนั้น รบกวนคุณคนสวยด้วย ส่วนน้ำร้อนน้ำชาก็ขอให้บอกมา ถ้าชอบแบบหนุ่ม ๆ เมจิกไนต์ จะส่งให้ถึงบ้าน กี่คนก็สั่งมาได้เลย”

“ฮ่า ฮ่า รู้ใจจริง ๆ อลัน แต่เดี๋ยวขอนัดให้ได้ก่อนนะจะไปเลือกถึงที่”

ตามปกติห่าวอี้มักเป็นคนระแวดระวังตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงเลือกโต๊ะริมชิดในสุดทำให้มองเห็นคนมาใหม่ได้อย่างชัดเจน ห่าวอี้กวาดสายตาสีน้ำตาลเข้มโดยรอบ

กระทั่งสะดุดตาหญิงสาวสวยจัดร่างสูงโปร่งแต่หน้าอกพุ่งชันอวบอิ่ม สะโพกผายออกดั่งนาฬิกาทรายส่ายไปมายามก้าวเดิน ทรงผมยาวสะบัดสยายเป็นลอนใหญ่สีน้ำตาลคาราเมลส่งให้ใบหน้าหวานสว่างไสว

ขาเพรียวยาวคือสิ่งที่เขาชอบที่สุดยามมองจากมุมเสยต่ำกว่าขณะที่เจ้าหล่อนยืนนิ่งตรงพื้นยกสูงหน้าทางเข้าเพื่อมองหาโต๊ะนั่ง ใกล้บาร์น้ำตรงกลางยิ่งส่งให้ร่างระหงโดดเด่นกว่าใคร

“ทำไม นิ่งไปเลย เป็นอะไรอลัน”

ลิลลี่เอี้ยวไปทางชายหนุ่มเมื่อสังเกตว่าห่าวอี้ชะงักงันไปมองนิ่งตรงไปทางจุดเดียว จึงเหลียวมองไปทางเดียวกับสายตาคมเข้มพลันเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าห่าวอี้กำลังจ้องสาวคนไหน

“อลัน!!!”

เสียงร้องแหลมขึ้นสูงทำให้ห่าวอี้ได้สติหันกลับมามองลิลลี่ ด้วยแววตาสงสัย

“นั่นมันยายครีม”

ลิลลี่ชี้นิ้วไปทางสาวต้องใจยังเบิกตากว้างราวกับว่าเธอคนนั่นเป็นของต้องห้าม แต่คนอย่างห่าวอี้เฉินเมื่ออยากได้ต้องได้

“ครีม? คุณรู้จักเหรอ แนะนำหน่อยสิ”

“ฮ่า ฮ่า บ้าแน่ถ้าฉันทำแบบนั้น นั่นมันคู่แข่งคุณนะ”

“คู่แข่ง?”

คราวนี้เขาหันกลับไปมองสาวสวยหุ่นดีคนนั้นอีกรอบ เธอยังไม่ได้โต๊ะเลยตัดสินใจนั่งที่บาร์เครื่องดื่มพร้อมกับหญิงสาวอีกคน รูปร่างบึกบึนกวาดตามองไปรอบบาร์รูฟท็อป มองออกได้ในทันทีว่าเป็นบอดี้การ์ด

“เหอะ! ก็เจ้าของคลับโฮสซีเคร็ตตรงข้ามคลับคุณยังไงล่ะ”

นัยน์สีน้ำตาลเข้มสะดุดกึกก่อนเจิดจ้าเปล่งประกายบางอย่างจนลิลลี่เริ่มใจไม่ดี

“ไม่ได้นะอลัน นั่นลลิต อนันตโชค ลูกสาวขาใหญ่เมืองไทย ไม่มีใครเคยได้แอ้ม”

หน้าลูกเสี้ยวจีนอังกฤษเหลียวกลับมาจ้องตาลิลลี่ทันที จ้องหน้านิ่งคล้ายตั้งคำถาม

“รู้ได้ยังไงว่าไม่มีใครเคยได้แอ้ม?”

จากสถิติที่ห่าวอี้เคยรู้จักผู้หญิงมา เขาไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนไหนในสถานที่แบบนี้จะเก็บเนื้อรักษาตัวไว้ได้ เรียกได้ว่าพรหมจรรย์ไม่มีอีกแล้วถ้าอายุเกินสิบแปดปี

“พ่อหล่อนเป็นถึงมาเฟียใหญ่ชื่อ ขุนพล  อนันตโชค หวงลูกสาวทุกคนอย่างกับจงอาจหวงไข่ บอดี้การ์ดตามติดตั้งแต่เริ่มเข้ามัธยมกระทั่งบัดนี้ ใครลองกล้าแหยมมีเจอดี”

ลิลลี่ทำท่าขนลุกก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ยังสังเกตว่าห่าวอี้ยังดูสนอกสนใจ

“เคยมีแล้ว?”

“อาฮะ ช่วงยายนั่นเข้ามหาวิทยาลัย ได้เป็นถึงดาวคณะมอดัง มีข่าวลือว่าลูกชายของรัฐมนตรีคนปัจจุบัน ซึ่งในตอนนั้นยังไม่ได้เป็นนะ ตามจีบได้ไม่นานก็เข้าโรงพยาบาลเลย”

“เดี๋ยวนะ! คุณกำลังพูดว่าพ่อของสาวสวยคนนั้นทำร้ายเด็กหนุ่มแล้วไม่มีคนเอาเรื่อง?”

คราวนี้ห่าวอี้ชักเริ่มสนใจมากขึ้น อะไรที่ได้มายากมักยั่วยวนชวนหลงใหล

“ใช่! ไม่มีใครกล้าเอาเรื่อง ขนาดท่านรัฐมนตรียังต้องเอากระเช้าไปขอขมา อลัน ผู้ชายอย่างคุณหาผู้หญิงคนไหนก็ได้ สวยมากกว่านี้หลายเท่าสบาย ๆ อย่าไปยุ่งกับเธอเลย”

น้ำเสียงลิลลี่ดูราวกับว่าสาวสวยคนนั้นเป็นผลไม้ต้องห้าม แต่คนอย่างห่าวอี้ไม่เคยไม่ได้สิ่งใด

คนร่างสูงใหญ่ยังนั่งหน้านิ่งยกเหล้าในมือขึ้นจิบ ไม่ขานรับในคำแนะนำ หากแต่ดวงตาคมกล้ามุ่งมั่นหันกลับไปมองแผ่นหลังบอบบางในชุดเดรสรัดรึงสีแดงเพลิง เพียงแค่เห็นด้านหลังใจชายหนุ่มยังเต้นแรงต้องการมากขนาดนี้ แล้วถ้าได้ตัวเธอมานอนเคียงข้างจริง ๆ คงดั่งได้ขึ้นสวรรค์ทั้งเป็น

บ้าจริง!! นี่มันวันหายนะชัด ๆ!!

ใบหน้าหวานบึ้งตึงปากเม้มแน่นอารมณ์ขุ่นมัว ลลิตยืนมองโดยรอบบาร์รูฟท็อปบนอาคารสูงที่สุดในมหานครเมืองหลวงแห่งนี้

ในคืนวันศุกร์เต็มไปด้วยเหล่าลูกคนรวยของเมือง คงไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนนอกจากที่นี่! รวมถึงเธอด้วย!

“คุณครีมนั่งที่บาร์ก่อนก็ได้”

อารามรีบร้อนไม่ได้วางแผนมาล่วงหน้าเพราะต้องการกำจัดความเมื่อยขบและอารมณ์เสียจากการโดนทำโทษให้ล้างห้องน้ำ จึงทำพลาดไม่ได้จองโต๊ะ ดวงตากลมโตยังกวาดไล่ไปจนทั่ว พยายามไม่มองไปทางชายหนุ่มคู่ขาของยายลิลลี่มากนัก

เพียงแต่ผู้ชายคนนั้นเอาแต่จ้องเธออยู่นั่นจนน่ารำคาญ ใจลลิตลอบดูถูกในใจ ทั้ง ๆ ที่มากับลิลลี่แต่มองผู้หญิงคนอื่นตาเป็นมัน ถึงแม้ว่าแค่มองจากระยะไกลยังมองเห็นความหล่อและหล่อมากก็ตามที แต่ถ้ามากับลิลลี่ทำให้ลดทอนความน่าสนใจลงไปมาก

ฮึ! ก็แค่คู่ขาอีกคน

ลลิตสะบัดร่างในชุดเดรสสีแดงสำหรับออกเที่ยวกลางคืนเดินกลับไปยังบาร์เครื่องดื่ม ลูกสาวมาเฟียใหญ่ถูกเลี้ยงแบบตามใจมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งเป็นลูกคนเล็กทำให้คนในครอบครัวยิ่งเอาใจ หน้าตาน่ารักผิวขาว เรียกได้ว่าทุกคนต่างทั้งหวงแหนทั้งประเคนทุกอย่างให้

ลลิตหย่อนร่างบนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์ มือเรียวเล็กเคาะปลายนิ้วบนบาร์เครื่องดื่มเป็นจังหวะตามเสียงเพลงอีดีเอ็มเพื่อกระตุ้นตัวเองให้ปลุกความสนุกขึ้นมา แต่มันช่างยากเย็น ใจของสาวน้อยยังขุ่นเคือง

คนอย่างเธอ ลูกสาวขุนพล ต้องมานั่งบาร์เครื่องดื่ม!

“ขอมาการ์ริต้าหนึ่ง น้ำเปล่าหนึ่งค่ะ”

เสียงภคินีตะโกนสั่งเครื่องดื่มแข่งกับเสียงเพลงภายในบาร์ บอดี้การ์ดสาวอย่างเธอต้องเป็นได้ทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง และยังเป็นลูกน้องที่รู้ใจเจ้านาย

“เป็นอะไรคุณครีม นึกยังไงถึงชวนมาเที่ยว ปกติไม่เห็นชอบ”

ภคินีก้มลงถามข้างหูแล้วยืดกายขึ้นอีกครั้งเหลียวมองโดยรอบตรวจสิ่งผิดปกติอย่างบอดี้การ์ดที่ดีพึงกระทำ สายตาดุจนกเหยี่ยวของบอดี้การ์ดพลันสะดุดเข้ากับชายร่างยักษ์ยืนห่างออกไปด้านข้าง ชายหนุ่มหน้าจีนแต่ท่าทางโหด คงเป็นบอดี้การ์ดของใครสักคนในนี้ พลันเสียงหวานนุ่มตะโกนตอบ หางเสียงสะบัดสูง

“ไอ้คนเฮงซวยห่าวอี้ ลงโทษให้ครีมไปล้างห้องน้ำพนักงานตั้งยี่สิบห้อง!!”

สาวร่างบึกบึนกว่าก้มลงมองเจ้านายสาวก่อนยิ้มกว้างเมื่อได้ยิน

“โอ้ะโอ๋ ตายแล้ว”

“ใช่ มันตายแน่ ๆ ครีมต้องหาหลักฐานเอาความผิดมันให้ได้ ดูสิพี่โซอี้ ดูมือครีม”

น้ำเสียงออดอ้อนเข้ามาแทนที่น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเมื่อครู่ จนทำให้ภคินีเองมองด้วยตาอ่อนแสงลงหลังจากที่ยิ้มล้อเลียน ลูกคุณหนูอย่างลลิตไม่เคยต้องงานหนัก ของหนักสุดที่เคยถือคงเป็นปืนสั้นกึ่งอัตโนมัติราคาแพงที่จุได้ถึงสิบเก้านัด สลักชื่อลลิตด้วยตัวหนังสือสีทอง

“คุณครีมอย่าเพิ่งโอดครวญ เก้านาฬิกา คุณลิลลี่กำลังเดินตรงมา”