ระราน

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋าสะพายข้างกระตุ้นให้เจ้าของแผ่นหลังขาวเนียนที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงขยับตัวอย่างเชื่องช้า

ในยามที่ขยับ เจ็บแสบที่ช่วงล่างถึงขั้นนิ่วหน้า พอตื่นเต็มตา และเผลอสบตากับคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำก็จำต้องลุกไปคว้าชุดคลุม มีอะไรกันก็จริง แต่ก็ไม่ได้สนิทใจพอที่จะมาเดินเปลือยกายต่อหน้าเขาได้

“ใช้ได้ไหม?”

“ได้” เสียงตอบรับไม่ได้ช่วยให้สบายใจเลยสักนิด ตากลมมองชุดคลุมในมือพร้อมกับเม้มริมฝีปาก สุดท้ายจำยอมหันกลับไปมองเขาอีกครั้งทั้งที่ตอนนี้ตัวเธอไม่มีอะไรปกปิดเลยสักชิ้น

“มีผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ไหม”

“นั่นก็สะอาด ใช้ได้”

“มีไหม~” ลิเดียร์ถามซ้ำ จะว่าไม่สบายใจ ไม่อยากใช้อะไรที่มันซ้ำกับคนอื่นก็คงใช่ ปัญหาจบง่ายก็ตอนที่เขายอมเดินไปเปิดตู้ หยิบผ้าขนหนูผืนใหม่มายื่นให้เธอ

ผ้าสีขาวสะอาดพันรอบเรือนร่างเย้ายวนที่บางคนสำรวจมาแล้วทุกมุม เท้าเปลือยสอดเข้าไปในสลิปเปอร์ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียง คว้าโทรศัพท์แล้วตรงไปที่ระเบียง

ทั้งที่ยืนคุยตรงนี้ก็คุยได้ แต่ก็นั่นแหละ เธอทำเหมือนไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอคุยกับใคร

บริเวณระเบียงที่สามารถเปิดประตูกระจกได้อีกชั้น มือเรียวกดปลดล็อกแล้วปล่อยให้ลมเย็นๆ พัดโกรกหน้า ยอมรับสายคนที่ทั้งพยายามส่งข้อความและโทรเข้ามาหวังจะตัดบทเพื่อตัดความรำคาญนี้สักที

(เดียร์) ยังไม่ได้พูดอะไรด้วยซ้ำน้ำเสียงร้อนใจก็ดังมาตามสาย ใจหายอยู่เหมือนกันที่ต้องส่งภาพบ้าๆ แบบนั้นไปให้คนที่คบกันมานานถึงสองปีได้เห็นกับตาว่าตอนนี้เธอมีอะไรกับคนอื่นแล้ว เป็นของคนอื่น ไม่ได้ดีพอที่เขาจะพยายามกลับมา

“คุยได้ไม่นานนะคะ”

(แปลว่าอะไร ทำไมเดียร์ถึงทำแบบนี้ อย่าประชดพี่แบบนี้ ขอร้อง)

“พอเถอะค่ะ เราเลิกกันแล้วนะคะ ทางใครทางมันเลยได้ไหม ขอร้องเหมือนกัน”

(จะเอาคืนพี่ด้วยวิธีนี้ใช่ไหม พี่ต้องอธิบายกี่ครั้งว่าผู้หญิงกับผู้ชายมันไม่เหมือนกัน เดียร์จะทำแบบนี้เพื่อประชดพี่ไม่ได้)

“เดียร์เอากับคนอื่นไปแล้ว หลายรอบ ทีนี้จบไหมคะ จบเลยนะ จบตั้งแต่วันนี้ เลิกตามตื้อเดียร์สักที ไม่ว่าจะวันนี้หรือพรุ่งนี้ ย้ำคำเดิมเลยว่าเดียร์ไม่กลับไป” ไม่มีความจำเป็นที่ต้องรอให้อีกฝ่ายได้ตอบกลับ

การที่เธอส่งรูปของตัวเองอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนอื่นให้เขาได้เห็นกับตา เท่านั้นก็เพียงพอ!

แกร๊ก~

เสียงประล็อกประตูบริเวณระเบียงส่งผลให้คนที่เขี่ยหน้าจอโทรศัพท์ฆ่าเวลาตวัดสายตาขึ้นมอง

ร่างบอบบางเคลื่อนไหวตัวเองไปคว้าชุดที่เธอใส่มา ลีโอไม่ทันได้คัดค้าน ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยจนเธอกลับออกมาอีกครั้งด้วยลุคที่สวยเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เธอเข้ามาเหยียบที่นี่เป็นก้าวแรกเลย

“จะกลับเหรอ?”

“อือ” เสียงขานรับในลำคอ ตากลมสำรวจข้าวของของตัวเอง ไร้เยื้อใยต่อกัน ไม่เหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่เคยปฏิบัติต่อเขา

“นี่มันตีสาม นอนนี่ไหม” ลองใจ เผื่อว่าเธอกำลังดึงเกมส์เพราะอยากให้เขาเป็นฝ่ายตาม

“ไม่อ่ะ เราจะกลับเลย เออเธอ”

“ว่า?”

“เรามีเรื่องจะรบกวนเธอหน่อย” นั่นไง คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ มันต้องมีอะไรสักอย่างดิ เธอต้องเหมือนคนอื่นๆ บ้าง สนใจกูบ้าง อย่างน้อยๆ ช่วยหลงความหล่อหรือไม่ก็ลีลาบนเตียงของเขาบ้างก็ได้ เย็นชาบ่อยๆ ก็ไปไม่เป็นเหมือนกันไหมวะ

“เรื่อง?”

“ถ้ามีใครมาถามถึงเรา เธอบอกว่าไม่รู้จักนะ”

“ใคร?”

“ช่างเถอะ แค่บอกว่าไม่รู้จักเราก็พอ” มือบางรั้งสายกระเป๋ามาถือ ถอดสลิปเปอร์แล้วหมุนตัวไปสวมรองเท้าของตัวเอง

“แล้วสรุปเอาไง”

“เรื่อง?”

“เรื่องของเราไง” ตากลมหันกลับมาสบตา ลีโอดับหน้าจอโทรศัพท์แล้วยัดมันไว้ในกระเป๋า กระชากตัวเข้าหาเธอจนแผ่นหลังบางชิดกับผนังเย็นเฉียบ เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอเลยเงยหน้าขึ้นมอง

“เรายังจะเจอกันอีกไหม”

“ที่นี่สวยดีนะ ชอบที่ไม่วุ่นวาย”

“อ่า แล้ว…”

“ถ้าวันไหนเบื่อๆ อยากดื่มก็คงจะมา”

“รวมถึงเวลาอยากด้วยไหม” นิ้วยาวเหยียดลูบเบาๆ ที่แก้มนุ่ม ดวงตาคมกริบเผลอสบตากับตากลมสวย มองปาก มองทุกองค์ประกอบบนใบหน้า คนนี้สวยว่ะ สวยจริงๆ

“อือ รวมก็ได้” ได้ยินแค่นั้น มุมปากของหนุ่มหล่อผุดรอยยิ้มออกมาทันที

“ที่จริงวันนี้ไม่เห็นต้องรีบกลับเลย ตอนเช้าค่อยกลับดีไหม”

“อยากต่อเหรอ?”

“ก็เปล่า ผู้หญิงขับรถตอนกลางคืนมันอันตราย”

“ไม่เป็นไรหรอก ชินแล้ว” ไม่ได้อยากบอกว่าร้านเธอกับที่นี่ไม่ได้ไกลกันมากนัก แต่ก็อย่างว่า เธอและเขาทำงานกันคนละอย่าง ร้านของเธอเปิดตอนเช้า ปิดตอนสามทุ่ม ส่วนงานของเขาก็เปิดในตอนกลางคืน ทุกอย่างสวนทาง ไม่แปลกนักหากจะไม่รู้จักกัน

“งั้นให้ไปส่งไหม”

“จะขับรถตามหลัง?”

“เอารถเราไปส่ง ส่วนรถเธอจอดไว้ที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา ดีไหม”

“พรุ่งนี้ต้องทำงาน”

“ก็ตอนเย็นเหมือนเดิม ถ้าสามทุ่มไม่สะดวกสี่ทุ่มเหมือนวันนี้ก็ได้”

“ไม่เป็นไร” ลิเดียร์ตอบรับสั้นๆ ก่อนจะดันแผงอกกว้างออกห่าง ใบหน้าสะสวยเชิดขึ้นน้อยๆ สำรวจตัวเองอีกครั้งก่อนจะบอกออกไป

“ไปแล้วนะ ขอบคุณสำหรับวันนี้”

“ยินดีครับ” แปลกมาก แปลกแบบที่โคตรแปลกเลย เอ่ยคำว่าขอบคุณเหมือนเธอเป็นฝ่ายมาใช้บริการ แต่ก็เข้าใจได้ ของใหม่ ของไม่เคยใช้งานและไม่เคยแปดเปื้อนในวงการนี้ แต่ก็ยินดีนะ ยินดีเลย

ลีโอเดินตามมาส่งอย่างคนที่ต้องการรักษามารยาท ก็ยอมรับว่ายังหวังจะเจอกันอีก ถ้าเป็นไปได้ก็อยากทำตัวเป็นคนดีในสายตาเธอแม้เล็กน้อยก็ยังดี และไม่ถึงหนึ่งนาทีที่รถของลิเดียร์เลื่อนออกไปจากผับ มีรถสองคันวิ่งเข้ามาจอดเทียบตรงหน้าของเขาก่อนจะมีชายฉกรรจ์กรูกันเข้ามา

“มาเที่ยวเหรอครับ” เจ้าของผับหรูรักษามารยาท จนกระทั่งมีผู้ชายอีกคนลงมาจากรถ มันมองบางอย่างในโทรศัพท์สลับกับหน้าของเขาก่อนที่คำถามจะหลุดออกมา

“มึงใช่ไหมที่นอนกับคนของกู!” ลีโอหลุดเสียงผ่านลำคอก่อนจะชักสีหน้ากลับไป กูไปพลาดนอนกับเมียชาวบ้านตอนไหน พักนี้กูไม่ได้ยุ่งกับใครเลยนี่หว่า

“เมียมึงอ่ะ ใคร?”

“เดียร์ ลิเดียร์!”

————————-

งานจะเข้าพี่ลีโอไหม ของที่ยุ่งอยู่มีเจ้าของหรือเปล่าเอ่ย??