Chapter 6 : ตัวหลอก

Chapter 6 : ตัวหลอก

แพรชมพูตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยไปทั้งร่างกาย โดยเฉพาะตรงใจกลางสาวที่มันบวมและระบมไปหมด ดวงตากลมโตยืนเพ่งมองร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีช้ำของตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ

ตั้งแต่ที่รู้สึกตัวขึ้นมาในเช้าของอีกวันเธอก็ไม่ได้พบชายแปลกหน้าคนนั้นอีก นอกจากร่างอันบอบช้ำของตนเองและเช็คที่ยังไม่ระบุจำนวนเงินที่วางอยู่บนหัวเตียง ในห้องก็มีเพียงความว่างเปล่า แพรชมพูพยายามรวบรวมสติถึงแม้ว่าเมื่อคืนสติสัมปชัญญะของเธอจะเลือนลางมากแต่ก็ยังพอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง

เธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง ทั้งที่ห้องนี้คือห้องของพี่ชายตัวเองแท้ ๆ รวมทั้งไนต์คลับแห่งนี้ก็ด้วย แต่ถ้าจะให้ถามพี่ชายออกไปก็ยังไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายยังไง ถูกข่มขืนเหรอ..ก็ไม่ใช่ เพราะเมื่อคืนเธอเองก็ต้องการสัมผัสจากชายแปลกหน้านั้นเช่นกัน

เธอจำได้เพียงว่าหลังจากดื่มไวน์ขวดนั้นเข้าไปก็รู้สึกว่ามีอาการวูบวาบแปลก ๆ ก่อนจะไปแช่น้ำเพื่อระงับความร้อนรุ่มนั้น แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีเธอก็อยู่ภายใต้ร่างกำยำและไม่สามารถบังคับตัวเองได้เลย ถึงสายตาจะพร่าเบลอ แต่เธอก็ยังจดจำแววตาคมกริบคู่นั้นได้ดี รู้สึกคุ้นเคยราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

"คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัวรึไงกัน !?" เสียงเล็กพึมพำคนเดียว ยิ่งใช้ความคิดก็ยิ่งรู้สึกปวดสมอง ก่อนจะต้องถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาและปรับความคิดของตนเองซะใหม่ อะไรที่มันเสียไปแล้วก็คงไม่อาจเรียกกลับมาคืนได้ ดังนั้นเธอจะต้องลืมเรื่องราวบัดซบเมื่อคืนและออกไปใช้ชีวิตให้คุ้มค่าก่อนที่จะต้องกลับไปอยู่ในกรงทองเช่นเดิม

"หวังว่าชาตินี้คงจะไม่ได้พบได้เจอกันอีกแล้วนะ" แพรชมพูพึมพำกับตัวเอง เธอเกลียดการวันไนท์สแตนด์ที่สุด และจะไม่มีวันให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ร่างเล็กค่อย ๆ ชำระล้างร่างกายอย่างยากลำบาก  ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บทุกครั้งยามก้าวเดินหรือเคลื่อนไหว แต่เธอก็ต้องทำเพื่อที่จะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ผ้าเช็ดตัวสีขาวถูกหยิบมาพับรอบตัวพร้อมกับก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำช้า ๆ แต่แล้วแผ่นหลังที่คุ้นตาภายใต้เสื้อเชิ๊ตสีขาวที่ยืนหันหลังให้กลับทำให้สองขาเรียวเล็กต้องชะงักนิ่ง

"คะ คุณ!?" เสียงเล็กอุทานออกมาแผ่วเบา ถึงสติจะไม่เต็มร้อยแต่เธอยังจำได้แม่นว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่เพิ่งจะมีอะไรกันเมื่อคืน แต่สิ่งที่น่าแปลกใจคือเขาจะกลับมาที่นี่อีกทำไม

สองมือเล็กกระชับผ้าขนหนูเข้าหาร่างกายเอาไว้แน่นเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย และในจังหวะที่คนตัวสูงที่ยืนหันหลังล่วงกระเป๋ากางเกงอยู่นั้นหันหน้ากลับมาทำให้แพรชมพูถึงกับชะงักนิ่งไปอีกรอบด้วยความตกใจ

"คะ คุณหมอ" ริมฝีปากบางแทบไม่ขยับ เธอจำได้แล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นชินกับดวงตาคู่คมถึงเพียงนี้ ผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับพระเอกหนัง คนที่สร้างความประทับใจแรกจนติดตาตรึงใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอบนเครื่องบิน คุณหมอคนเก่งและแสนดีแต่มีแววตาเศร้าหม่น เธอยังจำเขาได้แม่น...

"คุณคาเดล"

"เทรนมาดีหนิ" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวของเธอ แพรชมพูรีบถอยหลังกลับหลายก้าว ก่อนที่คนตัวสูงจะหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นว่าเธอดูหวาดกลัวและตกใจ

"แต่งตัวก่อนสิ ผมมีเรื่องจะตกลงกับคุณ"

"ตกลงอะไรคะ ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ" เธอรีบปฏิเสธออกไปทันที แค่เห็นหน้าเขาความรู้สึกเมื่อคืนก็พลันแล่นเข้ามาในความคิด เสียงแหบพร่าของเขาที่ครางอยู่ข้างหูของเธอ สองมือของเขาที่ลูบไล้ไปทั่วทุกส่วนในร่างกาย เพียงแค่คิดแพรชมพูก็รู้สึกมวนท้องไปหมดแล้ว

"คุณมีแฟนรึยัง?" เสียงทุ้มถามขึ้นทำเอาอีกคนหลุดออกจากภวังค์ความคิดด้วยความตกใจ

"คะ?" แพรชมพูเลิกคิ้วสงสัยพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตนเอง เขาจะมาสนใจเรื่องส่วนตัวของเธอทำไมกัน หรือว่าคุณหมอหนุ่มสุดหล่อแอบคิดอะไรกับเธอกันนะ หญิงสาวได้เพียงเก็บความคิดนั้นเอาไว้ในใจ

"ไม่มีค่ะ" แต่แล้วเธอก็ตอบคนที่เอาแต่จ้องมองมาอย่างคาดคั้นออกไปตามความจริง

"คุณสนใจจะมาเป็นเด็กของผมไหม?" คำถามตรงไปตรงมาโพ่งออกมาจากปากของคุณหมอหนุ่มทำเอาคนฟังถึงกับตกใจ

"คะ คุณหมอหมายความว่ายังไงคะ?" คิ้วโก่งขมวดเข้าหากันอัตโนมัติอีกครั้ง

"ไม่ต้องกลับไปทำงานที่คลับแล้ว มาทำงานกับผม เป็นผู้หญิงของผมแค่คนเดียว" คาเดลพูดเสียงราบเรียบ ที่หายไปเมื่อเช้าตอนแรกเขาคิดจะกลับออกไปหลังจากที่ทิ้งเช็คเอาไว้ให้อย่างที่เคยทำ แต่ยอมรับว่ากลิ่นกายของเด็กสาววัยแรกแย้มทำให้เขาติดใจเข้าแล้ว

รูปร่างอวบอิ่มของเธอรวมไปถึงหน้าตาที่สะสวยราวกับไม่มีอยู่จริง หนำซ้ำความสดใหม่ของวัยสาวกำลังทำให้ชายหนุ่มวัยสามสิบสองปีอย่างเขารู้สึกลุ่มหลงอย่างบอกไม่ถูก และที่สำคัญหากการที่มีใครสักคนแล้วจะทำให้มาดามนาราปล่อยวางเรื่องชีวิตคู่ของเขา เธอคนนี้แหละที่เหมาะที่จะเป็น ตัวหลอก ที่สุดแล้ว

"อะไรนะคะ!?" แพรชมพูถึงกับไปไม่เป็น นี่เขาคิดว่าเธอเป็นคนยังไงกันทำไมถึงได้กล้าพูดจาด้วยคำพูดแบบนี้ แต่ก็ลืมไปว่าที่อีกคนกล้าคิดแบบนี้ก็คงไม่แปลกเพราะผู้หญิงที่ยอมขึ้นเตียงกับผู้ชายทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเป็นใครก็คงจะมองว่าไม่ใช่คนดีทั้งนั้น

"ผมจ่ายให้คุณเดือนละหนึ่งล้าน หน้าที่ของคุณก็แค่ทำเหมือนเมื่อคืน" คาเดลเดินเข้าไปประชิดตัวของอีกคน มือเรียวใหญ่จับที่ไหลบาง ก่อนจะค่อย ๆ กรีดนิ้วลงไปที่ผิวพรรณเนื้อเนียนละเอียดราวกับผิวเด็ก เพียงแค่ได้สัมผัสกายอีกคนก็ทำเอาคุณหมอหนุ่มถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจซะจริง..

เขาไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาค่าตัวของเธอจะมากมายแค่ไหน และเธอจะเป็นใครมาจากไหนลูกเต้าเหล่าใครเขาก็ไม่สน เพราะเหตุผลเดียวที่ยังต้องติดต่อกับผู้หญิงคนนี้เพียงแค่อยากได้มาเป็นตัวหลอกเพื่อไม่ให้มารดาคอยตามมาวุ่นวายในชีวิตก็แค่นั้น

ในขณะที่แพรชมพูเองก็ค่อย ๆ ช้อนสายตาขึ้นมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะหาเหตุผลให้กับตนเองได้ เหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลกำลังทำลายสติสัมปะชัญญะเธออีกครั้ง หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ ทั้งความคิดที่อยากจะครอบครองคนตรงหน้าก็พลันแล่นเข้ามาในสมอง

"นานแค่ไหนคะ?"

"สามเดือน หรืออาจจะปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์"

คนตัวเล็กครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ระยะเวลาสามเดือนช่างประจวบเหมาะพอดีกับเวลาที่จะต้องกลับไปอยู่ที่ลอนดอนกับครอบครัวอีกครั้ง หากการที่มีเขาเข้ามาในชีวิตจะทำให้เธอไม่ต้องขอเงินพี่ชายใช้อย่างที่กำลังจะทำ และสามารถใช้ชีวิตของตัวเองได้อย่างเต็มที่ โอกาสนี้ก็คงใช่ที่สุดแล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะประทับใจคาเดลตั้งแต่แรกเจอก็จริง แต่เรื่องเมื่อคืนนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าได้ทำให้แพรชมพูหลงไหลในตัวของผู้ชายคนนี้มากเช่นกัน จะดีแค่ไหนหากผู้ชายคนแรกที่พรากความสาวไปจากเธอจะกลายเป็นผู้ชายคนสุดท้ายในชีวิต และจะดีแค่ไหนหากได้ครอบครองหัวใจของผู้ชายที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็คคนนี้ คิดได้แบบนั้นหญิงสาวจึงตอบออกไปตามที่ใจต้องการ

"ตกลงค่ะ"

"ถ้างั้น...เรามาเริ่มงานกันตอนนี้เลยนะครับ"

"เอ่อ...อื้มมม"

 ___________________

หนูคิดถูกแล้วลูกกก...แพรชมพู จะไม่มีครั้งที่สองเด็ดขาด แต่จะมีครั้งที่สาม ครั้งที่สี่ และครั้งที่นับไม่ถ้วนต่างหากเนอะ😁

1 คอมเมนท์ = 1 กำลังใจ♥️

Thanks for following me🙏