บทที่ ๒๒/๑ อย่าได้ละสายตา

งานเลี้ยงรับรองส่งเหล่าผู้มาเยือนทั้งหลาย ซึ่งมาต้าเฉวียนเมื่อครั้งงานเฉลิมฉลองวันประสูติของหยางลู่ไทเฮา พร้อมกับกองทัพต้าเฉวียนนั้น หน้าที่ของผู้จัดงานแต่เดิมคือโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ เมื่อโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ประชวร หน้าที่นี้จึงถูกถ่ายโอนให้พระโอรสคือ โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ

โม่เทียนอวี่มาถึงงานเลี้ยงก่อนใคร เสด็จย่ากำชับว่าต้องจัดงานโดยไร้ข้อผิดพลาด งานเลี้ยงครั้งนี้ถือว่าเป็นงานเลี้ยงครั้งแรกในความรับผิดชอบของเขา โม่เทียนอวี่แต่เล็กจนโตอยู่ที่กองทัพ ไหนเลยจะมีความรู้ โชคดีที่มีเฉินอวี้คอยช่วยเหลือ

เขาคิดถึงเหมยเอ๋อร์ตลอดเวลา รู้ว่านางพึ่งพาได้ในเรื่องนี้

แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดถึง

ไม่ใช่เพียงแค่เหมยเอ๋อร์ที่ถูกจับตามอง เขาไม่ต่างไปจากนางสักเท่าไร น่าขันตรงที่คนติดตามเขา ไม่ใช่คนของเขาก็เท่านั้น

เงียบสงบจนน่ากลัว

คลื่นใต้น้ำรออยู่อย่างไม่ต้องสงสัย เรื่องการบ้านการเมืองที่เป็นหน้าที่ ทำให้เขาต้องทำเช่นนี้ ขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

โม่เทียนอวี่รู้ว่าตนน่าชัง

เขาพูดด้วยความสัตย์จริง ไม่มีวันใดเลยไม่นึกถึงนาง

เขาทรมาน ไม่ใช่ไม่รู้สึก

แต่ชีวิตทุ