บทที่ ๔/๔ ขนมเปี๊ยะไส้เหมยกุ้ยฮวา

อวี่เทียนเหมยก่อนทำสิ่งใด นางหันไปหาซูผิงก่อน ตั้งใจว่าต้องตำหนิสาวใช้เสียบ้าง แต่หันไปเห็นเจียถิงจัดการอีกฝ่ายก่อนแล้ว ก็ละทิ้งความตั้งใจ หันไปมองคนที่เพิ่งมาใหม่ รีบยืนขึ้นทำความเคารพ เพราะอีกฝ่ายมากด้วยวัยกว่า ทั้งยังเป็นขุนนางใหญ่ อวี่เทียนเหมยส่งยิ้มให้ กล่าวเสียงเบาทักทายว่า “ใต้เท้าเฉิน”

“เหมยเหมย” ขุนนางใหญ่แต่อายุน้อยอุทานเมื่อเข้ามาใกล้ โบกมือให้สาวน้อยนั่งลง ก่อนจะรีบก้าวเท้าเร็วขึ้น เดินอ้อมมานั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย “เจ้ามาทำอะไรที่นี่” ถามแล้วก็มีท่าทางเหมือนนึกขึ้นได้ถึงสาเหตุ เขาส่ายหน้าเล็กน้อย เปลี่ยนคำถาม “เหตุใดจึงนั่งอยู่ที่นี่”

อวี่เทียนเหมยรู้สึกร้อนที่ใบหน้า นางอายเล็กน้อย ใต้เท้าเฉินหากให้นับ ก็นับว่าเป็นคนคุ้นเคย อีกฝ่ายเป็นลูกศิษย์อีกหนึ่งคนของท่านพ่อ สังเกตได้จากคำเรียกขานนางที่เขาใช้

นางพบเจอใต้เท้าเฉินค่อนข้างบ่อย นอกจากในสำนักศึกษาแล้ว ตามงานเลี้ยงน้อยใหญ่ ยามนางไปตลาดเลือกชื้อสินค้าในร้านต่าง ๆ กระทั่งในวังหลวงก็ยังเจอเขา ราวกับว่าบุรุษผู้นี้ พบเจอได้ทุกที่

ใต้เท้าเฉินเป็นบุรุษเจ้าสำอาง เขาค่อนข้างมีความเป็นตัวเองสูงมากจนเป็นเอกลั