บทที่24 พายุหิมะ

“ คุณหนูน้อยช่างน่ารักน่าชัง แถมยังรู้ความยิ่งนักเจ้าค่ะนายหญิง ” ลี่อินกล่าว

“ ใช่เจ้าค่ะนายหญิง ตั้งแต่ข้าเลี้ยงคุณหนูน้อยมานับครั้งได้เลยที่คุณหนูจะร้องไห้โยเยเหมือนเด็กๆที่อื่น ” ลี่ซือกล่าวต่อ ส่วนเฟยหลงได้แต่นั่งฟังเงียบๆ

“ ข้าก็เห็นด้วยกับพวกเจ้านั่นแหละ นางช่างน่ารักน่าเอ็นดูนัก ตัวแค่นี้แต่รู้ความไม่ใช่น้อย ” เยว่อิงกล่าว

“ แอ๊ แอ๊ ” ซาลาเปาตัวน้อยเอ่ยร้องอ้อแอ้

“ หึๆ ” เยว่อิงหัวเราะขบขัน

หลังจากที่บ้านจางมาหาเรื่องก็ผ่านมาหลายวันแล้วแต่นางก็ได้ยินข่าวลือแว่วๆมาว่าก่อนที่จางฮุ่ยหมิ่นสามีเก่าของเธอจะเดินทางกลับไปยังค่ายทหาร ก็มีรถม้าหรูหรามาจอดยังหน้าบ้านจาง มีหญิงสาวที่มีท่าทางร่ำรวยเดินลงมาจากรถม้าแล้วกล่าวว่านางเป็นเมียของจางฮุ่ยหมิ่น ทันทีที่นางกล่าวจบคนที่มุงดู รวมถึงคนบ้านจางก็ช็อคแทบสิ้นสติ ว่าเรื่องนี้เป็นมายังไงเหตุใดจางฮุ่ยหมิ่นถึงไปมีคุณหนูผู้ร่ำรวยคนนี้เป็นเมียได้ ไม่ใช่ว่าเขาก็เพิ่งจะหย่ากับเยว่อิงแล้วเขาก็เพิ่งเดินทางกลับบ้านคงเพิ่งจะทราบเรื่องหย่าด้วยซ้ำ

บางคนที่ได้สติก่อนก็รวบรวมข้อมูลแล้วคิดเรื่องนี่ได้อย่างรวดเร็ว ว่าเรื่องนี้แปลกๆจางฮุ่ยหมิ่นบุตรชายของนางจางคงจะลักลอบแอบมีชู้ตอนที่ไปเป็นทหารกระมัง ตอนแรกที่เยว่อิงได้ยินข่าวลือเรื่องนี้นางยอมรับว่านางก็ตกใจเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจมากนัก

หลังจากที่ภายในหมู่บ้านมีข่าวลือหนาหูว่าจางฮุ่ยหมิ่นนั้นลักลอบมีชู้ตอนที่ไปเป็นทหารก่อนที่จะหย่าเยว่อิงเสียอีก จางฮุ่ยหมิ่นกับคุณหนูผู้นั้นที่อับอายขายหน้าก็รีบนั่งรถม้ากลับไปยังค่ายทหารทันที ส่วนนางจางก็ดีใจจนเนื้อเต้นที่บุตรชายจับคุณหนูผู้ร่ำรวยได้ไม่ได้สนใจศีลธรรมใดๆทั้งสิ้น ส่วนคนในครอบครัวจางนั้นแทบจะไม่กล้าออกจากบ้านเพราะอับอาย

.

.

กลับมาที่ปัจจุบันตอนนี้ก็ผ่านมาประมาณ3สัปดาห์แล้ว หน้าหนาวก็ใกล้เข้ามาถึงทุกทีอากาศก็เริ่มลดลงทุกวัน นางได้นำเสื้อไหมพรมถักสีเรียบๆอุ่นๆออกมาให้ทุกคนในบ้านใส่ รวมถึงบุตรสาวตัวน้อยของนางด้วย ส่วนตอนนี้กิจการการขายผักนางก็สั่งงดไปก่อนเพราะหิมะก็เริ่มตกอากาศข้างนอกก็เย็นนางไม่อาจตัดใจให้คนของนางต้องออกไปลำบากฝ่าความหนาวเย็นไปขายผักได้จริงๆ

“ นายหญิงเจ้าคะ เสื้อถักที่นายหญิงให้บ่าวใส่ช่างอุ่นเหลือเกินเจ้าค่ะ ” ลี่ซือเอ่ยอย่างชมชอบ

“ หากพวกเจ้าชอบก็ดีแล้ว ” เธอกล่าวตอบ

“ พวกข้าชอบยิ่งนักขอรับ ” เฟยหลงกล่าวออกมาเพราะเขารู้สึกชอบเสื้อถักที่นายหญิงให้มากจริงๆ มันช่วยให้ร่างกายเขาอุ่นมากขึ้นจริงๆ

“ เอาไว้เดี๋ยวข้าจะเอาออกมาให้พวกเจ้าคนละหลายๆตัวเลยดีหรือไม่ ” 

“ ดีเจ้าค่ะ/ดีขอรับนายหญิง/ดีเจ้าค่ะนายหญิง ”

ทุกคนกล่าวตอบด้วยความดีใจแบบไม่อาจเก็บสีหน้าไว้ได้

“ ฮ่าๆ ได้ๆ ” เยว่อิงกล่าวตอบรับอย่างขบขัน

หลังจากนั้นเยว่อิงก็นำเสื้อไฟมพรมถักสีเรียบออกมาให้ทุกคนคนละหลายๆตัว ทั้งสามคนใส่เสื้อถักที่นางให้กันทุกวันเรียกได้ว่าวันละสีเลยก็ว่าได้

และแล้วก็มาถึงวันที่ทุกคนต่างหวาดกลัว หิมะตกลงอย่างหนักอากาศองศาติดลบหากออกไปโดนลมแม้แต่นิดเดียวลมหนาวที่หนาวเย็นนั้นแทบจะกัดกินกระดูก

กลางดึกของค่ำคืนมีพายุโหมกระหน่ำ หิมะตกอย่างรุนแรง บ้านหลายหลังของคนใยแคว้นพังเป็นเศษภายในไม่กี่ชั่วโมง รวมถึงภายในหมู่บ้านของนางตอนนี้ด้วย คนไหนที่บ้านพังก็รีบเก็บของใช้จำเป็นวิ่งฝ่าลมหนาวไปที่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านกัน ภายนอกนั้นวุ่นวายกันเป็อย่างมาก ไม่พ้นแม้แต่ฮ่องเต้ที่ได้รับฎีกาเรื่องความเดือดของชาวบ้านในค่ำคืนนี้ ต่างจากคนบ้านเยว่ที่ตอนนี้ยังนอนหลับพักผ่อนกันอย่างใจภายในมิติ

เช้าวันต่อมา เยว่อิงและทั้งสามคนพากันกินข้าวเช้าและออกมาจากมิติ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ ใครกันมาเคาะประตูแต่เช้าตรู่แบบนี้ ” เยว่อิงกล่าวออกมาอย่างสงสัย

“ เดี๋ยวข้าออกไปเปิดประตูรั้วดูเองขอรับ นายหญิงกับพวกเจ้ารออยู่ในบ้านนี่แหละข้างนอกอากาศนัก ” เฟยหลงเอ่ยจบก็เดินออกจากบ้านพร้อมปิดประตูบ้านทันที เพราะกลัวอากาศหนาวจะแทรกซึมเข้าไปยังภายในบ้านได้

แอ๊ด…

“ ท่านหัวหน้าหมู่บ้านมาแต่เช้ามีอะไรหรือขอรับ ” เฟยหลงเปิดประตูออกมาก็เจอหัวหน้าหมู่บ้านที่ยืนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก็กล่าวถามออกมาด้วยความแปลกใจ

“ คือว่าเมื่อคืนนี้มีพายุเข้า บ้านของชาวบ้านภายในหมู่บ้านต่างก็พัง ข้าเลยอยากจะมาขอแรงผู้ชายบ้านเจ้าไปช่วยพวกบ้านเสียหน่อย ”

“ อ้อ เป็นเช่นนั้น ได้สิขอรับ ” 

“ อืม ข้าขอบใจแทนพวกชาวบ้านด้วยนะ ”

“ แล้วจะไปทำวันไหนหรือขอรับ ถ้าช่วงนี้ข้าคิดว่าคงไม่ใช่เวลาที่ดีนักเพราะตอนนี้อากาศหนาวเย็นยิ่งนัก ข้ากลัวว่าพายุจะเข้ามาอีก… ”

เฟยหลงกล่าวออกมาอย่างตรงๆ ไม่ใช่เขาไม่อยากช่วยพวกชางบ้านตอนนี้แต่หากต้องฝ่าลมหนาวไปทำแล้วยังมีพายุเข้าอีกเล่า พวกเขาจะไปเสียแรงเปล่าหรือ

“ ก็จริงของเจ้า แต่ข้าก็ไม่รู้จะทำเช่นไรเหมือนกันชาวบ้านมีกันหลายคนนักพื้นที่ในบ้านข้าไม่สามารถรองรับผู้คนได้มากขนาดนั้น ” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวออกมาอย่างไร้หนทาง

“ งั้นเชิญท่านหัวหน้าหมู่บ้านเข้าไปพูดคุยกันในบ้านเถิดขอรับ นายหญิงอาจจะช่วยท่านได้ ” 

เฟยหลงกล่าวอย่างออกความคิดเห็น เพราะพื้นที่ภายในรั้วที่นายหญิงซื้อเพิ่มและล้อมรั้วนั้นมากโขนัก นอกจากบ้านหลังใหญ่ 1หลังแล้วก็บ้านหลังเก่าที่ซ่อมแซมจนดูดี แล้วก็แปลงผักใหญ่ที่ตอนนี้ได้สร้างโรงเรือนกระจกคลุมไม่ให้หิมะตกใส่หรืออากาศหนาวเข้าไปได้ ถัดมาจากโรงเรือนก็ยังเป็นอาคารขนาดใหญ่ที่มีขนาดใหญ่กว้างขวางที่นายหญิงสั่งช่างให้สร้างขึ้นตามแบบอีกด้วย ซึ่งภายในไม่มีอะไรแถมยังรองรับคนภายในหมู่บ้านได้หมดทุกคนอีกด้วย

เฟยหลงเลิกคิดอะไรแล้วเดินนำพาหัวหน้าหมู่บ้านเข้าไปยังภายในเขตรั้วบ้าน เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้เข้ามาภายในรั้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นเพราะ ภายในรั้วกับภายนอกรั้วนั้นแตกต่างกันเป็นอย่างมาก จนเขาอดที่จะชื่นชมออกมาในใจไม่ได้

“ นายหญิงขอรับ ” เฟยหลงกล่าวเรียกนายหญิงที่กำลังป้อนนมให้บุตรสาวตัวน้อยอยู่

“ หืม ใครมาเคาะประตูรั้วข้างนอกหรือ อ้าว ท่านหัวหน้าหมู่บ้านมีอะไรหรือเจ้าคะ ” แม้เยว่อิงจะถามหัวหน้าหมู่บ้านแต่นางก็ใช้สายตาเอ่ยถามเฟยหลง

“ คืออย่างนี้ขอรับ… เมื่อคืนมีพายุเข้าอย่างรุนแรงบ้านชาวบ้านที่ไม่ค่อยแข็งแรงเลยพังลงขอรับ หัวหน้าหมู่บ้านเลยอยากจะมาขอแรงผู้ชายไปช่วยกันสร้างบ้านใหม่ให้พวกชาวบ้านแต่ข้ายังไม่เห็นด้วย เพราะตอนนี้อากาศภายนอกค่อนข้างที่จะแย่ หากชาวบ้านล้มป่วยไปอีกจะยิ่งแย่ขอรับ อีกอย่างข้ากลัวว่าจะมีพายุเข้ามาอีกขอรับ แต่ภายในบ้านหัวหน้าไม่สามารถรองรับคนในหมู่บ้านได้ ”

ทันทีที่กล่าวจบเฟยหลงก็หอบหายใจ

“ เช่นนั้นเจ้าพาหัวหน้ามาหาข้าด้วยเหตุใดเล่า ” เยว่อิงกล่าวถามเฟยหลง

“ ข้าคิดว่า ภายในเขตบ้านของเราสามารถรองรับผู้คนในหมู่บ้านได้ขอรับนายหญิง ”

“ อ้อ จะว่าแบบนั้นก็ใช่ แต่หากเราช่วยชาวบ้านพวกนั้นไปแล้วพวกเขามาวุ่นวายภายในบ้านของพวกเราเล่า? ” เยย่อิงเอ่ยถามเฟยหลงก็หาคำตอบไม่ได้

“ เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าขอรับรองว่าจะไม่มีชาวบ้านคนใดออกจากพื้นที่นอกจากพื้นที่ที่เจ้าจัดหาให้เช่นนี้ดีหรือไม่ หากผู้ใดไม่เชื่อฟังเจ้าสามารถคนพวกนั้นออกจากเขตบ้านเจ้าได้ ”

“ แล้วข้าจะได้อะไรเล่าเจ้าคะ ไม่สู้ข้าอยู่เฉยๆไม่ดีกว่าหรือ ”

“ ข้าจะเขียนเรื่องส่งไปให้ยังเจ้าเมืองเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเจ้าเมืองเล็งเห็นว่าเจ้าช่วยแก้ปัญหาแทนเขาอีกแรงไม่แน่เจ้าอาจจะได้ค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อที่ช่วยพวกชาวบ้านในครานี้ ”

“ เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ข้อตกลงตามนี้หากใครมาวุ่นวายไม่เชื่อฟังข้าจะไล่ออกทันที ” นางไม่ได้เห็นแก่ค่าตอบแทนไปใช่หรือไม่ แต่เอ๋ เป็นถึงเจ้าเมืองคงจะได้ค่าตอบแทนสัก2-3หีบกระมัง

“ ข้าขอบใจเจ้ามากเยว่อิงที่ช่วยในครานี้ ” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวขอบคุณออกมา

“ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เฟยหลงเดินไปส่งหัวหน้าหมู่บ้านด้วย ” 

หลังจากที่กล่าวตกลงกันเรียบร้อยแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็ขอตัวกลับไปแจ้งแก่พวกชาวบ้าน

เยว่อิงเดินออกจากตัวบ้านมายังโกดังหลังโตที่ได้สั่งช่างทำขึ้นมาตามแบบที่เธอวาด เมื่อมาถึงเธอก็ได้นำพวกชุดเครื่องนอนครบเซ็ตออกมาอย่างละ 100 ชุด ไหนจะม่านบังตาตามจำนวน แล้วก็ชั้นไม้ใส่ของอีก100ตัวออกมาวางข้างๆที่นอน

โซนด้านหน้าโกดังที่เป็นกระจกเธอก็นำโต๊ะไม้ แล้วก็นำพวกเครื่องทำครัวออกมาจากมิติเพื่อที่จะได้ทำอาหารตรงนี้แล้วแจกชาวบ้านได้สะดวก