บทที่23 หญิงแพศยา

“ หึ! เจ้ามันแค่แม่หม้ายท้ายหมู่บ้านอย่าติดทระนงตนไปหน่อยเลย ” นางจางกล่าววาจาร้ายกาจออก

“ แล้วอย่างไรเล่า? ข้าเป็นหม้ายแล้วไปเดือดร้อนอะไรพวกท่านอย่างนั้นหรือ?” 

“ เหอะ! เดือดร้อนหรือไม่ข้าก็เกลียดขี้หน้าคนอย่างเจ้าอยู่ดี แล้วเจ้าก็อย่าได้คิดฝันหวานว่าบุตรชายของข้าจะอยากได้นางแพศยาอย่างเจ้ากลับมาเป็นเมียอีก! ” นางจางพูดอย่างดูแคลน

“ ท่านคิดว่าบุตรชายของท่านดีเด่จนข้าต้องอยากได้เขากลับมาเป็นผัวหรือ? ก็ไม่ ”

“ ท่านแม่ พอเถอะขอรับ ” ฮุ่ยหมิ่นรีบพูดห้ามแม่ของตัวเองเพราะกลัวว่าจะเลยเถิดไปกันใหญ่แล้วภายภาคหน้าเขาจะมาง้อนางได้อย่างไรเล่า!

“ น้องเล็ก จะให้ท่านแม่พอได้อย่างไร? เรื่องที่ข้าต้องมาเจ็บตัววันนี้ยังไม่ได้ค่าตอบแทนอันใดเลยนะ ” จางต้าเกินพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย

“ หึ! ไม่ใช่ว่าน้องเล็กคิดอยากจะกลับมาจับนางแม่หม้ายผู้นี้หรอกกระมัง? ” สะใภ้ใหญ่พูดออกมาอย่างขบขัน แต่ทั้งหมดนี้ดันเป็นเรื่องจริงที่ฮุ่ยหมิ่นคิดกระทำ

“ ข้า… ข้า จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร! ” ฮุ่ยหมิ่นพูดออกมาอย่างอ้อมแอ้ม

“ พวกเจ้าพอเถอะ จะเถียงกันเพราะเหตุใด ” พอเห็นว่าเป็นท่านพ่อพูดทุกคนก็เงียบทันควัน

“ เชิญพวกท่านกลับบ้านไปได้แล้วเจ้าค่ะ เพราะข้าไม่คิดจะให้เงินหรืออะไรแก่พวกท่าน หรือเงินแม้แต่เฟินเดียว ” 

ทันทีที่เยว่อิงพูดออกมา ทุกคนบ้านจางก็แสดงสีหน้าว่าไม่อาจยอมรับกับคำพูดนี้ได้

“ เจ้าจะทำแบบนั้นได้อย่างไร คนของเจ้าเป็นคนถีบข้าตกรถม้านะ ” ต้าเกินพูดออกมายังไม่ยอมแพ้ แต่ทั้งๆที่ตนเองก็เป็นคนผิด

แต่ยังไม่ทันที่เยว่อิงจะเป็นคนกล่าว ก็มีเสียงกล่าวออกมาเสียก่อน

“ เป็นเจ้าไม่ใช่หรือ ที่เป็นฝ่ายกระโดดขึ้นรถม้าของข้าเองพอข้าตกใจแล้วถีบเจ้า แล้วข้าผิดอันใดหรือ? ” เฟยหลงเอ่ยถามอย่างไม่ยอมแพ้

“ ถึงอย่างนั้นแต่เจ้าก็เป็นฝ่ายถีบข้าตกรถม้าอยู่ดี เช่นนั้นเจ้าต้อบรับผิดชอบ ”

“ ข้าไม่คิดจะรับผิดชอบอันใดให้แก่เจ้า เจ้ากระโดดขึ้นรถม้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าหากว่าเจ้าเป็นโจรเล่า ข้าก็แค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น! ”

ทันทีที่เยว่อิงได้ยินคำพูดแก้ตัวของเฟยหลงนางก็ได้แต่กลั้นยิ้มขำอยู่ข้างหลัง จะมีก็แต่ฮุ่ยหมิ่นที่สังเกตเห็นเพราะแอบมองเธออยู่ตลอด

” เจ้า… เจ้า! นี่มัน… ” จางต้าเกินก็ได้แต่อ้ำอึ้งเพราะสิ่งที่เฟยหลงพูดก็ถือว่าจริง หากไปเล่าให้ใครฟังใครก็ต้องเข้าข้างเฟยหลงอยู่แล้ว

“ นี่พวกเจ้ารวมหัวกันรังแกบุตรชายข้าหรือ? ”  นางจางโวยวายอย่างไม่ยอมแพ้

“ เหตุใดพวกข้าถึงเป็นคนที่ไปรังแกบุตรชายท่านได้เล่าขอรับ ไม่ใช่บุตรชายของท่านหรือที่เป็นฝ่ายกระโดดขึ้นเกวียนของผู้อื่นจนเกิดเรื่องเกิดราวเช่นนี้! ” ฮุ่ยหมิ่นกล่าว

“ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พวกเจ้าก็ควรจะรับผิดชอบที่กระทำรุนแรงสักหน่อยหรือไม่ ” สะใภ้ใหญ่กล่าว

“ ข้าก็ไม่เห็นว่าสามีของเจ้าจะได้รับบาดเจ็บตรงที่ใด เหตุใดต้องรับผิดชอบ ข้าว่าพวกท่านกลับกันไปเสียเถอะ ” เฟยหลงเอ่ยกล่าวอย่างรวบรัดพร้อมกับพูดขับไล่ออกมาแกนๆ

“ ท่านแม่ วันนี้พวกเรากลับกันเสียก่อนเถิดขอรับ ” ฮุ่ยหมิ่นกล่าวบอกท่านแม่เบาๆ

“ แต่พี่ชายเจ้า… ” 

“ ท่านแม่ ครานี้พี่ชายผิดเต็มๆหากไปฟ้องศาลอย่างไรพวกเราก็ไม่มีทางชนะแน่ ” 

หลังจากที่นางจางฟังบุตรชายคนเล็กกล่าวก็คิดตาม แล้วก็เห็นด้วย

“ จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร … ” สะใภ้ใหญ่กล่าวออกมาเสียงแผ่ว นางไม่อาจยอมรับว่าสามีนางโดนรังแกแถมยังไม่ได้เงินจากนังเยว่อิงแม้แต่เฟินเดียวอีก

“ ทีนี้พวกท่านก็กลับบ้านกันได้แล้วกระมัง ” 

เยว่อิงเดินออกมาจากข้างหลังเฟยหลงแล้วกล่าวถาม

“ คราวหน้าข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่! ” นางจางโวยวายอย่างเสียหน้า

หลังจากนั้นทุกคนบ้านจางก็พากันกลับ เหลือเพียงแค่จางฮุ่ยหมิ่นผู้เดียว

“ เยว่เอ๋อร์ ชายผู้นี้คือ… ” จางฮุ่ยหมิ่นเอ่ยถาม

“ ท่านมีอะไรหรือ ” นางเอ่ยถามกลับ

“ พี่แค่อยากมาขอโทษ พี่อยากขอโอกาสจากเจ้าพอจะเป็นไปได้หรือไม่ ” 

จริงๆแล้วในความทรงจำเกี่ยวกับสามีผู้นี้ก่อนหน้านี้ก่อนที่เขาจะไปเป็นทหาร ก็ถือว่าไม่ได้ดีเด่อะไรแต่ก็ไม่ถึงขั้นเลวร้ายจนรับไม่ได้(เพราะนางยังไม่รู้เรื่องที่เขาทำลับหลังนาง)  แต่นางก็ไม่อาจกลับไปได้

“ ขอโทษที่ข้าต้องพูดตรงๆกับท่าน แต่ข้าหมดรักท่านไปแล้ว และข้าก็ไม่มีโอกาสให้ท่านอีก”

ทันทีที่เยว่อิงกล่าว ฮุ่ยหมิ่นที่เกิดความเสียดายความโลภที่บังตาบังใจอยู่ก็โวยวายขึ้นมา

“ เป็นเพราะมันใช่หรือไม่ ที่ทำให้เจ้าเปลี่ยนใจง่ายแบบนี้ ” 

“ ใช่หรือไม่ใช่ แล้วเจ้าเกี่ยวอะไรด้วย ”

“ หึ! สุดท้ายเจ้ามันก็แค่หญิงแพศยาอย่างที่ท่านแม่กล่าวจริงๆ ข้าไม่น่ามาสนใจผู้หญิงอย่างเจ้า ”

“ เช่นนั้นก็เชิญท่านกลับไปได้แล้วเจ้าค่ะ ” นางก็เบื่อหน่ายที่จะต้องมายืนเถียงกับคนพวกนี้นานๆแล้วเหมือนกัน

“ นี่เจ้ากล้าไล่ข้ารึ! ”

เยว่อิงไม่ได้ตอบ แต่ทำท่าผายมือออกไป จางฮุ่ยหมิ่นจึงได้แต่เดินกลับบ้านไปด้วยความฉุนเฉียว

.

ภายในรั้วบ้าน

“ นายหญิงขอรับให้คนพวกนั้นเข้าใจผิดแบบนี้จะไม่เป็นอะไรหรือขอรับ ” ฮุ่ยหมิ่นกล่าวถามอย่างเป็นกังวล

“ ไม่เป็นอะไรหรอก เจ้ากลับไปทำงานต่อเถอะ ” เยว่อิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

แต่ตอนนี้ภายในหมู่บ้านกำลังพูดถึงเรื่องของเยว่อิงกันอย่างสนุกปาก เยว่อิงที่เป็นหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้านตอนนี้ร่ำรวย มีผัวใหม่ไปเสียแล้ว

บ้างก็พูดเล่ากันตามที่ได้ยิน แต่คนที่อิจฉา ริษยาก็เอาไปเล่าเสียๆหายๆ ทำให้ตอนนี้ชื่อเสียงในหมู่บ้านของเยว่อิงไม่ค่อยจะดีนัก แต่ต่อให้เยว่อิงจะรับรู้ข่าวของตนเองตอนนี้นางก็ไม่ไปโต้เถียงหรือใส่ใจเท่าใดนัก เพราะสุดท้ายคนรอบตัวนางก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่านางเป็นคนอย่างไร แถมคนพวกนั้นก็ไม่ได้มาหาเงินให้แก่เยว่อิงอีกด้วย

.

หลังจากที่เรื่องวุ่นวายจบคนบ้านเยว่ก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่กันตามปกติ

หลังจากที่งานภายในบ้านเสร็จเธอก็จะพาทุกคน รวมถึงซาลาเปาตัวน้อยของเธอเข้าไปยังมิติทุกครั้งเพื่อผ่อนคลาย

“ ข้าว่าข้าอยากเปิดร้านอาหาร พวกเจ้าคิดเห็นเช่นไรกันบ้าง ” 

เยว่อิงเอ่ยถามทันทีที่เข้ามาในมิติแล้วทุกคนกำลังนอนแผ่หลาภายใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีที่นอนกับที่ครอบครอบที่นอนของเจ้าลูกสาวตัวน้อยของเธออยู่

“ นายหญิงอยากทำสิ่งใดพวกข้าก็เห็นด้วยกับนายหญิงท่านนั้นเจ้าค่ะ ” ลี่ซือกล่าว ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ อืม แต่คงต้องหลังจากพ้นหน้าหนาวไปแล้วนั่นแหละนะ ” เพราะอีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว 

“ ข้าล่ะไม่อยากให้ถึงหน้าหนาวเลย ” ลี่ซือกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง

“ อืม จริงด้วยข้าก็เช่นเดียวกัน ความรู้สึกที่อากาศหนาวกัดกินถึงขั้วหัวใจ ผู้คนล้มตายกันมากมาย เห้อ” ลี่อินกล่าวต่อ

เยว่อิงที่มีภาพเกี่ยวกับหน้าหหนาวมีที่ผ่านๆมาก็เข้าใจขึ้นมาทันที แต่นางก็ไม่ได้กล่าวอันใดต่อ

“ พวกเจ้าอย่าเศร้ากันไปเลย ถึงอย่างไรตอนนี้พวกเราก็ไม่ต้องไปทนหนาวอย่างที่ผ่านมาแล้ว ” เฟยหลงกล่าวปลอบใจ

“ ใช่ ตอนนี้พวกเจ้าอยู่กับข้า ข้าไม่มีวันให้พวกเจ้าลำบากหรอก ” เยว่อิงกล่าวต่อเฟยหลง

“ เจ้าค่ะนายหญิง/เจ้าค่ะ ” ลี่อินกับลี่ซือตอบรับคำเธอด้วยหน้าตาที่ดีขึ้น เพราะเริ่มทำใจได้ว่าทุกอย่างที่เคยพบเจอมันผ่านมาแล้ว

“ เอาเถอะ เอาไว้ตอนถึงหน้าหนาวแล้วพวกเราก็ค่อยช่วยเหลือในสิ่งที่พวกเราช่วยเหลือได้ก็แล้วกัน ” เยว่อิงเอ่ยบอกกับทุกคน เพราะในมิติของเธอนั้นมีข้าว ผัก ผลไม้เยอะแยะ

“ ได้ขอรับ/เจ้าค่ะ/เจ้าคะนายหญิง ” ทุกคนกล่าวอย่างยินดี

“ แอ๊ แอ๊ ” 

“ โอ้ ลูกสาวแม่ก็อยากช่วยเหลือชาวบ้านหรือลูก ”

ทันทีที่เยว่อิงได้ยินเสียงลูก ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วเอี้ยวตัวไปคุยกับลูกสาว

“ แอ๊ ”

“ ได้ๆ แม่รู้บุตรสาวของแม่ดีที่สุด ” เยว่อิงกล่าวอย่างเยินยอบุตรสาวตัวน้อย