บทที่ 2 นิยายของหญิงอัปลักษณ์

หน้าเตาที่มีเหล่าเชฟฝึกหัดยืนอยู่เรียงราย กำลังขะมักเขม้นตั้งใจทำปลาต้มผักกาดดองให้เสร็จและมีรสชาติใกล้เคียงกับของอาจารย์ ซึ่งลี่หลินมีสีหน้าเป็นกังวลด้วยความตั้งใจเกินร้อยจึงทำให้กดดันตัวเอง เธอถกแขนเสื้อขึ้นอย่างทะมัดทะแมงจัดการต้มน้ำไว้รอเดือด แล้วจับปลาที่ถูกแช่อยู่ในน้ำแข็งมาชำแหละเป็นชิ้น ปลายมีดแหลมคมเฉือนเนื้อปลาไปถึงก้างเพื่อเลาะเอาเนื้อปลาชิ้นสวยออกมาวางเรียง ก่อนละมือไปเตรียมอย่างอื่นต่อ

“เก่งจังเลยลี่หลิน” ปิงปิงเอ่ยชม เมื่อเห็นว่าเพื่อนทำได้คล่อง ซึ่งต่างจากเธอที่ยังเงอะงะเรียงลำดับก่อนหลังไม่ถูก จนต้องแอบชำเลืองมองเพื่อน

“เมนูนี้ฉันทำให้แม่กินบ่อยน่ะ”

“เมื่อไหร่อาจารย์จะสอนทำอาหารอย่างอื่นบ้าง อาหารไทยก็น่าสนใจนะ” ปิงปิงบ่นพร้อมทำหน้ามุ่ย

“เราเรียนทำอาหารจีนไม่ใช่”

“ฮ่า ๆ จริงด้วย คงต้องไปหาเรียนหลักสูตรสั้น ๆ แทน”

“นี่ลี่หลิน”

“...?”

“ฉันได้หนังสือนิยายมาใหม่แหละ อยากอ่านไหม”

“มีกี่เล่มจบ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่างด้วยกลัวเอาไปอ่านนาน”

“แค่ไม่กี่เล่มหรอก อ่านแป๊บ ๆ ก็จบแล้ว”

ลี่หลินชั่งใจ “งั้นฉันยืมเธออ่านก็แล้วกัน”

“ได้เลยเพื่อนรัก ว้าย!” มัวแต่คุยกันน้ำในหม้อที่ปิงปิงตั้งไว้ดันมีฟองอากาศดันขึ้นจนล้นหม้อ เธอจึงตกใจลนลานและรีบปิดก๊าซ แล้วตั้งใจทำอาหารของเธอต่อไป

ลี่หลินเห็นอย่างนั้น เธอจึงหันมาสนใจปลาต้มผักกาดต่อ และผ่านไปไม่นานทุกคนต่างทยอยกันตักต้มปลาผัดกาดดองไว้ให้อาจารย์ได้ชิม ซึ่งลี่หลินรู้ดีว่าคงไม่ได้คะแนนเต็ม เพราะเวลาในการทำที่นานเกินไปจนทำให้เนื้อปลายุ่ยไม่เป็นชิ้น

“เจ็ดคะแนน” อาจารย์เฉิงชิมแล้วให้คะแนนทันที

“ขอบคุณค่ะ” ยังดีที่ยังผ่านเกณฑ์อยู่บ้าง

“หกคะแนน”

“หา! อาจารย์คะ” ปิงปิงได้น้อยกว่าอย่างน่าเสียดาย

“น้ำซุปมันขม” และนี่คือเหตุผลของอาจารย์ที่ฟังขึ้นอยู่ไม่น้อย ก่อนเดินไปชิมถ้วยอื่นบ้าง

“ค่ะอาจารย์ครั้งหน้าจะแก้ตัวใหม่” ปิงปิงทำหน้าเซ็ง ก่อนเดินอย่างหมดเรี่ยวแรงไปหยิบกระเป๋าโดยลากลี่หลินไปด้วยเพื่อไปเรียนต่อวิชาอื่นที่อัดแน่นไปจนถึงหนึ่งทุ่ม

“เหนื่อยจัง” ลี่หลินพูดอย่างหมดแรง พร้อมฟุบลงบนโต๊ะโรงอาหารของมหาวิทยาลัย เธอกับปิงปิงมาทานข้าวต้มลูกเดือยด้วยกันก่อนแยกย้ายกลับหอพักของตัวเอง

“ฉันก็เหนื่อย ยืนจนขาแข็งหมดแล้วเนี่ย หน้าก็มัน ไม่รู้สิวจะขึ้นไหม” ปิงปิงบ่นอุบอิบ พร้อมหยิบกระจกมาส่องดูหน้าตัวเอง

ชีวิตช่วงนี้ของลี่หลินดูน่าเบื่ออยู่ไม่น้อย นอกจากเรียนหนักทั้งวันแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ยังดีที่มีเพื่อนอย่างปิงปิงที่ทำให้ในแต่ละวันมีเรื่องราว

“นี่เอาไปอ่าน จะได้ไม่ต้องทำหน้าเบื่อโลกขนาดนี้” ปิงปิงหยิบหนังสือที่ถูกใส่ไว้ในกล่องเป็นเซ็ตอย่างดี

“ไหนบอกว่ามีไม่กี่เล่มไง” ลี่หลินพูดพร้อมรอยยิ้ม

“แค่ห้าเล่มสั้น ๆ”

“ไม่สั้นนะ”

“เอาไปอ่านเถอะ แล้วจะวางไม่ลง”

“ขอบใจนะ”

“อืม กินข้าวเถอะ จะได้ไปพักอ่านนิยาย ฉันมีอีกหลายเรื่องเลยนะ”

“พอก่อน อ่านเรื่องนี้ให้จบก่อน”

“จ้า”

เมื่อนั่งทานข้าวจนหมดก็ถึงเวลาที่เพื่อนทั้งสองต้องแยกย้าย ลี่หลินปั่นจักรยานคู่ใจกลับไปยังหอพักรวมซึ่งอยู่หลังมหาวิทยาลัย ส่วนปิงปิงที่มีบ้านอยู่ใกล้เธอจึงกลับไปนอนอยู่ที่นั่นโดยไม่จำเป็นต้องเช่าหอ

ร่างอรชรหอบกายที่มีแต่กลิ่นอาหารติดตัวเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสอง พลันเปิดประตูเข้ามาในห้องพักที่มีห้องโถงใหญ่อยู่ตรงกลางซึ่งต้องแบ่งปันกับเพื่อนอีกสามคน เธอเป็นเด็กนักเรียนดีจึงได้ทุนมาเรียน หากไม่ได้ทุนคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาด้วยบ้านของเธอยากจนเป็นอย่างมากนั่นเอง

ลี่หลินไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังแม้แต่ปิงปิงก็ยังไม่อาจรู้ เธอปิดบังเรื่องนี้มานานเพราะด้วยกลัวจะถูกรังแกและถูกล้อ แต่ถึงอย่างนั้นลี่หลินก็ขยันอดทนสู้มาจนถึงทุกวันนี้ เพื่อหวังได้เข้าไปทำงานในโรงแรมห้าดาว

ก่อนจะพร่ำเพ้อคิดถึงความฝันไปมากกว่านี้ลี่หลินก็เดินไปอาบน้ำแต่งตัวซะใหม่ เธอไม่ลืมดูแลตัวเองด้วยการมาร์กหน้าและทาครีมจนทั่วตัว พร้อมสวมชุดนอนแสนสบายปีนขึ้นเตียงชั้นสองของตัวเอง เพื่อมานอนเอนกายอ่านนิยายของปิงปิง

“มันจะวางไม่ลงขนาดนั้นเลยเหรอ” ลี่หลินไม่เชื่อคำเพื่อนด้วยชื่อเรื่องก็แสนธรรมดา ปกยังมีแต่ดอกโบตั๋นไม่มีจุดสนใจอะไรสักอย่าง มีเพียงชื่อเรื่องที่บ่งบอกถึงตัวละครหลัก ว่าคนที่กล่าวถึงในเรื่องนี้คือ หญิงอัปลักษณ์

“คงจะเหมือนเรื่องอื่นแหละมั้ง” ลี่หลินคาดเดา พล็อตนิยายวนเวียนอยู่ไม่กี่อย่างที่พอน้ำเน่า แต่คนก็ยังชอบอ่านมัน ไม่เว้นแม้แต่เธอ ถึงจะพอคาดเดาว่าตอนจบเป็นเช่นไร แต่เธอก็อยากรู้ว่าระหว่างทางมีอุปสรรคอะไรบ้าง

มือเรียวกรีดหน้าหนังสือเปิดออก เธออ่านคำโปรยเป็นอย่างแรก ซึ่งทำให้รู้สึกหน่วงอยู่ในใจไม่น้อย ราวกับว่าเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับเธอจนทำให้รู้สึกจุกอกและหน่วงอยู่ในใจ

“หากข้าตายจากท่านไป ท่านจะเหลียวแลมองข้ารึไม่” นี่คือถ้อยคำที่กลั่นออกมาพร้อมหยดน้ำตาพรั่งพรูดั่งสายโลหิต ต่อหน้าสามีคนไร้ใจ ท่านแม่ทัพไม่ตอบคำใดเพียงแต่เดินมาผลักนางลงสู่ก้นเหวลึกอย่างเยือกเย็น