มันไม่สำคัญ

การหารือจบลงง่ายดายสินสอดไม่ได้สำคัญทว่าฟู่อ๋องก็ตั้งใจมอบสินสอดเสียมากมายเพราะแต่งถึงสองชายาในคราวเดียว

อาหารกลางวันยกมาขึ้นโต๊ะ ไม่ได้มีของที่จิงเชียวโปรดปรานแม้แต่อย่างเดียวถึงกระนั้นจิงเชียวก็ยัง รู้ว่าท้องของตัวนางเองร้องโครกคราก

ฟู่อ๋อง ท่านฉิน ฮูหยินฉินและจิงเชียว จิงชินนั่งร่วมโต๊ะ

ท่านฉินกับฮูหยินฉินใช้ตะเกียบคีบหมูชิ้นเล็กในผัดผักแปดอย่างให้กับจิงเชียวเสียพร้อมกัน

“ขอบคุณท่านพ่อกับท่านแม่”

อ๋องฟู๋กลับคีบเอาผักวางในถ้วยข้าวให้กับจิงเชียว

“ขอบคุณพี่อ๋องฟู่”

ฝืนใจ คีบผักใส่ปากเคี้ยวราวกับว่าเอร็ดอร่อย ฟู่อ๋องหันไปคีบหมูส่งให้จิงชินบ้าง

“เจ้าผอมเกินไป”จิงชินก้มหน้าเขินอาย

“ขอบคุณท่านอ๋อง”เสียงหวานราวกับน้ำผึ้งสด พร้อมกับรอยยิ้มตรึงใจ

อาหารมื้อนั้นผ่านไปราวกับว่าเวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน จิงเชียวหิวจนตาลายแต่กินได้เพียงน้อยนิด

สามวันผ่านไป

อาภรณ์แดงที่ห่อหุ้มร่างกาย อวบอ้วนนั้นมองไปราวกับโคมไฟสีแดงที่ประดับอยู่หน้าจวนและบริเวณทั่วไปในจวน

“คุณหนูเจ้าขาของอร่อยมาแล้วเจ้าค่ะ”

อี้เหลียวยกอาหารเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

“วันนี้มีงานมงคลของกินมากมาย อีกสักพักจะถึงเวลาเข้าหอแล้ว คุณหนูจะต้องนั่งรอท่านอ๋องในนี้”

จิงเชียวยิ้มเจื่อนๆ

“ข้า ข้าต้องอยู่ด้วยหรือ อี้เหลียวเจ้าอยู่กับข้าหรือไม่ก็ให้ข้าไปกับเจ้าได้ไหม”

“คุณหนูเจ้าขาคืนนี้คืนเข้าหอของคุณหนูกับท่านอ๋อง สามีภรรยาจะต้องอยู่ด้วยกันสองคนเจ้าค่ะ อี้เหลียวเป็นคนอื่นอยู่ด้วยไม่ได้”

“ขะขะข้า จะต้องทำอะไรบ้าง”บิดมือไปมา

อี้เหลียวถอนหายใจเวทนายิ่งนัก นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสามีภรรยาจะต้องปฏิบัติต่อกันอย่างไรในคืนเข้าหอ เพราะโลกของจิงเชียว มีเพียงเรื่องขาวสะอาดที่ทุกคนล้วนเห็นว่าจิงเชียวเหมาะกับมัน นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าสามีมาหรือไม่มาในคืนเข้าหอ ภรรยาจะรู้สึกอย่างไรสิ่งที่อี้เหลียวกลัวที่สุดคือท่านอ๋องไม่มาหาคุณหนูใหญ่จิงเชียวเอาแต่คลุกอยู่กับชายารองที่งดงามอ่อนหวานน่าทะนุถนอมมากกว่าคนนั้นทั้งคืน ดีแต่ว่าคุณหนูใหญ่ของอี้เหลียว ไม่ได้เป็นกังวลเรื่องนี้เพราะไม่มีใครถามนางในเช้าวันต่อมาแน่ๆ

“ถึงเวลาท่านอ๋องจะบอกคุณหนูเองเจ้าค่ะ”

“แค่กอดกันใช่ไหม กอดเหมือนที่ข้าเคยกอดเจ้ากับท่านแม่ใช่ไหมอี้เหลียว”อี้เหลียวยิ้มเศร้าๆ

“นั่งรอที่นี่เจ้าค่ะกินเสร็จแล้วอี้เหลียวจะเก็บจานชามแล้วออกไป คุณหนูนั่งรอท่านอ๋องในนี้นะเจ้าคะพรุ่งนี้อี้เหลียวจึงจะมา”

จิงเชียวเช็ดปากที่เต็มไปด้วยคราบอาหาร ดื่มน้ำชาอุ่นๆ

“เอาล่ะ ข้าจะตั้งตารอท่านพี่อ๋องฟู่ อย่างตั้งใจ”อี้เหลียวยิ้มแล้วจากห้องไป

ครึ่งชั่วยามผ่านไปจิงเชียวปิดปากหาวแก้มยุ้ยดวงตากำลังจะปิดลงด้วยอาหารที่กินเข้าไปจำนวนมากส่งผลให้ร่างกายอยากจะพักผ่อน เอนกายลงนอนบนแท่นนอนที่สั่งทำเป็นพิเศษ กำลังจะเข้าสู่นิทรารมณ์

เสียงฝีเท้าดังอยู่ด้านนอก บานประตูที่ประดับด้วยริ้วผ้าสีแดง เปิดอ้าออกช้าๆ พร้อมกับลมหนาวพัดลอดเข้ามา ร่างสูงชะลูดก้าวขาเข้ามาในห้อง

หยุดยืนที่ข้างแท่นนอน

“จิงเชียวน้อย”

เอื้อมมือเปิดผ้าคลุมหน้าสีแดงที่คลุมใบหน้าอ้วนออกช้าๆ

“พี่อ๋องฟู่”ฟู่อ๋องไม่มีแม้รอยยิ้ม

จิงเชียวพยุงกายลุกขึ้นจากท่านอนตะแคงที่ไม่อยากนักหากนอนหงายจึงยากต่อการลุกจากแท่นนอนจำต้องใช้คนพยุงและอี้เหลียวจะมาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นเหมือนครั้งที่จิงเชียวล้มลงไปในวันที่ร่ายรำวันนั้นจึงเรียนรู้ที่จะนอนตะแคง

ขยับตัวนั่งห้อยขา

“เจ้าพักผ่อนเถิด”

“ท่านพี่อ๋องฟู่เป็นห่วงข้าด้วย”

ยิ้มแก้มปริ ยกแขนขึ้นโอบกอดรอบลำตัวของอ๋องฟู่ใบหน้าอ้วนอยู่ที่หน้าท้องของอีกคนพอดี

“หือออ เจ้ากำลังทำข้าหายใจไม่ออกปะปล่อยข้าก่อนดีไหม”จิงเชียวรีบคลายอ้อมกอด

“ได้ๆๆ อี้เหลียวบอกข้าว่า ท่านพี่อ๋องฟู่จะบอกข้าเองว่าต่อไปจะต้องทำอย่างไรในคืนเข้าหอ ก่อนอื่นข้าต้องปล่อยท่านใช่ไหม ข้าน่ะสงสัยมานานแล้วว่าคืนเข้าหอเขาจะต้องทำอะไรกันบ้าง ข้าเห็นว่าพวกสาวใช้มักหัวเราะกันคิกคักเมื่อพูดถึงคืนเข้าหอแล้วสาวใช้ของน้องรองจิงชินนางก็พูดเสียน่าขันว่า ท่านพี่อ๋องฟู่จะทำอะไรข้าได้ ในคืนเข้าหอนางหัวเราะขบขัน ข้ายังขำไปกับนางไม่เข้าใจที่พวกนางพูดแม้แต่น้อย แต่เห็นไหมข้ากอดท่านพี่อ๋องฟู่ได้ แล้วท่านพี่อ๋องฟู่ก็…..”

ฟู่อ๋องฉวีช่าย สวมกอดร่างอ้วนตุ๊ต๊ะไว้แนบแน่น

จิงเชียวเสียอาการพูดรัวเร็วเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตื่นเต้นและใจที่สั่นรัวซึ่งจิงเชียวไม่รู้ว่าใจทำไมถึงสั่นรัวราวกับมีคนตีกลองในนั้น

"พี่อ๋องฟู่กอดข้าลำบากใช่ไหม เอาแบบนี้ต่อไปข้าจะกินให้น้อยลง"ยิ้มตาหยี

“ข้าแค่จะมาบอกเจ้าว่า…ข้าจะต้องไปที่ห้องของจิงชินแล้วเจ้าพักผ่อนเสีย”จิงชินยิ้มดวงตาสุกใส

“ท่านพี่อ๋องฟู่ดีกับข้าจริงๆ ความจริงไม่ต้องมาบอกข้าก็ได้ น้องรองก็เหมือนกับข้าที่ย้ายที่นอนใหม่นางอ่อนแอกว่าข้า นางจะต้องหวาดกลัวแน่ เมื่อก่อนตอนนางยังเด็กข้ามักจะปลอบนางเพราะนางกลัวเวลากลางคืน นางมักจะสะดุ้งตื่นแล้วร้องไห้ถามถึงแม่ของนาง ข้ามักจะปลอบน้อง ตอนนี้นางเองก็คงกลัวเพราะแปลกที่ พี่อ๋องฟู่ไปอยู่เป็นเพื่อนนางเถิดส่วนข้ากำลังจะนอนไม่ต้องห่วงข้าหรอก”