บทที่ 13

หลังจากสุขสมเสร็จสิ้นเป็นหนที่สาม โจรขืนใจต่ำช้านั่งเสพซับความพึงพอใจของผู้ชนะอยู่พักใหญ่ ถึงค่อยขยับยกร่างนางออกวางทิ้งไว้ในถังไม้ราวกับของเล่นที่หมดประโยชน์ ส่วนตนเองก็เช็ดเนื้อเช็ดตัว สวมใส่เสื้อผ้าออกไปตรวจตรากองทัพโดยไม่ชายตาแลนางสักนิด ไม่แม้แต่จะมีน้ำใจเหลือเสื้อผ้าทิ้งไว้ให้นางได้ใช้สวมใส่คลายหนาวสักชิ้น นัยว่าต่อให้ของเล่นหรือนางบำเรอบำบัดความใคร่อย่างนางจะเดินไปเดินมาในสภาพเปลือยเปล่าน่าสังเวชอุจาดตา ก็หาได้มีความสลักสำคัญอันใดไม่

สำหรับคนผู้นั้นแล้ว...การที่นางไม่มีเสื้อผ้าให้สวมใส่ คงนับเป็นเรื่องที่สะดวกสบายกว่ามากกระมัง

ยิ่งคิดหนิงซินก็ยิ่งกว่าอดสู

กระนั้นก็เถอะ อย่างน้อย ยามนี้ แม่ทัพใจทรามนั่นก็ยอมปล่อยให้นางได้มีเวลาร้องไห้คร่ำครวญกับตัวเองอย่างที่อยากทำมานานเสียที

หนิงซินชำระล้างร่างกายอยู่นานกว่าครึ่งชั่วยาม นางถูเนื้อถูตัวไปทั่วทุกซอกทุกมุมอย่างรังเกียจ พยายามจะลบทุกสัมผัสจากคนผู้นั้นออกไปให้หมด หลังจากถูผิวเนื้อซ้ำๆ จนแดงก่ำราวกับจะคั้นโลหิตออกมาได้ และน้ำในถังไม้เย็นจัดจนเนื้อตัวชาหนึบไม่รู้สึกรู้สา จึงค่อยๆ พยุงร่างอ้อนแอ้นอันบอบช้ำก้าวขาออกจากถังไม้ เพียงเพื่อจะพบว่ายามนี้ตนเองแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะยืนแล้วสักนิด

หนิงซินจับถังไม้ค้ำร่างไว้ ก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ

นอกจากเสื้อผ้าที่ถูกฉีกทึ้งจนขาดวิ่นชุดเดิมของนางแล้ว คนต่ำช้าผู้นั้นไม่ได้ทิ้งเสื้อผ้าชุดไหนเอาไว้ให้นางสักชุดเลยจริงๆ นั่นหละ

ไม่รู้ว่าน้ำตาของนางหลั่งออกมาเองมากมายถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด

ท่ามกลางค่ายพักทัพที่มีทหารเรือนแสนกลับทอดทิ้งสตรีผู้หญิงให้ตกอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไร้คนคุ้มกัน...

จู่ๆ หนิงซินก็วาบความคิดที่ทำให้ตนเองต้องอกสั่นขวัญผวาขึ้นมา ทำเอาเนื้อตัวที่สั่นเท่าเพราะความหนาวถึงกับสั่นระริกขึ้นอีกเป็นเท่าตัวอย่างห้ามไม่อยู่

หรือว่า...หรือว่าที่แท้แล้วคนผู้นี้ก็เพียงคิดจะเล่นสนุกกับนางจนพอใจ หลังจากนั้นก็ไม่สนใจแล้วว่านางจะเป็นอย่างไร

บางที...ไม่แน่ว่าบางทีแม่ทัพต่ำช้าผู้นั้นอาจถึงขั้นยกนางให้เหล่าทหารในกองทัพตั้งแต่บนลงล่างได้ผลัดกันเสพสุข หาความสำราญกับร่างกายนาง ทั้งเป็นการตกรางวัลแก่ผู้ใต้บังคับบัญชา ทั้งเป็นการตบหน้าหยามหมิ่นแคว้นป๋ายในคราวเดียวกัน

จากองค์หญิงผู้หนึ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์กลับต้องกลายมาเป็นนางบำเรอ จากนั้นก็กลายเป็นหญิงคณิกาในกองทัพ...

หญิงคณิกาในกองทัพ...คำนี้นางรู้จักมาจากพี่ชายรอง พี่รองของนางเคยเล่าว่า ในกองทัพ จะมีสตรีลักษณะเดียวกับที่แม่นมเคยกล่าวถึง คอยทำหน้าที่บำบัดความใคร่บำเรอกามให้เหล่าทหารหาญได้ปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกที่อัดอั้น...

หนิงซินกำมือแน่นจนปลายเล็บซึ่งผ่านการตัดแต่งดูแลมาอย่างดีบาดฝ่ามืออันบอบบางจนเลือดซิบ

เอาเถิด...หากการเสียสละครั้งนี้ของนางสามารถทำให้คนเหล่านี้พึงพอใจ ยอมเหลือทางรอดให้แคว้นป๋ายและผู้คนของนางสักหนึ่งสาย กับแค่ทอดร่างพลีกายมอบชีวิตชดใช้ข้อกล่าวหาที่เฮยอ๋อง เฮยเทียนหลง ผู้ครองแคว้นเฮยเซ่อเย่ว์ ชี้หน้ากล่าวว่านางเป็นนางจิ้งจอกแพศยาที่ล่อลวงผู้คน ล่มบ้าน ล่มเมือง คร่าชีวิตคนบริสุทธิ์มากมายให้ตายตก จะนับเป็นสำมะหาอันใด

ถูกแล้ว...จะนับเป็นสำมะหาอันใด...

หนิงซินทรุดตัวลงกอดเสื้อผ้าที่ถูกฉีกทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดี ซบหน้ากลั้นเสียงสะอื้นไห้

ทว่าหากไม่เป็นเช่นนั้นเล่า?