บทที่ 14

ทว่าหากไม่เป็นเช่นนั้นเล่า?

หากไม่เป็นเช่นนั้นจริง หากนางที่ร่างกายบอบช้ำอ่อนล้าเผลอผล็อยหลับไปในสภาพนี้ แล้วพอถึงตอนรุ่งเช้า เหล่าทหารรับใช้ของแม่ทัพผู้นั้นเปิดกระโจมเข้ามาเห็นเข้า สิ่งที่นางยอมสละ ตลอดจนเกียรติภูมิของแคว้นป๋ายและราชวงศ์สกุลหนิงที่เสียไป คงนับว่าเสียเปล่าแล้ว...

ไหนจะยังสภาพอากาศที่หนาวเหน็บเสียดกระดูกนี่อีกเล่า หากนางล้มป่วยและตายลงไปก่อนหน้าที่สองแคว้นจะเจรจาสงบศึก เช่นนั้นการเจรจายุติสงครามอย่างสันติที่นางวาดฝันเอาไว้ก็คงยิ่งไร้โอกาสเป็นไปได้...

แม้จะบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ หนิงซินพยายามแข็งใจ ดัดแปลงชุดที่ขาดวิ่นมาสวมใส่ ทว่าไม่ว่าจะทำอย่างไร นอกจากกระโปรงชั้นในตัวบางกับผ้าคล้องแขนริ้วบางผืนยาวแล้ว เสื้อผ้าชุดเดิมทั้งหมดก็ล้วนยับเยินเกินเยียวยา ไม่สามารถนำมาสวมใส่ได้อีก

ชั่วขณะนั้น จู่ๆ หางตาของนางก็สังเกตเห็นผ้าขนจิ้งจอกขาวผืนใหญ่ที่พาดอยู่บนฟูก

แคว้นฉี แคว้นก่อนหน้าที่กองทัพทมิฬของเฮยเซ่อเย่ว์ย่ำเหยียบ เป็นแคว้นที่ทำการค้ากับชาวแดนไกลจนมั่งคั่ง ไม่ว่าจะเป็นแพรพรรณ ขนสัตว์ ข้าวของเครื่องใช้ ตลอดจนเครื่องประดับที่มาจากแคว้นฉี ล้วนแล้วแต่เป็นของชั้นดีที่หาได้ยากทั้งสิ้น เดาว่าผ้าขนจิ้งจอกขาวพิสุทธิ์ผืนใหญ่ที่พาดอยู่บนฟูกผืนนั้น คงเป็นหนึ่งในบรรดาข้าวของมากมาย ที่กองทัพทมิฬยึดเอามาจากแคว้นฉี หลังจากที่บุกเข้าย่ำเหยียบจนแคว้นฉีที่ไม่ยอมศิโรราบ แหลกสลาย กลายเป็นฝุ่นผง

“จิ้งจอก...” หนิงซินหัวเราะให้กับความบังเอิญอันน่าอดสู นางสวมกระโปรงชั้นในเนื้อบางเบาก่อนเก็บรวบรวมเศษเสื้อผ้าที่ถูกฉีกทึ้งทั้งหมดไปห่อรวมกัน แล้วนำไปซุกซ่อนไว้ ณ มุมอับสายตามุมหนึ่งของกระโจม ทำราวกับว่าขอเพียงตนเองไม่เห็นของเหล่านี้ก็จะสามารถลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นลงได้ จากนั้นก้าวขาไปยังฟูก คว้าผ้าขนจิ้งจอกผืนใหญ่มานุ่งห่มและรัดไว้ด้วยผ้าคล้องแขนผืนยาว มองเผินๆ ยังดูคล้ายนางระบำแคว้นสวีซึ่งติดตามคณะฑูตแว่นแคว้นตน มาจากดินแดนที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง ซึ่งแม่นมของนางกล่าวว่าผู้คนนิยมห่มคลุมร่างกายด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์เช่นนั้น

ตอนนี้นางก็คือนางจิ้งจอกขาวที่แต่งกลายคล้ายนางระบำผู้หนึ่งของแคว้นสวี...

หนิงซินทิ้งตัวลงนอนหงายบนฟูก จ้องมองเพดานกระโจมนิ่งค้าง น้ำตายังคงหลั่งรินไม่หยุด

ก็ไม่รู้ว่าหากคนผู้นั้นได้เห็นนางในสภาพนี้เข้า จะขุ่นเคืองหรือสมเพชเวทนานางสักกี่ส่วนกันแน่ ทว่าจะขุ่นเคืองก็ดี จะสมเพชเวทนาหรือนึกขันก็ช่าง จะอย่างไรคนผู้นั้นก็ไม่มีทางปฏิบัติต่อนางดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้อยู่แล้ว ...ดังนั้น เขาจะทำอย่างไร จะแสดงออกอย่างไร จะปฏิบัติต่อนางอย่างไร ก็ปล่อยให้เขาทำไปเถิด...

หนิงซินเหนื่อยล้า ปิดเปลือกตาอย่างยอมจำนน รู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่ถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น ทำเอาเจ็บจุกจนตัวงอ!

“อึก...” นางเปิดเปลือกตาหนักๆ ขึ้นมองบุรุษเบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ

ไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัว แม่ทัพต่ำช้าซึ่งยามนี้หน้าเขียวหน้าดำ ดูโกรธเกรี้ยวก็ปาไหสุราลงข้างๆ ตัวนาง ก่อนถอดเสื้อผ้าตัวเองออกช้าๆ กัดฟันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นทว่าแฝงความเมามาย

“นางปีศาจ...เจ้ามันเป็นปีศาจ ปีศาจจิ้งจอก!”

เสียงเช่นนี้...

คนผู้นี้...เมาสุรา?

หนิงซินเข้าใจสถานการณ์ทันที ยามนี้คนผู้นี้ดื่มเหล้าจนเมามาย กลับมาถึงกระโจมก็เป็นบ้าอาละวาด คิดระบายอารมณ์โกรธแค้นในอกกับนาง!

ไม่...ไม่นะ...

นางยัง...นางยังรู้สึกเจ็บส่วนนั้นอยู่เลย!