บทที่ 21

คนข้างในกระโจมนอนซม คร่ำครวญครุ่นคิด โทษตนเอง คนที่ปลีกตัวออกมาตรวจตรากองทัพเองก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่นัก

สองคืนก่อน...นับตั้งแต่ได้ตัวองค์หญิงแพศยานั่นมา เพราะโทสะในอก ผู้ที่แต่ไหนแต่ไรกระทำการใดล้วนกล่าวได้เต็มปากว่า ‘เงยหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดิน’ เช่นตน ถึงกับปล่อยตัวปล่อยใจ ปล่อยให้กิเลสตัณหาครอบงำ จนถึงกับลงมือกระทำย่ำยีองค์หญิงแคว้นป๋ายเยี่ยงสัตว์ป่า โดยอ้างกับตนเองว่ากำลังชำระแค้นที่ฝังแน่นในใจ

ต่อมาเพราะรู้สึกผิด ออกไปสงบสติอารมณ์นอกกระโจม คิดปรับทุกข์กับเจิ้งเทารองแม่ทัพฝ่ายซ้าย กลับจับได้ว่ามือซ้ายของตนลอบดื่มสุรา ทั้งอย่างนั้น แทนที่จะลงทัณฑ์ตามกฎระเบียบ ตนที่กำลังสับสนกลัดกลุ้ม กลับขาดสติถึงขั้นกระทำการไม่คิดหน้าคิดหลัง อยู่ในระหว่างศึกสงคราม...แม้จะเพิ่งรบชนะมาก็เถอะ ไม่เพียงไม่ลงโทษรองแม่ทัพของตน กลับร่วมดื่มสุราที่อีกฝ่ายกุลีกุจอรินให้จนเมามาย

เพราะความเมา กลับถึงกระโจมพักแทนที่จะนอนหลับดีๆ กลับยังก่อเรื่องซ้ำ กระทำการโดยขาดสติ ลงมือย่ำยีองค์หญิงแคว้นป๋ายอย่างไร้ปรานี กระทั่งนางสติพร่าเลือนก็ยังไม่รามือ ยังคงบังคับขืนใจ ตักตวงความเสียวซ่านหอมหวานจากร่างกายสตรีที่น่าชิงชังที่สุดในโลกผู้นั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งฟ้าสางไร้สิ้นเรี่ยวแรงจึงค่อยยอมรามือ ทอดกายเอนหลังพักผ่อนข้างร่างเล็กๆ ที่แดงช้ำไปทั่วทั้งตัว...หลังพักเอาแรงอยู่ครู่หนึ่ง พอได้สติ สร่างฤทธิ์สุรา ในใจบังเกิดความละอายขึ้นมาจนไม่กล้าอยู่สู้หน้านาง ได้แต่รีบแต่งเนื้อแต่งตัวออกมาตรวจตราทัพ รีบร้อนถึงขั้นไม่แตะต้องอาหารเช้าของวันนั้นสักคำ กระทั่งยามนี้ผ่านไปแล้วหนึ่งวันเต็มๆ ก็ยังไม่ก้าวขากลับเข้าไปในกระโจมหลังนั้นสักก้าว ด้วยไม่รู้เลยว่าหากพบหน้านางอีกครั้ง แม่ทัพเช่นตนสมควรปฏิบัติต่อนางอย่างไร

จะให้ดีต่อนางขึ้นสักนิด ก็รู้สึกผิดต่อพี่น้องที่ตายตก ครั้นจะใจจืดใจดำทำร้ายนางต่อไป ก็ทำร้ายสตรีที่...ราวกับว่าแท้จริงแล้วก็หาได้เป็นดังที่คาดคิดไว้

องค์หญิงผู้นั้นไม่เพียงไม่คล้ายหญิงแพศยา กลับให้ความรู้สึกว่าทั้งกล้าหาญและเสียสละ รักชาติบ้านเมืองยิ่งกว่าเกียรติยศและศักดิ์ศรีของตนเอง รักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด อีกทั้ง...นางยังเอาตัวเองเข้าเสี่ยง ยอมตามมาที่นี่ในฐานะตัวประกันและฑูตสงครามในคราวเดียวกัน แต่เขากลับ...

สตรีที่เป็นเช่นนี้ ซ้ำยังอ่อนแอบอบบาง ทั้งยังคล้ายจะอ่อนต่อโลกถึงเพียงนั้น บุรุษเช่นเขาที่ไหนเลยจะข่มเหงรังแกต่อไปได้ลงคอ

แท้ที่จริงแล้ว ตัวเขาเองก็หาใช่โจรชั่วที่ชมชอบการข่มเหงรังแกสตรีไร้ทางสู้เช่นนั้น...

จริงอยู่ที่ว่าสตรีผู้นั้นคือต้นเหตุที่ทำให้พี่น้องของเขาล้วนต้องตายจากไปก่อนวัยอันควร จริงอยู่ที่ว่าสตรีผู้นั้นคือชนวนสงครามระหว่างแว่นแคว้นน้อยใหญ่ในแผ่นดิน ก่อให้เกิดความเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า และจริงอยู่ที่ว่าสตรีที่ไม่ว่าจะตั้งใจก็ดี ไม่ได้ตั้งใจก็ช่าง นางก็เคยได้ชม้ายชายตายักย้ายเรือนร่างที่งดงามราวปีศาจบรรจงสร้างร่ายระบำยั่วยวนป่วนอารมณ์ล่อลวงผู้คนจนเกิดความวุ่นวายไปทั่วเช่นนั้น สมควรแล้วที่จะถูกลงทัณฑ์ ทว่าสิ่งที่ตัวเขาได้กระทำลงไปนั้น...ในฐานะปุถุชนคนหนึ่งแล้ว ตัวเขาไม่เคยรู้สึกขัดแย้งในตนเองมากมายถึงเพียงนี้

ประเดี๋ยวก่อน...

แม่ทัพทมิฬขมวดคิ้วแน่น

อาหาร...

นับตั้งแต่เช้าวันก่อน ดูเหมือนองค์หญิงแคว้นป๋ายจะไม่ได้รับอาหารและน้ำเลยสักหยด! ไร้สิ้นคำสั่งจากแม่ทัพใหญ่ นายเหนือหัว ใครที่ไหนจะกล้าสาวเท้าเข้าไปข้างในกระโจมที่มีองค์หญิงแคว้นป๋ายอาศัยอยู่ในนั้น!

ไวเท่าความคิด แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ชักม้ากลับพลางร้องสั่งให้รองแม่ทัพฝ่ายซ้ายตรวจตรากองทัพต่อไป

ไม่ทันที่ผู้ใดจะได้ทันตั้งตัว ท่านแม่ทัพของตนก็ห้อม้าคู่ใจ มุ่งหน้ากลับกระโจมพักหลังใหญ่ใจกลางค่ายพักทัพไปแล้ว

พวกเขาเหล่าทหารหาญได้แต่ลอบสบตากันไปมาอย่างไม่เข้าใจ

ในกลุ่มคนจำนวนนี้ ยังมีคนอยู่ผู้หนึ่งที่ยังพอจะจดจำได้ว่าข้างในกระโจมหลังใหญ่ใจกลางค่ายพักทัพ มีผู้ใดอยู่ในนั้น

นับตั้งแต่เช้าวันก่อน ท่านแม่ทัพไม่เคยย่างเท้าเข้าใกล้กระโจมพักหลังใหญ่ของตนเองเลยสักก้าว ไหนจะยังท่าทีแปลกประหลาดขณะร่วมร่ำสุรากันในคืนก่อนหน้านั้นอีกเล่า...

“หรือว่า...” เจิ้งเทา รองแม่ทัพฝ่ายซ้ายพอคาดเดาเรื่องราวได้ลางๆ

เขาสั่งการทันที “ให้คนไปเตรียมอาหารอ่อน ดีๆ มาสักชุดหนึ่ง” เขานิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนออกคำสั่งเพิ่ม “ให้คนไปต้มน้ำอุ่นยกไปที่กระโจมท่านแม่ทัพพร้อมกับผ้าสะอาด ตามหมอมาด้วย ทั้งหมดให้เตรียมพร้อมเอาไว้ รอฟังคำสั่งท่านแม่ทัพอยู่ที่หน้ากระโจม จะให้ดีก็ให้ทางเลี่ยงจินอู่ส่งหมอหญิงหรือหมอตำแยมาสักคน”

นายกองร่างสูง ผิวคล้ำแดด ล่ำสัน สงสัยจนยั้งปากไม่อยู่

“มีผู้ใดเจ็บครรภ์ใกล้คลอดหรือขอรับ หากเป็นม้า ข้าสามารถ—”

เจิ้งเทายกมือขึ้นนวดขมับ

“ไม่ต้องถามให้มาก ไปจัดการตามนี้”

นายกองผู้นี้ แม้ไม่นับว่าเป็นญาติสนิทชิดใกล้ ก็ยังพอจะนับได้ว่าเป็นญาติผู้น้องของภรรยา พิเศษมากหน่อยตรงที่บิดาของคนผู้นี้และบิดาของภรรยาของเขานั้นเป็นดั่งสหายผู้รู้ใจ ก่อนออกรบท่านพ่อตาและภรรยาได้พูดจาฝากฝังคนผู้นี้เอาไว้ทั้งโดยอ้อมและโดยตรง ดังนั้น หากไม่ใช่ความผิดวินัยทัพ จะดุด่าว่ากล่าวหรือลงโทษคนผู้นี้อย่างไม่ระมัดระวังรอบคอบย่อมไม่ดี...ก็หลังจากรบชนะ เขายังต้องกลับบ้านไปเจอหน้าฮูหยินคนงามและท่านพ่อตานี่นา!