บทที่ 27

ไม่ทันจะได้ตั้งตัว หอกคมกริบก็พุ่งทะลุผ่านผนังรถม้า หว่านเอ๋อร์รีบเอาร่างเข้ารับหอกนั้น สิ้นใจคาอ้อมกอดของหนิงซินในชั่วเสี้ยววินาที

“หวะ...หว่านเอ๋อร์!” ไม่ทันที่นางจะได้หลั่งน้ำตา บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะสีดำทมิฬก็กระชากประตูรถม้าออก ดึงแขนลากนางออกมาที่ขอบประตู บีบกรอบหน้าเรียวเล็กให้จ้องมองภาพการเข่นฆ่าเผาทำลาย ผู้คนแคว้นป๋ายวิ่งหนีตาย ทั้งขุนนาง ทั้งเชื้อพระวงศ์!

            บุรุษชุดดำผู้นั้นบีบคางนางแรงขึ้น ถามเสียงเย็น

            “ดูเสียให้เต็มตา องค์หญิงแคว้นป๋าย ที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้ ล้วนเป็นความดีความชอบของเจ้าทั้งสิ้น!”

            “...ข้า...ไม่...ไม่ใช่...” หนิงซินน้ำตาไหลเป็นสาย

            ตอนนี้เลือดหว่านเอ๋อร์ไหลทะลักอาบหนิงซินไปจนแทบทั่วทั้งร่าง

แต่นางไม่มีแม้แต่เวลาจะใส่ใจเรื่องนั้น

            ยามนี้กระทั่งเสด็จพ่อเสด็จแม่ของนางเองก็กำลังจะถูกลงดาบบั่นศีรษะ

            “อย่านะ...” นางคุกเข่า เงยหน้าขึ้นสบดวงตาเหยี่ยวคู่คม สะอึกสะอื่นวิงวอน “ข้าขอโทษ...พวกท่านพูดถูกทุกอย่าง ล้วนเป็นความผิดของข้าเอง ข้าผิดเอง ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ สังหารฆ่าเถิด ปล่อยพวกเขาไป อย่าทำร้ายพวกเขา ข้าขอโทษ!” นางกรีดร้องดิ้นรน แต่ไม่ว่าจะพยายามสักเพียงใดก็ไม่อาจปลดป่อยตนเองจากมือใหญ่ๆ สากๆ ของแม่ทัพผู้นี้

          “ใช่แล้ว...นั่นไม่ใช่ความฝัน...” จู่ๆ หนิงซินก็นึกขึ้นได้ ตอนนี้ความทรงจำของนางค่อยๆ ฟื้นคืน มัน...สับสนปนเปกันไปหมด

“มัน...มันไม่ใช่ความฝัน ท่านตกปากรับคำยอมเจรจาแล้ว ทั้งยัง...” นางข่มความอัปยศอดสู่ เอ่ยออกมาอย่างกล้ำกลืนฝืนทน “ทั้งยัง...ได้ชำระแค้นไปบ้างแล้ว แล้วเหตุใด...” หนิงซินน้ำตาไหลเป็นสาย ชั่วขณะนั้น ก็รู้สึกปวดท้องน้อยขึ้นมา

“เป็นอะไรไป” เขาถามเสียงขรึม

ตอนนี้นางเจ็บปวดร้าวระบมตั้งแต่บั้นเอวลงไปจนไม่อาจขยับกาย ทำได้เพียงทรุดตัวลงกองอยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้น

จู่ๆ แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ก็เข้ามาในรถม้า ผลักนางลงนอน กดแขนสองข้างของนางไว้ หนิงซินนัยน์ตาพร่ามัวไปชั่วขณะ เมื่อภาพแจ่มชัดขึ้นมาอีกครา เห็นอีกฝ่ายยังคงคร่อมทัพ กดแขนตนเองอยู่ ก็พยายามดิ้นรนขัดขืนทั้งที่ไร้เรี่ยวแรงจนน่าใจหาย

“...ไม่ต้องมายุ่งกับข้า...ข้า...” จู่ๆ นางก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรง อีกทั้งยังรู้สึกว่าน้ำเสียงตนเองแหบแห้งจนน่าสังเวช “...ป...ปล่อย...” นางพยายามรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีผลักเขาออก แต่ยิ่งดิ้นรนยิ่งผลักใสก็ยิ่งทั้งเจ็บและปวด ร้าวระบมในช่องท้องรวมถึงช่วงล่างมากขึ้น

จู่ๆ นางเป็นอะไรไปแล้วกันแน่...คงมิใช่ว่าแม่ทัพผู้นี้ต้องการเห็นนางทุกข์ทรมาน ค่อยๆ เน่าตายจากข้างใน แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์จึงถึงกับใช้ให้หมอผีมาสาปแช่ง กระทำเรื่องอัปมงคลลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์กระมัง?

เป็นเพราะนางเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นหรือ?

“อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากให้ข้าเรียกทหารรับใช้มาช่วยกัน ‘รุม’ เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เจ้า”

คำว่าทหารรับใช้ทำให้หนิงซินได้สติ ตื่นเต็มตา

จริงสิ...ที่นี่คือค่ายพักทัพของกองทัพใหญ่เฮยเซ่อเย่ว์ นางลอบออกจากเมืองมาเพื่อขอเจรจากับชายผู้นี้ที่เลี่ยงจินอู่ เขายอมรับฟังข้อเสนอ แต่ก็พาตัวนางกลับมาด้วยในฐานะ...ตัวประกัน?

ตัวประกันเช่นนั้นรึ? วัดจากสิ่งที่ถูกกระทำ บุรุษผู้นี้คงเห็นองค์หญิงรองแคว้นป๋ายเป็นเพียงเชลยศึกมากกว่า...จึงได้...

ภาพความทรงจำอันเลวร้ายก็ถาโถมเข้ามาไม่หยุด หนิงซินน้ำตาท่วมทะลัก อาการปวดศีรษะและกระบอกนัยน์ตายิ่งกำเริบหนักจนน่ากลัวว่านางจะไม่อาจควบคุมสติสัมปชัญญะและสูญเสียดวงตา กลายเป็นหญิงบ้าตาบอดที่ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องกลายไปเป็นนางคณิกาในกองทัพที่มีไพร่พลนับแสน เมื่อคนผู้นี้ ‘ระบายความแค้นส่วนตน’ กับนางจนสาแก่ใจ