บทที่ 35

เขาสมควรปลอบนาง...หรือมีสิทธิ์ที่จะปลอบใจนางหรือไม่ ในเมื่อเขาคือบุรุษที่ข่มเหงรังแกนางอย่างไร้ปรานี ทั้งยังทอดทิ้งนางไว้ราวกับจะปล่อยให้นางค่อยๆ ตายไปเองอย่างทรมาน

เขาไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้ แต่...มาถึงตอนนี้แล้ว หากพูดออกไป คำพูดของเขาจะยังเหลือน้ำหนักให้เชื่อถือได้สักกี่ส่วนกัน?

หยางหยางสังเวชใจที่ท้ายที่สุดแล้วตนเองก็ดำเนินรอยตามบุรุษชนิดที่ตนรังเกียจชิงชังที่สุดในชีวิตอย่างบิดา

สุดท้ายเขาเองก็กลายเป็น ‘โจรขืนใจชั่วช้า’ เช่นกัน

แม้จะอ้างว่าทั้งโกรธแค้นและโมโหจนหน้ามืด อีกทั้งยังถูกนางพูดจายั่วโมโหจนขาดสติ และต่อมาก็รู้สึกผิดจนไปดื่มเหล้าเมามาย...จนขาดสติอีกหน แต่ข้อเท็จจริงก็ยังคงเป็นข้อเท็จจริง

เขาทำร้ายนาง

หยางหยางมองหญิงสาวที่เพิ่งจะพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่กี่ปีบนฟูกแล้วลมหายใจติดขัด ตอนที่เช็ดเนื้อเช็ดตัวสวมเสื้อผ้าให้นาง เขาพบว่านางทั้งร่างเล็กและบอบบาง บนข้อมือนางยังมีรอยนิ้วมือเขาอยู่ด้วยซ้ำ

ตอนนั้นเขายั้งสติไม่อยู่...คงจะ...บีบข้อมือนางเสียแรง ยังดีที่ไม่ถึงขั้นทำข้อมือน้อยๆ นี้แตกหัก

หยางหยางถอนหายใจ ก่อนจะหยิบยาผงสำหรับทาแก้ฝกช้ำมาผสมน้ำ แล้วเริ่มทาตามจุดต่างๆ ให้นางซ้ำอีกหน กระทั่งทหารรับใช้มารายงานว่าเตรียมข้าวต้มและน้ำชาสมุนไพรที่ท่านหมอหลวงอวิ๋นแนะนำไว้พร้อมแล้ว เขาถึงยอมหยุดมือ จัดเสื้อผ้านางให้เข้าที่ จากนั้นก็สั่งให้ทหารรับใช้ยกอาหารและน้ำชาเข้ามา จากนั้นก็โบกมือไล่ทหารรับใช้ผู้ซึ่งตั้งแต่ต้นจนจบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอะไรสักนิด รอจนทหารรับใช้ปิดกระโจมให้แน่นสนิท ก็ยกโต๊ะอาหารและชุดน้ำชามาวางข้างฟูก ขยับเข้านั่งคั่นกลางระหว่างองค์หญิงรองกับโต๊ะอาหารทรงเตี้ย ในใจได้แต่คิดว่าสมควรป้อนอาหารชามนี้ให้นางอย่างไรดี อีกทั้ง...เช่นนี้แล้ว เขาสมควรเลิกแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่านางกำลังร้องไห้กลั้นสะอื้นได้แล้วหรือยัง?

ว่ากันว่าเรื่องปากท้องนั้นสำคัญกว่าทุกสิ่ง แม้แต่ในอารามหลวงที่เน้นการปฏิบัติตนอย่างเคร่งครัดก็ยังสั่งสอนให้ไม่ละเลยอาหารและน้ำดื่ม เนื่องด้วยหากงดเว้นสองสิ่งที่ว่านี้แล้ว ก็คงไร้สิ้นเรี่ยวแรงจะศึกษาธรรม และปฏิบัติตามคำสอนที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนาน

ยามนี้กลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั่วกระโจม หนิงซินที่อดอยากปากแห้งมานาน เพียงได้กลิ่นก็ถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลายทั้งที่ยังไม่คลายโศกเศร้า

โศกเศร้าสะเทือนใจก็ส่วนหนึ่ง หิวกระหายก็ส่วนหนึ่ง ยังไม่นับอีกว่านางมีหน้าที่ต้องรักษาชีวิตเอาไว้จนกว่าเสด็จพ่อของนางจะยอมเจรจาสงบศึก ยุติสงครามที่แคว้นป๋ายมีแต่เสียกับเสียนี่เสียที

พรุ่งนี้แล้วสินะ...วันที่สาม... นางได้แต่หวังว่าเสด็จพ่อของนางจะส่งราชสาสน์มาเจรจาสงบศึก ยอมสละบางสิ่งเพื่อรักษาอีกหลายสิ่ง...

...อย่างน้อยๆ ก็เพื่อรักษาชีวิตของราษฎรผู้บริสุทธิ์และเหล่าผู้คนในราชวงศ์สกุลอิ๋ง...

หนิงซินไร้เรี่ยวแรง ทั้งยังเจ็บระบมช่วงล่างเป็นพิเศษ กระนั้นก็ยังพยายามฝืนลุกนั่ง ทว่าเพียงขยับตัวนิดเดียวความเจ็บแปลบก็แล่นไปทั่วร่าง ทำเอาตกใจจนลืมหายใจ ไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าอาการสั่นเทิ้มที่เกิดขึ้นนี้ เป็นเพราะตกใจกลัวหรือเจ็บปวดกันแน่

หยางหยางเองก็เป็นอีกผู้หนึ่งที่ตกใจ

แม้หนิงซินจะกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะ แต่ตัวเขาที่นั่งอยู่บนฟูกเดียวกัน ทั้งยังลอบมองนางอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้ว ย่อมรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขารีบขยับเข้าประคองร่างน้อยๆ ขยับตัวเข้าเป็นหลักให้นางได้เอนร่างพิง มือข้างหนึ่งกอดประคองร่างน้อยไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน อีกมือดึงผ้าห่มดึงเสื้อคลุมขึ้นมาคลุมร่างให้นางอย่างมิดชิด ด้วยเกรงว่าหากปล่อยให้นางต้องความเย็น อาการป่วยจะแย่ลงได้

ความเจ็บปวดยามขยับตัวเมื่อครู่นี้ทำให้หนิงซินไม่กล้าปัดป้องขัดขืน ได้แต่ปล่อยให้แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ทำตามใจ

วัดจากที่เขาอดทนดูแลนางด้วยตนเองมาจนถึงตอนนี้ ถึงอย่างไรคนผู้นี้ก็คงไม่ลงมือทำร้ายนางอีก...อย่างน้อยๆ ก็ตอนนี้

หนิงซินน้ำตาหยดเผาะเหมือนหยาดฝน...

แม้จะรู้ดีว่าคนผู้นี้กำลังช่วยเหลือดูแลนาง แต่ผู้ที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้ ก็คือโจรขืนใจต่ำทรามเช่นเขา

คนผู้นี้ข่มเหงรังแกนาง ยามนี้นางกลับไร้สิ้นเรี่ยวแรง กระทั่งขยับกายก็ยังทำไม่ได้ ได้แต่พึ่งพาบุรุษที่ข่มเหงรังแกตนอย่างหยาบคายป่าเถื่อน

แม้จะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร แต่นางเองก็มีศักดิ์ศรีของนางเช่นกัน

เมื่อครั้งถูกข่มเหงรังแก ก็ยังนับว่าหลงเหลือศักดิ์ศรีอยู่บ้าง ด้วยนางย่อมรู้ตัวดีว่านางมิได้เต็มใจ แต่นับตั้งแต่คนผู้นี้เข้ามาจับตรงนั้น เช็ดถูตรงนี้  ดูตรงนั้น ทายาให้นางแทบทุกซอกหลืบบนร่างกาย ยามนี้...ศักดิ์ศรีของนางในยามนี้จะหลงเหลืออยู่สักกี่มากน้อยกัน?

ตอนนี้นางตกอับถึงขั้นต้องรับความช่วยเหลือจากโจรชั่วที่บุกแผ่นดินนางเข้ามาเผาบ้านเผาเมืองและขืนใจนางอย่างโหดร้ายป่าเถื่อนแล้ว!