บทที่ 34

หยางหยางมองส่งผู้เป็นอาจารย์จวบจนม่านกระโจมปิดสนิทแน่น

กระโจมเพิ่งจะถูกปิดลง เจ้าของกระโจมก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ณ ที่แห่งนี้ ไร้ซึ่งข้าวของที่จำเป็นสำหรับสตรี อย่างน้อยๆ ก็เสื้อผ้าอาภรณ์...

เขารีบสั่งให้ม้าเร็วไปแจ้งแก่แม่ทัพฝ่ายขวาที่เลี่ยงจินอู่ เพื่อนำเอาข้าวของเครื่องใช้สำหรับสตรีกลับมาจำนวนหนึ่ง

ม้าเร็วไม่อาจคาดเดาว่าไอ้จำนวนหนึ่งที่ว่านั้นมันคือจำนวนเท่าใด ได้แต่แจ้งแก่แม่ทัพฝ่ายขวาไปตามนั้น ท่านแม่ทัพฝ่ายขวาฟังแล้วหลับตานิ่งสนิท ได้แต่รำพึงรำพันในใจ

ดีเสียจริง พวกท่านแต่ละคน จะทำสิ่งใดไม่ปรึกษาหารือกันแม้แต่น้อย ทั้งที่ลำดับขั้นตอนการสั่งการในกองทัพก็มีอยู่ สักแต่ส่งม้าเร็วมาทีละราย ช่างร้อนรนไร้สติยิ่งนัก!

แม่ทัพฝ่ายขวาจนใจ จึงได้แต่จัดหาสิ่งที่แม่ทัพใหญ่นายตนต้องการมาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก่อนจะสั่งให้ม้าเร็วรายสุดท้ายที่เพิ่งจะมาถึงนี้ขนข้าวของเหล่านั้นส่วนหนึ่งล่วงหน้าไปก่อน ส่วนอีกเจ็ดส่วนให้บรรทุกไปกับรถม้าของคณะเดินทางหญิงหม้ายสกุลอวี๋ คนของหยางหยางจึงกลับมาถึงค่ายพักทัพก่อนคณะเดินทางของหญิงหม้ายสกุลอวี๋รวดเร็วถึงหนึ่งชั่วยาม ทันให้หยางหยางได้ช่วยสวมสิ่งที่สมควรสวมใส่ให้หนิงซินอย่างเงอะๆ งะๆ

แม้จะผ่านสตรีมาไม่น้อย พอจะรู้จักเครื่องแต่งกายของสตรีอยู่บ้าง ทว่าที่แล้วมา เขาเพียงแต่นอนๆ นั่งๆ เป็นพวกนางเองทั้งนั้น ที่กระตือรือร้น แข่งกันปลดอาภรณ์ชิ้นนี้ ถอดชิ้นนั้น อย่างง่ายดายและรวดเร็วจนแทบดูไม่ทัน ว่าปลดถอดชิ้นไหนออกมาจากตรงไหน อย่างไรบ้าง

เหนือสิ่งอื่นใด ตัวเขาหาได้เคยใส่ใจไม่

นี่กระมัง ที่คนเขาว่า ปลูกผลไม้ใดย่อมเด็ดได้ผลเช่นนั้น

ทว่า...การที่เขาไม่ฝักใฝ่ในสตรี เสพสุขเพียงเพื่อรักษาไมตรีเหล่าเจ้าเมือง หัวหน้าชนเผ่า ก็หาใช่ความผิดของเขานี่นา...

นอกจากจะรู้สึกผิดยิ่งแล้ว จู่ๆ หยางๆ ก็รู้สึกอัปยศอดสู และอับอายขายหน้า จนหัวหูแดง ทว่าใบหน้ากลับดำคล้ำไปหมด

หนิงซินขยับตัวแทบไม่ไหว ได้แต่ปล่อยให้แม่ทัพใจทรามกระทำสิ่งนั้นกระทำสิ่งนี้ ท้ายที่สุดก็ถึงขั้นผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้นาง

ต้องยอมรับว่าแม้คนผู้นี้จะกระทำสิ่งต่างๆ เงอะๆ งะๆ อยู่บ้าง แต่เขาก็ล้วนกระทำอย่างใส่ใจและทะนุถนอมนางราวกับว่า นางเป็นสิ่งที่เปราะบางจนอาจแตกหักได้ หากไม่ระวัง

การประพฤติเช่นนี้ สีหน้าท่าทีเช่นนี้ ทำให้โทสะที่เกิดขึ้นในใจนางคล้ายจะคลายลงสองส่วน

อันที่จริง ระหว่างที่นอนป่วยอยู่เพียงลำพัง พอนางได้คิดใคร่ครวญก็เข้าใจคนผู้นี้ และเลิกเกลียดชังเขาแล้ว

นางเข้าใจดี เขาโกรธแค้นนาง จึงลงมือกับนางเช่นนั้น นอกจากนี้แล้ว เขายังไม่จำเป็นต้องมาดูแลนางเช่นนี้ด้วยซ้ำ แต่เขาก็มาดูแลนางด้วยตนเอง...

ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเลือกทำเช่นนี้เพราะคำนึงถึงเกียรติของนาง

ไม่แน่ว่าคนผู้นี้จะไม่ได้เลวร้ายโดยสันดาน เพียงแต่ถูกโทสะและสงครามกลืนกินจนจิตใจมืดบอดไปชั่วขณะ จึงได้...

ยามนี้หนิงซินเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมองสำรวจแม่ทัพใหญ่ผู้นี้จนเต็มตา

แม่ทัพใหญ่ผู้นี้ แม้จะแผ่รัศมีดุดันน่าเกรงขาม คิ้วกระบี่ก็ขมวดมุ่นเข้าหากันจนยุ่งเหยิง ทว่ายังพอมองออกว่าเส้นคิ้วนั้นมีขนาดพอเหมาะพอเจาะ

หนิงซินอ่อนล้า ทว่าเพียงกวาดตามองคนตรงหน้าทั่วทั้งร่างก็นึกขึ้นมาได้เพียงหนึ่งคำ

ปีศาจ...

แม่นมของนางเคยเล่านิทานเกี่ยวกับปีศาจตนหนึ่งให้ฟัง นางยังจำได้ดี ปีศาจในเรื่องเล่าของแม่นมก็เป็นเช่นนี้ รูปงามทว่ากลับไม่อ้อนแอ้นบอบบาง มีเรี่ยวแรงมหาศาล เป็นพวกสัญชาติดุดัน อันตราย ไร้ปรานี

ไร้ปรานี?

จู่ๆ หนิงซินก็รู้สึกขัดแย้งในใจขึ้นมา

ตอนนี้คนผู้นี้กำลังดูแลนางด้วยตนเองอย่างระมัดระวัง เช่นนี้แล้วจะนับว่าไร้ปรานีได้หรือไม่ ทว่า...หากนับว่านี่เป็นความปรานี แล้วสิ่งที่คนผู้นี้กระทำกับนาง จนนางต้องมีสภาพเยี่ยงนี้ สิ่งนั้นจะเรียกว่าอะไร?

นึกถึงภาพความทรงจำที่โหดร้ายขึ้นมาแล้ว หนิงซินก็กัดริมฝีปากไว้แน่น กลัวจะหลุดสะอื้นออกมา น้ำตาหลั่งออกมาไม่หยุดอย่างสุดจะกลั้น

แม้หยางหยางจะมัวผูกปมเสื้อตรงนั้น มัดปมแขนเสื้อให้นางตรงนี้ ทว่าเขาหาใช่คนหูหนวกตาบอด ตรงกันข้าม การใช้ชีวิตในฐานะนักรบซึ่งมีชาติตระกูลสูงส่งมาตั้งแต่ยังเยาว์ ทำให้เขามีประสาทสัมผัสทางกายเป็นเลิศ ทั้งยังมีความสามารถในการจับอารมณ์บรรยากาศจากผู้คนรอบตัวเป็นทุน ยามนี้ตรงหน้ามีสตรีนอนร้องไห้กลั้นสะอื้น เหตุใดบุรุษเช่นเขาจะไม่ทันรู้ตัวเลยสักนิด

เขารู้ตั้งแต่แรก แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ปล่อยให้นางได้ปลดปล่อย ‘อารมณ์โศกเศร้าเสียใจ อารมณ์โกรธแค้นชิงชัง และความคับข้องใจที่ทำอะไรคนต่ำช้าที่ทำร้ายตนไม่ได้เลยสักอย่าง’ อย่างเต็มที่

แม้จะเงอะๆ งะๆ อยู่มาก แต่ท้ายที่สุด หยางหยางก็ดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนิงซินเสร็จสิ้นเสียที

ชั่วอึดใจนี้เอง ที่ความอึดอัดถาโถมเข้ามาไม่หยุด

เขาสมควรทำอย่างไรต่อไปดี?

หยางหยางไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโง่เขลา เหนื่อยล้า ไร้พลัง ทั้งยังขี้ขลาดเท่านี้มาก่อน

เขาไม่รู้เลยว่าสมควรพูดกับนางอย่างไร