บทที่ 36

หยางหยางแสร้งไม่รับรู้ถึงหยาดน้ำตาร้อนๆ ที่รดลวกใจ เขาใช้มือที่ไม่ได้โอบประคองนางไว้ขยับโต๊ะวางอาหารและป้านชาเข้ามาให้ใกล้ยิ่งขึ้น จากนั้นก็ใช้มือที่ว่างอยู่ตักข้าวต้มคำเล็กๆ ขึ้นเป่าให้หายร้อน ก่อนค่อยๆ ป้อนนางทีละคำอย่างใจเย็น

หนิงซินรู้ตัวดีว่าตัวนางในยามนี้ไม่อาจล้มเจ็บนานเกินไป และไม่อาจตาย แม้จะรักศักดิ์ศรีเพียงใด ก็ฝืนกล้ำกลืนศักดิ์ศรีที่ว่านั้นลงท้องไปพร้อมๆ กับข้าวต้มที่ถูกป้อนเข้าปากทีละคำ ถึงแม้...กระทั่งกินอาหารจากมือศัตรูไปแล้วนับสิบคำ น้ำตานางก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลเลยเสียที

ท้ายที่สุด หยางหยางก็พ่ายแพ้ให้กับน้ำตาของนาง

“ข้าจะรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ” เขาเอ่ยเสียงขรึม

หนิงซินเข้าใจความหมาย แต่แสร้งไม่ได้ยิน

ตอนนี้นางยังไม่อยากคิดอะไร ยังไม่อยากตอบอะไรทั้งนั้น

สิ่งที่เสียไปแล้วย่อมไม่อาจเรียกคืน อีกทั้ง...เมื่อสูญเสียความบริสุทธิ์ นางก็ย่อมไม่อาจกลับอารามศักดิ์สิทธิ์ได้อีก เรื่องครั้งนี้ดูเหมือนนางจะมีแต่เสียกับเสีย ทว่า...ในเมื่อคนผู้นี้กล่าวว่าจะรับผิดชอบ เช่นนั้นแล้วย่อมแปลว่านางได้รับสิ่งที่เรียกว่า ‘อำนาจต่อรอง’ มาทดแทนสิ่งที่เสียไป

การ ‘รับผิดชอบ’ นั้นมีอยู่หลายวิธี สิ่งที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้นี้ ควรใช้อย่างไร เมื่อไหร่ คือสิ่งที่นางต้องคิดอย่างรอบคอบ ต้องทำให้แน่ใจว่าตนเองได้ใช้โอกาสที่ได้รับมานี้อย่างคุ้มค่าที่สุด

วัดจากท่าทีที่แม่ทัพใหญ่ผู้นี้ปฏิบัติต่อนางในยามนี้ หนิงซินคิดว่า  หากไม่นับเรื่องคืนอัปยศนั่น อย่างน้อยๆ บุรุษผู้นี้ก็ไม่นับว่าชั่วช้าเลวทรามจนเกินเยียวยา

ตรงกันข้าม แม่ทัพผู้นี้ค่อนข้างรอบคอบและมีสำนึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง อย่างน้อยๆ ก็ยังรู้จักรับผิดชอบในสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป อีกทั้ง...วัดจากสัมผัสของคนผู้นี้แล้ว...เดาว่าคนผู้นี้เป็นบุรุษที่ใจดีอ่อนโยนต่อคนของตนเองมากทีเดียว

การที่คนผู้นี้บอกว่าจะรับผิดชอบนาง ไม่ว่ามันจะหมายความว่าอย่างไร อย่างน้อยที่สุดก็ย่อมหมายความว่า นับจากนี้ไปคนผู้นี้จะปกป้องคุ้มครองดูแลนาง นับว่านางเป็น ‘คนของเขา’

‘คนของเขา’ หนิงซินทวนคำนี้ในใจ แววตาเหม่อลอย ในใจคิดไปถึงราชสาสน์ของเสด็จพ่อของนางที่สมควรพระราชทานออกมาในวันพรุ่งนี้ตามกำหนดการ มิเช่นนั้นแล้ว กองทัพเฮยเซ่อเย่ว์... ไม่ถูก มิเช่นนั้นแล้วแม่ทัพใหญ่ผู้นี้คงไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่ เมื่อถึงตอนนั้นแล้วนางสมควรทำอย่างไร

...นางจะสามารถใช้ความเป็น ‘คนของเขา’ ให้เป็นประโยชน์ต่อแคว้นป๋ายได้บ้างหรือไม่?

ยามเมื่อข้าวต้มในชามเย็นลง หยางหยางสามารถป้อนอาหารให้หนิงซินได้รวดเร็วยิ่งขึ้น หนิงซินเองก็ไม่มีท่าทีต่อต้านขัดขืด นางเพียงเอนหลังพิงแผงอกเขาอยู่บนฟูก ปล่อยให้เขาป้อนอาหารให้อย่างว่าง่าย

ตอนนี้น้ำตาของนางหยุดไหลแล้ว หยางหยางสบายใจขึ้นมาก ก้อนบางอย่างที่หนักนับพันชั่งซึ่งเคยกดทับความรู้สึก ราวกับสลาย หายไปในสายลม

คนหนึ่งตั้งใจป้อน คนหนึ่งตั้งใจกิน ไม่นานนักอาหารก็หมดชาม

“เจ้าจิบชาสมุนไพรสักหน่อย” หยางหยางพยายามกดเสียงตนเองให้ฟังดูนุ่มนวลและเบามากที่สุด ด้วยเกรงว่าจะทำให้นางตกใจกลัว

หนิงซินยอมรับน้ำใจนั้น ปล่อยให้อีกฝ่ายรินน้ำชาป้อนให้จิบทีละน้อย ก่อนกัดริมฝีปาก ข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เอ่ยขอบคุณเท่าที่จะออกเสียงไหว

“...ขอบคุณ...”

คำขอบคุณนี้ทำเอาหยางหยางชะงักไป

นางขอบคุณอันใดกัน? แม้ยามนี้เขาจะใส่ใจดูแลนาง แต่ผู้ที่ทำให้นางต้องตกอยู่ในสภาพนี้หาใช่ใครอื่น แต่เป็นเขา!

            หากเป็นในสถานการณ์ปกติ คำขอบคุณเช่นนี้คงทำให้เขารู้สึกดี ทว่า...สถานการณ์ระหว่างตนกับองค์หญิงแคว้นป๋าย...คำขอบคุณอันเบาหวิวราวกับเสียงภูติพรายที่น่าเวทนาสงสารของนาง กลับยิ่งกัดกินจิตใจเขา ทำให้รู้สึกผิดและติดจะ...เจ็บปวดอย่างน่าพิศวง

            ขอบคุณอันใดกัน...นางสมควรรังเกียจชิงชังและกล่าวโทษต่างหาก!

            หยางหยางสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

          หรือนี่จะเป็นกลยุทธ์หญิงงาม?

          ทว่า...จากที่ได้สัมผัส นางหาใช่สตรีที่มีเล่ห์เหลี่ยมเช่นนั้น...

หนิงซินพอจะเดาความคิดอีกฝ่ายได้