บทที่ 42

จู่ๆ แววตานาง ณ ยามแรกพบก็ผุดขึ้นมาในใจ หยางหยางเผลอกอดกระชับร่างน้อยในอ้อมแขนอย่างลืมตัว

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาบอกนางไปแล้วว่าจะรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ เขาไม่คิดจะกลับคำ เช่นนั้นก็ช่างอารามศักดิ์สิทธิ์ ช่างท่าทีของแคว้นป๋ายนั่นเถอะ แค่ปกป้องนางไว้ข้างกายก็พอแล้วมิใช่หรือ?

เมื่อได้ข้อสรุปหยางหยางก็คร้านจะครุ่นคิด เขาปล่อยตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา ไม่เคยนึกมาก่อนว่าจะมีวันที่สามารถหลับสนิทเคียงข้างใครสักคนได้เช่นนี้

ฝ่ายหนึ่งหลับใหล ฝ่ายที่แกล้งหลับแล้วกลายเป็นหลับๆ ตื่นๆ มาตลอดอย่างหนิงซินพลันรู้สึกตื่นเต็มตาเมื่อตอนถูกกอดเข้าแนบอก

นางลืมตาที่แดงก่ำขึ้นช้าๆ จ้องมองหน้าอกที่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างสม่ำเสมอนิ่งค้าง

น่าเสียดายที่วัดจากกำลังทหารในยามนี้แล้ว ต่อให้คนผู้นี้ตายตก แคว้นป๋ายก็ต้องปราชัยและถูกทำลายลงไปอยู่ดี ดังนั้น ทางเลือกเดียวของนางในยามนี้จึงมีเพียงการปล่อยให้คนผู้นี้กอดร่างตัวเองไว้

เสด็จแม่เคยสอนเอาไว้ว่าอย่างไรนะ?

‘ผู้ใดเป็นศัตรู หากฆ่าไม่ได้ ก็จงควบคุม’

แต่ไหนแต่ไรนางไม่ใคร่จะใส่ใจคำสอนของมารดานัก ด้วยมองว่าเรื่องเหล่านั้นล้วนห่างไกลจากตัวตนและความสนใจของนางเป็นอย่างยิ่ง

มีคำกล่าวที่ว่าผู้ครอบครองตำแหน่งภรรยาหลวงของผู้เป็นใหญ่ น้อยนักจะได้รับความรักพร้อมๆ กับที่ได้มาซึ่งอำนาจบารมี ทว่าเสด็จแม่ของนางไม่เป็นเช่นนั้น เสด็จแม่ของนางเป็นพระราชชายาที่ประสบความสำเร็จในฐานะสตรีในวังหลังและภรรยา นับตั้งแต่ก้าวขาเข้าวังเป็นสนม ก็ได้รับความโปรดปรานเป็นอย่างยิ่ง เป็นที่โปรดปรานจนถึงขั้นสามารถก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างบุตรสาวขุนนางสำคัญและบุตรสาวข้าราชการเล็กๆ ขึ้นเป็นมารดาของแผ่นดิน ...พระนางภาคภูมิใจในเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง จึงเฝ้าพร่ำสอนนาง โดยคาดหวังให้นาง ‘ใช้ชีวิตได้ดี’ เหมือนดั่งตนเอง

นางไม่เคยเข้าใจ ว่าเหตุใดการจะใช้ชีวิตให้ได้ดี จึงต้องกระทำเรื่องต่างๆ อย่างระมัดระวังให้วุ่นวายและเหนื่อยหนักถึงเพียงนั้น ซ้ำยังปรามาสด้วยว่า จะไม่มีวันทำตามคำสั่งสอนของมารดา ที่สอนให้คอยชักเชิดผู้คนเพียงเพื่อให้ตนได้สมประสงค์เป็นอันขาด นึกไม่ถึงว่ายามนี้กลับถึงคราวต้องนำเอาสิ่งที่มารดาเคยสอนสั่งตั้งแต่ยังเยาว์ออกมาใช้...

หนิงซินกัดริมฝีปากที่แตกระแหง ฝืนข่มความรู้สึก

ยามนี้แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์นอนตะแคงข้างเล็กน้อย สาบเสื้อจึงคลายตัวเปิดออก เผยให้เห็นแผงอกขาวผ่อง ตัดกับผิวกายภายนอกเสื้อผ้าที่ติดจะคร้ามแดด

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อชั่งตวงวัดในใจแล้ว ก็ข่มความอัปยศอดสูและความอายที่ทำให้ใบหน้าทั้งตึงและเห่อร้อน ขยับศีรษะเข้าแนบชิด แสร้งละเมอ เอาหน้าถูไถแผงอกแกร่ง แล้วแกล้งครางเบาๆ เหมือนลูกแมว พ่นลมหายใจร้อนๆ ราดรดคล้ายไม่เจตนา ปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมาคืออาการสะดุ้งเล็กน้อย ตามด้วยกิริยากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น และเสียงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ

หนิงซินกัดริมฝีปากแน่นขึ้น ฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้ร้องไห้

หากนางมิได้เข้าข้างตนเองจนเกินไป อาจกล่าวได้ว่าท่วงทำนองการเต้นของก้อนเนื้อสีดำในอกนั่นติดจะรัวและเร็วขึ้นเล็กน้อย

หนิงซินแค่นหัวเราะเยาะเย้ยทั้งตนเองและแม่ทัพผู้นี้ในใจ

เท่านี้ก็พอแล้ว...

เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้…

นางขยับยกมืออันอ่อนล้าขึ้นกอดตอบ คล้ายเปิดใจให้คนผู้นี้จนยอมปล่อยตัวปล่อยใจ อิงแอบแนบชิด

หยางหยางรู้สึกตัวนับตั้งแต่ชั่วอึดใจที่นางขยับศีรษะแล้ว ทว่าไม่กล้าขยับตัว อีกทั้งยังไม่กล้าปลุกสตรีที่ล้มป่วยเพราะตนเอง

นึกถึงสภาพของนางเมื่อยามที่เขาเข้ามาพบนั้น ก็พลันรู้สึกคล้ายมีบางสิ่งแล่นขึ้นมาจุกในลำคออีกหน

ยามนั้นนางเนื้อตัวแดงเถือกเพราะพิษไข้ นอนพร่ำเพ้อน้ำตาไหลรินไม่หยุด อาการคล้ายคนสติเลือนรางก่อนย่างเท้าเข้าสู่ปรภพ เคราะห์ดีที่เขาเข้ามาพบและรักษาเยียวยาเบื้องต้นได้ทัน มิเช่นนั้น ไม่แน่ว่าร่างนุ่มละมุนที่นอนแนบกายเขาอยู่ในยามนี้ อาจกลายเป็นร่างแข็งทื่อเย็นชืดไร้ชีพจรไปแล้วก็เป็นได้