บทที่ 43

เรื่องนั้นก็เรื่องหนึ่ง สถานการณ์ในยามนี้ก็อีกเรื่องหนึ่ง

สตรีในอ้อมกอดเขา แม้เนื้อแท้แล้วจะเป็นผู้บริสุทธิ์ ทว่าเมื่อมองอีกแง่ก็อาจกล่าวได้ว่าเรื่องทั้งหมดแม้คล้ายจะมิใช่ความผิดของนาง ความผิดอันมิได้เกิดจากความประสงค์ของตัวนางนั้น ล้วนเกิดขึ้นจากการมีอยู่ของ ‘องค์หญิงรองแคว้นป๋าย’ อย่างนางทั้งสิ้น และถึงแม้ตัวตนของนางที่เห็น นับตั้งแต่พบกันที่เลี่ยงจินอู่จนถึงยามนี้ ไม่มีส่วนใดเลยที่ดูคล้าย ‘นางจิ้งจอกแพศยา หญิงงามล่มเมืองชั่วช้า ที่เที่ยวหาประโยชน์และเล่นสนุกไปวันๆ ด้วยการหว่านเสน่ห์ยั่วยวนบุรุษให้หลงใหล' ยามนี้เขากลับค้นพบความจริงที่ชวนให้ไม่รู้ว่าสมควรสงสารเห็นใจหรือชิงชังนางเพิ่มขึ้นอีกข้อ...

แม้นางจะมิได้มีเจตนา ทว่า...เพียงองค์หญิงอย่างนางขยับกายเล็กน้อยและหายใจแผ่วเบา กลับทำให้บุรุษร่างใหญ่เช่นเขาถึงกับสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง

ช่างเป็นสตรีที่สมควรถูกจับขังไว้ให้พ้นจากผู้คนโดยแท้

หยางหยางพยายามกุมสติ กดสัญชาตญาณที่ทำให้เขาและนางมาถึงจุดนี้ จุดที่ลงมานอนกอดก่ายกันอยู่บนฟูก

แม้นางจะตกเป็นของเขาแล้วก็ตาม ทว่านั่นมิใช่การยินยอมพร้อมใจ อีกทั้งยามนี้นางยังล้มป่วย เพียงหลับใหล นอนละเมอ ไม่ได้สติ ร่างกายก็ยังมิทันได้ฟื้นฟู หากพลาดพลั้งกระทำสิ่งใดลงไป เขาเกรงว่าทั้งร่างกายและจิตใจนางอาจจะรับไม่ไหว และตัวเขาเองก็คงไม่อาจให้อภัยตนเองที่กระทำเรื่องชั่วช้าเลวทราม ประพฤติตนเยี่ยงสัตว์เดรัจฉานที่เอาแต่กระทำตามสัญชาตญาณซ้ำๆ อย่างไร้หัวคิด

ขณะหยางหยางกำลังว้าวุ่นใจอยู่นั้น ตัวต้นเหตุกลับยกมือขึ้นกอดก่าย อิงซบ

ก่อนที่สติจะขาดผึง หยางหยางค่อยๆ ประคองร่างน้อยกลับลงนอนหนุนหมอนในท่วงท่าที่สบายตัวที่สุด นึกไม่ถึงว่าการตัดสินใจนี้กลับทำให้เรื่องราวย่ำแย่ไปกว่าเก่า

ตอนช่วยนางแต่งเนื้อแต่งตัว เขาคิดว่านางล้มเจ็บ หากสวมเสื้อผ้าหลายชั้นและผูกรัดปมเสื้อแน่นนักจะอึดอัด คาดไม่ถึงว่าเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย สาบเสื้อที่ผูกไว้อย่างหลวมๆ จะคลายออก เผยให้เห็นเนินเนื้อไปถึงไหนต่อไหน

นางช่าง...

หยางหยางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกคล้ายลำคอแห้งผากไปหมด

เหนือสิ่งอื่นใด ยามนี้ยังกลายเป็นว่านางนอนหนุนแขนข้างหนึ่งของเขาอยู่ หยางหยางจึงคล้ายตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกอย่างแท้จริง

ช่างเป็นสตรีที่สมควรถูกจับขังไว้ให้พ้นจากสายตาผู้คนจริงๆ นั่นล่ะ

จับนางกักขังไว้ แล้วคอยเฝ้าดู เพื่อไม้ให้ชายใดได้เข้าใกล้นาง…

นึกมาถึงตรงนี้ หยางหยางย่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

นี่มันช่าง...ชักจะเพ้อเจ้อเลอะเทอะมากเกินไปหน่อยแล้ว!

หยางหยางค่อยๆ ขยับตัวขึ้นหยิบผ้าสะอาดที่เตรียมไว้ชุบน้ำในอ่างล้างหน้าบางๆ จากนั้นก็บรรจงเช็ดเหงื่อและบรรเทาความร้อนบนใบหน้าตลอดจนเนื้อตัวให้องค์หญิงแคว้นป๋าย พยายามแต่งกายให้นางเสียใหม่ให้เรียบร้อยโดยไม่มองสิ่งที่ไม่ควรมอง ก่อนจะเอนกายลงหลับตาพักผ่อนเคียงข้างร่างน้อยๆ ที่ยามนี้คล้ายไข้จะลดลงแล้ว และหลับใหลไปในที่สุด

            หนิงซินรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา

แม่ทัพใจทรามของกองทัพทมิฬ กลับดูแลเอาใจใส่สตรีผู้หนึ่งถึงเพียงนี้...นี่กระมัง

‘เหล็กกล้ายังพ่ายนารี’ ที่มารดาของนางเคยกล่าวถึง

ยามนี้ตัวนางเองก็อ่อนล้าเต็มที  สติสัมปชัญญะค่อยๆ เลือนลาง ท้ายที่สุดก็ผล็อยหลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม