5 ได้เวลาทำงานใช้หนี้

..หลังจากวันนั้น..นี่ก็ร่วมอาทิตย์แล้วที่น้ำหนึ่งทำตัวต่อต้าน ปกรณ์ ทำให้คิดว่าตัวเองทำแบบนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา จึงคิดแผนใหม่ที่มันดีกว่านี้ อันดับแรก น้ำหนึ่งจึงทำทีเข้าไปตีสนิทกับแม่บ้าน คนที่คอยส่งข้าวส่งน้ำให้น้ำหนึ่งทุกวัน วันนี้เธอก็เอาข้าวมาให้น้ำหนึ่งเช่นทุกวัน เธอชื่อพาขวัญ เป็นคนเงียบๆ 

"พี่พาขวัญ หนึ่งไม่อยากอยู่ในห้องอะ ไปบอกนาย ปกรณ์ให้หน่อยให้หนึ่งไปช่วยงานพี่ที่ครัวก็ได้ นะๆๆๆ""

น้ำหนึ่งทำน้ำเสียงออดอ้อนแม่บ้านให้ทำตามแผนตัวเอง คิดในใจนี่คงเป็นทางเดียวที่จะรอดคือต้องเล่นตามน้ำที่ ปกรณ์นั้นบอกเอาไว้ เพื่อให้นายนั่นตายใจ แค่คิดก็สนุกแล้วละหึๆ

ในห้องทำงานของปกรณ์ประดับประดาไปด้วยอัญมณี และของสะสมมากมาย เช่น งาช้าง หนังสัตว์ที่หายาก ชึ่งแน่นอนที่เขาได้มามันผิดกฎหมายแน่นอน   ซึ่งก็เป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจเขารวมถึง  การทำเหมืองเเร่  และ การส่งออกพวกหนังสัตว์ข้ามประเทศ มันทำให้เขามีรายได้มหาศาลมากพอที่จะไม่ต้องทำงานตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้ เขากำลังจดจ่ออยู่กับงานเอกสาร แล้วเสียงเคาะประตูจากด้านนอก ซึ่งต้นเสียงมาจาก บอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูนั่นเอง

"นายครับ แม่บ้านต้องการพบครับ"

"ให้เข้ามาได้"

เขาละสายตาจากเอกสารสำคัญเพื่อมองมาทางเเม่บ้านที่เดินก้มหน้าเข้ามา ด้วยความหวาดกลัว ตามจริงในใจเขาไม่ได้โหดเหี้ยมกับผู้หญิงขนาดนั้น แต่ด้วยใบหน้าที่มันนิ่งเฉย คนอื่นเลยมองเขาว่าเป็นคนโหดเหี้ยม "มีอะไรว่ามา" 

"คือคุณน้ำหนึ่งฝากมาบอกเจ้านายค่ะ ว่าไม่อยากอยู่ห้องแล้วให้นางทำอะไรก็ได้ เมื่อกี้นางขอมาช่วยงานในครัวค่ะ"

ปกรณ์ได้ฟังที่แม่บ้านเล่าถึงเจตนาที่ เจ้านกน้อยของเขาต้องการ ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าน้ำหนึ่งนั้นมีแผนจะทำอะไร

"ยังไม่ต้องให้นางเข้าครัว ให้นางไปขุดดินทำแปลงปลูกผักดีกว่า ถ้าทำไม่ได้ก็อยู่ในห้องนั่นแหละไม่ต้องออกมา!!"

แม่บ้านรับคำสั่งแล้วออกมาจากห้องทำงานปกรณ์ถ้าขืนอยู่นานกว่านี้ มีหวังเธอโดนลูกหลงแน่ เพราะไม่มีใครคาดเดาความคิดของปกรณ์ได้เลย 

..น้ำหนึ่ง..ได้ยินที่แม่บ้านมาบอกเรื่องที่ขอออกจากห้อง ได้รับอนุญาตแล้ว ตอนนี้อยู่ในชุดเตรียมพร้อมทำงาน เสื้อเชิ้ตผ้าบางรัดรูปกับกางเกงยีนส์ พร้อมกับรองเท้าบูท หมวกพร้อม จอบ เสียม พร้อม น้ำหนึ่งคิดแผน เอาคืนปกรณ์ได้อยู่แล้ว เรื่องนี้จิ๊บๆ คงคิดว่าน้ำหนึ่งจะทนไม่ไหวสิท่า อยากให้นายปกรณ์คนนั้นได้รู้ไว้ ว่าน้ำหนึ่งคนนี้สู้ตายเว้ย

พื้นที่หลังคฤหาสน์ ของปกรณ์นั้นมันกว้างสุดลูกหูลูกตา ตอนนี้น้ำหนึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำแปลงผักอยู่ ในเวลาบ่ายแก่ๆ ซึ่งมันแดดร้อนมาก นายปกรณ์โรคจิตนั้น  ตั้งใจจะแกล้งฉันสินะ น้ำหนึ่งคิดในใจพร้อมกับ ขุดแปลงผักต่อไป มือที่ไม่เคยจับจอบ เสียม มันเสียดสีกับด้ามจับ จนตอนนี้มันพุพองเป็นตุ่มใสๆแล้ว  ยิ่งทำนานเท่าไหร่มันก็ยิ่งแสบมากเท่านั้น

ปกรณ์มองดูน้ำหนึ่งจากชั้นบนบ้านด้วยกล้องส่องทางไกล เขาอยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทนได้นานสักแค่ไหนกัน  พอมองไปสักพักจู่ๆเธอถอดกระดุมเสี้อลงสองเม็ดมันทำให้เห็นร่องหน้าอกของเธอที่มันชิดกันจนแน่น นี่เธอคงจะอ่อยเขาทางอ้อมใช่ไหม  เสร็จแล้วเธอเปิดน้ำจากสายยางเพื่อล้างแขน ล้างหน้า น้ำที่มันหยดจากหน้าที่เธอล้างมันไหลลงเสื้อเชิ้ตตัวบาง นี่คงเป็นแผนเธอสินะ

"นั่นแหละๆรีบๆมองของดีให้ไวให้โรคจิต ฉันอยากรู้นักว่านายจะไม่ตกหลุมพรางฉันให้มันรู้ไป"

น้ำหนึ่งพูดพร้อมกลับฉีดน้ำขึ้นบนฟ้า จำลองว่าเป็นฝนตก แล้วตอนนี้เธอก็ถอดหมวก พร้อมปล่อยผมยาวตรงของเธอ ตอนนี้เหมือนว่าเธอมีความสุขกับมัน ปกรณ์มองภาพนั้นแล้วเคลิ้มไปพักใหญ่ ก่อนที่จะตื่นจากพะวัง แล้วเดินตรงลงไปหาเธอ

"นี่ฉันให้เธอมาทำงานนะ ไม่ได้ให้มาเล่นน้ำ เห็นไหมว่ามันเปลืองน้ำโดยเปล่าประโยชน์!!"

เป็นเจ้าของคฤหาสน์แต่หวงน้ำเนี่ยนะเชื่อเขาเลยจริงๆ น้ำหนึ่งปิดน้ำ แล้วหยิบของเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่พูดกับปกรณ์สักคำ 

"เดี๋ยว จะไปไหนมาคุยให้มันรู้เรื่องก่อน"

เขาพูดพร้อมกับขว้ามือน้ำหนึ่งเอาไว้ "โอ้ยยย  เจ็บนะ😥" แผลพุพองที่เกินจากการทำงาน บนมือน้ำหนึ่งมันแตกทำให้ยิ่งแสบเพราะ ปกรณ์นั้นบีบมือเธออย่างแรงเมื่อกี้

"ฉันไม่ได้ตั้งใจ ใครจะไปรู้ล่ะช่วยไม่ได้หรอกนะเธอทำตัวเธอเอง"

แค่เอ่ยปากขอโทษเขายังพูดมันออกมาไม่ได้ ไม่อยากเสียเวลากับคนแบบนี้จริงๆ น้ำหนึ่งพยายามสบัดมือออก

"ปล่อยนะ งานที่นายให้ฉันทำก็เสร็จหมดแล้วไง จะให้อยู่ต่ออีกนานไหม ฉันเปียกหมดแล้ว"

น้ำหนึ่งรีบกลับมาถึงห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดนอนสายเดี่ยวเตรียมนอน ไม่อยากสนอะไรแล้วตอนนี้มันเพลียไปหมด ค่อยคิดแผนจัดการใหม่ละกัน 

"ทำไมน้ำหนึ่งยังไม่กินข้าว" ปกรณ์ถามแม่บ้านหหลังจากที่ยกกับข้าวออกมาจากหน้าห้องเธอ แม่บ้านได้บอกปกรณ์ว่าน้ำหนึ่งล็อคห้องไว้ เคาะเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิดนี่มันก็2ทุ่มแล้ว เธอบอกกลับมาอาบน้ำตั้งแต่ห้าโมงเย็นไม่ใช่หรอ  เขาเดินไปเคาะประตูห้องเธอใหม่

"ก๊อกๆ น้ำหนึ่ง ได้ยินฉันไหม รีบเปิดประตูก่อนที่ฉันจะไขกุญแจเข้าไป ฉันบอกให้เปิดประตู!!"

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ทุกอย่างมันเงียบไปหมด "ไปเอากุญแจสำรองมา"แม่บ้านหยิบกุญแจมาให้ปกรณ์ เสร็จแล้วปกรณ์บอกให้แม่บ้านออกไป เขาไขกุญแจเข้ามาห้องน้ำหนึ่ง เจอน้ำหนึ่งนอนบนเตียงนิ่ง ทำเขาใจหาย  ปกรณ์ค่อยเดินตรงเข้าไปตรงข้างเตียง เรียกเธอเบาๆ

"น้ำหนึ่ง ตื่นมากินข้าวก่อนได้ไหม ค่อยนอนต่อ" เขากลัวเธอเป็นอะไรไปยิ่งวันนี้ใช้แรงงานเธอ  แท้จริงแล้วเขาไม่อยากให้เธอทำแบบนั้น แต่เด็กหัวดื้ออย่างเธอต้องโดนสั่งสอนให้หลาบจำ เขาเอาฝามือไปอิงหน้าผากเธอเบาๆ มันร้อนมาก เธอคงเป็นไข้เพราะไปเล่นน้ำตากเเดดเมื่อตอนกลางวัน  ปกรณ์กำลังจะไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้เธอ

"อย่าาา อย่าไปป..พ่ออยู่กับหนึ่งนะ..หนึ่งจะรีบใช้หนี้ให้พ่อ..แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน"

เสียงนอนละเมอจากปากของเธอ เขากำลังจะเดินไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เธอต่อ จู่ๆน้ำหนึ่งก็ดึงแขนเขาไว้ ทำให้เสียการทรงตัว  ปกรณ์ล้มทับตัวน้ำหนึ่ง ดีที่เขายั้งแขนตัวเองไว้ ไม่ให้ลงน้ำหนักที่ตัวเธอมากไปกว่านี้   แต่ขนาดนี้คนตัวเล็กยังไม่ยอมตื่น  พิษไข้ทำงานเสียแล้ว   ตอนนี้หน้าของเขาใกล้กับหน้าเธอมาก แรงลมหายใจอันร้อนของเธอเพราะพิษไข้ ส่งตรงที่หน้าของเขาสัมผัสได้

"คงมีแต่ตอนนี้สินะที่หมดฤทธิ์แล้ว"

เขาลูบหน้าเธอด้วยความเอ็นดู คงเพราะมีอะไรมารบกวนทำให้น้ำหนึ่งลืมตาขึ้นมองปกรณ์ตาแป๋ว โดยไม่พูดอะไร ดูเธอไม่ตกใจที่เราสองคนอยู่ในสภาพที่เขานอนทับเธอจากข้างบนแบบนี้ 

นี่ฉันฝันไปสินะ ทำไมนายปกรณ์โรตจิตมาอยู่บนตัวฉันได้ละเนี้ย ถ้านี่คือความฝันฉันขอเอาคืนนายละกัน น้ำหนึ่งคิดว่าตัวเองนั้นฝันไป จึงได้โน้มคอปกรณ์ลงมาจูบอย่างดูดดื่ม แท้จริงแล้วนี่มันคือความจริง ปกรณ์คิดว่าน้ำหนึ่งตั้งใจอ่อยเขา  เขาจึงตอบสนอนเธอเช่นกัน   เขาค่อยๆจูบเธออย่างนุ่มนวลปนดุดัน พร้อมกับแทรกลิ้นเข้าไปในปากเธอ  มันช่างเร่าร้อนมากขึ้นไปอีกเพราะเธอนั้นเป็นไข้ตัวเธอมันร้อนไปหมด   เขาต้องหยุดความคิดที่จะไปเอามาผ้ามาเช็ดตัวให้เธอไว้ก่อน   เพราะตอนนี้เขาแทบทนไม่ไหวที่เธอยั่วเขาสะขนาดนี้